Το επανωκαλύμμαυχο μας μάρανε;

Τὸ ἐπανωκαλύμμαυχο μᾶς μάρανε;

Στὶς ἀρχὲς τοῦ νέου ἔτους καθημερινὴ ἀθηναϊκή ἐφημερίδα ἔφερε στὴ δημοσιότητα μιὰ ἐπισήμανση-παρατήρηση, ἀπευθυνομένη στὴν Ι. Σύνοδο ἀπὸ ἐνεργὸ μέλος τῆς Ἱεραρχίας. Κατά τὸ δημοσιογραφικὸ αὐτὸ ρεπορτὰζ ὁ παραπάνω Μητροπολίτης ἐπισήμανε μιὰ παράλειψη ποὺ παρατηρεῖται κατὰ τὶς συνεδριάσεις τῆς Ἱεραρχίας, καὶ εἰδικότερα σὲ ἐκεῖνες ποὺ ἀφοροῦν στὶς ἐκλογὲς Ἐπισκόπων. Καὶ ἡ παράλειψη αὐτὴ ἐστιάζεται στὸ γεγονὸς ὅτι οἱ μετέχοντες, εἰδικὰ σὲ αὐτὲς τὶς συνοδικὲς συνεδριάσεις, Ἱεράρχες προσέρχονται «μὴ φέροντες ἐπανωκαλύμμαυχο». Καὶ χαρακτηρίζεται τοῦτο, καὶ ὀρθῶς, ὡς παραβίαση τῆς ἐκκλησιαστικῆς τάξεως κατὰ τὰ ἐκκλησιαστικῶς κανονισμένα.

Μεταφέροντας αὐτὴ τὴν παρατήρηση τοῦ Ἱεράρχη στὴν ἐφημερίδα του ὁ δημοσιογράφος τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ ρεπορτὰζ προσθέτει καὶ τὴ δική του κριτικὴ ἄποψη καὶ διερωτᾶται, πῶς ὁ ἐν λόγῳ Ἰεράρχης περιορίζει τὴν παρατήρησή του σὲ αὐτὴ μόνο τὴν τυπικὴ παράλειψη, ἀφήνοντας προφανῶς νὰ ἐννοηθεῖ, γιατί δὲν ἐπεκτείνεται καὶ σὲ ὅλα ἐκεῖνα τὰ ἐκκλησιαστικὰ ἀπαράδεκτα ποὺ παρατηροῦνται κατὰ τὴ λειτουργία τῶν θεσμοθετημένων καταστατικῶν ὀργάνων τῆς Ἐκκλησίας, ἀλλὰ καὶ γενικότερα σὲ ὅσα συμβαίνουν στὸ δικό μας τὸν ἐλλαδικὸ ἐκκλησιαστικὸ χῶρο.

Ἐμείς δὲν θὰ συμφωνήσουμε μόνο μὲ τὸ σκεπτικὸ τοῦ συντάκτη τοῦ ρεπορτάζ, ἀλλὰ ἐπὶ πλέον θὰ ἐξειδικεύσουμε καὶ θὰ συγκεκριμενοποιήσουμε τὶς παρατηρήσεις, ἀναφερόμενοι σὲ ἐνέργειες καὶ συμπεριφορές, οἱ ὁποῖες ξεπερνοῦν τὰ τυπικὰ ὅρια «τοῦ ἐπανωκαλύμμαυχου!» καὶ οἱ ὁποῖες ἐντοπίζονται σὲ σοβαρὰ καὶ σπουδαῖα περιστατικά, τὰ ὁποῖα ἀποτελοῦν ὄχι μόνο ἁπλὴ παρέκκλιση ἀπὸ τὴν ἐκκλησιαστικὴ τυπικὴ διαδικασία, ἀλλὰ προσδίδουν πρόδηλη περιφρόνηση καὶ οὐσιαστικὴ ἐκτροπὴ ἀπὸ τὴν κανονικὴ τάξη. Γεγονότα καὶ περιστατικά, τὰ ὁποῖα ἀπὸ μακροῦ συνέβαιναν καὶ συμβαίνουν καὶ τὰ ὁποῖα τραυματίζουν τὸ κύρος τῆς Ἐκκλησίας καὶ προκαλοῦν αἰσθήματα ἀπογοητεύσεως καὶ πικρίας στὸ ἐκκλησιαστικὸ πλήρωμα.

Και τὰ παραθέτουμε ἐντελῶς ἐνδεικτικὰ καὶ ὅλως ἐπιλεκτικά.

1) Δὲν ἀποτελεῖ παρέκκλιση ἀπὸ τὴν ἐκκλησιαστικὴ κανονικὴ τάξη, ὅταν, ἐνῷ σὲ ἐπίσημη συνεδρία τοῦ ἀνώτατου ὀργάνου τῆς Ἐκκλησίας (Ι.Σ.Ι.) καὶ ἀπὸ στόματος τοῦ μακαριστοῦ προηγούμενου Ἀρχιεπισκόπου μεταφέρονται, ὄχι ὑποψίες, ἀλλὰ οἱ διαπιστώσεις του γιὰ «φιλήδονους» καὶ «φιλοχρήματους κληρικούς» καὶ γιὰ «θερμοκήπια ἀθλιοτήτων», τὸ Σῶμα τῆς Ἱεραρχίας, μπροστὰ σὲ αὐτὲς τὶς θλιβερὲς διαπιστώσεις, παραμένει οὐσιαστικὰ ἀνενεργό, χωρὶς νὰ δώσει περαιτέρω συνέχεια;

2) Δὲν ἀποτελεῖ σαφῆ περιφρόνηση τῶν ἐπιταγῶν τῶν Ἱερῶν Κανόνων, ὅταν, ἐνῷ σὲ βάρος Ἀρχιερέως διατυπώνονται σοβαρὲς καταγγελίες γιὰ ὑπεξαίρεση μεγάλων χρηματικῶν ποσῶν ἀπὸ Ἱ. Μονὴ τῆς δικαιοδοσίας του, οἱ ὁποῖες, μετὰ δυὸ οὐσιαστικὲς καταδίκες, βεβαιώθηκαν τελικὰ καὶ μὲ ἀμετάκλητη ἀπόφαση τοῦ Ἀρείου Πάγου, ἡ διοίκηση τῆς Ἐκκλησίας, καίτοι τὰ ἐγνώριζε ἀπὸ προηγούμενα στοιχεῖα (ἐπιστολὴ Ι. Μονῆς, ἔγγραφη ἐπιβεβαίωση Μητροπολίτη κ.ἄ.), τὰ ἀνέχονταν καὶ τὰ ἀντιπαρέρχονταν; Καὶ τότε μόνο, ἐφαρμόζοντας κατὰ δέσμια ἐνέργεια ἐπιβαλλόμενη ρητὴ νομικὴ ὑποχρέωση, ἀναγκάσθηκε στὴν καθαίρεσή του, ὅταν ἔντιμοι δικαστές, σὲ τρία στάδια διαδικασίας, ἀμετάκλητα χαρακτήρισαν τὶς πράξεις τοῦ Ἰεράρχη ὡς κακούργημα καὶ ἐπέβαλαν τὴ βαρειὰ ποινὴ τῆς καθείρξεως.

3) Δὲν ἀποτελεῖ παρέκκλιση ἀπὸ τὴν κανονικὴ τάξη, ὅταν Ἱεράρχες, εἴτε στὰ συνοδικὰ ὄργανα εἴτε σὲ ἰδιαίτερες ἐπιστολὲς καὶ ἀνακοινώσεις τους, ἀνταλλάσσουν βαρεῖς χαρακτηρισμούς, ὅπως: «εἶσαι πονηρός, ὑβριστὴς τῶν Ἱεραρχῶν, ψευδολόγος καὶ συκοφάντης», «ὄχι μόνο παράγεις (στὴ Μητρόπολή σου) ἀλλὰ κάνεις καὶ ἐξαγωγὴ ἀτόμων (κληρικῶν) μὲ εἰδικὲς συμπεριφορές», «ἡ ἐπιστολή σου ἀποτελεῖ ὑπόδειγμα ἀλητείας», «καταγώγια τῆς ὁδοῦ Ἁγίας Φιλοθέης» καὶ ἄλλα. Καὶ ἐνώπιον ὅλων αὐτῶν ἡ διοίκηση τῆς Ἐκκλησίας ἀδιαφοροῦσε καὶ ἀπρακτοῦσε, ἐνῶ ὁ πιστὸς λαὸς μένει ἀκόμη μὲ ἀναπάντητη τὴν ἀπορία, ποῦ εὑρίσκεται ἡ ἀλήθεια ἢ ποῦ ὑπάρχει ἡ συκοφαντία.

4) Δὲν ἀποτελεῖ προσβολὴ τῆς κανονικῆς τάξεως, ὅταν ἡ Σύνοδος μὲ ἀπόφασή της ἐκφράζει τὴν ἠθικὴ «συμπαράσταση!» σὲ Ἀρχιερέα, ὅταν πρόσφατα ὁ τελευταῖος εἶχε καταδικασθεῖ ἀπὸ τὸ ποινικὸ δικαστήριο γιὰ σοβαρὰ ἀδικήματα ποὺ ἅπτονται καὶ κανονικῶν παραβάσεων καὶ ἐνῶ ἐπὶ πλέον εὑρίσκονταν σὲ ἐξέλιξη ἄλλη ποινικὴ διαδικασία, ποὺ κατέληξε στὴν παραπομπὴ τοῦ ἰδίου καὶ τῆς οἰκονόμου του γιὰ ἄλλο ποινικὸ ἀδίκημα σὲ βαθμὸ κακουργήματος;

5) Δὲν ἀποτελεῖ ἀπαράδεκτη ἐκκλησιαστικὴ συμπεριφορά, ὅταν, ἐνῷ ἡ Ἀρχὴ Προστασίας Προσωπικῶν Δεδομένων δέχθηκε μὲ ἀπόφασή της ὅτι οἱ Ἀρχιερεῖς ὡς δημόσια πρόσωπα, καὶ μάλιστα ὡς ἐκκλησιαστικοὶ Ποιμένες, δὲν μποροῦν νὰ ἔχουν «προσωπικὰ δεδομένα» ποὺ νὰ ἑξαιροῦνται τῆς δημοσιογραφικῆς ἐνημέρωσης, ἔσπευσε ἡ τότε διοικοῦσα Ἐκκλησία (προκαλώντας ἔντονες ἀπορίες καὶ ἐρωτηματικά) νὰ ζητήσει τὴν ἀνάκληση (!!!) αὐτῆς τῆς ἀποφάσεως. Καὶ ἐνῶ ἡ αἴτηση ἀνακλήσεως παρουσιάσθηκε ὡς «συνοδικὸ ἔγγραφο», ἔρχονται, καθυστερημένα βέβαια μετὰ δυὸ περίπου ἔτη, ἐννέα Ἀρχιερεῖς, νὰ δηλώσουν ρητῶς ὅτι ὄχι μόνο δὲν ὑπέγραψαν τὴν ἐπίμαχη ἀνακλητικὴ αἴτηση, ἀλλὰ εἶναι ἐπὶ πλέον πλήρως ἀντίθετοι μὲ τὸ περιεχόμενό της. Καὶ ἐδῶ καμιὰ συνέχεια, καμιὰ ἔρευνα, καμιὰ ἄλλη ἐνέργεια.

6) Ἐκεῖνο τὸ ὁποῖο ἀποτελεῖ πλήρη περιφρόνηση καὶ πρόδηλη παρέκκλιση ἀπὸ τὴν κανονικὴ ἐκκλησιαστικὴ τάξη εἶναι τὸ μέγα ἐκκλησιαστικὸ ἀτόπημα τῶν «ἐκπτώσεων» καὶ μετέπειτα «τῶν ἐπιτιμίων ἀκοινωνησίας» στὴ γνωστὴ χορεία τῶν ἔντιμων καὶ κατὰ πάντα ἀνεπίληπτων Ἀρχιερέων. Ἐπὶ τριάντᾳ πέντε καὶ πλέον ἔτη, δικαιωθέντες ἀπὸ τὸ Ἀνώτατο Ἀκυρωτικὸ Δικαστήριο (ΣτΕ), διώκονται χωρὶς νὰ τηρηθεῖ καμιὰ κανονικὴ διαδικασία, χωρὶς νὰ τοὺς ἀποδοθεῖ καμιὰ κανονικὴ παράβαση, χωρὶς δίκη, χωρὶς ἀπολογία οὔτε κᾶν ἀκρόαση. Ἐπὶ τῆς προηγούμενης ἐκκλησιαστικῆς ἡγεσίας τὸ θέμα ἐνταφιάσθηκε καὶ μὲ τὴν παροῦσα τέθηκε ὁριστικὰ ἡ ταφόπετρα. Καὶ τοῦτο, παρὰ τὶς ἀντίθετες τοποθετήσεις τους, εἴτε δημόσια εἴτε στὶς κατ᾿ ἰδίαν συζητήσεις τους, μὲ τὶς ὁποῖες ἀναγνωρίζονταν ἡ ἀντικανονικότητα ὅλων τῶν ἀτοπημάτων τοῦ παρελθόντος. Καὶ ἀπὸ ἐκεῖ καὶ πέρα δέχονταν (καὶ δέχονται) τὴν παράταση αὐτῶν τῶν θλιβερῶν καταστάσεων, ἀποφεύγοντας σκοπίμως, μὲ μεθοδεύσεις καὶ τεχνάσματα, τὴν ἐπαναφορὰ τῆς κανονικῆς τάξεως, ποὺ τόσο βάναυσα καταπατήθηκε ὅλα αὐτὰ τὰ τριάντα πέντε ἔτη. Αὐτά τὰ ὀλίγα, τὰ ὁποῖα ὅλως ἐπιλεκτικὰ παρατέθηκαν, ἀποτελοῦν σοβαρότατες οὐσιαστικὲς παρεκκλίσεις ἀπὸ τὴν κανονικὴ ἐκκλησιαστικὴ τάξη. Καὶ ὅμως γιὰ κανένα ἀπὸ τὰ ζητήματα αὐτά, καίτοι ἀπασχολοῦν καὶ τραυματίζουν καὶ σήμερα τὸ πλήρωμα, κανένας ποτὲ δὲν ἐνδιαφέρθηκε καὶ καμιὰ ἐκκλησιαστικὴ διαδικασία δὲν κινήθηκε. Καί, συμφωνοῦντες καὶ ἐμεῖς μὲ τὸ σχολιαστὴ δημοσιογράφο τοῦ παραπάνω ρεπορτάζ, θὰ προσθέσουμε καὶ τοῦτο. Ἡ παρουσία τῶν Ἀρχιερέων μας στὶς Συνόδους, εἰδικὰ κατὰ τὶς ἐκλογὲς τῶν Ἐπισκόπων, «ΧΩΡΙΣ ΕΠΑΝΩΚΑΛΛΥΜΑΥΧΟ», αὐτὸ μᾶς μάρανε, αὐτὸ καὶ μόνο μᾶς πείραξε καὶ τὸ παρατηρήσαμε; Καὶ μόνο σὲ αὐτὸ ἐντοπίζουμε τὴν διατάραξη τῆς ἐκκλησιαστικῆς τάξεως; Γιὰ ὅλα τὰ ἄλλα, τὰ οὐσιώδη, τὰ σπουδαῖα καὶ τὰ σοβαρά, ποὺ συμβαίνουν καὶ ἔρχονται στὴ δημοσιότητα, ἄκρα τοῦ τάφου σιωπή.

ΕΠΙΜΥΘΙΟ.

Στὴν εἰσαγωγικὴ παράγραφο τοῦ ἐφετινοῦ Χριστουγεννιάτικου μηνύματος τοῦ Ἀρχιεπισκόπου ἀναφέρονται καὶ τὰ ἑξῆς:

«Ὅπου κι ἂν στρέψουμε τὸ βλέμμα στὸν τόπο μας καὶ στὴν Οἰκουμένη ὁλόκληρη εἶναι εὔκολο νὰ νοιώσουμε τὸ ἀγκάθι τῆς ἀπογοήτευσης νά μᾶς πληγώνει. Τὰ ἁπανταχοῦ τῆς γῆς εἰδησεογραφικά δεδομένα εἶναι ἀψευδεῖς καθημερινοὶ μάρτυρες τῶν προβλημάτων καὶ τῶν ὀδυνῶν ποὺ μαστίζουν κάθε γωνιὰ τῆς γῆς». Ἀκολουθώντας τὴ φρασεολογία τοῦ κειμένου θὰ σταματήσουμε στὴ διαπίστωση γιὰ «ἀπογοήτευση».

Καὶ ἁπλῶς θὰ περιορίσουμε ἀφενὸς τὸν «τόπο μας» στὸν εἰδικὸ ἐκκλησιαστικό μας χῶρο καὶ ἀφετέρου τά «ἁπανταχοῦ τῆς γῆς εἰδησεογραφικᾶ δεδομένα» στὴ δική μας ἔντυπη καὶ ἠλεκτρονικὴ δημοσιογραφία, ὡς «ἀψευδεῖς μάρτυρες» τῶν ἐκκλησιαστικῶν μας πραγμάτων «πάλαι τε καὶ ἐπ᾿ ἐσχάτων». Καὶ «ἄς στρέψουμε τὸ βλέμμα μας» πρὸς στιγμὴν ὄχι «στὴν Οἰκουμένη ὁλόκληρη», ἀλλὰ σὲ ὅσα συμβαίνουν στὸ δικό μας τὸν ἑλλαδικὸ ἐκκλησιαστικὸ χῶρο, τὰ ὁποῖα καὶ τὰ γνωρίζει καὶ τὰ ζεῖ τὸ πλήρωμα καὶ τὰ ὁποῖα δυστυχῶς ἐπιτείνουν καὶ αὐξάνουν «τὴν ἀπογοήτευσή του».