πηγή: Ορθόδοξος Τύπος, 26/2/2010ΤΟ ΜΕΓΑΛΟ ΧΑΣΜΑ
Τοῦ Πρωτοπρεσβυτέρου Διονυσίου Τάτση
ΠΟΛΛΟΙ ΕΙΝΑΙ οἱ ἱερεῖς ποὺ ἔχουν παράπονα ἀπὸ τοὺς Μητροπολίτες τους. Δὲν βρίσκουν αὐτὸ ποὺ ζητοῦν. Ἐνῶ κατὰ τὴ χειροτονία τους ἐμφανίστηκαν στοργικοί, ποὺ πάντα θὰ εἶναι στὸ πλευρό τους καὶ θὰ τοὺς συμπαρίστανται στὶς δυσκολίες. Στὴν πράξη διαπιστώνουν ὅτι δὲν ἐνδιαφέρονται καὶ ἀποφεύγουν νὰ τοὺς ἀκούσουν. Τὰ προβλήματα τῶν ἱερέων δὲν ἀπασχολοῦν τοὺς Μητροπολίτες, ποὺ μένουν ἀδιάφοροι καὶ σκληροί. Δυστυχῶς, αὐτὴ εἶναι ἡ πραγματικότητα.
Οἱ Μητροπολίτες τοὺς ἱερεῖς δὲν τοὺς προσέχουν ἰδιαίτερα. Τοὺς ἀφήνουν μόνους καὶ ὅταν κάνουν κάποιο παράπτωμα ἢ ὅταν παραλείψουν κάτι, τοὺς ἀπειλοῦν καὶ ὄχι σπάνια τοὺς τιμωροῦν. Οἱ ἴδιοι εἶναι κατήγοροι, οἱ ἴδιοι εἶναι καὶ δικαστές.....
Δὲν τοὺς ἀναγνωρίζουν τὸ δικαίωμα νὰ διαφωνήσουν ἢ νὰ ἐπιλέξουν κάτι, ποὺ εἶναι διαφορετικὸ ἀπὸ τὴ δική τους γραμμή. Οἱ ἱερεῖς πρέπει νὰ εἶναι πειθήνια ὄργανα! Αὐτὸς εἶναι ὁ λόγος ποὺ πολλοὶ ὑποκρίνονται. Στὴν πραγματικότητα .χάσμα μέγα ἐστήρικται. μεταξὺ Μητροπολιτῶν καὶ ἱερέων. Δὲν ὑπάρχει οὐσιαστικὴ καὶ εἰλικρινὴς ἐπικοινωνία. Οἱ σχέσεις εἶναι τυπικὲς καὶ ψυχρές. Λείπει παντελῶς ἡ ἀγάπη, παρὰ τοὺς ἀλλεπάλληλους λειτουργικοὺς ἀσπασμούς, τὶς βαθιὲς ὑποκλίσεις καὶ τὰ χειροφιλήματα. Καὶ ἀπὸ τὴν ἄλλη οἱ Μητροπολίτες ζητοῦν ἀπὸ τοὺς ἱερεῖς νὰ ἐργασθοῦν γιὰ τὴν ἀνάπτυξη τοῦ φιλανθρωπικοῦ τους ἔργου!
Ἀφορμὴ γιὰ τὸ παρὸν σημείωμα μοῦ ἔδωσε ἕνα γράμμα, ποὺ μοῦ ἔστειλε κάποιος ἐν Χριστῷ ἀδελφὸς καὶ ἀναφέρεται, μεταξὺ ἄλλων, καὶ στὴν ἀδιαφορία τῶν Μητροπολιτῶν ἀπέναντι στὰ προβλήματα τῶν ἱερέων. Τὸ ἀκόλουθο ἀπόσπασμα, ποὺ παραθέτω εἶναι ἀποκαλυπτικό:
“Θὰ ἦταν ἔργο Θεοῦ ἐὰν τὸ βιβλίο σου “Πενήντα Γράμματα” τὸ διάβαζε καὶ “ἔβαζε μυαλό” ὁ κάθε Ἐπίσκοπος, ὁ κάθε Ἀρχιμανδρίτης, ὁ κάθε Ἡγούμενος, ὁ κάθε Μοναχός, ὁ κάθε Ἱερέας τῆς πόλης, ὁ κάθε Ἱερέας τοῦ χωριοῦ καὶ φυσικὰ ὁ κάθε Χριστιανός. Δυστυχῶς, ὅπως παρατηροῦμε, ἡ πλειονότητα τῶν ρασοφόρων ἔχει προσβληθεῖ ἀπὸ τὰ θανατηφόρα μικρόβια τοῦ ἐγωϊσμοῦ, τῆς ὑπερηφάνειας καὶ τῆς προβολῆς.
Στὴν ἱερατική μου ζωὴ γνώρισα τρεῖς Μητροπολίτες ἐδῶ στὴν Κέρκυρα. Τί κρίμα, ὅμως, ὅλοι ἦταν ἀδιάφοροι καὶ ἀπαθεῖς γιὰ τὴν Ἐνορία, τὸν Ἱερέα καὶ τὴν οἰκογένειά του. Ἔτσι εἴχαμε δύο Ἱερεῖς ποὺ αὐτοκαθαιρέθηκαν ἐγκαταλείποντας τὴν οἰκογένειά τους, ἄλλον Ἱερέα ποὺ δολοφόνησε τὴν πρεσβυτέρα του καὶ μία πρεσβυτέρα, ποὺ αὐτοκτόνησε λόγῳ προβλημάτων μὲ τὸν Ἱερέα σύζυγό της.
Οἱ Μητροπολίτες πραγματοποιοῦν ἐμφανίσεις πρὸς τὸ θεαθῆναι καὶ δὲν βρίσκουν ἕνα ἀπόγευμα ἀπὸ τὰ 365, ποὺ ἔχει ὁ χρόνος, νὰ δοῦν καὶ ν᾽ ἀκούσουν τοὺς ἱερεῖς τους καὶ ἀνάλογα νὰ προσφέρουν τὴν ποιμαντικὴ καὶ διδακτικὴ βοήθειά τους. Τί κρίμα!.”
Συμφωνῶ μὲ τὸν ἀγαπητό μου ἀδελφὸ καὶ τὸν εὐχαριστῶ γιὰ τὶς ἐπισημάνσεις του. Εὔχομαι κάποτε νὰ εὐαισθητοποιηθοῦν οἱ Μητροπολίτες μας καὶ νὰ ἀποδειχτοῦν στὴν πράξη στοργικοὶ πατέρες τῶν πολύπαθων ἱερέων τους. Βέβαια, ὑπάρχουν καὶ οἱ φωτεινὲς ἐξαιρέσεις. Εἶναι οἱ λίγοι Μητροπολίτες, ποὺ ἀκοῦν τοὺς ἱερεῖς τους, τοὺς βοηθοῦν ὅσο μποροῦν, κάποτε μάλιστα τοὺς ἀνέχονται μὲ θαυμαστὴ ὑπομονὴ καὶ γενικὰ τοὺς θεωροῦν συνεργάτες τους. Εἶναι ὅμως οἱ ἐξαιρέσεις καὶ ὄχι ὁ κανόνας.
ΠΟΛΛΟΙ ΕΙΝΑΙ οἱ ἱερεῖς ποὺ ἔχουν παράπονα ἀπὸ τοὺς Μητροπολίτες τους. Δὲν βρίσκουν αὐτὸ ποὺ ζητοῦν. Ἐνῶ κατὰ τὴ χειροτονία τους ἐμφανίστηκαν στοργικοί, ποὺ πάντα θὰ εἶναι στὸ πλευρό τους καὶ θὰ τοὺς συμπαρίστανται στὶς δυσκολίες. Στὴν πράξη διαπιστώνουν ὅτι δὲν ἐνδιαφέρονται καὶ ἀποφεύγουν νὰ τοὺς ἀκούσουν. Τὰ προβλήματα τῶν ἱερέων δὲν ἀπασχολοῦν τοὺς Μητροπολίτες, ποὺ μένουν ἀδιάφοροι καὶ σκληροί. Δυστυχῶς, αὐτὴ εἶναι ἡ πραγματικότητα.
Οἱ Μητροπολίτες τοὺς ἱερεῖς δὲν τοὺς προσέχουν ἰδιαίτερα. Τοὺς ἀφήνουν μόνους καὶ ὅταν κάνουν κάποιο παράπτωμα ἢ ὅταν παραλείψουν κάτι, τοὺς ἀπειλοῦν καὶ ὄχι σπάνια τοὺς τιμωροῦν. Οἱ ἴδιοι εἶναι κατήγοροι, οἱ ἴδιοι εἶναι καὶ δικαστές.....
Δὲν τοὺς ἀναγνωρίζουν τὸ δικαίωμα νὰ διαφωνήσουν ἢ νὰ ἐπιλέξουν κάτι, ποὺ εἶναι διαφορετικὸ ἀπὸ τὴ δική τους γραμμή. Οἱ ἱερεῖς πρέπει νὰ εἶναι πειθήνια ὄργανα! Αὐτὸς εἶναι ὁ λόγος ποὺ πολλοὶ ὑποκρίνονται. Στὴν πραγματικότητα .χάσμα μέγα ἐστήρικται. μεταξὺ Μητροπολιτῶν καὶ ἱερέων. Δὲν ὑπάρχει οὐσιαστικὴ καὶ εἰλικρινὴς ἐπικοινωνία. Οἱ σχέσεις εἶναι τυπικὲς καὶ ψυχρές. Λείπει παντελῶς ἡ ἀγάπη, παρὰ τοὺς ἀλλεπάλληλους λειτουργικοὺς ἀσπασμούς, τὶς βαθιὲς ὑποκλίσεις καὶ τὰ χειροφιλήματα. Καὶ ἀπὸ τὴν ἄλλη οἱ Μητροπολίτες ζητοῦν ἀπὸ τοὺς ἱερεῖς νὰ ἐργασθοῦν γιὰ τὴν ἀνάπτυξη τοῦ φιλανθρωπικοῦ τους ἔργου!
Ἀφορμὴ γιὰ τὸ παρὸν σημείωμα μοῦ ἔδωσε ἕνα γράμμα, ποὺ μοῦ ἔστειλε κάποιος ἐν Χριστῷ ἀδελφὸς καὶ ἀναφέρεται, μεταξὺ ἄλλων, καὶ στὴν ἀδιαφορία τῶν Μητροπολιτῶν ἀπέναντι στὰ προβλήματα τῶν ἱερέων. Τὸ ἀκόλουθο ἀπόσπασμα, ποὺ παραθέτω εἶναι ἀποκαλυπτικό:
“Θὰ ἦταν ἔργο Θεοῦ ἐὰν τὸ βιβλίο σου “Πενήντα Γράμματα” τὸ διάβαζε καὶ “ἔβαζε μυαλό” ὁ κάθε Ἐπίσκοπος, ὁ κάθε Ἀρχιμανδρίτης, ὁ κάθε Ἡγούμενος, ὁ κάθε Μοναχός, ὁ κάθε Ἱερέας τῆς πόλης, ὁ κάθε Ἱερέας τοῦ χωριοῦ καὶ φυσικὰ ὁ κάθε Χριστιανός. Δυστυχῶς, ὅπως παρατηροῦμε, ἡ πλειονότητα τῶν ρασοφόρων ἔχει προσβληθεῖ ἀπὸ τὰ θανατηφόρα μικρόβια τοῦ ἐγωϊσμοῦ, τῆς ὑπερηφάνειας καὶ τῆς προβολῆς.
Στὴν ἱερατική μου ζωὴ γνώρισα τρεῖς Μητροπολίτες ἐδῶ στὴν Κέρκυρα. Τί κρίμα, ὅμως, ὅλοι ἦταν ἀδιάφοροι καὶ ἀπαθεῖς γιὰ τὴν Ἐνορία, τὸν Ἱερέα καὶ τὴν οἰκογένειά του. Ἔτσι εἴχαμε δύο Ἱερεῖς ποὺ αὐτοκαθαιρέθηκαν ἐγκαταλείποντας τὴν οἰκογένειά τους, ἄλλον Ἱερέα ποὺ δολοφόνησε τὴν πρεσβυτέρα του καὶ μία πρεσβυτέρα, ποὺ αὐτοκτόνησε λόγῳ προβλημάτων μὲ τὸν Ἱερέα σύζυγό της.
Οἱ Μητροπολίτες πραγματοποιοῦν ἐμφανίσεις πρὸς τὸ θεαθῆναι καὶ δὲν βρίσκουν ἕνα ἀπόγευμα ἀπὸ τὰ 365, ποὺ ἔχει ὁ χρόνος, νὰ δοῦν καὶ ν᾽ ἀκούσουν τοὺς ἱερεῖς τους καὶ ἀνάλογα νὰ προσφέρουν τὴν ποιμαντικὴ καὶ διδακτικὴ βοήθειά τους. Τί κρίμα!.”
Συμφωνῶ μὲ τὸν ἀγαπητό μου ἀδελφὸ καὶ τὸν εὐχαριστῶ γιὰ τὶς ἐπισημάνσεις του. Εὔχομαι κάποτε νὰ εὐαισθητοποιηθοῦν οἱ Μητροπολίτες μας καὶ νὰ ἀποδειχτοῦν στὴν πράξη στοργικοὶ πατέρες τῶν πολύπαθων ἱερέων τους. Βέβαια, ὑπάρχουν καὶ οἱ φωτεινὲς ἐξαιρέσεις. Εἶναι οἱ λίγοι Μητροπολίτες, ποὺ ἀκοῦν τοὺς ἱερεῖς τους, τοὺς βοηθοῦν ὅσο μποροῦν, κάποτε μάλιστα τοὺς ἀνέχονται μὲ θαυμαστὴ ὑπομονὴ καὶ γενικὰ τοὺς θεωροῦν συνεργάτες τους. Εἶναι ὅμως οἱ ἐξαιρέσεις καὶ ὄχι ὁ κανόνας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου