Μητροπολίτης Κυρηνείας Παύλος, Η επίσκεψις του Πάπα εις την Κύπρον

Ἡ ἐπίσκεψις τοῦ Πάπα εἰς τήν Κύπρον

Τοῦ Πανιερωτάτου Μητροπολίτου Κυρηνείας κ. Παύλου

ΜΕ ΒΑΘΥΤΑΤΗ θλίψη καί ψυχική ὀδύνη πληροφορηθήκαμε ἀπό τον Μακαριώτατο Ἀρχιεπίσκοπο κατά τή συνεδρία τῆς Ἱερᾶς Συνόδου, πού ἔγινε στίς 4 Μαΐου 2010, γιά τήν ἐπίσκεψη τοῦ Πάπα ἐπί τοῦ ὀρθοδόξου ἐδάφους τῆς ἁγιοτόκου ἡμῶν νήσου Κύπρου, ἡ ὁποία θά πραγματοποιηθεῖ κατόπιν ἐπίσημης πρόσκλησης, τήν ὁποία ἀπηύθυνε προς αὐτόν ὁ Πρόεδρος τῆς Κυπριακῆς Δημοκρατίας, ὡς ἀρχηγόν τοῦ κράτους τοῦ Βατικανοῦ. Ἐξεφράσαμε καθηκόντως την ἀντίθεσή μας ἐν Συνόδῳ, δι’ αὐτήν τήν ἐπίσκεψη καί δηλώσαμε ὅτι δέν θά παραστῶμε σέ καμιά ἐκδήλωση σχετικά μ’αὐτή, γιατί δέν μᾶς τό ἐπιτρέπει ἡ συνείδησή μας, διότι ὁ Πάπας δέν εἶναι ὁ οἱοσδήποτε πολιτικός ἡγέτης ἀλλά ὁ ἀρχηγός τῆς αἱρέσεως τοῦ Παπισμοῦ. Καί τοῦτο γιατί οἱ παπικοί μέ τή νόθευση τῆς ὀρθῆς Ἐκκλησιολογίας, μετέτρεψαν τήν Ἐκκλησία τοῦ ζῶντος Θεοῦ ἀπό Σῶμα Χριστοῦ σέ «μίαν γηΐνην πολιτικήν ὀργάνωσιν», σέ ἕνα ἐγκόσμιο ὀργανισμό καί κράτος μέ κοσμικέςἐξουσίες, ὅπως εἶναι τό Βατικανό.

Ὁ Πάπας ἐκμεταλλευόμενος τήν εὐκαιρία τῆς ἐπίσκεψης, ζήτησε νά προβληθεῖ ἡ δεύτερη ἰδιότητά του, ὡς θρησκευτικοῦ ἡγέτη τῶν Ρωμαιοκαθολικῶν. Γι’ αὐτό ζήτησε καί ἐξασφάλισε ἐν κρυπτῷ καί παραβύστῳ διά τῶν διπλωματικῶν του ὑπηρεσιῶν, ὡς ἐκ τῶν ὑστέρων ἀποδείχθηκε, τη δοθεῖσα ἔγκριση, τήν ὁποία ἐσχάτως ἁπλῶς πληροφορηθήκαμε, χωρίς νά ἐρωτηθοῦμε ἐκ τῶν προτέρων ἐάν συναινοῦμε.

Ἁπλῶς γίναμε ἀκροατές τῆς σχετικῆς ἀποφάσεως, μέ τήν ὁποία ἀσφαλῶς διαφωνήσαμε, πλήν ὅμως ματαίως, ἀφοῦ ὅλα ἦταν ἤδη τετελεσμένα καί ἐκ τῶν προτέρων προκαθωρισμένα ἐν ἀγνοίᾳ μας. Τό μόνο τό ὁποῖο ἡ ταπεινότης ἡμῶν δέχθηκε, ἦταν ἡ ἀποστολή ἐγκυκλίου πρός τό χριστεπώνυμο πλήρωμα, γιά νά προληφθεῖ τυχόν σκανδαλισμός καί ταραχή στίς συνειδήσεις τῶν πιστῶν μέ σοβαρές συνέπειες και ἀπρόβλεπτες ἀντιδράσεις. Εἶναι λυπηρό οἱ ὑποστηρικτές τοῦ Οἰκουμενισμοῦ νά συμπεριφέρονται μέ φιλοφρονήσεις καί διπλωματικές ἁβρότητες πρός τούς αἱρετικούς μέχρι σημείου νά συμπροσεύχονται με αὐτούς, παρά τή ρητή ἀπαγόρευση τῶν ἱερῶν Κανόνων, καί τήν ἴδια στιγμή νά ἀντιμετωπίζουν τίς ἀντιδράσεις τῶν πιστῶν μελῶν τῆς Ἐκκλησίας, πού ἀγωνιοῦν για τήν ἔκβαση τῶν θεολογικῶν διαλόγων και σκανδαλίζονται βλέποντες Ὀρθοδόξους κληρικούς νά συναγελάζονται καί νά συμπροσεύχονται μέ διαφόρους αἱρετικούς, μέ εἰρωνικά μειδιάματα καί πολλή περιφρόνηση, ὡσάν νά εἶναι ἐχθροί τῆς Ἐκκλησίας.

Γι’ αὐτό συναινέσαμε μέ τήν ἀπόφαση νά σταλεῖ σχετική ἐγκύκλιος πρός τό χριστεπώνυμο πλήρωμα, ὅπου θά γινόταν ἀναφορά ὅτι ἡ ἐπίσκεψη τοῦ Πάπα ἔγινε μέ πρόσκληση τοῦ Προέδρου τῆς Δημοκρατίας καί ὅτι κατά τή διάρκεια αὐτῆς τῆς ἐπίσκεψης δέν θά γινόταν θεολογικός διάλογος και ταυτοχρόνως θά ὑποδεικνύονταν οἱ πλάνες τῶν Ρωμαιοκαθολικῶν καί ἡ διατήρηση τῆς Οὐνίας. Δυστυχῶς ὅμως, ὡς ἐκ τῶν ὑστέρων διαπιστώσαμε, διαβάζοντας τό διαμορφωμένο κείμενο, τό ὁποῖο ἄς σημειωθεῖ, μᾶς στάλθηκε μετά ἀπό ἕξι μέρες, πού ἔγινε ἡ Σύνοδος, τό περιεχόμενό του δέν ἀνταποκρινόταν στις θέσεις, πού ἐν Συνόδῳ ἐξεφράσαμε γιά νά δώσουμε τή συγκατάθεσή μας στήν ἔκδοση τῆς ἐγκυκλίου.

Οἱ Ρωμαιοκαθολικοί ἀποδεικνύονται γιά μιά ἀκόμη φορά ἄριστοι διπλωμάτες. Ὡς φαίνεται ἀπό τόν ἡμερήσιο τύπο, διαμόρφωσαν τό πρόγραμμα τοῦ Πάπα κατά τέτοιο τρόπο, ὥστε μέ λατρευτικές συγκεντρώσεις, ἰδιαιτέρως δέ αὐτήν, πού θά πραγματοποιηθεῖ στό κλειστό στάδιο τῆς Λευκωσίας, ὅπου θά ὑπάρχουν Ρωμαιοκαθολικοί κληρικοί ἀπό τή Μέση Ἀνατολή, νά ἐπέλθει σύγχυση στούς εὐσεβεῖς Ὀρθοδόξους πιστούς τῆς Κύπρου, οἱ ὁποῖοι δέν εἶναι σέ θέση νά διακρίνουν τούς Οὐνῖτες. Βλέποντας αὐτούς νά συμμετέχουν στήν τελετή ἐνδεδυμένοι μέ Ὀρθόδοξη ἀμφίεση, εἶναι βέβαιο ὅτι θα παραπλανηθοῦν καί θά σκανδαλισθοῦν, ἐκλαμβάνοντας αὐτούς ὡς Ὀρθοδόξους κληρικούς. Δεν ἀποκλείεται ἀκόμη, πολλά ξένα εἰδησεογραφικά πρακτορεῖα ἐξαπατημένα ἀπό τό ἐξωτερικό σχῆμα τῶν Οὐνιτῶν, λανθασμένα να μεταδώσουν ὅτι πρόκειται γιά συμπροσευχή «ὅλων τῶν Ἀνατολικῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν». Εἶναι ἐμφανής ἡ προσπάθεια τοῦ Βατικανοῦ νά ἐκμεταλλευθεῖ τήν εὐκαιρία καί νά παρουσιασθεῖ ὁ Πάπας ὡς ἡγέτης τοῦ Χριστιανισμοῦ καί ὁλοκλήρου τοῦ κόσμου.

Μέ τέτοιες ἐκδηλώσεις, κατά τήν ταπεινή μας ἄποψη, δέν βοηθοῦνται οἱ αἱρετικοί παπικοί νά συνειδητοποιήσουν τήν πλάνη τους ἀλλά ἐνθαρρύνονται νά συντηροῦν τήν ἀδιαλλαξία τους καί νά παραμένουν ἀμετακίνητοι στίς κακοδοξίες τους, προκαλώντας τά θρησκευτικά αἰσθήματα τῶν Ὀρθοδόξων. Ἡ ἐμμονή λοιπόν στην ἀκρίβεια τοῦ Ὀρθοδόξου δόγματος δέν πρέπει νά ἑρμηνεύεται ὡς φανατισμός ἤ μισαλλοδοξία. Μακάρι οἱ αἱρετικοί παπικοί νά ἀντιληφθοῦν τά λάθη τους, νά ἀποπτύσουν τίς πλάνες τους, να ἐπιστρέψουν στήν Μία, Ἁγία, Καθολική καί Ἀποστολική Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία, καί νά ἀποδεχθοῦν τήν ἀδιαίρετη Ἀποστολοπαράδοτη ἀλήθεια, ὅπως διατυπώθηκε στούς ὀκτώ πρώτους αἰῶνες καί διαφυλάσσεται μέχρι σήμερα στήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία.

Τό ἐπιχείρημα ὅτι αὐτή ἡ ἐπίσκεψη θά βοηθήσει στήν ἐπίλυση τοῦ Κυπριακοῦ μόνο πόνο καί μεγάλο προβληματισμό μᾶς προκαλεῖ. Ἄς προσέξουν οἱ κυβερνῶντες νά μήν ἐπεμβαίνουν στά θέματα τῆς Ὀρθοδόξου πίστεως καί νά πιέζουν γιά ἀβαρίες, χάριν δῆθεν ἐθνικῶν συμφερόντων, γιατί τό μόνο πού ἐπιτυγχάνουν εἶναι ἡ ἐγκατάλειψη τῆς Θείας Χάριτος μέ ἀποτελέσματα ἀκριβῶς ἀντίθετα ἀπό αὐτά πού ἐπιδιώκουν. «Μή πεποίθατε ἐπʼ ἄρχοντας, ἐπί υἱούς ἀνθρώπων, οἷς οὐκ ἔστι σωτηρία» (Ψαλμ. 145, 3), ἀναφέρει χαρακτηριστικά ἡ Γραφή. Κάθε φορά πού οἱ Ὀρθόδοξοι ἐκλιπαροῦσαν τούς παπικούς, ἀναμιγνύοντας μάλιστα τά θέματα τῆς πίστεως μέ τήν πολιτική, γιά νά λάβουν δῆθεν τήν παπική βοήθεια καί προστασία, προέκυπτε τό ἀντίθετο ἀποτέλεσμα. Ὅσοι τρέφουν τήν ψευδαίσθηση καί καλλιεργοῦν τήν ἰδέα και στόν πιστό λαό ὅτι μέ τόν προσεταιρισμό τῶν αἱρετικῶν θά ἐπιλύσουν τά σύγχρονα κοινωνικά ἤ ἐθνικά προβλήματα καί ὅτι μέ κοσμικά κριτήρια θά ἐπιτευχθεῖ ἡ πολυπόθητη ἑνότητα μεταξύ τῶν Ὀρθοδόξων καί τῶν μελῶν τῶν ἄλλων ὁμολογιῶν, ἄς ἔχουν ὑπόψη ὅτι ὁ Πάπας θεωρεῖ τήν λεγόμενη ἑνότητα μέ τήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία ὡς ἐγκατάσταση τοῦ παπικοῦ θεσμοῦ στήν Ἀνατολή καί ὑποταγή ὅλων τῶν Ὀρθοδόξων, οἱ ὁποῖοι θά ὑπάγονται πλέον στήν ποιμαντική δικαιοδοσία του ὡς Οὐνῖτες. Ἡ ἱστορία διδάσκει ὅτι ὁ Πάπας οὐδέποτε προσέτρεξε εἰς βοήθεια καί συμπαράσταση τῶν Ὀρθοδόξων.Συμμεριζόμαστε τήν ἀγωνία γιά τό μέλλον τῆς χειμαζομένης νήσου μας, ἀλλά ταπεινά φρονοῦμε ὅτι ἡ δικαίωση τῆς Κύπρου δέν θά ἔλθει μέ τήν ἐνθάρρυνση τοῦ σύγχρονου θρησκευτικοῦ συγκρητισμοῦ, ἀλλά μέ τή βοήθεια τοῦ παντοδυνάμου Θεοῦ, ὅπως ἐπανειλημμένα ἀποδεικνύεται μέσα ἀπό τήν ἱστορία.

Ἄμεση ἐπιδίωξη τοῦ Πάπα εἶναι ἡ ἀποδοχή του ὡς παγκόσμιου θρησκευτικοῦ ἡγέτη ὅλων τῶν Χριστιανῶν καί ἀπώτερη, ἡ ἀναγνώρισή του ὡς ἡγέτη ὅλων τῶν θρησκειῶν. Ἡ ἐπίκληση τοῦ Κυριακοῦ λογίου «ἵνα ἕν ὦσιν» (Ἰωάν. 17, 21), γιά νά θεμελιωθοῦντά οἰκουμενιστικά ἀνοίγματα δέν ἔχει βάση θεολογική, ἐάν δέν στηρίζεται «στήν ἑνότητα τῆς πίστεως και τήν κοινωνία τοῦ Ἁγίου Πνεύματος», γιατί παραθεωρεῖ τίς προϋποθέσεις πού ἔθεσε ὁ Χριστός, «καθώς ἡμεῖς ἕν ἐσμεν» (Ἰωάν. 17, 22). Ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία οὐδέποτε ἔπαυσε νά δέεται τοῦ Πανοικτίρμονος Θεοῦ «ὑπέρ τῆς τῶν πάντων ἑνώσεως». Ἡ νήψη τοῦ κεκαθαρμένου νοῦ καί ἡ ἀδιάλειπτη προσευχή εἶναι πού ἑλκύουν τή Χάρη τοῦ Παναγίου Πνεύματος καί ὑποβοηθοῦν στή μέθεξη τῆς ἀκτίστου Χάριτος τοῦ Θεοῦ καί ὄχι οἱ ἐπικοινωνιακές τεχνικές καί οἱ δημόσιες σχέσεις. Εἴθε ὁ Κύριος νά μᾶς φωτίζει ὅλους, γιά νά «ὀρθοτομοῦμε τον λόγον τῆς Αὐτοῦ ἀληθείας».