Μονή Σταυροβουνίου, Όχι εις την υποδοχήν του αιρεσιάρχου Πάπα

Ὑπὸ τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Σταυροβουνίου
ΟΧΙ ΕΙΣ ΤΗΝ ΕΠΙΣΚΕΨΙΝ ΚΑΙ ΥΠΟΔΟΧΗΝ ΤΟΥ ΑΙΡΕΣΙΑΡΧΟΥ ΕΙΣ ΤΗΝ ΚΥΠΡΟΝ
Ἡ ὑποδοχὴ καὶ ἐκδήλωσις τιμῆς πρὸς τὸν Πάπαν ὑπὸ τῆς Διοικούσης Ἐκκλησίας δύναται νὰ ἐκληφθῆ ὡς ἀναγνώρισις αὐτοῦ καὶ ὑποτέλεια, ἐπισημαίνει ἡ Ἱ.Μονὴ Σταυροβουνίου εἰς ἐπιστολήν της πρὸς τὸν Μητροπολίτην Κιτίου

Ἡ Ἱερά Σύνοδος τῆς Κύπρου, ὑπό τήν πίεσιν τοῦ Ἀρχιεπισκόπου κ. Χρυσοστόμου, ἀπεφάσισε νά ἐκδώση ἐγκύκλιον διά τῆς ὁποίας καλεῖ τόν πιστόν λαόν, τόν ἔντιμον κλῆρον καί τάς Ἱεράς Μονάς νά ὑποδεχθοῦν τον Πάπαν εἰς τήν Κύπρον, κατά τήν προσεχῆ Παρασκευήν καί νά μή προβάλουν ἀντιστάσεις ἤ νά μή ἀντιδράσουν, διότι κατά τήν ἐπίσκεψιν δέν θα γίνουν συζητήσεις διά θέματα Πίστεως. Ἡ Ἱερά Σύνοδος ἐκάλεσε τους Ἱερεῖς καί τούς Καθηγουμένους τῶν Ἱερῶν Μονῶν νά ἀναγνώσουν την ἐγκύκλιον πρός τόν πιστόν λαόν τῆς Κύπρου.

Ὁ Καθηγούμενος τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Σταυροβουνίου, Ἀρχιμανδρίτης Ἀθανάσιος ἀντέδρασε δυναμικῶς ὅταν ἔλαβε τήν ἐγκύκλιον. Ἀμέσως συνέταξεν ἐπιστολήν, τήν ὁποίαν ἀπέστειλεν πρός τόν Μητροπολίτην Κιτίου κ. Χρυσόστομον, διά τῆς ὁποίας τοῦ καθιστᾶ γνωστόν ὅτι ἡ «καθ᾽ ἡμᾶς Ἱ.Μονή τονίζει εὐθαρσῶς τήν ἀντίθεσίν της “εἰς οἱανδήποτε”, ἐκ μέρους τῆς Διοικούσης ᾽Εκκλησίας ἐπίσημον ὑποδοχήν καί ἐκδήλωσιν τιμῆς προς τό πρόσωπον τοῦ Πάπα, ἡ ὁποία, εὐλόγως δύναται νά ἐκληφθῆ ὡς ἀναγνώρισις αὐτοῦ καί ὑποτέλεια». Ὁ Πάπας, ὡς τονίζει ὁ Καθηγούμενος τῆς Ἱ. Μονῆς ἦτο, εἶναι καί θά παραμείνη αἱρεσιάρχης. Ἐπισημαίνει πρός την Διοικοῦσαν Ἐκκλησίαν ὅτι παραθεωρεῖ τήν ἑρμηνείαν τῆς Ἁγίας Γραφῆς καί τῶν Ἁγίων Πατέρων, ὅταν ἐπικαλῆται διά τήν ἐπίσκεψιν τοῦ Πάπα «περί τῆς τῶν πάντων ἑνώσεως». Ἐπικρίνει, ἐπίσης, τήν Διοικοῦσαν Ἐκκλησίαν τῆς Κύπρου, ἡ ὁποία ἀναγνωρίζει τήν «ἐκκλησιαστικήν ἐκτροπήν τῆς Οὐνίας», ἀλλά ἀπό τήν ἄλλην προσκαλεῖ, ὑποδέχεται καί φιλοξενεῖ τον Πάπαν, «καί ἐπί ἴσοις ὅροις» ἔχομεν συμπαρακάθησιν τῶν Οὐνιτῶν μετά τῶν Ὀρθοδόξων εἰς τούς Παπικούς Διαλόγους.

Ἡ ἐπιστολὴ

Τό πλῆρες κείμενον τῆς ἐπιστολῆς τοῦ Καθηγουμένου τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Σταυροβουνίου πρός τόνΜητροπολίτην Κιτίου ἔχει ὡς ἀκολούθως:

“Πανιερώτατον Μητροπολίτην Κιτίου κ.κ. Χρυσόστομον,

Ἱερά Μητρόπολις Κιτίου, Λάρνακα

13.5.2010, Τῆς τοῦ Κυρίου Ἀναλήψεως

Πανιερώτατε ἅγιε Δέσποτα, Εὐλογεῖτε! Τήν εὐχήν Σας!

Ἐλάβομεν τήν ὑπό ἡμερ. 11.05.2010 ΣυνοδικήνἘγκύκλιον τῆςἘκκλησίας τῆς Κύπρου, τήν ὁποίαν καί μετά προσοχῆς ἀνεγνώσαμεν. Αἰσθανόμεθα ἐν προκειμένῳ ἔντονον τήν ἀνάγκην νά ἐκφράσωμεν κατ᾽ ἀρχήν τήν ψυχικήν ἡμῶν ὀδύνην πρός Ὑμᾶς, ὡς τόν γνήσιον ἡμῶν Πνευματικόν Πατέρα, διά τό γεγονός τῆς ὑπό συμπάσης τῆς Συνόδου τῆς Ἐκκλησιάς τῆς Κύπρου ἐγκριθείσης ὁμοφώνως ἀποδοχῆς τῆς ὑπό τοῦ Προέδρου τῆς Κυπριακῆς Δημοκρατίας ἐπισήμου προσκλήσεως εἰς Κύπρον τοῦ Πάπα Ρώμης Βενεδίκτου ΙΣΤ´ καί τῆς πρός τοῦτο ὁμοθύμου συγκαταθέσεως αὐτῆς. Ἡ καθ᾽ ἡμᾶς Μονή τονίζει εὐθαρσῶς τήν ἀντίθεσιν αὐτῆς δι᾽ οἱανδήποτε ἐκ μέρους τῆς Διοικούσης Ἐκκλησίας ἐπίσημον ὑποδοχήν καί ἐκδήλωσιν τιμῆς πρός τό πρόσωπον τοῦ Πάπα, ἡ ὁποία, εὐλόγως, δύναται νά ἐκληφθῇ ὡς ἀναγνώρισις αὐτοῦ καί ὑποτέλεια. Τυγχάνει πᾶσι τοῖς Ὀρθοδόξοις πιστοῖς κατάδηλον, τό ὅτι ὁ ἑκάστοτε Πάπας Ρώμης, ἀπό τῆς ἀποσχίσεως τῆς Δυτικῆς Ἐκκλησίας ἐκ τῆς Καθολικῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, εἶναι οὐχί μόνον σχισματικός, ἀλλά καί αἱρετικός. Εἶναι περιττόν ἐν ταύτῃ τῇ συναφείᾳ νά ἀναφερθῶμεν εἰς τά οὐρανομήκη καί ἁγιώτατα Πατερικά ἀναστήματα τῶν Μεγάλου Φωτίου, Γρηγορίου τοῦ Παλαμᾶ, Μάρκου τοῦ Εὐγενικοῦ, Γενναδίου Σχολαρίου κ.ἄ., οἱ ὁποῖοι, σαφῶς καί ἀπεριφράστως, ἀποφαίνονται ὅτι ὁ μετά τό Σχίσμα Προϊστάμενος τῆς Δυτικῆς “ἐκκλησίας” Πάπας εἶναι μέγας αἱρεσιάρχης. Ἐάν ὁ Ἀπόστολος Παῦλος ἀποφαίνεται ἐν Πνεύματι Ἁγίῳ ὅτι “αἱρετικόν ἄνθρωπον μετά μίαν καί δευτέραν νουθεσίαν παραιτοῦ” (Τίτ. 3,10), πρός τι οἱ θεολογικοί μετά τῶν παπικῶν Διάλογοι, ἐπίσημοι τούτων ὑποδοχαί και ἐναγκαλισμοί; Ὁ Ἀπόστολος τῶν Ἐθνῶν ὁμιλεῖ σαφῶς περί νουθεσίας τῶν αἱρετικῶν, ἀσφαλῶς πρός τήν ἐκείνων ἐπιστροφήν, ἐάν βεβαίως ἐπιδείξωσι πνεῦμα ταπεινώσεως καί ἐμπράκτου μετανοίας. Οὐδόλως, ὅμως, ἐννοεῖ τήν μετ᾽ αὐτῶν συνδιαλλαγήν ἐπί ἴσοις ὅροις, ὡς ἐάν ἡ Ἀλήθεια και τό ψεῦδος νά εὑρίσκωνται ἐν τῷ αὐτῷ ἐπιπέδῳ, παραβλέποντες τό μεταξύ ἡμῶν καί αὐτῶν μέγα χάσμα. Ἑπομένως λοιπόν, κατά τόν θεηγόρον Παῦλον, “μετά μίαν καί δευτέραν νουθεσίαν” ὀφείλομεν νά παραιτούμεθα τοῦ ἀχρειάστου καί ἀχρήστου Διαλόγου, ἐφ᾽ ὅσον «ἐξεστραμμένοι εἰσίν οἱ τοιοῦτοι καί ἁμαρτάνουσιν ὄντες αὐτοκατάκριτοι» (Τίτ. 3,11).

Περαιτέρω, ἐν τῇ ἐν λόγῳ Συνοδικῇ Ἐγκυκλίῳ γίνεται ἀναφορά «περί τῆς τῶν πάντων ἑνώσεως», κατά τήν ἀρχιερατικήν τοῦ Κυρίου Προσευχήν («ἵνα πάντες ἕν ὦσιν»). Διατί ὅμως παραθεωρεῖται ἐν προκειμένῳ ἡ αὐτῆς ταύτης τῆς Ἁγίας Γραφῆς καί πάντων τῶν Ἁγίων Πατέρων σύμφωνος θεόπνευστος ἑρμηνεία τοῦ ὡς ἄνω χωρίου, ὅτι δηλαδή ἑνότης ἐννοεῖται μόνον ἐν τῇ ἑνότητι τῆς Ἀληθοῦς Πίστεως; Εἰς τούς ὑπέρ χιλιετίαν κατά καιρούς θεολογικούς μετά τῶν παπικῶν Διαλόγους, πότε ἐπεδείχθη ὑπ᾽ αὐτῶν ἔστω καί ἡ παραμικρά ταπείνωσις καί ἔμπρακτος μετάνοια, πρός τήν τούτων δηλονότι ἐπιστροφήν εἰς τήν Μίαν, Ἁγίαν, Καθολικήν καί Ἀποστολικήν Ἐκκλησίαν; Ποῖος δέν κατανοεῖ ὅτι ὁ πραγματικός στόχος καί ἡ ἀληθής ἐπιθυμία τῶν παπικῶν εἶναι τελικῶς ἡ ὑφ᾽ ἡμῶν τῶν Ὀρθοδόξων ἀπεμπόλησις τῆς Μόνης Ἀληθείας καί ἡ ὑποταγή ἡμῶν εἰς τάς κοσμοκρατορικάς βλέψεις τοῦ Παποκαίσαρος Ποντίφηκος; Ὡραιότατος ὄντως ὁ εἰς τήν ὑπ᾽ ὄψιν Ἐγκύκλιον χαρακτηρισμός «τῆς ἐκκλησιολογικῆς ἐκτροπῆς τῆς Οὐνίας, πού εἶναι γιά μᾶς ἀπεχθέστατη μέθοδος προσηλυτισμοῦ», ἀλλ᾽ ὅμως ἀβιάστως ἀναφύεται τό μέγα ἐρώτημα: Πρός τί ἡ πρόσκλησις, ὑποδοχή, φιλοξενία καί ἐπί ἴσοις ὅροις συμπαρακάθησις αὐτῶν (τῶν Οὐνιτῶν) εἰς τούς μεταξύ τῶν Ὀρθοδόξων και Παπικῶν διαλόγους;

Ἄξιον ἐν τέλει παρατηρήσεως τό γεγονός ὅτι πάντες οἱ τῆς Ἐγκυκλίου παραλῆπται, αἰδεσιμώτατοι Ἐφημέριοι τῶν ναῶν τῆς Κύπρου, ἐντέλλονται νά ἀναγνώσωσι ταύτην πρός τό χριστεπώνυμον πλήρωμα κατά την Θ. Λειτουργίαν δύο μεγάλων τῆς Ἐκκλησίας ἑορτῶν: α) Τήν Κυριακήν, 16.5.2010, καθ᾽ ἥν τελεῖται ἡ μνήμη τῶν 318 Θεοφόρων Πατέρων τῆς Α´ Οἰκουμενικῆς Συνόδου καί, β) τήν Κυριακήν, 30.5.2010, ἑορτήν τῶν Ἁγίων Πάντων.

Εὐλόγως δύναταί τις νά διερωτηθῇ:

α) Οἱ μέν Ἅγιοι Πατέρες τῆς Α´ Οἰκουμενικῆς Συνόδου, θεμελιώσαντες τό Σύμβολον τῆς Πίστεως, ἀπαρτισθέν ἐν συνεχείᾳ ὑπό τῆς Β´ Οἰκουμενικῆς Συνόδου, θεοπνεύστως ἀπεφάνθησαν περί τῆς ἐκ μόνου τοῦ Πατρός ἐκπορεύσεως τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ὅπερ ἀναιρεῖ τελεσιδίκως την θεμελιώδη παπικήν τοῦ Filioque κακοδοξίαν. Ἐν ταυτῷ, ἀναθεματίσαντες τόν Ἄρειον καί τήν αἵρεσιν αὐτοῦ, ἐξοστράκισαν ἐκ τῆς Ἐκκλησίας, πᾶσαν ὑποτίμησιν τοῦ Προσώπου τοῦ Θεανθρώπου Χριστοῦ. Ὅμως, κατά τήν θεοκίνητον γραφῖδα τοῦ σύγχρονου Ἁγίου καί Ὁμολογητοῦ, Πατρός Ἰουστίνου Πόποβιτς, «ὁ Δυτικός χριστιανικο-οὐμανιστικός μαξιμαλισμός (ὁ Παπισμός)… ἀπό τόν Χριστόν ἀφῄρεσε τά πάντα», εἰς τήν θέσιν δέ τοῦ ὑπ᾽ αὐτοῦ ἐξοβελισθέντος Χριστοῦ ἐγκατέστησε τόν «ἀλάθητον τῆς Δύσεως ἄνθρωπον», δηλ. τόν Πάπαν.

β) Οἱ δέ Ἅγιοι Πάντες, κατ᾽ οὐδένα τρόπον ἀμνήστευσαν οἱανδήτινα κακοδοξίαν, καί οὐδείς τούτων ἐδικαιολόγησε ποτέ οἱανδήποτε παπικήν τοιαύτην. Ἀπεναντίας, ἅπαντες οἱ περί τόν Παπισμόν ἐνασχοληθέντες Ἅγιοι ἀπεφάνθησαν σαφέστατα ἐναντίον αὐτοῦ.

Το συμπέρασμα: Τό ἀπορρέον ἐκ τῶν ἐπιλεγεισῶν ἑορτῶν ἀναγνώσεως τῆς ᾽Εγκυκλίου μήνυμα εὑρίσκεται ἐν πλήρει ἀντιθέσει πρός τήν ἐγκριθεῖσαν ἐπίσημον ὑπό τῆς Διοικούσης Ἐκκλησίας Κύπρου ὑποδοχήν τοῦ Πάπα εἰς τήν Νῆσον τῶν Ἁγίων.

Ἐν κατακλεῖδι, ἐκφράζομεν καί πάλιν τήν ψυχικήν ἡμῶν ὀδύνην διά την ἀποφασισθεῖσαν ὑπό τῆς Συνόδου ἐπίσημον ὑποδοχήν τοῦ Πάπα. Ταπεινῶς φρονοῦμεν ὅτι αὕτη ἡ ὑποδοχή δέν τυγχάνει ἄμοιρος ἐμμέσου πλήν σαφοῦς ἀναγνωρίσεως τοῦ παπικοῦ θεσμοῦ καί τῆς ἄκρως ἐκκοσμικευμένης διπλοπροσώπου συμπεριφορᾶς αὐτοῦ, τά δέ ἀναμενόμενα δῆθεν ἐκ τούτου ἐθνικά ὀφέλη θά ἐξανεμισθῶσινὡς ἀτμίς. Πολύ φοβούμεθα ὅτι τελικῶς ἐκεῖνο, ὅπερ θά παραμείνῃ, θά ἀποτελῇ ζημίαν διά τόν λαόν τῆς Κύπρου καί τό κῦρος τῆς καθ᾽ ἡμᾶς Ἐκκλησίας.

Τά ὡς ἄνω υἱϊκῶς πρός Ὑμᾶς ἐκφραζόμενα, σεβαστέ καί ἠγαπημένε ἐν Κυρίῳ Πάτερ καί Δέσποτα ἡμῶν, ἐπειδή ἀναφέρονται εἰς Συνοδικήν Ἐγκύκλιον, παρακαλοῦμεν εὐσεβάστως, ὅπως κοινοποιήσητε πρός ἅπαντα τά σεβαστά Μέλη τῆς Ἱερᾶς Συνόδου τῆς Ἐκκλησίας τῆς Κύπρου.

Μετά βαθυτάτου υἱϊκοῦ σεβασμοῦ καί τῆς ἐν Κυρίῳ ἀγάπης

Ἀρχιμανδρίτης Ἀθανάσιος

Ὁ Καθηγούμενος τῆς Ἱ. Μονῆς Σταυροβουνίου

καί οἱ σύν ἐμοί ἐν Χριστῷ ἀδελφοί