Ἐντυπωσιασμένος καί-παράλληλα-ἀνήσυχα προβληματισμένος, παρακολουθῶ τήν ἀπρογραμμάτιστη, ἀσυντόνιστη καί ἐκκλησιολογικά ἀνεξήγητη ροή τῆς σύγχρονης Συνοδικῆς καί ποιμαντικῆς πρακτικῆς. Διερευνῶ καί ψηλαφῶ τό διαμορφωμένο καί παγιωμένο διοικητικό ἔρεβος, πού τό ἐπισημαίνει καί τό στιγματίζει, σέ κλίμα ἀπογοήτευσης καί πικρίας, ὁλόκληρο τό εὐαισθητοποιημένο νοῆμον πλήρωμα. Τή Συνοδική διαβούλευση, πού διακινεῖται καί διαμορφώνεται, ἔξω ἀπό τήν ὁροθετική σήμανση τῆς Πεντηκοστῆς. Τά ἐπικοινωνιακά σχήματα καί τεχνάσματα, πού-ὁλοένα καί περισσότερο-ἀποστασιοποιοῦνται, ἀλόγιστα, ἀπό τήν «ἄφθιτη» ἀποστολική εὐαισθησία τοῦ μέτρου, τῆς ἀλήθειας καί τῆς κληρονομημένης πιστότητας στά προστάγματα τοῦ Θεανθρώπου Κυρίου μας. Τήν ἐξαγγελία τοῦ ἀποκαλυπτικοῦ, Εὐαγγελικοῦ καί διδακτικοῦ λόγου, τήν «ἐπ᾿ ἐσχάτων» αὐτονομημένη-«ἐν σκοτασμῷ συνειδήσεως»-ἀπό τήν καταξιωμένη καί θεσμοθετημένη Πατερική Παράδοση.
Ἐγγίζω τίς πληγές καί-αὐτόματα-τίς βιώνω, ὡς προσωπικό, ὀξύτατο πόνο. Μέ πληγώνει βαθύτατα ἡ ἐκτροπή καί ἡ ἀλλοτρίωση τοῦ ἐπισκοπικοῦ λειτουγήματος, πού σημοτοδοτεῖ κακόγουστη ἀντιγραφή τῶν βαρύτατα ἀποχαλινωμένων ἐξουσιαστικῶν ὁραμάτων «τοῦ κόσμου τούτου» καί μετάλλαξη τῆς θυσιαστικῆς, χαρισματικῆς ἐπισκοπικῆς διακονίας σέ αὐτοθαυμαστική παρέλαση σέ μιά χρυσοστόλιστη ἡγετική πασαρέλα.
***
Ὁ σημερινός Ἀρχιεπίσκοπος, ὁ ἀπό Θηβῶν Ἱερώνυμος, ἔγινε ἀποδεκτός στήν πρωτόθρονη καθέδρα τῶν Ἀθηνῶν, μέ ἐλπίδες καί προσδοκίες τῆς πλειοψηφίας τοῦ Ὀρθόδοξου ἑλληνικοῦ πληρώματος. Καί ἀπόλαυσε, κατά τή λιτανεία του πρός τόν ἀρχιεπισκοπικό θρόνο, τίς ὁλοκάρδιες εὐχές, γιά μιά συνειδητή καί ἀλάθητη εὐθυγράμμιση στήν καταξιωμένη πρακτική τῶν Θεοφώτιστων ἁγίων Πατέρων μας.
Ἡ ἐνεργοποίησή του, ὡστόσο, στήν ἀρχιεπισκοπική ἔπαλξη, πέρασε ἀπό τόσα σκοτεινά διαβούλια, κατέγραψε τόσες λαθεμένες ἐπιλογές καί παρουσίασε τόσες ἀρνητικές ἐπιδόσεις, πού σύντομα ἀμαύρωσαν καί ἐξουθένωσαν τό ἐπισκοπικό του προφίλ. Ξύλωσαν τίς δοξαστικές ταινίες. Ἔδειξαν ἀκάλυπτο καί ἀσυντόνιστο τόν ἀρχιεπισκοπικό θρόνο. Φίμωσαν τίς «χρηστές» ἐλπίδες. Καί διέψευσαν τίς προσδοκίες τοῦ λαοῦ. Ἀντί τῆς πνευματικῆς ἀνάκαμψης, ἐνέγραψαν, στή βίβλο τῆς σύγχρονης ἐκκλησιαστικῆς μας ἱστορίας, σελίδες ἡγετικῆς ἀπαξίας καί σκόπιμης ποιμαντικῆς στρέβλωσης.
Ἐμπειρία, πλέον, κοινή καί διαπίστωση πάνδημη, εἶναι ὅτι ὁ Ἱερώνυμος, δυστυχῶς, ἀπέτυχε. Διακινήθηκε σέ σκοτεινές ἴντριγκες καί σέ ἑταιρικούς σχεδιασμούς ἐκκοσμικευμένης σκοπιμότητας. Στήν πλατειά αὐλή τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ πληρώματος κατάντησε γνωστός, ὡς ὁ «ἀνίκανος» καί ὁ «ἀνύπαρκτος». Ὡς ὁ ἀδέξιος νά ἐκφέρει μιά σωστή, πειστική ἄποψη καί νά σταλάξει στίς καρδιές τοῦ ποιμνίου μιά κρυστάλλινη, καθοδηγητική συμβουλή.
Ὅσοι παρακολουθοῦν, μέ μάτι ἀνύστακτο καί μέ κρίση ἀνόθευτη, τή σύγχρονη θολή ἐκκλησιαστική διαβούλευση καί μελετοῦν καί ζυγίζουν προσεκτικά τή μορφή καί τήν ποιότητα τοῦ ποιμαντικοῦ ἔργου, διαπιστώνουν, ὅτι ὁ Ἱερώνυμος διακινεῖται ἐκτός τοῦ χώρου τῆς ἔμπονης ποιμαντικῆς διακονίας, μέ φίλους καί συνεργάτες καί συναγωνιστές ἐκείνους, πού-κατά τό μακαριστό Χριστόδουλο-δακτυλοδεικτοῦνται γιά «τή φιληδονία τους καί τή φιλοχρηματία τους», ἔχουν πληγώσει τή λαϊκή συνείδηση καί ἔχουν μηδενίσει τό κύρος τῆς Συνοδικῆς Ὁμήγυρης.
Οἱ δημοσιογράφοι καί οἱ ἐκφωνητές τῶν παραθύρων, τόν ἀποτίμησαν καί τόν σκιτσάρισαν, ὡς προσωπικότητα ἐντελῶς χαμηλῶν τόνων. Καί, μέ τό στίγμα αὐτό, τόν προώθησαν στά σύγχρονα ἀθεϊστικά βουλευτήρια, γιά νά τόν ἀξιολογήσουν καί νά τόν ἀξιοποιήσουν, δεόντως. Νά τόν ἀγνοήσουν κατά τίς ἐξορμήσεις τους. Νά τόν θεωρήσουν περιθωριοποιημένο καί ἀνίκανο νά ἐκφέρει λόγο ἀντιρρητικό καί καταλυτικό τῆς ἀνέρειστης διαλεκτικῆς τους. Καί, κατά προέκταση, νά ἐπιδιώξουν τήν ὁριστική περιθωριοποίηση σύνολης τῆς σύγχρονης ἐκκλησιαστικῆς ἡγεσίας καί τήν πρόσδεση τοῦ λαοῦ στό ἅρμα τῆς ἀκοίμητης πολλαπλῆς ἐκμετάλλευσης.
Θά ἦταν ἐκτός σοβαρῆς ἐκτίμησης, ἡ ἐπιφύλαξη, ὅτι ὁ Ἱερώνυμος δέν ἔχει μετρήσει καί δέν ἔχει ἀποτιμήσει τή ζημιογόνο-περίπου τριετή-κακοδιαχείριση τοῦ ὑπεύθυνου λειτουργήματός του.
Οἱ μοχλοί τοῦ στενοῦ του περιβάλλοντος-ἄσχετο ἄν κατ᾿ ἀνάθεση ἀπό τόν τραυματισμένο ἡγέτη τους ἤ ἀπό προσωπική τους φιλοτιμία-ἐπιδίδονται, καθημερινά, στή δημοσιογραφική στίλβωση τοῦ προφίλ του, στήν ἀπαλλαγή του ἀπό κάθε σημάδι σπίλου καί στή δημόσια παρουσίασή του ὡς ἡγετική φίρμα, πού μπορεῖ νά διαχειριστεῖ τήν ἐκκλησιαστική ἐξουσία μέ γενναῖο ὅραμα καί μέ διάφανη ἐντιμότητα. Καί, πρόσθετα, σχεδιάζουν πρωτοβουλίες καί δημόσιες ἐμφανίσεις, πού θά μποροῦσαν νά λειτουργήσουν ὡς lifting, ὡς φρεσκάρισμα τῆς ἀποσυντονισμένης ἀρχιεπισκοπικῆς προσωπικότητας, ὡς ἀναλαμπή ἤθους-μέσα στό γενικευμένο σκοτάδι-καί ὡς καταξίωση τῶν προσόντων του καί τῆς ἀξίας τῆς «ἐν ἐξελίξει» πολυσχιδοῦς δραστηρότητάς του.
Πέρα, ὡστόσο, ἀπό τούς σχεδιασμούς καί τά τεχνάσματα τῶν κολάκων, κάποια ἀνοίγματα τῶν τελευταίων μηνῶν, περισσότερο ἐντυπωσιακά, ἀλλά λιγότερο ἀποτελεσματικά, κινοῦν τήν ὑποψία ἤ καί πείθουν, ὅτι ὁ ἴδιος ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Ἱερώνυμος ἔχει αὐτοστρατευτεῖ σέ ἀγώνα γιά ἐμπλουτισμό τῶν τίτλων ἀξιοσύνης του καί γιά δυναμικότερη διείσδηση στά κοσμικά κέντρα τῶν ἀποφάσεων.
Ὁ μόχθος του καί τά ἀνοίγματά του δέν ἔχουν καμμιά σχέση μέ τήν ποιμαντική του ὑπευθυνότητα. Δέν εἶναι πρόσβαση στίς ἀπροσανατόλιστες μάζες. Δέν εἶναι παρηγοριά καί συναντίληψη στίς πονεμένες ὑπάρξεις. Δέν εἶναι φιλική συμπαράσταση στή νεότητα. Δέν εἶναι ἀνακούφιση τῶν γηρατειῶν. Εἶναι, ἀποκλειστικά καί μόνο, συμφυρμός μέ τούς παράγοντες τῆς κοσμικῆς δύναμης καί προσπάθεια σύμμειξης τῆς δικῆς του ἀρχιεπισκοπικῆς ἀνεπάρκειας μέ τήν, ἀληθινά ἤ πλασματικά, διαφημισμένη ἀξιοπρέπεια καί δημοτικότητα τοῦ πολιτικοῦ καί τοῦ πολιτισμικοῦ περίγυρου.
Ἡ ἀκόρεστη περιέργεια τοῦ δημοσιογραφικοῦ φακοῦ, ἀλλά καί ἡ πεζή ἐνασχόληση τοῦ βιοπαλαιστή πολίτη μέ τήν καθημερινότητα, αἰφνιδιάζονται, συναντώντας τόν ἀνύπαρκτο ἴσαμε σήμερα Ἀρχιεπίσκοπο, νά ξανοίγεται σέ δρόμους καί σέ στέκια ὑψηλῆς, ἡγετικῆς ἁρμοδιότητας καί νά πλέκει φιλίες καί συνεννοήσεις, πού αἰχμαλωτίζουν τήν Ἐκκλησία στό κοσμικό forum τῆς πολυκλαδικῆς, ἀλλά καί ἰδιαίτερα σκοτεινῆς, διαπλοκῆς.
Μέ τήν ἄδεια τῶν ἀναγνωστῶν μου, θά περιφέρω καί ἐγώ τό φακό τῆς δημοσιογραφικῆς περιέργειας σέ μερικές ἀπό τίς ἐξουσιαστικές ἐπάλξεις, γιά νά σταμπάρω τίς θερμές χειραψίες τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Ἱερώνυμου μέ τίς διασημότητες τῆς ἡμέρας, τίς ἀνταλλαγές τῶν εὐγενικῶν φιλοφρονήσεών τους, τίς-κατά τεκμήριο-εἰλικρινεῖς συμφωνίες τους καί τούς δημοσιογραφικούς σχολιασμούς τῶν συμπεριφορῶν τους, μπροστά στά ἀνοιχτά, τηλεοπτικά παράθυρα.
1. Στίς 22 Δεκεμβρίου τοῦ 2009 ὁ Μακαριώτατος κ. Ἱερώνυμος δέχτηκε μιά ἰδιαίτερα ἐπίσημη πρόσκληση. Ὁ Πρωθυπουργός τῆς χώρας τόν κάλεσε νά παραβρεθεῖ στή Συνεδρίαση τοῦ Ὑπουργικοῦ Συμβουλίου καί νά ἐκφέρει τίς ἀπόψεις του για τό καυτό θέμα τῆς νομιμοποίησης καί ἑλληνοποίησης τῶν μεταναστῶν τῆς δεύτερης γενιᾶς. Ἡ συνάντηση τῶν δυό ἡγετικῶν προσώπων καί ἡ πρόσκληση πραγματοποιήθηκαν κατά τή μεσημβρινή ὥρα, ὅταν ὁ πρωθυπουργός, μέ τή συνοδεία δυό ὑπουργῶν, συναντήθηκε μέ τόν προκαθήμενο τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος καί μέ τό Δήμαρχο Ἀθηναίων στό χῶρο τῶν συσσιτίων τῆς ὁδοῦ Σωκράτους, κατά τήν ὥρα τῆς διανομῆς τοῦ μεσημβρινοῦ φαγητοῦ. Ἐκεῖ ὁ κ. Παπανδρέου βρῆκε τήν εὐκαιρία νά ἐκφράσει τόν ἐνθουσιασμό του γιά τή φιλάνθρωπη πράξη καί, τελικά, νά καλέσει τόν κ. Ἱερώνυμο στό Ὑπουργικό Συμβούλιο, πού θά συνεδρίαζε τό ἴδιο ἀπόγευμα.
Ὁ Ἀρχιεπίσκοπος δέ δίστασε νά ἀνταποκριθεῖ στήν ἐξόχως τιμητική πρόσκληση. Μπῆκε στό πρωθυπουργικό αὐτοκίνητο καί, σέ λίγο, βρέθηκε θρονιασμένος ἐκεῖ, πού κανένας ἀπό τούς προκατόχους του δέν εἶχε παρακαθήσει. Κατά τίς δημοσιογραφικές πληροφορίες, «ὁ Πρωθυπουργός κ. Γεώργιος Παπανδρέου, ἀφοῦ ἀναφέρθηκε στούς διακριτούς ρόλους Ἐκκλησίας καί πολιτείας, τόνισε μέ ἀφορμή τήν ἀντιμετώπιση τῶν προβλημάτων, πού ἀντιμετωπίζουν οἱ μετανάστες καί οἱ ἀναξιοπαθοῦντες, ὅτι μπορεῖ νά ἀνοίξει μιά νέα σελίδα διαλόγου καί συνεργασίας μεταξύ τῆς Ἐκκλησίας καί τῆς πολιτείας στά θέματα πρόνοιας... Καί ἀναφερόμενος στόν Ἀρχιεπίσκοπο, ὁ κ. Παπανδρέου τόνισε: "Τιμᾶμε τήν προσφορά τῆς Ἐκκλησίας. Ἔχει ἕνα μεγάλο φιλανθρωπικό ἔργο. Θέλουμε νά δώσουμε προοπτική στή συνεργασία μας στούς τομεῖς τῆς πρόνοιας, τῆς φτώχειας καί τῶν μεταναστῶν».
Τά κολακευτικά λόγια ἀνέβασαν τό γράδο τῆς ἀρχιεπισκοπικῆς ἱκανοποίησης. «Τό προνοιακό ἔργο τῆς Ἐκκλησίας εἶναι στήν πρώτη γραμμή, ἐπισήμανε ἀπό τή μεριά του ὁ Ἀρχιεπίσκοπος, ἀναφέροντας πώς ἡ πρωτοβουλία αὐτή ξεκίνησε ἀπό τή Λιβαδειά, ὅπου καί διακονοῦσε ἐπί 40 ἔτη ὡς μητροπολίτης Θηβῶν καί Λεβαδείας, καί μάλιστα προσκάλεσε τόν πρωθυπουργό νά ἐπισκεφθοῦν μαζί τήν Λιβαδειά, πρόσκληση τήν ὁποία ὁ πρωθυπουργός ἀποδέχτηκε».
Γιά νά μή μακρηγορήσω, θά καταθέσω δυό μόνο σχόλια.
α) Ὁ κ. Ἱερώνυμος δέ διακόνησε, ὡς Μητροπολίτης στήν ἐπαρχία Θηβῶν καί Λεβαδείας ἐπί σαράντα ὁλόκληρα χρόνια. Ἔγινε Μητροπολίτης τό 1981. Καί ἀποχώρησε ἀπό ἐκεῖ, ὡς Ἀρχιεπίσκοπος, τό 2008. Συναπτά ἔτη ἀρχιερατείας στή Λιβαδειά, εἴκοσι καί ἑπτά. Ἡ ἐπαύξησή τους σέ σαράντα, ὀφείλεται στήν ἀδικαίωτη, σκόπιμη προσθήκη Φ.Π.Α. καί στήν ἰδιοποίηση, ὡς αὐστηρά προσωπικοῦ, ὅλου τοῦ προνοιακοῦ ἔργου, πού ἔκανε ὁ μακαριστός προκάτοχός του.
β) Ὁ κ. Ἱερώνυμος, γιά νά πείσει τούς ἀκροατές του Ὑπουργούς, ὅτι τό προνοιακό ἔργο τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος εἶναι πολυσχιδές, ἔντιμα ὀργανωμένο καί ἰδιαίτερα ἀποδοτικό, κάλεσε τόν πρωθυπουργό καί τή συνοδεία του νά ἐπισκεφτοῦν τή Λιβαδειά καί νά ἐκτιμήσουν τή δική του πρωτότυπη καί θαυμαστή προνοιακή προσφορά. Κυριευμένος, ὡστόσο, ἀπό τόν πυρετό τοῦ αὐτοθαυμασμοῦ, δέν ἅπλωσε τό δείκτη του στίς ἄλλες Μητροπολιτικές περιφέρειες τῆς Ἑλλάδας, γιά νά δείξει τούς πίνακες τῶν δικῶν τους ἐξαίρετων προνοιακῶν ἐγκαταστάσεων καί νά χαράξει ἕνα, ἔστω σύντομο, ἀλλά ἐντυπωσιακό ἀπολογισμό. Τό γιατί ἀρκέστηκε στή δοξολόγηση τῆς Λιβαδειᾶς καί στό σιωπηλό ἐνταφιασμό τοῦ μόχθου τῆς ἀγάπης ὅλων τῶν συνιεραρχῶν του, θά μείνει αἴνιγμα.
Ἄν κάποιοι ἀπό σᾶς θελήσουν νά ἀποτιμήσουν τά σημερινά προνοιακά σχεδιάσματα καί τή συνακόλουθη πράξη τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Ἱερώνυμου στήν πρώτη ἐκκλησιαστική περιφέρεια τῆς πατρίδας μας, θά κουραστοῦν νά ψάχνουν σέ χῶρο κενό. Δέ θά συναντήσουν κανένα προνοιακό ἵδρυμα καί δέ θά φτάσει στά χέρια τους κανένα-ἐν δράσει-φιλανθρωπικό πρόγραμμα. Στό χῶρο αὐτῆς τῆς θλιβερῆς ἀπραξίας, ποῦ νά βροῦν στοιχεῖα θετικά καί ἐντυπωσιακά, γιά νά τά βαθμολογήσουν θριαμβικά καί νά ἀποδεχτοῦν τίς φτηνές ἐξαγγελίες; Ἀναγκαστικά, θά τίς ἀποτιμήσουν καί θά τίς βαθμολογήσουν ὡς ἐπικοινωνιακά ἀνθοπέταλα, πού δέ γράφουν ἱστορία. Δηλαδή, (μηδέν).
2. Τήν Τρίτη, 6 Ἰουλίου 2010, ὁ Μακαριώτατος κ. Ἱερώνυμος ἔζησε, ἀπροσδόκητα-ἤ ὑπόγεια μεθοδευμένη-μιά τιμητική διάκριση, πού ἐκτόξευσε τίς ψευδεπίγραφες μετοχές τῆς ἐπιστημονικῆς του κατάρτισης σέ ὕψη ἀπρόσιτα.
Τήν προηγούμενη μέρα, ἐντελῶς αἰφνιδιαστικά, σίγησαν τά στιλιτευτικά, σέ βάρος του, δημοσιεύματα τῶν ἐφημερίδων καί τά φαρμακερά χτυπήματα τῶν ἐπικριτῶν του καί ἀνακοινώθηκε ἐπίσημα, ὅτι κατά τήν αὐριανή μέρα, 6 Ἰουλίου 2010, ὁ Μακαριώτατος Ἀρχιεπίσκοπος Ἀθηνῶν καί πάσης Ἑλλάδος θά ἀναγορευτεῖ Ἐπίτιμος Διδάκτορας τῶν Τμημάτων Θεολογίας καί Κοινωνικῆς Θεολογίας τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς τοῦ Πανεπιστημίου Ἀθηνῶν.
Ποιοί ἦταν οἱ φίλοι ἤ οἱ ἐντεταλμένοι γλύπτες εἰδώλων ἐξειδικευμένης σοφίας, πού μεθόδευσαν τήν αὐτόματη ἀνάδειξη, δέν τό ἔμαθε καί δέν θά τό μάθει κανένας. Ἡ σύγχρονη ἐπιστήμη τῆς προβολῆς καί τῆς ἀναρρίχησης εἶναι τόσο ὀργανωμένη, πού δέν ἀφήνει σχισμές, ἀρκετές, γιά νά προδοθοῦν οἱ σχεδιασμοί καί οἱ κινήσεις τῶν ὑπόγειων διαβουλίων.
Τά δικά μου σχόλια, σύντομα, ἀλλά ὄχι καταθέσεις εὔνοιας ἤ ἀντιπάθειας, σταματοῦν στίς ἀκόλουθες ἐπισημάνεις.
α) Σχόλιο πρῶτο: Τό μοναδικό συγγραφικό ἔργο τοῦ κ. Ἱερώνυμου, πού παρουσιάστηκε καί ὑμνήθηκε, κατά τήν τελετή τῆς ἀναγόρευσής του σέ διδάκτορα τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς τοῦ Πανεπιστημίου Ἀθηνῶν, εἶναι αὐτό, πού κυκλοφόρησε τό 1971, μέ τόν τίτλο: «Τά μεσαιωνικά μνημεῖα Εὐβοίας». Τό βιβλίο αὐτό ἐπισημαίνει καί περιγράφει τά ποικίλα ἀρχαιολογικά εὑρήματα τοῦ Εὐβοϊκοῦ χώρου καί τῆς συγκεκριμένης ἱστορικῆς φάσης, ἐμπλουτισμένα μέ πλῆθος φωτογραφιῶν, πού δίνουν τό πνευματικό καί τό καλλιτεχνικό στίγμα τῆς μεσαιωνικῆς περιόδου.
Κανένας δέ θά ἀποτολμοῦσε νά ψέξει τόν κ. Ἱερώνυμο γι᾿ αὐτή τήν ἐπιστημονική του προσπάθεια, οὔτε νά ἀπαξιώσει τούς σύγχρονους Πανεπιστημιακούς δασκάλους, πού ἀνέβασαν τήν ἐργασία αὐτή στό βῆμα τῆς ἰδιαίτερης προβολῆς καί τόν συντάκτη της στήν τιμή τοῦ «διδάκτορα», ἄν δέν ὑπῆρχαν ντοκουμέντα, πού ἀπαξιώνουν καί τό βιβλίο καί τόν συγγραφέα του.
Ἕνα μόλις χρόνο, μετά τήν κυκλοφορία τοῦ ἔργου τοῦ κ. Ἱερώνυμου, ὁ τότε καθηγητής τῆς Χριστιανικῆς Ἀρχαιολογίας στό Πανεπιστήμιο τῆς Θεσσαλονίκης Κωνσταντῖνος Καλοκύρης (μακαριστός ἤδη), δημοσίευσε εἰδικό τεῦχος, γιά νά ἀποδείξει τήν εὐρύτατη κλεψιτυπία, πού ἀποτόλμησε ὁ, ἀρχιμανδρίτης, τότε, κ. Ἱερώνυμος Λιάπης. Ὁ Καθηγητής-ἐπικριτής καταστρώνει καί ἐπισημαίνει τά τεμάχια τῶν δικῶν του ἐπιστημονικῶν συγγραφῶν, πού τά ἔκλεψε ὁ κ. Ἱερώνυμος, δίχως νά ἀναφέρει οὔτε τόν τίτλο τοῦ βιβλίου ἀπό τό ὁποῖο τά ἀντέγραψε, οὔτε τό ὄνομα τοῦ καθηγητῆ, πού διατηροῦσε τόν τιμητικό τίτλο τοῦ ἀρχαιολόγου ἐρευνητῆ καί τό copyright τῆς δημοσίευσης τῶν ἀρχαιολογικῶν εὑρημάτων του. Ὁ Ἀρχιμανδρίτης Ἱερώνυμος παρουσίασε τίς ξένες περιγραφές καί ἀναλύσεις τῶν δημιουργημάτων τῆς μεσαιωνικῆς ἐκκλησιαστικῆς τέχνης, ὡς δικές του. Ἀποσιώπησε τήν ἐπιγραφή τοῦ βιβλίου, ἀπό τό ὁποῖο ἐρανίστηκε τά ἀποσπάσματα καί τό ὄνομα τοῦ συγγραφέα, πού μόχθησε καί ἔφερε στή δημοσιότητα τόν ἀρχαιολογικό πλοῦτο.
Καθόλου τιμητική γιά τόν κ. Ἱερώνυμο ἡ τόλμη τῆς κλεψιτυπίας. Καί ἀπόλυτα ἀπαξιωτική γι᾿ αὐτόν ἡ δημόσια ἀποκάλυψη τοῦ σκοτεινοῦ ἐγχειρήματός του, πού ἀναγκάστηκε νά κάνει ὁ μακαριστός καθηγητής Καλοκύρης. Ἄν ἡ ὁμάδα τῶν κριτῶν, πού ἀνέλαβε τήν ἐπίσημη προβολή τοῦ κ. Ἱερώνυμου γιά τήν καθέδρα τοῦ διδάκτορα, γίνονταν ἀποδέκτες τῆς σχετικῆς ἐνημέρωσης, δέ θά διακινδύνευαν τόν εὐτελισμό τοῦ δικοῦ τους ἐπιστημονικοῦ κύρους, γιά νά ἀνεβάσουν τήν ἀνυπόστατη αἴγλη τοῦ δράστη τῆς κλεψιτυπίας.
β) Σχόλιο δεύτερο: Ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Ἱερώνυμος, ἀφοῦ κοσμήθηκε (ὅπως διακοσμήθηκε) μέ τά διακριτικά τοῦ διδακτορικοῦ ἀξιώματος, κλήθηκε νά παρουσιάσει στήν ἐπίσημη συνάθροιση τοῦ Πρυτάνεως καί τῶν Καθηγητῶν τοῦ Πανεπιστημίου Ἀθηνῶν, μιά ἀπό τίς ἐπιστημονικές του ἐργασίες. Καί ἐπέλεξε νά ἱστορήσει καί νά περιγράψει μιά ἀπό τίς ἐγκαταλελειμμένες καί ἐρειπωμένες Ἱερές Μονές τῆς πρώην Μητροπολιτικῆς του περιφέρειας. Οἱ ἀναφορές του, ὅμως, ἦταν τόσο στεγνές καί τόσο πεζές, πού δέ μαρτυροῦσαν κοπιαστική ἐπιστημονική ἔρευνα. Ὁ ὁποιοσδήποτε ἐπισκέπτης, πού θά ἦταν προικισμένος μέ ἐνδιαφέρον γιά τά ἐρειπωμένα κτίσματα καί-πολύ περισσότερο-γιά τά ἀπομεινάρια τῶν παλαιῶν, ἱστορικῶν μοναστηριῶν, θά μποροῦσε, μέ πολλή ἄνεση, νά ξεναγήσει τόν ἀκροατή στό συγκεκριμένο κατάλοιπο τῆς μεσαιωνικῆς δόξας. Ἡ ἀρχιεπισκοπική διάλεξη δέν εἶχε τίποτε τό περισσότερο ἀπό μιά λιτή, πρώτης ματιᾶς, περιγραφή καί καμμιά ἀναφορά, πού νά πείθει, πώς ἀποτελεῖ ὥριμο καρπό ἐπίπονης ἐπιστημονικῆς ἔρευνας.
Τά δυό στοιχεῖα, ἡ κλεψιτυπία, πού ἀπαξιώνει τή μιά καί μοναδική ἐπιστημονική συγγραφή τοῦ κ. Ἱερώνυμου καί ἡ ἀφελής περιγραφή ἑνός ἐρειπωμένου μεσαιωνικοῦ Μοναστηριοῦ, ἀποδομοῦν τό μεγαλεῖο καί τή δόξα τῆς διδακτορικῆς τιμῆς. Ἀντί ἀριστείου ἐπιστημονικῆς καταξίωσης, ἐγγράφουν καυτή μομφή καί στόν ὑπόπτως προαχθέντα καί στήν ἀνυποψίαστη ὁμήγυρη τῶν ἐκλεκτόρων του καί ἕνα, ἐπί πλέον, ὁλοστρόγγυλο, ἐντυπωσιακό μηδενικό στό βιογραφικό του κατάλοιπο.
3. Κατά τήν ἑπόμενη ἀκριβῶς μέρα, τήν Τετάρτη, 7 Ἰουλίου τοῦ 2010, ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Ἱερώνυμος ἔκανε τό ἑπόμενο τολμηρό του ἅλμα, γιά μιά νέα ἐπίδειξη τοῦ ἐπιβλητικοῦ(!!) ἡγετικοῦ του ἀναστήματος καί γιά μιά περαιτέρω ἀναβάθμιση τῆς δημοτικότητάς του.
Μέ δική του ἐντολή, οἱ ἐπιτελεῖς του ὀργάνωσαν ἐπίσημη ἐκδήλωση στό ἀμφιθέατρο τῆς Παλαιᾶς Βουλῆς. Σ᾿ αὐτή κλήθηκε ὁ πρωθυπουργός, ἀρκετά ἀπό τά μέλη τοῦ Ὑπουργικοῦ Συμβουλίου καί διάφοροι ἄλλοι παράγοντες τῆς Κοινοβουλευτικῆς ὑπευθυνότητας καί τῆς Πανεπιστημιακῆς αὐθεντίας. Ὅλοι ἄκουσαν ἀπό τό στόμα τοῦ Προκαθήμενου τῆς ἑλληνικῆς Ἐκκλησίας τήν ἐντυπωσιακή ἀνακοίνωση. Ὅτι καταργεῖται ἡ πασίγνωστη γιά τήν κακοδιαχείριση καί γιά τίς τρομακτικές ὑπεξαιρέσεις ἐκκλησιαστική Μ.Κ.Ο. Ἀλληλεγγύη καί, στή θέση της, ὑπεισέρχεται ἄλλη Μ.Κ.Ο. μέ τήν ἐπωνυμία ΑΠΟΣΤΟΛΗ, πού θά ἀναλάβει τήν προώθηση τοῦ προνοιακοῦ ἔργου τῆς Ἐκκλησίας. «Θά μποροῦσα νά ὑποστηρίξω-εἶπε ἀνάμεσα σέ πολλά ἄλλα ὁ Ἀρχιεπίσκοπος-ὅτι καί αὐτή ἡ ἐκδήλωση εἶναι ὄχι μόνο ἡ ἔκφραση τῆς ἀγωνίας τῆς διοικούσης Ἐκκλησίας μας γιά ὅσα συμβαίνουν καί ἐκτυλίσσονται τόν τελευταῖο καιρό στήν πατρίδα μας, ἀλλά καί ἡ συμβολή της στό μέτρο τοῦ δυνατοῦ της στή συλλογική προσπάθεια πού καταβάλλεται ἀπό πολλές πλευρές πρός ἀναχαίτιση μιᾶς πλημμυρίδος».
Στή συνέχεια ὁ Μακαριώτατος, μή διαθέτοντας δυναμικό, εὑρηματικό καί πειστικό λόγο, περιορίστηκε στό ἀγαπημένο του refrain. Ξεδίπλωσε, γιά πολλοστή φορά, τό μακρό κατάλογο τῶν φιλανθρωπικῶν ἔργων, πού δέ στήθηκαν, οὔτε κἄν σχεδιάστηκαν, ἀλλά ἐξαγγέλθηκαν, γιά πρώτη φορά, μετά τήν ἀνάρρησή του στόν ἀρχιεπισκοπικό θρόνο καί πού ἐξαγγέλλονται κάθε τόσο, ὡς πληρωμένη τηλεοπτική διαφήμιση, δίχως-ἴσαμε σήμερα-νά μπαίνει μηδέ τό πρῶτο λιθάρι. «Τό σύμπλεγμα τῶν ἔργων: α. Πρότυπο Περιβαλλοντικό Κέντρο στήν Πάρνηθα. β. Μονάδα ἐπανένταξης ἀδελφῶν μας πού περιεπλάκησαν στήν μάστιγα τῶν ναρκωτικῶν. γ. Μονάδα φροντίδας καί ἀγωγῆς αὐτιστικῶν παιδιῶν. δ. Μονάδα φροντίδας κατακοίτων. ε. Στέγη Ἡλικιωμένων. στ. Κέντρα Φροντίδος Παιδιῶν μέ Νοητική Στέρηση. ζ. Διπλασιασμός τῶν μερίδων φαγητοῦ ἡμερησίως (ἀπό 5.000 μερίδες θά γίνουν 10.000). η. Ἀκόμη θά μποροῦσε νά δημιουργηθεῖ ἕνα δίκτυο ψυχικῆς στήριξης καί ἐνίσχυσης... θ. Ἡ εἰκόνα παραπληγικῶν ἀδελφῶν μας μερικοί ἀπό τούς ὁποίους μᾶς ἐπισκέπτονται συχνά στά γραφεῖα μας μέ τά καροτσάκια τους δέν πρέπει νά μᾶς ἀφήνει ἀδιάφορους. Ὅλα αὐτά τά ἔργα, ὑποτίθεται, ὄτι θά τά ξεκινήσει ὁ κ. Ἱερώνυμος, ὑπό τήν προϋπόθεση, ὅμως, ὅτι νά τοῦ προσφερθοῦν, ἀπό τά Κρατικά ταμεῖα ἤ ἀπό τίς Εὐρωπαϊκές ἐπιχορηγήσεις, τά ἀπαραίτητα χρήματα.
Καί, τά σχόλια, πού αὐθόρμητα πνίγουν τήν αἰσιοδοξία καί τίς ἐλπίδες, ἀναδύονται, τό ἕνα μετά τό ἄλλο.
α) Σχόλιο πρῶτο: Ἀπό τό Φεβρουάριο τοῦ 2008, πού ἀνέβηκε τά σκαλοπάτια τοῦ ἀρχιεπισκοπικοῦ θρόνου ὁ κ. Ἱερώνυμος, ἴσαμε σήμερα, ἐξαγγέλλει ἀδιάκοπα τό στερεότυπο κατάλογο τῶν ἱδρυμάτων, πού θά κοσμήσουν τήν Ἀρχιεπισκοπή καί ὁλόκληρη τήν Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος. Καί, ὡς αὐτή τή στιγμή, δέν εἴδαμε καί δέ βλέπουμε νά στήνεται οὔτε ἕνα κιόσκι ἀγαπητικῆς κοινωνίας καί προνοιακῆς μέριμνας. Οἱ ἐξαγγελίες φορτίζουν τίς ἀκοές. Ἀλλά ὁ μόχθος δέν ἀφήνει πίσω του ἔργο πρόνοιας καί δέν ἀνακουφίζει τίς πληγωμένες ὑπάρξεις.
β) Σχόλιο δεύτερο: Ὁ Ἱερώνυμος περιμένει νά τοῦ βάλουν στό χέρι καί νά γεμίσουν τίς τσέπες του μέ τίς λιπαρές οἰκονομικές παροχές. Καί μέ τά ξένα χρήματα νά ἀρχίσει τά ἔργα. Ποτέ δέ μίλησε γιά οἰκονομίες τῆς Ἀρχιεπισκοπῆς του καί τῶν ἄλλων ἐκκλησιαστικῶν ὀργανισμῶν, ὡς ἀφετηρία τοῦ προνοιακοῦ προγράμματος. Καί ποτέ δέν ὑποσχέθηκε, ὅτι οἱ Μητροπολῖτες τῆς ἑλληνικῆς Ἐκκλησίας-καί πρῶτα ἀπό ὅλους ὁ ἴδιος-θά περιορίσουν στό ἐλάχιστο τίς προσωπικές τους δαπάνες, γιά νά δρομολογήσουν, μέ τίς δικές τους θυσιατικές προσφορές τή θεμελίωση τῶν ἔργων τῆς ἀγάπης. Τό ὅραμα τῶν προνοιακῶν ἱδρυμάτων διαπλέκεται μέ τό ὄραμα τῆς χρηματοδότησης ἀπό ξένους παράγοντες, πού θά ἐμπιστευτοῦν στήν ἐκκλησιστική μας διοίκηση καί τή διαχείριση τῶν δωρεῶν τους καί τή δημιουργία τοῦ κλίματος τῆς πλούσιας ἀγαπητικῆς προσφορᾶς. Ἀλλά τέτοια ἔμπνευση καί τέτοια ἐμπιστοσύνη δέν εἶναι ἱκανή νά διοχετεύσει στίς βαρυφορτωμένες καρδιές ἡ σημερινή διοίκηση τῆς Ἐκκλησίας, πού εὐθύνεται γιά τήν κακοδιαχείριση τοῦ ὀγκωδέστατου σκανδάλου τοῦ αἰώνα, τοῦ ἄμετρου καί ἀνεξήγητου πλουτισμοῦ τοῦ μοναχοῦ Παντελεήμονα Μπεζενίτη καί γιά τίς ἀτέρμονες κλοπές ἀπό τά οἰκονομικά ἀποθέματα τῆς χτεσινῆς προνοιακῆς ὀργάνωσης, τῆς «Ἀλληλεγγύης».
γ) Σχόλιο τρίτο: Ἄν-κατά τήν πορεία τῶν σημερινῶν, δυσμενῶν, κοινωνικῶν ἐξελίξεων-προκύψουν ἄφθονες φιλάνθρωπες οἰκονομικές παροχές, ποιός ἀμφιβάλλει, ὅτι καί ὁ τελευταῖος Ἕλληνας πολίτης, θά μποροῦσε νά στήσει, σέ κλάσμα χρόνου, μέλαθρα ἀγάπης καί νά μονοπωλήσει τήν εὐαισθησία καί τή δόξα τοῦ φιλάνθρωπου καί φιλάδελφου ἡγέτη; Ποιά ἡ ἀνάγκη τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ μηχανισμοῦ, γιά τή διαχείριση τῶν δωρεῶν καί γιά τήν ἀνοικοδόμηση τῆς προνοιακῆς πολιτείας;
δ) Τό τέταρτο σχόλιο εἶναι ἀναγκασμένο νά ἀνασύρει τό μανδύα τῆς σιωπῆς καί νά φέρει σέ γνώση ὁλόκληρου τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ πληρώματος ἕνα ἐπί πλέον σκάνδαλο, πού παραμένει, σκόπιμα, σέ ἀπόκρυψη.
Πρόκειται γιά τήν Μ.Κ.Ο. «Ἀλληλεγγύη», πού τώρα μπῆκε στό ράφι τῆς ἱστορίας καί παραχώρησε τή θέση της στή νέα Μ.Κ.Ο. Ὀργάνωση «Ἀποστολή». Ἀρχειοθετεῖται ὁ τίτλος τῆς «’Αλληλεγγύης», ἀλλά ὁ φάκελλος τῶν οἰκονομικῶν ἀφαιμάξεών της μένει στήν ἐπικαιρότητα. Καταγγελίες ἀπανωτές διαβιβάστηκαν, ἀπό πολλές ἀφετηρίες, στό κριτήριο τῆς Δικαιοσύνης καί περιμένουν τή διερεύνησή τους καί τή δικαστική ἀποτίμησή τους. Καί ὁ κ. Ἱερώνυμος κάνει, πώς δέν γνωρίζει τίποτα. Ἀντιμετωπίζει τήν Ἀλληλεγγύη» ὡς παρελθόν. Ἀλλά δέν ἐξηγεῖ τήν ποιότητα τῆς προσφορᾶς της καί τό ὕψος τῶν κλοπιμαίων της.
Γιατί αὐτή ἡ συμπεριφορά; Θίγονται πρόσωπα τοῦ Ἀρχιεπισκοπικοῦ του περιβάλλοντος; Ἤ μήπως οἱ μακρυχέρηδες, πού ἄφησαν πίσω τους τά κενά, εἶναι ἰσχυροί παράγοντες τῆς ἀντιπολίτευσης καί τρέμει τήν ὀργισμένη ἀντεπίθεσή τους; Ὅλα αὐτά τά στοιχεῖα σβήνουν τά δοξαστικά φῶτα τῆς ἐπίσημης συνάντησης στό ἀμφιθέατρο τῆς Παλαιᾶς Βουλῆς καί ἀφήνουν, ὡς ἀποτέλεσμα, ἕνα, ἐπί πλέον, μηδενικό. Ὁ Ἀρχιεπίσκοπος ὑποσχέθηκε πολλά, μέ κεφάλαιο, στό χαρτοφύλακά του, τό «μηδέν».
4. Θά ἀναφερθῶ καί σέ μιά ἄλλη ἐντυπωσιακή ἐκδήλωση, πού εἶχε διακρατική, Πανευρωπαϊκή ἐμβέλεια, ὄχι, ὅμως καί πανευρωπαϊκή, ἀξιοκρατική προβολή τοῦ προκαθημένου μας. Στίς 19 Ἰουλίου, ὁ Μακαριώτατός μας, ἐνταγμένος σέ μιά εἰκοσαμελῆ ὁμήγυρη ἡγετικῶν στελεχῶν διαφόρων θρησκειῶν καί ἐκπροσώπων ποικίλων προτεσταντικῶν ἀποχρώσεων, πού διακινοῦνται στόν εὐρύτατο Εὐρωπαϊκό χῶρο, ἔλαβε μέρος σέ σύσκεψη, πού διοργάνωσε ὁ Πρόεδρος τῆς Εὐρωπαϊκῆς Ἐπιτροπῆς, ὁ κ. Μπαρόζο.
Θά περιμένατε, σέ μιά τέτοια συνάντηση νά ἐκδιπλώσει σοβαρότατα θέματα, πού ἐκπροσωποῦν τούς προβληματισμούς, τίς ἀνησυχίες καί τίς πικρίες, ὄχι μόνο τῆς ἑλληνικῆς οἰκογένειας, ἤ τῆς Εὐρωπαϊκῆς Ἕνωσης, ἀλλά ὁλόκληρης τῆς ἀνθρωπότητας. Νά μιλήσει γιά τήν πρόσδεση στό ἅρμα τῆς ὑλοφροσύνης, γιά τό πάγωμα τῆς ἀγάπης, γιά τήν ἀπενεργοποίηση τῶν ἐμπειριῶν καί τῶν δυναμικῶν ὁραμάτων τῆς κοινωνικότητας, γιά τήν ἀνύψωση, σέ πρῶτες ἀξίες, τοῦ ἀτομισμοῦ καί τῆς εὐμάρειας, γιά τήν κατακύρωση τοῦ βέτο τῆς πολιτικῆς καί τῆς οἰκονομικῆς αὐταρχικῆς ὀλιγαρχίας.
Γιά τίποτα ἀπό αὐτά δέν ἔκανε λόγο ὁ Ἱερώνυμος. Περπάτησε στά χαμηλά καί στά πεζά. Ἐκφώνησε ἕνα σύντομο λογίδριο, πού εἶναι αὐτόδηλο, ὅτι τοῦ τό συνέταξαν ἄλλοι, ἐπανέλαβε τό γνωστό του refrain, τόν κατάλογο τῶν προνοιακῶν ἔργων, πού ἔχει στό νοῦ του νά ἀναπτύξει (ἄν προλάβει), στήν περιοχή τῆς ποιμαντικῆς του δικαιοδοσίας καί ὁλοκλήρωσε τή φιλότιμη προσφορά του μέ μιά πρόσκληση στόν κ. Μπαρόζο, νά ἐπισκεφθεῖ τήν Ἀθήνα. Ὡστόσο, παρέλειψε, νά καλέσει τόν κ. Μπαρόζο, νά ἐπισκεφτεῖ καί τή Λιβαδειά, γιά νά θαυμάσει τήν ἔκταση ὄχι τῆς Βασιλειάδας, ἀλλά τῆς Ἱερωνυμιάδας.
Ἡ προοπτική τῆς ἐπίσκεψης τοῦ κ. Ἱερώνυμου στίς Βρυξέλλες, ἔδωσε στούς Ἕλληνες Ὀρθόδοξους, ἕνα ἐρέθισμα ἐλπίδας. Ἀλλά, εὐθύς ἀμέσως, ἡ ἐλπίδα σκιάστηκε καί ἡ ἀπογοήτευση κυριάρχησε στόν ὀρίζοντα.
Ἔτσι ἐξελίχτηκαν τά πράγματα. Αὐτή ἦταν ἡ ἔκβαση τῆς ἐπίσημης ἐπίσκεψης τοῦ Ἱερώνυμου στίς Βρυξέλλες καί τῆς συμμετοχῆς του στήν κοινή διάσκεψη πολιτικῶν παραγόντων τῆς ΕὐρωπαϊκῆςἝνωσης καί θρησκευτικῶν ἡγετῶν. Αὐτόδηλο, ὅτι ἡ βαθμολογία δέν μπορεῖ νά εἶναι εὐνοϊκή γιά τόν κ. Ἱερώνυμο. Θά πρέπει νά σταματήσει στό «μηδέν».
Ἀθροῖστε τά μηδενικά, πού προκύπτουν ἀπό τή σύντομη ἀποτίμηση τῶν προσπαθειῶν τοῦ κ. Ἱερώνυμου νά ἀναβαθμίσει τό κύρος τῆς Ἀρχιεπισκοπικῆς του προσωπικότητας καί τοῦ ἔργου, πού ἔχει ἐπιτελέσει στό διάστημα τῆς τριετίας. Τό ἄθροισμα θά σᾶς δώσει, ἐνδεικτικά, τό εὖρος καί τήν ποιότητα τοῦ ἀρχιεπισκοπικοῦ lifting.
Ο ΑΤΤΙΚΗΣ ΚΑΙ ΜΕΓΑΡΙΔΟΣ ΝΙΚΟΔΗΜΟΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου