Militarminimax
Paul Hindemith, String Quartet, op. 22
Paul Hindemith, String Quartet, op. 22
Πολλοί από τους όρους της ιατρικής επιστήμης χρησιμοποιούνται στην καθομιλουμένη για να αποδώσουν με ιδιαίτερη έμφαση τα συναισθήματα που εκφράζει ο ομιλών ή ο γράφων. Π.χ. ο όρος «παροξυσμός» χρησιμοποιήθηκε σε ένα άρθρο σοβαρής εφημερίδας σε συνδυασμό με το επίθετο «εκλογικός» για να περιγράψει τις ζυμώσεις που αναπτύσσονται στο εσωτερικό κάποιου κόμματος. Πράγματι, αν λάβουμε υπόψη την ιατρική περιγραφή του όρου βλέπουμε ότι αυτός περιγράφει τα βίαια συμπτώματα ορισμένων ασθενειών, όπως η σκλήρυνση κατά πλάκας, η κρανιακή κάκωση, η επιληψία, η ελονοσία κ.α. Βεβαίως το άρθρο δεν αποτελεί μια «ιατρική γνωμάτευση» για τα μέλη του συγκεκριμένου κόμματος, όμως η χρήση του ιατρικού όρου, κατά την άποψη του αρθρογράφου και του διευθυντή της εφημερίδας, δημιουργεί τις κατάλληλες εντυπώσεις.
Για να αποφύγουμε τα επιτιμητικά σχόλια των μουσικόφιλων αναγνωστών της παρούσης ιστοσελίδας, σπεύδω να προσθέσω ότι ο όρος «παροξυσμός», στον πληθυντικό αριθμό της γερμανικής του μεταφράσεως – Paroxysmen, χρησιμοποιήθηκε από τον Johann Straus II στην ονομασία ενός βαλς (opus 189), το οποίο αφιέρωσε στους άρρενες φοιτητές της Ιατρικής Σχολής του Πανεπιστημίου της Βιένης με την ευκαιρία μιας χοροεσπερίδας που οργάνωσαν στην εντυπωσιακή αίθουσα Sofienbad-Saal τον Ιανουάριο του 1857. Σημειώνουμε επίσης ότι ένας κριτικός της εφημερίδας Fremden-Blatt έγραψε ότι το εν λόγω βαλς ανήκει στις καλύτερες συνθέσεις του Straus.
Τα τελευταία χρόνια η Οικουμενική Κίνηση αποτελεί μόνιμη πηγή «ερεθισμού» για τους κάθε είδους «ζηλωτές» και ομάδες γνησίων ορθοδόξων, υπερασπιστών της Ορθοδόξου Εκκλησίας από την καταστροφική επιρροή των παντός τύπου «αιρέσεων». Βεβαίως όταν οι απόψεις αυτές εκφέρονται από τις «γνήσιες» «ορθόδοξες εκκλησίες» ως μόνιμη επωδός του «ποιμαντικού» τους έργου, η εμβέλειά τους περιορίζεται στους κύκλους των οπαδών αυτών των θρησκευτικών οργανώσεων. Όταν όμως τις ιδέες αυτές ενστερνίζονται και κύκλοι των κανονικών Ορθοδόξων Εκκλησιών, τότε, άθελά μας, καταφεύγουμε στον ιατρικό όρο του τίτλου του παρόντος σημειώματος.
Πρόσφατα μια ομάδα κληρικών της Μητροπόλεως Μολδαβίας του Πατριαρχείου Μόσχας, στην οποία συμμετέχουν και λαϊκοί, απέστειλαν μια ανοικτή επιστολή στον Πατριάρχη Μόσχας Κύριλλο, στην οποία απαιτούν: «1. Την αποχώρηση της Ορθοδόξου Εκκλησίας της Ρωσίας από το Παγκόσμιο Συμβούλιο Εκκλησιών, 2. Να σταματήσουν οι πράξεις και οι απόψεις που παραβιάζουν τους κανόνες της Αγίας Ορθοδόξου Εκκλησίας και διαπράττονται από εσάς και τους άλλους ιεράρχες της Εκκλησίας, και (απαιτούν) την προσωπική σας μετάνοια» (Σ.τ.σ.: στα ρωσικά: http://toaca.md/?&page=news&row_id=128).
Οι συντάκτες της επιστολής κατηγορούν τον Προκαθήμενο της Εκκλησίας της Ρωσίας ότι «δραστηριοποιήθηκε σημαντικά η συμμετοχή της Εκκλησίας στην οικουμενική κίνηση» και ότι σύντομα «θα ιδρυθεί μια ενιαία εκκλησία, η εκκλησία του αντίχριστου». Βεβαίως οι συντάκτες της επιστολής δεν κατηγορούν μόνο τον Πατριάρχη, αλλά και ολόκληρη την ιεραρχία της Εκκλησίας της Ρωσίας ότι ακολουθεί την οδό του οικουμενισμού (Σ.τ.σ.: στα ρωσικά: http://portal-credo.ru/site/?act=news&id=79798&topic=719). Όπως σημειώνει καυστικά ο Πρόεδρος του Συνοδικού Τμήματος για τις σχέσεις Εκκλησίας και Κοινωνίας του Πατριαρχείου Μόσχας π. Βσέβολοντ Τσάπλιν, στο άρθρο του στην έγκριτη ρωσική εφημερίδα Nezavisimaya Gazeta (Σ.τ.σ.: στα ρωσικά: http://religion.ng.ru/printed/245120), οι συντάκτες των επιστολών δεν διακρίνονται για τη μόρφωσή τους, είτε εκκλησιαστική, είτε συνηθισμένη και φέρνει ως παράδειγμα τον τρόπο, με τον οποίο αναφέρονται στην Εκκλησία της Ρωσίας: «Ορθόδοξη Εκκλησία Ρωσίας-Πατριαρχείο Μόσχας»! «Θεωρούν, σχολιάζει ο π. Βσέβολοντ, ότι δεν είναι μια η Ρωσική Ορθόδοξη Εκκλησία αλλά πολλές, τουλάχιστον καμιά δεκαριά, και η κάθε μια από αυτές είναι πιο «γνήσια» από την άλλη». Αυτό που πολύ σωστά επισημαίνει ο π. Β. Τσάπλιν είναι ο ακραίος «απομονωτισμός» όλων αυτών των, δήθεν, «ζηλωτών.
Πράγματι, η επιθυμία αυτών των ομάδων να μετατραπούν οι Ορθόδοξες Εκκλησίες σε κλειστές «λέσχες», τα μέλη των οποίων θα πρέπει πρώτα να υπογράψουν μια «Αντιοικουμενική Δήλωση» για να γίνουν αποδεκτά, θα οδηγήσει τελικά και στην αδυναμία επικοινωνίας μεταξύ τους, εφόσον αυτή θα εξαρτάται από το αν κάποια τοπική Εκκλησία συμμετέχει ή δεν συμμετέχει στην οικουμενική κίνηση.
Ο Πρόεδρος του Τμήματος Εξωτερικών Σχέσεων του Πατριαρχείου Μόσχας Μητροπολίτης Βολοκολάμσκ Ιλαρίων, σε εκτενή συνέντευξή του στην ίδια εφημερίδα (Σ.τ.σ.: στα ρωσικά: http://religion.ng.ru/events/2010-09-15/1_christians.html) δικαίως τονίζει ότι, ο χαρακτήρας των απόψεων των εχθρών του διαχριστιανικού και διαθρησκειακού διαλόγου, οι οποίοι υπάρχουν σε κάθε τοπική Ορθόδοξη Εκκλησία, τις περισσότερες φορές δεν είναι θεολογικός, αλλά «ψυχολογικός, ακόμα δε και πολιτικός, γεγονός το οποίο δυσχεραίνει το διάλογο με αυτούς, διότι ομιλούμε σε διαφορετικές γλώσσες».
Ποιος όμως μπορεί να είναι ο «πολιτικός» χαρακτήρας των «made in Moldova», αυτή τη φορά, ζηλωτών; Με τη σχετική άνεση που μας παρέχει το ευρύ φάσμα των πολιτικών αναλύσεων, τις οποίες προσφέρουν γενναιόδωρα οι διάφοροι ιστότοποι στο διαδίκτυο, σημειώνουμε το εξής.
1. Η αντιπαράθεση «γνησίων Μολδαβών ορθοδόξων» με την «αιρετική Μόσχα» είναι ικανή να δημιουργήσει σοβαρά προβλήματα στον Μητροπολίτη Μολδαβίας Βλαδίμηρο, ο οποίος (βλ. σχετικό δημοσίευμα http://amen.gr/index.php?mod=news&op=article&aid=3347) συνδέθηκε με έναν συγκεκριμένο φιλορώσο πολιτικό, τον V. Pasat. Έτσι η κίνηση των «Μολδαβών ζηλωτών» ίσως να βοηθήσει τους πολιτικούς αντιπάλους του Pasat, οι οποίοι έχουν επιλέξει την οδό της όσο το δυνατόν μεγαλύτερης ανεξαρτησίας από την επιρροή του Κρεμλίνου. Όμως, από την άλλη πλευρά, δεν πρέπει να λησμονούμε ότι οι υπέρ της απομακρύνσεως από τη Μόσχα πολιτικοί έχουν υποκύψει, στον ένα ή στον άλλο βαθμό, στα «θέλγητρα» της ευρωπαϊκής προοπτικής που τους προσφέρει η γειτονική Ρουμανία, η Ορθόδοξη Εκκλησία της οποίας πάντα πρωταγωνιστούσε και συνεχίζει να πρωταγωνιστεί όχι μόνο στην οικουμενική κίνηση, αλλά και στις σχέσεις με το Βατικανό. Επομένως, μπορεί μεν τα πολιτικά οφέλη από αυτή την ιστορία να είναι περιορισμένα και με ημερομηνία λήξεως την επομένη των εκλογών στη Μολδαβία, όμως είναι σε θέση να επηρεάσουν ένα μέρος των ψηφοφόρων.
2. Η θέση του Μητροπολίτη Μολδαβίας είναι ιδιαίτερα λεπτή, διότι με την ανοικτή υποστήριξη του συγκεκριμένου πολιτικού ανέλαβε και συγκεκριμένες πολιτικές υποχρεώσεις. Αν και ο ίδιος δεν τρέφει ιδιαίτερες συμπάθειες για το διαχριστιανικό ή διαθρησκειακό διάλογο (Σ.τ.σ.: βλ. Σχετικά σχόλια, στα ρωσικά, http://ruskline.ru/analitika/2010/06/15/moldavskij_soblazn/), ούτε έχει εκφραστεί ανοικτά εναντίον της συμμετοχής του Πατριαρχείου Μόσχας στην οικουμενική κίνηση, η κίνηση των «Μολδαβών ζηλωτών» εμφανίσθηκε την πλέον ακατάλληλη στιγμή. Πριν ακόμα κοπάσει ο θόρυβος που δημιουργήθηκε από την «ανταρσία» και την καθαίρεση του Επισκόπου Τσουκότκας Διομήδη, ο οποίος είχε κατηγορήσει για τους ίδιους λόγους τον Πατριάρχη Μόσχας ως «αιρεσιάρχη» και είχε αυτοανακηρυχθεί... διάδοχος της Καθέδρας της Μόσχας (!), προστέθηκε άλλο ένα ακραίο φαινόμενο αντιοικουμενικού παροξυσμού. Δικαίως, λοιπόν, θα ζητηθούν ευθύνες από τον Μητροπολίτη Μολδαβίας, ο οποίος επέτρεψε την εμφάνιση τέτοιων φαινομένων στην Επαρχία του. Εκτός αυτού, σε περίπτωση που τελικά η ομάδα των «αντιφρονούντων» αποχωρήσει από την κανονική Εκκλησία, είναι σαφές ότι θα ενισχύσει τις γραμμές των κάθε είδους «γνησίων ορθοδόξων» που περιφέρονται από Εκκλησία σε Εκκλησία με μοναδικό σκοπό να σπείρουν τη διχόνοια και την καχυποψία στους απλούς πιστούς. Ας σημειώσουμε εδώ ότι η «αίρεση» του οικουμενισμού αποτελεί ίσως τη βασικότερη κατηγορία που έμμεσα απευθύνουν στον Πατριάρχη Κύριλλο και στο περιβάλλον του Τμήματος Εξωτερικών Σχέσεων ορισμένοι από τους ακραίους συντηρητικούς κύκλους της Εκκλησίας της Ρωσίας, οι οποίοι απολαμβάνουν την σιωπηλή προστασία κάποιων αρχιερέων.
Ο Μητροπολίτης Ιλαρίων και ο π. Τσάπλιν υπογραμμίζουν στα σχετικά με το ζήτημα άρθρα τους ότι η οικουμενική κίνηση αποτελεί, πρώτα από όλα, έναν τόπο διαλόγου και συναντήσεως, ο οποίος παρέχει στην Ορθοδοξία τη δυνατότητα να παρουσιάσει, κυρίως στους χριστιανούς που για διάφορους λόγους αποσχίστηκαν από αυτή, όλο τον πλούτο της γνήσιας πίστεως που με τόσες θυσίες κατόρθωσε να διαφυλάξει. Αυτό έχει επανειλημμένως τονίσει και ο ίδιος ο Πατριάρχης Μόσχας, υπογραμμίζοντας ότι η ένωση των ορθοδόξων με τους ετεροδόξους μπορεί να επιτευχθεί μόνο υπό την προϋπόθεση ότι αυτοί θα επιστρέψουν στην αποστολική πίστη, την οποία σήμερα ομολογεί η Ορθόδοξη Εκκλησία.
Το σύνθημα «Ορθοδοξία ή θάνατος!» εκφράζει μια άλλη πίστη, η οποία δεν έχει καμία απολύτως σχέση με το Χριστιανισμό.
Για να αποφύγουμε τα επιτιμητικά σχόλια των μουσικόφιλων αναγνωστών της παρούσης ιστοσελίδας, σπεύδω να προσθέσω ότι ο όρος «παροξυσμός», στον πληθυντικό αριθμό της γερμανικής του μεταφράσεως – Paroxysmen, χρησιμοποιήθηκε από τον Johann Straus II στην ονομασία ενός βαλς (opus 189), το οποίο αφιέρωσε στους άρρενες φοιτητές της Ιατρικής Σχολής του Πανεπιστημίου της Βιένης με την ευκαιρία μιας χοροεσπερίδας που οργάνωσαν στην εντυπωσιακή αίθουσα Sofienbad-Saal τον Ιανουάριο του 1857. Σημειώνουμε επίσης ότι ένας κριτικός της εφημερίδας Fremden-Blatt έγραψε ότι το εν λόγω βαλς ανήκει στις καλύτερες συνθέσεις του Straus.
Τα τελευταία χρόνια η Οικουμενική Κίνηση αποτελεί μόνιμη πηγή «ερεθισμού» για τους κάθε είδους «ζηλωτές» και ομάδες γνησίων ορθοδόξων, υπερασπιστών της Ορθοδόξου Εκκλησίας από την καταστροφική επιρροή των παντός τύπου «αιρέσεων». Βεβαίως όταν οι απόψεις αυτές εκφέρονται από τις «γνήσιες» «ορθόδοξες εκκλησίες» ως μόνιμη επωδός του «ποιμαντικού» τους έργου, η εμβέλειά τους περιορίζεται στους κύκλους των οπαδών αυτών των θρησκευτικών οργανώσεων. Όταν όμως τις ιδέες αυτές ενστερνίζονται και κύκλοι των κανονικών Ορθοδόξων Εκκλησιών, τότε, άθελά μας, καταφεύγουμε στον ιατρικό όρο του τίτλου του παρόντος σημειώματος.
Πρόσφατα μια ομάδα κληρικών της Μητροπόλεως Μολδαβίας του Πατριαρχείου Μόσχας, στην οποία συμμετέχουν και λαϊκοί, απέστειλαν μια ανοικτή επιστολή στον Πατριάρχη Μόσχας Κύριλλο, στην οποία απαιτούν: «1. Την αποχώρηση της Ορθοδόξου Εκκλησίας της Ρωσίας από το Παγκόσμιο Συμβούλιο Εκκλησιών, 2. Να σταματήσουν οι πράξεις και οι απόψεις που παραβιάζουν τους κανόνες της Αγίας Ορθοδόξου Εκκλησίας και διαπράττονται από εσάς και τους άλλους ιεράρχες της Εκκλησίας, και (απαιτούν) την προσωπική σας μετάνοια» (Σ.τ.σ.: στα ρωσικά: http://toaca.md/?&page=news&row_id=128).
Οι συντάκτες της επιστολής κατηγορούν τον Προκαθήμενο της Εκκλησίας της Ρωσίας ότι «δραστηριοποιήθηκε σημαντικά η συμμετοχή της Εκκλησίας στην οικουμενική κίνηση» και ότι σύντομα «θα ιδρυθεί μια ενιαία εκκλησία, η εκκλησία του αντίχριστου». Βεβαίως οι συντάκτες της επιστολής δεν κατηγορούν μόνο τον Πατριάρχη, αλλά και ολόκληρη την ιεραρχία της Εκκλησίας της Ρωσίας ότι ακολουθεί την οδό του οικουμενισμού (Σ.τ.σ.: στα ρωσικά: http://portal-credo.ru/site/?act=news&id=79798&topic=719). Όπως σημειώνει καυστικά ο Πρόεδρος του Συνοδικού Τμήματος για τις σχέσεις Εκκλησίας και Κοινωνίας του Πατριαρχείου Μόσχας π. Βσέβολοντ Τσάπλιν, στο άρθρο του στην έγκριτη ρωσική εφημερίδα Nezavisimaya Gazeta (Σ.τ.σ.: στα ρωσικά: http://religion.ng.ru/printed/245120), οι συντάκτες των επιστολών δεν διακρίνονται για τη μόρφωσή τους, είτε εκκλησιαστική, είτε συνηθισμένη και φέρνει ως παράδειγμα τον τρόπο, με τον οποίο αναφέρονται στην Εκκλησία της Ρωσίας: «Ορθόδοξη Εκκλησία Ρωσίας-Πατριαρχείο Μόσχας»! «Θεωρούν, σχολιάζει ο π. Βσέβολοντ, ότι δεν είναι μια η Ρωσική Ορθόδοξη Εκκλησία αλλά πολλές, τουλάχιστον καμιά δεκαριά, και η κάθε μια από αυτές είναι πιο «γνήσια» από την άλλη». Αυτό που πολύ σωστά επισημαίνει ο π. Β. Τσάπλιν είναι ο ακραίος «απομονωτισμός» όλων αυτών των, δήθεν, «ζηλωτών.
Πράγματι, η επιθυμία αυτών των ομάδων να μετατραπούν οι Ορθόδοξες Εκκλησίες σε κλειστές «λέσχες», τα μέλη των οποίων θα πρέπει πρώτα να υπογράψουν μια «Αντιοικουμενική Δήλωση» για να γίνουν αποδεκτά, θα οδηγήσει τελικά και στην αδυναμία επικοινωνίας μεταξύ τους, εφόσον αυτή θα εξαρτάται από το αν κάποια τοπική Εκκλησία συμμετέχει ή δεν συμμετέχει στην οικουμενική κίνηση.
Ο Πρόεδρος του Τμήματος Εξωτερικών Σχέσεων του Πατριαρχείου Μόσχας Μητροπολίτης Βολοκολάμσκ Ιλαρίων, σε εκτενή συνέντευξή του στην ίδια εφημερίδα (Σ.τ.σ.: στα ρωσικά: http://religion.ng.ru/events/2010-09-15/1_christians.html) δικαίως τονίζει ότι, ο χαρακτήρας των απόψεων των εχθρών του διαχριστιανικού και διαθρησκειακού διαλόγου, οι οποίοι υπάρχουν σε κάθε τοπική Ορθόδοξη Εκκλησία, τις περισσότερες φορές δεν είναι θεολογικός, αλλά «ψυχολογικός, ακόμα δε και πολιτικός, γεγονός το οποίο δυσχεραίνει το διάλογο με αυτούς, διότι ομιλούμε σε διαφορετικές γλώσσες».
Ποιος όμως μπορεί να είναι ο «πολιτικός» χαρακτήρας των «made in Moldova», αυτή τη φορά, ζηλωτών; Με τη σχετική άνεση που μας παρέχει το ευρύ φάσμα των πολιτικών αναλύσεων, τις οποίες προσφέρουν γενναιόδωρα οι διάφοροι ιστότοποι στο διαδίκτυο, σημειώνουμε το εξής.
1. Η αντιπαράθεση «γνησίων Μολδαβών ορθοδόξων» με την «αιρετική Μόσχα» είναι ικανή να δημιουργήσει σοβαρά προβλήματα στον Μητροπολίτη Μολδαβίας Βλαδίμηρο, ο οποίος (βλ. σχετικό δημοσίευμα http://amen.gr/index.php?mod=news&op=article&aid=3347) συνδέθηκε με έναν συγκεκριμένο φιλορώσο πολιτικό, τον V. Pasat. Έτσι η κίνηση των «Μολδαβών ζηλωτών» ίσως να βοηθήσει τους πολιτικούς αντιπάλους του Pasat, οι οποίοι έχουν επιλέξει την οδό της όσο το δυνατόν μεγαλύτερης ανεξαρτησίας από την επιρροή του Κρεμλίνου. Όμως, από την άλλη πλευρά, δεν πρέπει να λησμονούμε ότι οι υπέρ της απομακρύνσεως από τη Μόσχα πολιτικοί έχουν υποκύψει, στον ένα ή στον άλλο βαθμό, στα «θέλγητρα» της ευρωπαϊκής προοπτικής που τους προσφέρει η γειτονική Ρουμανία, η Ορθόδοξη Εκκλησία της οποίας πάντα πρωταγωνιστούσε και συνεχίζει να πρωταγωνιστεί όχι μόνο στην οικουμενική κίνηση, αλλά και στις σχέσεις με το Βατικανό. Επομένως, μπορεί μεν τα πολιτικά οφέλη από αυτή την ιστορία να είναι περιορισμένα και με ημερομηνία λήξεως την επομένη των εκλογών στη Μολδαβία, όμως είναι σε θέση να επηρεάσουν ένα μέρος των ψηφοφόρων.2. Η θέση του Μητροπολίτη Μολδαβίας είναι ιδιαίτερα λεπτή, διότι με την ανοικτή υποστήριξη του συγκεκριμένου πολιτικού ανέλαβε και συγκεκριμένες πολιτικές υποχρεώσεις. Αν και ο ίδιος δεν τρέφει ιδιαίτερες συμπάθειες για το διαχριστιανικό ή διαθρησκειακό διάλογο (Σ.τ.σ.: βλ. Σχετικά σχόλια, στα ρωσικά, http://ruskline.ru/analitika/2010/06/15/moldavskij_soblazn/), ούτε έχει εκφραστεί ανοικτά εναντίον της συμμετοχής του Πατριαρχείου Μόσχας στην οικουμενική κίνηση, η κίνηση των «Μολδαβών ζηλωτών» εμφανίσθηκε την πλέον ακατάλληλη στιγμή. Πριν ακόμα κοπάσει ο θόρυβος που δημιουργήθηκε από την «ανταρσία» και την καθαίρεση του Επισκόπου Τσουκότκας Διομήδη, ο οποίος είχε κατηγορήσει για τους ίδιους λόγους τον Πατριάρχη Μόσχας ως «αιρεσιάρχη» και είχε αυτοανακηρυχθεί... διάδοχος της Καθέδρας της Μόσχας (!), προστέθηκε άλλο ένα ακραίο φαινόμενο αντιοικουμενικού παροξυσμού. Δικαίως, λοιπόν, θα ζητηθούν ευθύνες από τον Μητροπολίτη Μολδαβίας, ο οποίος επέτρεψε την εμφάνιση τέτοιων φαινομένων στην Επαρχία του. Εκτός αυτού, σε περίπτωση που τελικά η ομάδα των «αντιφρονούντων» αποχωρήσει από την κανονική Εκκλησία, είναι σαφές ότι θα ενισχύσει τις γραμμές των κάθε είδους «γνησίων ορθοδόξων» που περιφέρονται από Εκκλησία σε Εκκλησία με μοναδικό σκοπό να σπείρουν τη διχόνοια και την καχυποψία στους απλούς πιστούς. Ας σημειώσουμε εδώ ότι η «αίρεση» του οικουμενισμού αποτελεί ίσως τη βασικότερη κατηγορία που έμμεσα απευθύνουν στον Πατριάρχη Κύριλλο και στο περιβάλλον του Τμήματος Εξωτερικών Σχέσεων ορισμένοι από τους ακραίους συντηρητικούς κύκλους της Εκκλησίας της Ρωσίας, οι οποίοι απολαμβάνουν την σιωπηλή προστασία κάποιων αρχιερέων.
Ο Μητροπολίτης Ιλαρίων και ο π. Τσάπλιν υπογραμμίζουν στα σχετικά με το ζήτημα άρθρα τους ότι η οικουμενική κίνηση αποτελεί, πρώτα από όλα, έναν τόπο διαλόγου και συναντήσεως, ο οποίος παρέχει στην Ορθοδοξία τη δυνατότητα να παρουσιάσει, κυρίως στους χριστιανούς που για διάφορους λόγους αποσχίστηκαν από αυτή, όλο τον πλούτο της γνήσιας πίστεως που με τόσες θυσίες κατόρθωσε να διαφυλάξει. Αυτό έχει επανειλημμένως τονίσει και ο ίδιος ο Πατριάρχης Μόσχας, υπογραμμίζοντας ότι η ένωση των ορθοδόξων με τους ετεροδόξους μπορεί να επιτευχθεί μόνο υπό την προϋπόθεση ότι αυτοί θα επιστρέψουν στην αποστολική πίστη, την οποία σήμερα ομολογεί η Ορθόδοξη Εκκλησία.Το σύνθημα «Ορθοδοξία ή θάνατος!» εκφράζει μια άλλη πίστη, η οποία δεν έχει καμία απολύτως σχέση με το Χριστιανισμό.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου