Μητροπολίτης «ΣΤΑΓΩΝ & ΜΕΤΕΩΡΩΝ» Σεραφείμ , «Εκείνο που χρειάζεται σήμερα ο άνθρωπος, η χώρα και η ελληνική κοινωνία είναι το πρότυπο ζωής».

Μιλώντας στο Ρ/ΣΤΑΓΩΝ ο κ. Σεραφείμ τόνισε ότι το ουσιαστικότερο πρόβλημα της χώρας δεν είναι η οικονομία, που όπως υπογράμμισε, μπορεί να αντιμετωπισθεί, αλλά σε ποιο υπόβαθρο θα στηριχθεί.
Ο κ. Σεραφείμ τόνισε στην ραδιοφωνική του παρέμβαση ότι εκείνο που χρειάζεται σήμερα ο άνθρωπος, η χώρα και η ελληνική κοινωνία είναι το πρότυπο ζωής στο οποίο θα πρέπει να στηριχθεί το μέλλον της ανθρώπινης ύπαρξης της κοινωνίας και της πατρίδας.
«Πρώτα να κοιτάξουμε το πνεύμα και ύστερα την ύλη», τόνισε προτάσσοντας ως λύση τη ζωή της Χριστιανικής πίστης και λατρείας.
Ο κ. Σεραφείμ υπεραμύνθηκε της άποψης ότι ο άνθρωπος ζώντας μέσα στην εκκλησία μπορεί να βρει λύτρωση και ελπίδα για το αύριο όχι μόνο το δικό του αλλά και το συλλογικό αύριο.
Η ορθόδοξη εκκλησία είναι κοινωνία μετανοούν των αμαρτωλών, όπου οι πάντες είναι κλητοί και ουδείς απορρίπτεται.
Η εκκλησία μιλάει για άσκηση γιατί χωρίς άσκηση τίποτα αυθεντικό και χριστιανικό δεν επιτυγχάνεται.
Άσκηση πνευματική δεν είναι μόνο η περιστολή του εγώ, για να αναδειχθεί το εσύ αλλά γυμνάσιο αυτογνωσίας, κοινωτικότητας, οικολογικής ευαισθησίας βοηθώντας τον άνθρωπο να διακρίνει τις πραγματικές από τις πλασματικές ανάγκες μένοντας στην αλήθεια.
Μέσα στην ατμόσφαιρα της εκκλησίας με προσευχή και μετάνοια θα καθάρει τον εαυτό του από τα πάθη και τις αδυναμίες, θα βιώσει τη σιωπή, θα αφήσει την αγάπη του Θεού να πλημμυρίσει στη ζωή του, στην ύπαρξή του.
Με τη νηστεία θα μάθει τη διάκριση του αναγκαίου από το περιττό, θα μειώσει τις ανάγκες του στο ελάχιστο προκειμένου να προσφέρει στον συνάνθρωπο, την κοινωνία, την πατρίδα.
Με την αγρυπνία θα φυλάτει καθαρή καρδιά, δεν θα λησμονεί τον υπαρξιακό του στόχο, θα αφυπνιστεί από την αλλοτρίωση.
Ο κ. Σεραφείμ τόνισε ότι με την άσκηση ο πιστός άνθρωπος βιώνει την υπακοή ως ακοή στο θέλημα του Θεού και θα αντισταθεί σε οτιδήποτε υποβαθμίζει τον άνθρωπο και εξαθλιώνει τη ζωή.
Μέσα στην εκκλησία ο άνθρωπος αρνείται κάθε υποβιβασμό του σε αντικείμενο, σε υπαγωγή του σε μέσο κάθε απόπειρα εκμετάλλευσής του.
Μέσα στην εκκλησία θα βιώσει τη φτώχεια ως πλήρη αυτοπαράδοση στο Θεό, ως άρνηση να στηρίξει την ύπαρξή του στο έχειν και κατέχειν, υλικό ή πνευματικό, ώστε ολόκληρος να μεταβληθεί σε φως που καίγεται και δαπανάται για την σωτηρία του κόσμου.
Ο κ. Σεραφείμ υπογράμμισε ότι εκείνο που προσφέρεται στην εκκλησία είναι η λατρεία που ως ένα βαθμό «υπονομεύει» την καταναλωτική και κάθε άλλη αλλοτρίωση και η απρόσωπη ομάδα γίνεται αγαπητική κοινότητα, ο ξένος γίνεται αδελφός, ο μακράν γίνεται εγγύς.
Έτσι η λατρεία γίνεται αγάπη ειρηνοποιού και αντιδιοτελούς φιλίας, χώρος αλληλοσυμπλήρωσης και αλληλεγγύης, χώρος που φανερώνεται η θυσία ως ζωή, η ζωή ως δώρο, το δώρο ως χάρη του Θεού.
Καταλήγοντας την πνευματική του παρέμβαση ο κ. Σεραφείμ τόνισε ότι μέσα στην εκκλησία και στην λατρεία ανατρέπεται η προτεραιότητα αναγκών της σύγχρονης πραγματικότητας και ο άνθρωπος πεθαίνει για να ζει εκεί εκτός εκκλησίας ζει για να πεθαίνει.
Τέλος αναφέρθηκε στην προετοιμασία (πνευματική και σωματική) κατά την διάρκεια της σαρακοστής για να αντιληφθεί την ανάσταση του Κυρίου.
«Η ενορία είναι ο φυσικός χώρος ένταξης του νέου, αλλά και κάθε ανθρώπου, και συγκρότησής του ως προσώπου και έλλογης οντότητας.
Σ’ αυτήν θα επέλθει ο ψυχολογικός απογαλακτισμός του από τον ρυθμό της εποχής μετέχοντας στη ζωή της αγάπης, στην αγάπη της ζωής.
Μέσα στην ενορία θα ανακαλύψει ότι η εκκλησία θεραπευτεί όχι με όσα λέει, αλλά με ότι είναι: Κοινότητα αγάπης, μιας αγάπης που δεν είναι συναίσθημα, αλλά σχέση, πράγμα που απαιτεί συνύπαρξη, αποδοχή χωρίς αποκλειστικότητα και όρους, τόνισε ο κ. Σεραφείμ.