Τρίτη 30 Νοεμβρίου 2010

Η διανομή -ποίηση Ν. Βρεττάκου


Η διανομή
 
Το πιθανότερο είναι πως δε θα με ρωτήσει κανείς
τι την έκαμα την ψυχή μου. Όμως, εγώ
χρωστώ μιαν απόκριση πριν κλείσω τον έμμετρο
μονόλογό μου.
                             Λοιπόν,
Την ψυχή μου την έκοψα με οδυνηρό ψαλίδι σε μικρά
φύλλα, μικρά χαρτιά, αστραπές μικρές
και τη μοιράζω στους περαστικούς.
 
Ν. Βρεττάκος 

Κυριακή 21 Νοεμβρίου 2010

το Μάθημα των Θρησκευτικών

Η ιερά Σύνοδος λέει ότι θα αντιδράσει αν το μάθημα των θρησκευτικών γίνει προαιρετικό, ταυτόχρονα το θέλει «υποχρεωτικό και ομολογιακού χαρακτήρα»…
Εάν το υπουργείο δεχτεί να είναι ομολογιακού χαρακτήρα, τότε θα πρέπει να του αλλάξει όνομα και να γίνει από «Θρησκευτικών», σε «Μάθημα Ορθοδοξίας», «Ομολογία Πίστεως», «Ορθόδοξη Ηθική Διαπαιδαγώγησις» ή γλαφυρότερα «Ορθοδοξία ή Θάνατος»…
Το υπουργείο δεν θα πρέπει να φοβηθεί την προειδοποιητική δήλωση της Συνόδου «αν δεν συμβεί αυτό τότε το υπουργείο θα βρει απέναντι του ως ανάχωμα Εκκλησία και λαό», διότι κανείς «λαός» δεν θα αντιδράσει, θα αντιδράσει η Εκκλησία μαζί με ορισμένους αμόρφωτους γραφικούς.
Οι καιροί άλλαξαν, ας λάβουν υπόψη τους οι εκάστοτε κυβερνώντες ότι οι της εκκλησίας βρυχηθμοί είναι περισσότερο θεσμικοί παρά ουσιαστικοί, ελάχιστοι –σε σχέση με το πρόσφατο παρελθόν- αντιδρούν δυναμικά/θετικά σε αυτές. Είδαμε το αποτέλεσμα-απάντηση στους αλαλαγμούς του Άνθιμου στη Θεσσαλονίκη.
Αγαπητοί κυβερνώντες, κάντε τη δουλειά για την οποία αμείβεστε. Κυβερνήστε.
Το μάθημα των θρησκευτικών σε μια προηγμένη –όπως θέλουμε να αναπροσδιοριζόμαστε- χώρα, δεν μπορεί να είναι υποχρεωτικό, αν γίνει, τότε αδικούμε και περιφρονούμε τα μαθήματα των επιστημών, τη χημεία, τη φυσική και τη βιολογία.
Αδικούμε και περιφρονούμε το αύριο, τις μελλοντικές γενεές αυτής της χώρας.
Κυβερνήστε λοιπόν, εσάς εκλέξαμε, όχι την Σύνοδο η οποία δεν είναι παρά η διοίκηση μιας προβληματικής ΔΕΚΟ.
Ροΐδη Εμμονές

Πέμπτη 11 Νοεμβρίου 2010

Πρόσωπα με τον Γρηγόρη Βαλλιανάτο (Γιωργος Καμίνης)

Παπανδρέου Κράτος Εκκλησία

Στην αγρυπνία του Αγίου Νεκταρίου ο πρωθυπουργός!


Ξαφνιάστηκαν ευχάριστα  οι πιστοί στο παρεκκλήσι του  Αγίου Νεκταρίου στη Νέα Ερυθραία, όταν αντίκρισαν  τον πρωθυπουργό μαζί με την σύζυγό του Άντα να προσέρχονται αργά το βράδυ της Δευτέρας και να ανάβουν κερί στην  αγρυπνία που τελέσθηκε εκεί, την παραμονή της γιορτής του Αγίου!         

Ο Γιώργος  Παπανδρέου  προσήλθε στο παρεκκλήσι, το οποίο βρίσκεται επί της οδού Θησέως  και ανήκει στην Πανελλήνια Ορθόδοξη Ένωση και στον «Ορθόδοξο Τύπο»,  στις 11.30 το βράδυ  και παρέμεινε  μέχρι το τέλος της αγρυπνίας, γύρω στη μία μετά τα μεσάνυχτα. Ο πρωθυπουργός παρακολούθησε με κατάνυξη τη λειτουργία, ενώ δήλωσε αργότερα συγκλονισμένος από το κατανυκτικό περιβάλλον που είχαν δημιουργήσει με τα κεριά και τα φαναράκια τους οι ουκ ολίγοι πιστοί.

Στην ολιγόλεπτη  συζήτηση  που έπιασε με ορισμένους από αυτούς, μετά την αγρυπνία, ο κ. Παπανδρέου αποκάλυψε ότι έρχεται τα τελευταία  τα 4- 5 χρόνια στο παρεκκλήσι και ανάβει κερί στην γιορτή του Αγίου.   

Ο πρωθυπουργός δήλωσε εντυπωσιασμένος και από τον ρουμανικής εθνικότητας πατέρα Δανιήλ  που τέλεσε τη λειτουργία, για την καλή χρήση της ελληνικής γλώσσας,  όπως και από το φιλανθρωπικό του έργο με τη συνδρομή του ποιμνίου για τους λιγότερο προνομιούχους (άπορους, φυλακισμένους κλπ). 

Η κουβέντα  βέβαια, αν και  ολιγόλεπτη,  δεν μπορούσε να μην περιστραφεί και γύρω από τα οικονομικά προβλήματα, ενώ  ο  κ. Παπανδρέου  δεν έκρυψε  τον προβληματισμό του. Προβληματισμός που είχε να κάνει ακόμη και με τον τρόπο που  λειτουργεί η κυβέρνηση (σ.σ. προάγγελος αλλαγών άραγε;).  Αυτό που δεν αποκάλυψε όμως είναι, άν  το προσκύνημά του στον Άγιο Νεκτάριο  σχετίζεται με κάποιο τάμα… 

Φεύγοντας, ο πρωθυπουργός και η σύζυγός του (η οποία για όσους δεν το γνωρίζουν είναι ιδιαίτερα θρησκευόμενη)   πήραν  μαζί τους  ως δώρα από την Πανελλήνια Ορθόδοξη Ένωση βιβλία θρησκευτικού περιεχομένου και ημερολόγια.    
Star.gr 

Τρίτη 9 Νοεμβρίου 2010

Στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή η φορολόγηση της Εκκλησίας


Έρευνα για το φορολογικό καθεστώς της Εκκλησίας της Ελλάδας και του Αγίου Όρους, όπως αυτή που ήδη έχει ξεκινήσει για το Βατικανό, ζητά από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή ο ευρωβουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ, Ν. Χουντής με ερώτησή του προς την Ευρωπαϊκή Επιτροπή.
Ερώτηση προς την Ευρωπαϊκή Επιτροπή κατέθεσε σήμερα ο Ευρωβουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ Ν. Χουντής με την οποία ζητά από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή να εξετάσει αν το ειδικό φορολογικό καθεστώς που ισχύει στην Ελλάδα για τις εμπορικές δραστηριότητες της Εκκλησίας της Ελλάδας και του Αγίου Όρους, είναι σύμφωνο με το Κοινοτικό Δίκαιο και τους κανόνες περί ανταγωνισμού.
«Η ερώτηση αυτή του Έλληνα Ευρωβουλευτή βασίζεται στην ανακοίνωση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής (IP /10/1319, 12 Οκτ. 2010) ότι έχει ξεκινήσει έρευνα σε βάρος της Ιταλίας για φορολογικά προνόμια του Βατικανού για "εξαιρέσεις και φορολογικές απαλλαγές υπέρ εκκλησιαστικών ιδρυμάτων που "αναπτύσσουν και εμπορικές δραστηριότητες". Σύμφωνα με την Επιτροπή, αυτού του είδους η μεταχείριση αποτελεί "επιλεκτική ευμενή μεταχείριση" και ουσιαστικά "παρέχει παράνομες κρατικές ενισχύσεις με την μορφή φορολογικών εξαιρέσεων σε δραστηριότητες εμπορικού χαρακτήρα", παρέχοντας έτσι "άδικο πλεονέκτημα" υπέρ των εκκλησιαστικών εμπορικών και κτηματομεσιτικών δραστηριοτήτων.
Στην ερώτησή του ο Ν. Χουντής αφού αναφέρεται στην ανωτέρω έρευνα της Επιτροπής για το φορολογικό καθεστώς στην Ιταλία, τονίζει, μεταξύ άλλων, ότι στην Ελλάδα "εδώ και πολλά χρόνια υπάρχει έντονη συζήτηση για την φορολόγηση της εκκλησιαστικής περιουσίας και της περιουσίας των Μονών του Αγίου Όρους τα οποία είτε απαλλάσσονται από φόρους είτε τυγχάνουν ειδικής φορολογικής μεταχείρισης", ακόμα και για εμπορικές και κτηματομεσιτικές δραστηριότητες.
Καταλήγοντας την ερώτησή του, καλεί την Επιτροπή να εξετάσει το φορολογικό καθεστώς, για τα εκκλησιαστικά ιδρύματα/ οντότητες και τις Μονές του Αγίου Όρους στην Ελλάδα, που συνδέονται με άσκηση εμπορικών και κτηματομεσιτικών δραστηριοτήτων αυτών των εκκλησιαστικών νομικών προσώπων όπως κάνει και με την περίπτωση της Ιταλίας» αναφέρει το σχετικό δελτίο Τύπου.
Εν τω μεταξύ, αποφασισμένος να διεκδικήσει μέχρι τέλους "ό,τι παρανόμως αφαιρέθηκε από το Πατριαρχείο της Κωνσταντινούπολης" δήλωσε ο Οικουμενικός Πατριάρχης Βαρθολομαίος.
"Είμαστε αποφασισμένοι να διεκδικήσουμε μέχρι τέλους τις εκκλησίες του Γαλατά και ό,τι άλλο παρανόμως μας αφαιρέθηκε" επεσήμανε ο Οικουμενικός Πατριάρχης Βαρθολομαίος, απευθυνόμενος στην ομογένεια από το ναό των Ταξιαρχών στη Στένη με την ολοκλήρωση της διαδικασίας εκλογής της νέας συντονιστικής επιτροπής που θα διεκδικήσει την καλύτερη προώθηση των συμφερόντων της μειονότητας.
"Δεν ζητούμε τίποτα περισσότερον από αυτά που μας ανήκουν" πρόσθεσε ο Πατριάρχης Βαρθολομαίος παραπέμποντας σε πρόσφατες αποφάσεις του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων που δικαίωσαν το Οικουμενικό Πατριαρχείο και τα Ιδρύματα της ομογένειας, όπως η Μεγάλη του Γένους Σχολή ή το Ορφανοτροφείο της Πριγκήπου.
Ο νέος νόμος για τα ιδρύματα στην Τουρκία, σύμφωνα με τον Πατριάρχη Βαρθολομαίο, δεν αποκατέστησε τις αδικίες που έχουν διαπραχθεί εις βάρος των Ελλήνων της Κωνσταντινούπολης. "Ιστορική απόφαση" χαρακτήρισε, εν τω μεταξύ, την εκλογή της νέας συντονιστικής επιτροπής που θα διεκδικήσει την καλύτερη προώθηση των συμφερόντων της μειονότητας ο Παντελής Βίγκας, μέλος της διοίκησης των μειονοτικών ιδρυμάτων στην Τουρκία.
Το νέο όργανο το οποίο θα ονομάζεται "Σύνδεσμος Υποστήριξης Ιδρυμάτων της Ρωμαίικης Κοινότητας" και θα αποτελείται από τα μέλη των ιδρυμάτων της μειονότητας, σύμφωνα με τον Γιώργο Στεφανόπουλο, κοσμήτορα του πολυτεχνείου Ισίκ και πρόεδρο της κοινότητας της Χαλκηδόνας, "το σώμα αυτό θα συντονίσει και θα υποστηρίξει τις προσπάθειες εθελοντών που με προσωπικό κόπο προσφέρουν στην ομογένεια".
"Ελπίζουμε ότι και το συντονιστικόν όργανον για τα πράγματα της Ομογενείας το οποίον απεφασίσθη να συγκροτηθεί μόλις χθες, πολύ σωστά και πολύ δίκαια, και αυτό θα βοηθήσει τις επί μέρους Κοινότητες, τα επί μέρους Ιδρύματά μας να συντονιστούν και να αγωνιστούν το ένα δίπλα στο άλλο με αλληλεγγύη, με ομόνοια, με αγάπη κάτω από τη σκέπη της Μητρός Εκκλησίας για να καταλήξουμε σε δίκαιες λύσεις" υπογράμμισε ο Πατριάρχης Βαρθολομαίος.

tvxs

Κυριακή 7 Νοεμβρίου 2010

«Να ανοίξει η Ευρώπη τον εαυτό της στο Θεό»

Την εκκλησία-σύμβολο της Βαρκελώνης, Σαγράδα Φαμίλια, καθαγίασε ο ποντίφικας


Στιγμιότυπο από την άφιξη του ποντίφικα στη Σαγράδα Φαμίλια
Στιγμιότυπο από την άφιξη του ποντίφικα στη Σαγράδα Φαμίλια   (Φωτογραφία:  Reuters )
 
Η Βαρκελώνη είναι ο δεύτερος σταθμός της διήμερης περιοδείας του Πάπα Βενέδικτου ΙΣτ' στην Ισπανία.

Ο επικεφαλής της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας έγινε δεκτός στο αεροδρόμιο της Καταλονίας από τον πρωθυπουργό της Χοσέ Μοντίγια και το δήμαρχο της Βαρκελώνης Ζόρντι Χερέ.

Ο ποντίφικας καθαγίασε την εκκλησία-σύμβολο της πόλης, την Σαγράδα Φαμίλια. Εκατόν είκοσι οκτώ χρόνια μετά την θεμελίωσή της το 1882, η τεράστια αυτή εκκλησία που κυριαρχεί στην πόλη με τα οκτώ καμπαναριά της, έγινε βασιλική και μπορεί πλέον να τελεστεί εκεί η Θεία Λειτουργία και να την παρακολουθήσουν οι πιστοί.

Ο Πάπας Βενέδικτος  ΙΣτ'χαιρέτισε την «πίστη» του Καταλανού αρχιτέκτονα Αντόνι Γκαουντί, ο οποίος όπως επισήμανε κατάφερε να συνδυάσει την παραδοσιακή αρχιτεκτονική των μεγάλων καθεδρικών ναών με μια νέα δημιουργικότητα.

Το Σάββατο, ο ποντίφικας έκανε μια σκληρή δήλωση προς την Ευρώπη, ζητώντας της να επιστρέψει στις ρίζες του Χριστιανισμού αντί να περιορίζει τη θρησκεία στην ιδιωτική σφαίρα.

Οι δηλώσεις του έγιναν στη διάρκεια λειτουργίας στην βορειοδυτική πόλη Σαντιάγο ντε Κομποστέλα, βασικό προορισμό προσκυνητών από την εποχή του μεσαίωνα και πρώτο σταθμό της περιοδείας του στην Ισπανία.

«Η Ευρώπη θα πρέπει να ανοίξει τον εαυτό της στο Θεό» τόνισε ο Πάπας στους αρκετές χιλιάδες πιστούς που συγκεντρώθηκαν στην πόλη, η οποία είχε κυριολεκτικά κατακλυστεί από ισχυρές αστυνομικές δυνάμεις που έλαβαν δρακόντεια μέτρα ασφαλείας για την επίσκεψη του ποντίφικα.

in.gr

Σασίμων Γεννάδιος: "Νέοι και σύγχρονοι προβληματισμοί"

Μέσα στα πλαίσια της «1ης Διεθνούς Εκθέσεως Βιβλίου Αμμοχώστου» πραγματοποιήθηκε με μεγάλη επιτυχία το βράδυ της Τετάρτης 3 Νοεμβρίου η εκδήλωση με θέμα: «Νέοι καί σύγχρονοι προβληματισμοί».
Η εκδήλωση περιλάμβανε ομιλία από τον Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη Σασίμων κ. Γεννάδιο (Οικουμενικό Πατριαρχείο) με θέμα: «Πρόσωπο με πρόσωπο: Οι νέοι κάτοπτρο της ζωής της Εκκλησίας μας», καθώς και Παραδοσιακό Μουσικό Πρόγραμμα με θέμα: «Κωνσταντινούπολη – Μικρά Ασία. Ένα μουσικό σεριάνι».
Στην εκδήλωση, εκτός του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Σασίμων κ. Γενναδίου, που ήταν ο κεντρικός ομιλητής και του Πανιερωτάτου Μητροπολίτου Κωνσταντίας κ. Βασιλείου, ως οικοδεσπότου, παρέστησαν ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Δημητριάδος και Αλμυρού κ. Ιγνάτιος, ο Θεοφιλέστατος Επίσκοπος Καρπασίας κ. Χριστοφόρος, ο Πανοσιολογιώτατος Αρχιμανδρίτης Νεκτάριος Αντωνόπουλος, πολλοί κληρικοί, οι αρχές του τόπου, εκπαιδευτικοί και πλήθος κόσμου μεταξύ των οποίων και πολλοί νέοι και νέες.
Ο Πανιερώτατος Μητροπολίτης Κωνσταντίας κ. Βασίλειος, καλωσορίζοντας τους παρευρισκομένους, τόνισε την ιδιαίτερη σημασία που αποδίδει η Εκκλησία μας στην ποιμαντική των νέων, καθώς δεν μπορεί να παραμείνει μακριά από τα προβλήματα των νέων, αλλά οφείλει να αφουγκρασθεί τη φωνή της αγωνίας τους για το μέλλον. 
Στη συνέχεια και αφού ευχαρίστησε τον Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη Σασίμων κ. Γεννάδιο για την ολοπρόθυμη ανταπόκρισή του να μιλήσει στην παρούσα εκδήλωση, αναφέρθηκε στους στενούς πνευματικούς και φιλικούς δεσμούς που τους συνδέουν και του ζήτησε να μεταφέρει τις υϊικές προσρήσεις τόσο του ιδίου όσο και του ποιμνίου του προς τον Παναγιότατο Οικουμενικό Πατριάρχη κ.κ. Βαρθολομαίο.
Στη συνέχεια το λόγο έλαβε ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Σασίμων κ. Γεννάδιος ο οποίος ανέπτυξε το θέμα της ομιλίας του ως ακολούθως:

ΝΕΟΙ ΚΑΙ ΣΥΓΧΡΟΝΟΙ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟΙ ΠΡΟΣΩΠΟ ΜΕ ΠΡΟΣΩΠΟ: ΟΙ ΝΕΟΙ ΚΑΤΟΠΤΡΟΝ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΜΑΣ

Μητροπολίτου Σασίμων ΓΕΝΝΑΔΙΟΥ

Σεβασμιώτατε και φίλτατε μοι άγιε εν Χριστώ αδελφέ, Μητροπολίτα Κωνσταντίας-Αμμοχώστου κ. Βασίλειε,
Σεβασμιώτατοι άγιοι αρχιερείς,
Εντιμότατοι άρχοντες,
Αγαπητοί μου αδελφοί, και
ιδιαιτέρως χαιρετώ από καρδίας τα Νιάτα της ευλογημένης Κύπρου.
Με ανάμικτα αισθήματα χαράς αλλά και ευγνωμοσύνης, εκφράζω κατ' αρχήν εγκαρδίους ευχαριστίας προς τον Σεβ. Μητροπολίτην Κωνσταντίας- Αμμοχώστου  κ. Βασίλειον, φίλτατον και λίαν αγαπητόν, για την ευγενικήν πρόσκλησίν του να συμμετάσχω των εκδηλώσεων της προγραμματισθείσης εκ της Ιεράς Μητροπόλεώς του, της 1ης Διεθνούς Εκθέσεως Βιβλίου-Αμμοχώστου και εν όψει επίσης της επετείου των πεντήκοντα ετών της Κυπριακής Δημοκρατίας. Προερχόμενος  από την Κωνσταντινούπολιν, την Βασιλίδα των Πόλεων, την Πόλιν των θρύλλων το σταυροδρόμι αυτό πολιτισμών και μακραίωνης ιστορίας.
Δεν τυγχάνει πρώτη φορά που ευρίσκομαι στην Πόλιν σας, με την οποίαν με συνδέουν προσωπικοί λόγοι και πνευματικοί δεσμοί, πόσον μάλλον με την αγιοτόκον και αποστολικήν νήσον του Αποστόλου Βαρνάβα και των μυρίων μαρτύρων και Ομολογητών της Εκκλησίας Κύπρου.
Αναμοχλεύοντας την σκέψη μου θεώρησα καλόν όπως απευθυνθώ σήμερα προς τους Νέους και τις Νέες μας, πρόσωπον προς πρόσωπον, εις έναν διάλογον ειλικρινή και πηγαίον μέσα από την παράδοσιν και την μαρτυρίαν της Ορθοδοξίας μας εν όψει των νέων προκλήσεων και προβληματισμών της εποχής μας.
Αγαπητοί μας Νέοι και Νέες,
Ημέρα χαράς και πνευματικής αγαλλιάσεως για την πόλιν του Παραλιμνίου, όχι μόνον με την ευκαιρίαν οργανώσεως αυτών των εκδηλώσεων, σπεύσατε μετά χαράς να ανταποκριθήτε εις το ιερόν  προσκλητήριον του Ποιμενάρχου σας και ήδη τιμάτε με την ολόθυμον παρουσίαν σας την εξαίχουσαν αυτήν πρωτοβουλίαν της 1ης Διεθνούς Εκθέσεως Βιβλίου.
Η άφιξίς μου εις την πόλιν σας, πέραν της κατεχομένης Αμμοχώστου, της «Νύμφης της Κύπρου» κατά την ποιητική φιλοκαλίαν, είναι λίαν παρακλητική και εμψυχωτική εν μέσω της συγχρόνου ανανεώσεως της Εκκλησίας μας, της οποίας το ανύστακτο ενδιαφέρον για την νεολαία και τον εν Χριστώ καταρτισμό της ενέπνευσε και υλοποίησε την σημερινή ευκαιρία ενός αδελφικού συμπνευματισμού.

Η ΑΠΙΣΤΕΥΤΗ ΛΗΣΤΟΣΥΜΜΟΡΙΑ ΤΟΥ ΓΑΠ

Πάπας Βενέδικτος: "Η Ευρώπη θα πρέπει να ανοίξει τον εαυτό της στο Θεό"

Ο Πάπας Βενέδικτος XVI έφτασε αργά το Σάββατο στη Βαρκελόνη , δεύτερο σταθμό της διήμερης περιοδείας του στην Ισπανία.

Ο επικεφαλής της ΡωμαιοΚαθολικής Εκκλησίας έγινε δεκτός στο αεροδρόμιο της Καταλονίας από τον πρωθυπουργό της, Χοσέ Μοντίγια και το δήμαρχο της Βαρκελόνης Ζόρντι Χερέ.

Νωρίτερα το Σάββατο ο Ποντίφικας έκανε μια σκληρή δήλωση προς την Ευρώπη και της ζήτησε να επιστρέψει στις ρίζες του Χριστιανισμού αντί να περιορίζει τη θρησκεία στην ιδιωτική σφαίρα.
Οι δηλώσεις του έγιναν στη διάρκεια λειτουργίας στην βοριεοδυτική πόλη Σαντιάγο ντε Κομποστέλα, βασικό προορισμό προσκυνητών από την εποχή του μεσαίωνα και πρώτο σταθμό της περιοδείας του στην Ισπανία.

"Η Ευρώπη θα πρέπει να ανοίξει τον εαυτότης στο Θεό" τόνισε ο ποντίφικας στους αρκετές χιλιάδες πιστούς που συγκεντρώθηκαν στην πόλη, η οποία είχε κυριολεκτικά κατακλυστεί από ισχυρές αστυνομικές δυνάμεις που έλαβαν δρακόντια μέτρα σφαλείας για την επίσκεψη του Πάπα.

Στη Βαρκελόνη ο Ποντίφικας θα κάνει καθαγιασμό στην εκκλησία-σύμβολο της πόλης, την Σαγράδα Φαμίλια, όπου για πρώτη φορά θα παρακολουθήσουν οι πολίτες εκεί θεία λειτουργία.
Τέλος, να σημειωθεί, ότι ο Πάπας Βενέδικτος Βενέδικτος σε δηλώσεις του κατήγγειλε την νομοθεσία της άμβλωσης,
ΡΟΜΦΑΙΑ

Απόλυτη και επείγουσα ανάγκη να ψηφίσουμε

Οι χριστιανοί μέσα σε μια χώρα, σ΄ένα κράτος ή έθνος είναι σαν την ψυχή στο σώμα (προς Διόγνητον επιστολή). Δηλαδή όπως η ψυχή ζωογονεί το σώμα, έτσι και οι χριστιανοί ζωογονούν τον κοινωνικό ιστό με τη ζωή, με τον λόγο τους και με τα καλά τους έργα, στα οποία και πρωτοστατούν. Είναι σαν το αλάτι που προλαμβάνει τη σήψη και νοστιμίζει το φαγητό. Κι όλα αυτά από καρδιάς, για τη δόξα του Θεού και για την υλική και πνευματική ωφέλεια του πλησίον. Με το σεμνό και ταπεινό ήθος τους μεταστρέφουν την κοινωνική παθογένεια σε υγεία, η οποία εισχωρεί και διαποτίζει όλα τα κοινωνικά στρώματα και τις πτυχές της κοινωνικής ζωής. Είναι το κάτι άλλο οι χριστιανοί μέσα στον κόσμο. Όταν βγήκαν από τις κατακόμβες και για πρώτη φορά ο κόσμος έβλεπε το χριστιανικό ήθος πάνω στα πράγματα της καθημερινής ζωής και μάλιστα στον τομέα της αγάπης, οι άνθρωποι αντίκρυζαν ένα πρωτόφαντο θέαμα αλληλεγγύης και φιλανθρωπίας, άγνωστο πρίν. Η αγάπη των χριστιανών για τον Θεό, για τον συνάνθρωπο, για την πατρίδα και τον τόπο, είναι το νέο που έφερε ο Χριστός με την Εκκλησία Του στον κόσμο.
Η αγάπη όμως αυτή και το ενδιαφέρον των Χριστιανών για τον πλησίον γενικά και ειδικότερα για το περιβάλλον του άλλου και τις συνθήκες της ζωής του, τη χαρά του και τη λύπη του, τη δουλειά του και την αξιοπρέπειά του, δεν εξαντλείται μόνο σε ένα καλό παράδειγμα ή ένα προσωρινό ενδιαφέρον υλικής συνδρομής ή παρηγορίας. Σ΄ ένα πιάτο φαγητό ή σ΄ένα καλό λόγο. Πάει πολύ πιο πέρα. Ένας ξένος κληρικός έλεγε ότι «το ψωμί μου είναι υλική υπόθεση. Το ψωμί του αδελφού μου είναι πνευματική υπόθεση για μένα» (H. Camara). Αυτός ο λόγος νοηματοδοτεί και εμπνέει και κάθε άλλη δραστηριότητα του χριστιανού υπέρ της υλικής ευημερίας και πνευματικής προκοπής του διπλανού μας ανθρώπου.
Ένα καθεστώς άδικο και ανελεύθερο, ένα κράτος άσπλαγχνο και απαιτητικό, εργασιακοί χώροι επικίνδυνοι, διασκέδαση μηδενική και σε ποσότητα και σε ποιότητα, πολιτιστικές ευκαιρίες ανύπαρκτες, ποιότητα ζωής στο ναδίρ, όλα αυτά δεν μπορούν να αφήνουν αδιάφορο τον χριστιανό ούτε για τον εαυτό του, πολύ δε περισσότερο για την οικογένειά του, για τους δικούς του, για τον πλησίον του και το μέλλον της νέας γενιάς.
Καταλαβαίνουμε λοιπόν ότι οι χριστιανοί είναι και πρέπει νάναι ενεργοί πολίτες και να πρωτοστατούν σε κάθε καλό έργο, που θα βελτιώνει τις συνθήκες της ζωής όλης της κοινωνίας, ασχολούμενοι και με τα κοινά υπό την ειδική έννοια, εφόσον έχουν το χάρισμα.
Εάν όμως είναι χρήσιμο να δραστηροποιούνται οι χριστιανοί υπέρ των αδυνάτων και των φτωχών δίνοντας ακόμη κι από το υστέρημά τους, εάν πρέπει να ενεργοποιούνται για τη βελτίωση της παρούσης ζωής, καταλαβαίνουμε όλοι πόσο ενδιαφέρον πρέπει νάχουν για τη σωτηρία της ψυχής τους και τη σωτηρία του κόσμου. Πως μπορεί να κοιμάται ήσυχος ένας συνειδητά ορθόδοξος χριστιανός, όταν βλέπει καθημερινά την αίρεση και την πλάνη, τη μαγεία και το σατανισμό, την έκλυση των ηθών, το ηλεκτρονικό φακέλωμα και την διάχυτη πορνεία να κατακτούν έδαφος και να δηλητηριάζουν τις οικογένειες και να απομακρύνεται ο κόσμος από την γνήσια πίστη και ευσέβεια προς τον Θεό; Μπορεί να εφησυχάζει όταν βλέπει τη νεολαία να παραπαίει και παραπατάει στα νυχτερινά κέντρα μέχρι πρωϊας και γι΄ αυτό τον δημόσιο κίνδυνο το επίσημο κράτος και η συντεταγμένη πολιτεία να κοιμούνται «τον βαρούχιον ύπνον υπό μανδραγόραν»! Κι όχι μόνο αυτό, αλλά νάρχεται το ίδιο το κράτος και να αλλοιώνει προς το χειρότερο την παραδοσιακή πνευματική ζωή των πολιτών και φυσιογνωμία της ελληνικής κοινωνίας και το περιεχόμενο της παιδείας να το παραμορφώνει, να σπρώχνει δηλ. στην καταστροφή τα πάντα, πως μπορεί ο χριστιανός να απολαμβάνει σε μια παραλία (σχήμα λόγου είναι) ή σε μια καφετέρια το «φραπεδάκι του»;
Όταν διαμορφώνονται πλέον συνθήκες διάλυσης της ιδιοπροσωπίας της πατρίδος μας, με την αφαίρεση του θρησκεύματος από τις ταυτότητες, τον εξοβελισμό των θρησκευτικών και των πνευματικών από τα σχολεία, με την εισαγωγή μαθημάτων ξένων προς τα παραδεδομένα γνωστά σχήματα, και άλλα πολλά, καταλαβαίνουμε ότι δεν μπορούμε σαν χριστιανοί να μείνουμε με σταυρωμένα χέρια. Θα μιλήσουμε, θα γράψουμε, θα διαμαρτυρηθούμε κατά μόνας και μαζικά, και … θα ψηφίσουμε. Βεβαίως, θα εξασκήσουμε το εκλογικό μας δικαίωμα. Μαζί με τις διαδηλώσεις, τις απεργίες, μαζί με τις προσευχές θα λέγαμε, είναι και η ψήφος μας. Είναι το έσχατο, αλλά και ουσιαστικότερο μέσο εκφράσεώς μας και αποφάσεως για το τι κράτος, πολιτεία, κυβερνήτες, σύστημα, πνευματικό, αλλά και φυσικό περιβάλλον θέλουμε. Η ψήφος μας είναι η συνισταμένη όλης της ενασχόλησης με τα πολιτικά και η γνώση του τι έχουμε καθημερινά μπροστά μας. Προϋποθέτει στοχασμό, μελέτη, συζήτηση, έρευνα, είναι μια δοκιμασία του ανθρωπίνου πνεύματος, η οποία καθίσταται πολύ αποτελεσματική και σωτήρια, όταν φτάνει ο άνθρωπος μπροστά στη κάλπη. Είναι χριστιανικό καθήκον η συμμετοχή μας στη δημοκρατική διαδικασία ανάδειξης των ηγετών μας. «Όποιος δεν ενδιαφέρεται για τα κοινά είναι άχρηστος», έλεγαν οι αρχαίοι Έλληνες. Εκτός του ότι αποτυπώνεται η σφραγίδα μας στην ψηφοφορία μας, φανερώνεται ότι δεν είμαστε αδιάφοροι για τον τόπο και το μέλλον, για τους διπλανούς μας και για τα παιδιά μας, για την Εκκλησία μας και την Παράδοσή μας. Είναι, για να αναφέρουμε ένα παράδειγμα, να καίγεται ο κόσμος και να πηγαίνουν οι κάτοικοι να ρίξουν ο καθένας τους έστω από ένα κουβά νερό. Ή να μπορούμε να σώσουμε ένα θαυμάσιο μέρος από τη διάβρωση και την κατολίσθηση και να σπεύδουμε όλοι, μα όλοι, να φυτέψουμε ένα δενδράκι και να βάλουμε ένα λιθαράκι, για να συγκρατηθούν τα χώματα.
Τόσο δύσκολο είναι να το καταλάβουμε εμείς οι χριστιανοί κυρίως, ότι είναι χριστιανικό και πνευματικό καθήκον η συμμετοχή μας στην εκλογική διαδικασία. Ψηφίζουμε τους άρχοντές μας, τη «βιτρίνα» μας. Λάθος! Τους νομοθέτες μας κι αυτούς που θα οδηγήσουν το λαό μας. Δεν μας νοιάζει αυτό; Θα μας αρέσει αύριο να βγούνε άνθρωποι άπιστοι, «εκ πεποιθήσεως άθεοι», φονείς και ανήθικοι, με την αποποινικοποίηση των εκτρώσεων και της μοιχείας, που δεν αγαπούν την Μητέρα Εκκλησία, αλλά και τη Μητέρα Πατρίδα, και δε σέβονται ιστορία και παράδοση, που διαλύουν οικογένεια και ξεπουλάνε τα πάντα στους ξένους, που σκύβουν μέχρις εδάφους στους αιρετικούς και δειλιάζουν να πούν ένα ηρωϊκό ΟΧΙ; Τέτοιους άρχοντες θα αφήσουμε να βγούνε; Και θα βγούνε, διότι «οι υιοί του σκότους του αιώνος τούτου είναι σοφότεροι των υιών του φωτός», λέγει ο Κύριος. Οι μαθητές κοιμόντουσαν τη νύχτα της Μ. Πέμπτης που συνέλαβαν τον Κύριο κι ό προδότης Ιούδας ήταν ο μόνος που αγρυπνούσε και οδηγούσε τη σπείρα και τον όχλο του υποκόσμου. Θα μας πιάσουν στον ύπνο.
Δεν υπάρχει χειρότερο αμάρτημα από την αδιαφορία. Την αμέλεια και οκνηρία. Την πνευματική τεμπελιά.
«Δε γίνεται τίποτε», «σιγά μη πάω και ψηφίσω», «όλοι το ίδιο είναι»… ακούς και λένε πολλοί. Ας αφήσουμε τότε την αποχή να διαλέξει για μας. Κρίμα! Κι ας έλεγε ο μακάριος ο π. Παϊσιος από το Άγιο Όρος ότι «ψηφίζουμε τους καλύτερους και ευσεβέστερους (σ.σ. όχι τους υποκριτές και καιροσκόπους), και διαλέγουμε από το τσουβάλι με τις ελιές αυτές που έχουν το λιγότερο δάκο». Ασφαλώς υπάρχουν άνθρωποι που διαχρονικά σεβάστηκαν την Εκκλησία και την πίστη. Αυτούς θα διαλέξουμε. Και θα ψηφίσουμε με πνευματικά και εθνικά κριτήρια κι όχι ιδιοτελή ελατήρια.
Δεν είναι τόσο υπεύθυνη στάση η αποχή ή το λευκό. Μπορεί να εκφράζει κάτι, αλλά δεν προχωράει τίποτε με τις επιλογές αυτές. Επίσης και να μη πιάσει τόπο η ψήφος μας, δηλαδή να μη ρθεί το αποτέλεσμα που εμείς θα θέλαμε, όμως θα έχουμε κάνει το καθήκον μας, θα έχουμε λειτουργήσει κατά συνείδηση, θα έχουμε ενεργήσει σωστά και υπεύθυνα για τις επόμενες γενεές, θα έχουμε αποτυπώσει έστω τη βούλησή μας στην πολιτική χαρτογράφηση της κοινωνίας. Διαφορετικά, αν απόσχουμε, θάχουμε εγκαταλείψει ένοχα ένα βασικό καθήκον μας σα χριστιανοί και πολίτες. Ακόμη και στην περίπτωση που δεν μας εκφράζει κανένα κόμμα από τα υπάρχοντα [ισχύει βεβαίως η προηγηθείσα σοφή και ρεαλιστική ρήση του π. Παϊσίου] και τότε θα είμαστε σε σωστό δρόμο, αν επιλέξουμε κάποιο πρόσωπο με φόβο Θεού. Ποτέ κάποιος μη προτιμήσει διακοπές, τριήμερα, εξοχικό, ύπνο και ρέμβη σε μια εποχή μεγάλων αποφάσεων και κινδύνων. Θάναι ανάξιος και της Εκκλησίας και της Πατρίδος!
Συμμετοχή λοιπόν στην εκλογική διαδικασία με φόβο Θεού και σοβαρότητα, με υπευθυνότητα, με πνευματικότητα και στοχασμό, με προσευχή και συζήτηση. «Τον πύργο χτίζουμε όλοι αντάμα». Συμμετοχή και όχι αποχή.

Χριστιανική Εστία Λαμίας

Ο πειρασμός της πολιτικής και η αναγκαιότητα της ψήφου

Είναι αλήθεια ότι η υπάρχουσα κοινωνική και πολιτική κατάσταση στην Πατρίδα μας είναι ένας μεγάλος πειρασμός για τους συνειδητοποιημένους χριστιανούς. Συνισταμένη και άθροισμα πολλών πειρασμών. Συχνά οδηγούνται οι ορθόδοξοι χριστιανοί στην οργή και στην αγανάκτηση από τα τεκταινόμενα στο χώρο της κοινωνίας και της πολιτικής. Και οι ίδιοι και τα παιδιά τους ζούνε καθημερινά σε όλο και πιο δύσκολες πνευματικά συνθήκες. Η συνείδησή τους εξανίσταται και η ψυχή τους πιέζεται από την περιρρέουσα ατμόσφαιρα. Το μέλλον διαγράφεται ζοφερό, τη στιγμή που ένα παρόν όζει από κάθε άποψη. Και πολλοί διερωτώνται: τι θα γίνει αύριο; Με ένα σχολείο διαλυμένο, μια οικονομία άδικη και μεροληπτική, μια αστυνομία ανίκανη, μια εξωτερική πολιτική ανύπαρκτη και άφωνη, μια Εκκλησία κατώτερη συχνά των περιστάσεων, σε επίπεδο προσώπων, με τους ανθρώπους του πνεύματος πίσω από κάποια σκονισμένα και αραχνιασμένα γραφεία απλά να ροκανίζουν το παρελθόν και τους παχυλούς μισθούς τους, με μια δικαιοσύνη έρμαιο των κομμάτων, μια κρατική μηχανή αναποτελεσματική, μια νεολαία ξενυχτισμένη, ένα στράτευμα που φθίνει, μια άτολμη πολιτική ηγεσία, ένα πανεπιστήμιο παραδομένο στους αναρχικούς, με πολιτικούς που είναι μόνο για τα πανηγύρια και τις δοξολογίες, και, μια κοινωνία, η οποία χτυπιέται από τη διαφθορά, την ανηθικότητα, τα διαζύγια, το δημογραφικό και τη λαθρομετανάστευση;
Αυτή η κατάσταση, έτσι όπως την περιγράφουμε, κι είναι ακόμη χειρότερη, αποτελεί ένα πειρασμό για τους χριστιανούς. Πολυκέφαλο πειρασμό.
Είναι πολύ πιθανόν κάποιοι να παραιτηθούν από κάθε προσπάθεια αλλαγής του κόσμου μέσω του επανευαγγελισμού και της ιεραποστολής και να ζήσουν τον υπόλοιπο χρόνο της ζωής τους σε πνευματικό μαρασμό και απραξία, πράγμα απαράδεκτο χριστιανικά.
Ακόμη μπορεί να πέσουν οι χριστιανοί θύματα πολιτικής ή κομματικής απάτης, όταν παρουσιασθεί ένας πολιτικός ή κομματάρχης, ο οποίος στα λόγια, ίσως και στις προθέσεις, θα ενσαρκώνει τα ιδανικά τους και θα υποστασιάζει τα οράματά τους. Κι όμως αυτός να είναι στην πραγματικότητα ένας απατεώνας ή στην καλύτερη περίπτωση ένας εξωπραγματικός οραματιστής και ανίκανος ιδεολόγος, και στον οποίο, μη υπάρχοντος καλυτέρου, να δώσουν την ψήφο της εμπιστοσύνης τους και να ταυτισθούν μαζί του.
Δεν αποκλείεται αυτοί οι ίδιοι οι χριστιανοί να κρεμάσουν τις ελπίδες τους σε ανελεύθερα συστήματα και χωρίς Θεό και ευσέβεια ανθρώπινα οικοδομήματα και κομματικούς σχηματισμούς μόνο και μόνο επειδή υπόσχονται και πραγματώνουν, ή έτσι λένε, τα ιδανικά της κοινωνικής δικαιοσύνης και της παροχής ίσων ευκαιριών σε όλους, αμνηστεύοντας την αθεϊα τους και τα εγκλήματά τους κατά της ανθρωπότητος,
Επίσης καθόλου απίθανο να αρκεσθούν οι άνθρωποι της πίστεως στην φρούδα ελπίδα ότι στο τάδε ή στο άλλο κόμμα υπάρχουν κάποιοι καλοί άνθρωποι, νησίδες και σταγόνες στον ωκεανό, οι οποίοι όμως δυστυχώς χάνονται μέσα στα αδηφάγα κομματικά γρανάζια και στην απάνθρωπη και απρόσωπη πολιτική του υποκόσμου, των εξαρτήσεων, των έξωθεν πιέσεων, της διαπλοκής, της μίζας και των δωροδοκιών, των απειλών και των διαγραφών.
Δεν αποκλείεται και το γεγονός να αρχίσουν να προτείνουν οι χριστιανοί, και πολύ περισσότερο οι κληρικοί και πατέρες, συγκεκριμένα πρόσωπα, πνευματικά εξαρτώμενα και συσχετιζόμενα με αυτούς και με τα συστήματα των ενοριών και των ορθοδόξων.
Καταλαβαίνουμε ότι όλα αυτά δε συνάδουν και δε συμπίπτουν ακριβώς με την εδώ και αιώνες πρακτική της Ορθοδόξου Εκκλησίας. Πως όμως θα γίνει η πρόσληψη και η θεραπεία της πολιτικής πράξεως και της κοινωνικής ζωής; Θα αφήσουμε την πολιτική χωρίς τη ζωογόνο πνοή του Ευαγγελίου και τη μεταμορφωτική δύναμη της Εκκλησίας; Δε θα ασχολούμαστε με το θέμα αυτό ως κάτι το δαιμονικό και απλησίαστο; Απλώς θα ερχόμαστε μετά να κρίνουμε εκ του ασφαλούς χωρίς συμμετοχή στην διαδικασία και την πρακτική της πολιτικής; Αυτό είναι ένα βασικό ερώτημα και χρήζει απαντήσεως, ίσως και από μέρους της θεολογίας και από μέρους Ιεροσυνοδικής μελέτης και επεξεργασίας.
Εκείνο που ίσως θα μπορούσαμε να πούμε σαν μια πρώτη απάντηση είναι ότι όλα μπορούμε να τα φωτίσουμε και νοηματοδοτήσουμε, δηλ. κριτήρια, ιδέες, περιεχόμενο, μέσα, ηθική και προβληματική της πολιτικής, παθογένεια και θεραπεία, συμπεριφορά, νομιμότητα και παρέκκλιση, σε όλα θα μπορούσαμε να πούμε λόγο θεολογικό και εκκλησιαστικό, όπως π.χ. έκανε ο Πατριάρχης Φώτιος συμβουλεύοντας τον βασιλιά της Βουλγαρίας, πώς να κυβερνά θεάρεστα τον λαό του, όλα, εκτός από το να υποδείξουμε εμείς πρόσωπα κατά την κρίση μας κατάλληλα για την ανάληψη πολιτικής δράσεως. Αυτό είναι το κρίσιμο όριο, πέρα από το οποίο δεν μπορεί να περάσει η εκκλησιαστική παρέμβαση. Είναι η «κόκκινη γραμμή», όπως λένε σήμερα.
Οι ορθόδοξοι ως Εκκλησία και θεολογία μπορούμε να βάλουμε τις αρχές και τις παραμέτρους, να τις υπογραμμίζουμε κάθε φορά, να επαναφέρουμε στην τάξη λαό και άρχοντες, όταν παραβιάζονται οι αξίες και τα ιδανικά του Ευαγγελίου, να κρίνουμε και ελέγχουμε, να διδάσκουμε στο λαό το θείο λόγο και να βελτιώνουμε την πνευματική του κατάσταση ώστε να αποκτά κριτήρια για την επιλογή αρχόντων, να είμαστε εμείς σωστοί στην εκκλησιαστική μας ζωή και πολιτική, διότι η κοινωνία και πολιτεία συχνά, αν όχι πάντοτε, αντιγράφουν την Εκκλησία. «Κατά την Εκκλησία και ο Λαός, κατά τον Λαό και οι Αρχοντες».
Από κεί και πέρα έχει ο λαός σαν σώμα Χριστού και σύνολο βαπτισμένων και μυρωμένων χριστιανών, κατά το μέτρο της Πίστεως και ευσεβείας του προφανώς,το απαραβίαστο προνόμιο και το αναφαίρετο δικαίωμα να επιλέγει κατά την κρίση του τους άρχοντές του, και τους εκκλησιαστικούς και τους πολιτικούς. «Το άγιο Πνεύμα, όπου θέλει πνει» (Ιωάν. γ΄ 8). Σ΄αυτό δεν χρειάζεται συγκεκριμένη υπόδειξη προσώπων, αλλά εφοδιασμό με γνώση και θεολογία, προκειμένου ο καθένας ελεύθερα, ως καλλιεργημένος και συνειδητοποιημένος χριστιανός, χωρίς βεβαίως να διαγράψει το όραμα της άνω Βασιλείας από την προοπτική του, να ψηφίζει – και πρέπει να ψηφίζει οπωσδήποτε - κατά συνείδηση για το καλό της Εκκλησίας, του λαού, του τόπου και το δικό του τελικά, αιρόμενος πάνω από μικροπολιτικά, κομματικά και προσωπικά συμφέροντα.

Χριστιανική Εστία Λαμίας

Δέκα μικροί "Άνθιμοι"

ΕΝΑΣ στρατός έτοιμος ανά πάσα στιγμή να αντιμετωπίσει τους «εχθρούς» που βρίσκονται προ των πυλών της Εκκλησίας έχει σχηματιστεί στη Σύνοδο της Ιεραρχίας.
Πρώτος των πρώτων «μαχητών» είναι ο Μητροπολίτης Θεσσαλονίκης κ. Άνθιμος και ακολουθούν άλλοι δέκα «Άνθιμοι».
Πρόκειται για μητροπολίτες που βρίσκονται στην πρώτη γραμμή του πυρός και είναι έτοιμοι ανά πάσα στιγμή να πέσουν υπέρ... πίστεως και πατρίδος.
Τρεις εξελέγησαν επί αρχιεπισκοπείας  Σεραφείμ, έξι επί Χριστόδουλου και ένας επί κ. Ιερώνυμου.
Οι σχέσεις Εκκλησίας και Κράτους, τα εθνικά ζητήματα, οι σχέσεις με το Οικουμενικό Πατριαρχείο και τη Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία και τις προτεσταντικές ομολογίες, η Κάρτα του Πολίτη και μια σειρά άλλων θεμάτων βρίσκονται στο επίκεντρο του ενδιαφέροντός τους.
Έχουν θέσεις, τις εκφράζουν, ενώ συνήθως συνεργάζονται με όλες τις πλευρές της Ιεραρχίας στην προσπάθεια να υποστηρίξουν τις απόψεις τους.
Αλεξανδρουπόλεως Άνθιμος:
Πνευματικό παιδί του Μητροπολίτη Θεσσαλονίκης, τον διαδέχθηκε επί Χριστόδουλου στη Μητρόπολη Αλεξανδρουπόλεως, φέροντας και το όνομά του. Πιο αυθόρμητος και με σύγχρονο λόγο, ο κ. Άνθιμος ο νεότερος έχει δείξει από την πρώτη στιγμή ότι τον απασχολούν τα εθνικά θέματα.
Όμως ο λόγος και οι πράξεις του είναι πιο σύγχρονες, γι΄ αυτό και πρόσφατα βρέθηκε στο στόχαστρο των «παραδοσιακών» ομάδων της Εκκλησίας όταν έκανε ειδική τελετή αφής της φλόγας για τους Ολυμπιακούς Αγώνες των Special Οlympics.
Δείχνει πάντως να έχει επηρεαστεί καθοριστικά από τον πνευματικό του πατέρα καθώς διεκδικεί το δικαίωμα δημόσιου λόγου για την Ιεραρχία.
Λαγκαδά Ιωάννης
Γεννημένος και μεγαλωμένος στη Θεσσαλονίκη, αποτελεί γνήσιο συνεχιστή των απόψεων του μακαριστού Μητροπολίτη Θεσσαλονίκης Παντελεήμονα Χρυσοφάκη. Ταυτόχρονα είχε το πλεονέκτημα να μαθητεύσει και δίπλα στον κ. Άνθιμο καθώς υπηρέτησε επί έξι έτη ως πρωτοσύγκελος της Μητρόπολης.
«Μακάρι αυτόν τον ρόλο που έχει ο Μητροπολίτης Θεσσαλονίκης μέσα από το κήρυγμα να τον διαδραματίσουν και οι πολιτικοί μας» δηλώνει ο κ. Ιωάννης δείχνοντας ότι έχει τον κ. Άνθιμο ως πρότυπο.
Σταδιακά καλλιέργησε σχέσεις με στελέχη του ΠαΣοΚ και της ΝΔ στη Θεσσαλονίκη. Εκλέχθηκε τον περασμένο Μάιο και μόλις τέσσερις μήνες μετά πρότεινε τα Σκόπια να ονομαστούν «Δαρδανία» ή «Δημοκρατία των Σκοπίων».
Κονίτσης Ανδρέας
Πνευματικό παιδί του μακαριστού Μητροπολίτη Κονίτσης Σεβαστιανού, ενός πατριώτη ιεράρχη που ανδρώθηκε τη δεκαετία 1930 όταν στην Αλβανία κυριαρχούσε ο ολοκληρωτισμός, ο κ. Ανδρέας βλέπει τον εαυτό του γνήσιο συνεχιστή του.
Διατηρεί άμεσες σχέσεις με τη ΣΦΕΒΑ, τη Συντονιστική Φοιτητική Επιτροπή Βορειοηπειρωτικού Αγώνα, και χαρακτηριστικές των απόψεών του είναι οι θέσεις που εξέφρασε όταν η κυβέρνηση κατήργησε για λόγους οικονομίας τα μηχανοκίνητα τμήματα στις παρελάσεις.
«Τι επιδιώκουν με την εν λόγω απόφασή τους και τις φαιδρές δικαιολογίες για περικοπή τάχα περί δαπανών; Πώς θα φρονηματίζεται η νέα γενιά, αν τυχόν προκληθεί από κάποιον από τους γείτονές μας και χρειαστεί να υπερασπιστεί τα αιματοπότιστα εδάφη της ελληνικής μας πατρίδας;».
Φθιώτιδος Νικόλαος
Πνευματικό παιδί του Μητροπολίτη Θεσσαλονίκης, ο κ. Νικόλαος δεν δείχνει να ασχολείται ιδιαίτερα με τα εθνικά θέματα και επί αυτών τηρεί αποστάσεις από τον πνευματικό του πατέρα.
Είναι όμως ένας λαλίστατος ιεράρχης ο οποίος τοποθετείται σε όλα τα μεγάλα ζητήματα που απασχολούν τη χώρα και διεκδικεί το δικαίωμα να έχει άποψη και να την εκφράζει.
Πολλές φορές έχει βρεθεί απέναντι από τις θέσεις του Αρχιεπισκόπου. Παραδοσιακός στις αντιλήψεις του, στηλιτεύει τις επικρίσεις που διατυπώνουν κατά καιρούς πολιτικοί κατά της Εκκλησίας και των ιεραρχών.
Έχει βρεθεί πολλές φορές σε δύσκολη θέση, όπως στην περίπτωση του σκηνώματος του μοναχού Βησσαρίωνα, αλλά καταφέρνει με τους χειρισμούς του να ξεπερνάει τους σκοπέλους.
Αιτωλίας Κοσμάς
Χαμηλών τόνων ιεράρχης. Καλός λειτουργός και ποιμένας, θεωρείται ένας από τους πλέον «παραδοσιακούς» ιεράρχες της Εκκλησίας.
Δύσκολα θα τον ακούσει να μιλάει κανείς από άμβωνος για τον χωρισμό Εκκλησίας και Κράτους ή για τον γάμο τον ομοφύλων.
Όταν όμως θα το πράξει κάτω από τους μειλίχιους τρόπους του φαίνεται ο άτεγκτος λόγος του. Οι υψηλοί τόνοι δεν ταιριάζουν στον κ. Κοσμά, είναι όμως ο μητροπολίτης που προκάλεσε τη συζήτηση στη Σύνοδο της Ιεραρχίας για την κάρτα του Πολίτη.
Παρουσιάζεται ιδιαίτερα σκληρός και στα ζητήματα του διαλόγου με τους αλλοδόξους και τους αλλοθρήσκους. Εκλέχθηκε επί αρχιεπισκοπείας του μακαριστού Χριστόδουλου.

Πειραιώς Σεραφείμ
Η εκλογή του στον Πειραιά έγινε επί Χριστόδουλου και την αποδέχθηκε σχεδόν το σύνολο της Ιεραρχίας.
Κληρικός με ιδιαίτερες σπουδές, ανάμεσα τους και η Νομική, γόνος αστικής και παλαιάς οικογένειας των Αθηνών, χαρακτηρίστηκε φέρελπις ιεράρχης.

Όμως ο σκληρός του λόγος αποτέλεσε πολλές φορές την αφορμή για τη διατύπωση επικριτικών σχολίων εναντίον του.
Οι επιστολές στον υπουργό Οικονομικών για τις μασονικές στοές, η επιστολή στη βασίλισσα της Αγγλίας κατά του τίτλου του σερ που έδωσε στον τραγουδιστή Έλτον Τζον, τα σκληρά σχόλια του εναντίον των ομοφυλοφίλων, οι επιθέσεις του κατά του Οικουμενικού Πατριάρχη για τον διάλογο με τους Ρωμαιοκαθολικούς έχουν καταστήσει τον κ. Σεραφείμ ως την ηχηρή φωνή της «παραδοσιακής» πλευράς της Ιεραρχίας.
Γλυφάδας Παύλος


Αποτελεί για πολλούς καλό ποιμενάρχη. Πήρε στα χέρια του μια ανύπαρκτη μητρόπολη, αφού δημιουργήθηκε λίγο προτού εκλεγεί, και κατάφερε να την οργανώσει και να συστήσει ιδρύματα και μουσεία.

Χαμηλών τόνων κληρικός, δεν παύει όμως να έχει απόψεις και θέσεις για τους πολιτικούς και δεν διστάζει κατ΄ ιδίαν να τους τα «ψάλλει».
Διεκδίκησε τη συζήτηση στην Ιεραρχία για την κάρτα του πολίτη στηρίζοντας τον Μητροπολίτη Αιτωλίας και Ακαρνανίας και ζήτησε από τον Αρχιεπίσκοπο κ. Ιερώνυμο την άμεση λήψη μέτρων κατά ορθόδοξου κληρικού ο οποίος έλαβε όστια από ρωμαιοκαθολικό ιερέα.  Εκλέχθηκε επί Χριστόδουλου.

Καισαριανής Δανιήλ
Στενός συνεργάτης του μακαριστού Αρχιεπισκόπου Χριστόδουλου, υπήρξε ο πρώτος αρχιγραμματέας του το 1998. «Σκληρός παίκτης», εξειδικεύεται και τοποθετείται σε διοικητικής φύσεως θέματα όπως τα οικονομικά, οι σχέσεις Εκκλησίας και Κράτους και κυρίως οι σχέσεις με το Οικουμενικό Πατριαρχείο.
Πολλοί τον χαρακτηρίζουν ως τον Θεόκλητο Φαρμακίδη τον νεότερο, παραπέμποντας στον λόγιο ιεράρχη θεωρητικό της διεκδίκησης της αυτοκεφαλίας της Εκκλησίας της Ελλάδος από το Οικουμενικό Πατριαρχείο.
Δέχεται συχνά τα βέλη των στελεχών του Φαναρίου αλλά και της λεγόμενης φιλοπατριαρχικής πτέρυγας της Ιεραρχίας της Εκκλησίας της Ελλάδος.
Εκλέχθηκε επί Χριστόδουλου και ήταν ο «οργανωσιάρχης» του συλλαλητηρίου για τις ταυτότητες.
Καλαβρύτων Αμβρόσιος
Ήταν και παραμένει ένας από τους «μοναχικούς καβαλάρηδες» της Ιεραρχίας.
Δεν διαθέτει τηλεοπτικές κάμερες στην επαρχία του για να μεταδίδουν το κήρυγμά του, όμως ως γνώστης της τεχνολογίας, ξεπερνά τα σύνορά της καθώς μέσα από το ιστολόγιο που διατηρεί, κάθε βδομάδα τοποθετείται σε όλα τα μεγάλα πολιτικά, εθνικά, κοινωνικά και οικονομικά προβλήματα.
Οι χαρακτηρισμοί του πολλές φορές είναι υπερβολικοί, εν τούτοις έχει συσπειρώσει γύρω του πολλές ομάδες πιστών, παρ΄ ότι δεν διστάζει να «κατακεραυνώσει» τη θρησκοληψία τους.
Πνευματικός αδελφός του Χριστόδουλου, εκλέχθηκε όταν Αρχιεπίσκοπος ήταν ο μακαριστός Σεραφείμ, τον οποίον υπηρέτησε ως Αρχιγραμματέας, ενώ υπήρξε ιδρυτικό μέλος της Μοναστικής Αδελφότητας «Χρυσοπηγή».

Κυθήρων Σεραφείμ
Εκλεγμένος επί Χριστόδουλου, ο κ. Σεραφείμ είναι ένας «απρόσμενος παίκτης».
Ανήκει στα λεγόμενα «κατηχητόπουλα» αφού μεγάλωσε και ανδρώθηκε στα κατηχητικά σχολεία και ουδείς περίμενε ότι από τα Κύθηρα θα δημιουργούσε το δικό του «ταμπούρι» και θα «εκτόξευε» τα «βέλη» του κατά γνωστών και ισχυρών μητροπολιτών οι οποίοι μάλιστα ποιμαίνουν πλούσιες περιοχές.

Τα μικρά Κύθηρα δεν δείχνουν να τον εμποδίζουν να αποτελεί τον κύριο εκφραστή των «παραδοσιακών» ομάδων και οργανώσεων οι οποίες διαθέτουν ακόμη κάποια δύναμη.

Στο επίκεντρο του ενδιαφέροντός του ο διάλογος με τους ρωμαιοκαθολικούς και η προάσπιση του θρησκευτικού και εθνικού φρονήματος των νεοελλήνων.


ΡΟΜΦΑΙΑ

Δευτέρα 18 Οκτωβρίου 2010

Θάλεια Δραγώνα: “Η Νέα Ελληνική Ιστορία, τα Θρησκευτικά και η Πληροφορική δεν χρειάζεται να είναι υποχρεωτικά μαθήματα”

πηγή: "Πρώτο Θέμα", 17/10/2010
Το προσωπικό της στοίχημα, την εξάλειψη από τα σχολεία δηλαδή κάθε διδακτικού στοιχείου που ενισχύει την εθνική μας ταυτότητα, εξακολουθεί να υπηρετεί με επιμονή και σχολαστικότητα η γενική γραμματέας του υπουργείου Παιδείας κυρία Θάλεια Δραγώνα. Σήμερα, μιλώντας στο “ ΘΕΜΑ” για τις αλλαγές που προωθούνται στο εκπαιδευτικό σύστημα, προτείνει την κατάργηση των Θρησκευτικών και της Νεότερης Ιστορίας ως υποχρεωτικών μαθημάτων στα σχολεία και τη μετατροπή τους σε μαθήματα επιλογής!
Η Ιστορία δεν είναι πασιέντζα κυρία Δραγώνα!
ΤΗΣ ΙΣΜΗΝΗΣ ΧΑΡΑΛΑΜΠΟΠΟΥΛΟΥ
“ Η Νέα Ελληνική Ιστορία, τα Θρησκευτικά και η Πληροφορική δεν χρειάζεται να είναι υποχρεωτικά μαθήματα”, υποστηρίζει η κυρία Θάλεια Δραγώνα. Η πρότασή της να καταργηθούν τα μαθήματα της Ιστορίας και των Θρησκευτικών από τον κορμό των υποχρεωτικών μαθημάτων, μετά την Α’ Λυκείου, προκαλεί ήδη θύελλα αντιδράσεων στον εκπαιδευτικό κλάδο.Η ίδια πάντως, μιλώντας στο “ ΘΕΜΑ”, δηλώνει ότι δεν κατανοεί τον θόρυβο που δημιουργείται, αφού η πρότασή της δεν εξαφανίζει τα μαθήματα από το πρόγραμμα διδασκαλίας!.....
Ανιστόρητοι κατ’ επιλογή

Η ίδια εξηγεί το σκεπτικό της με μια ρητορική ερώτηση: “ Δεν είναι καλύτερο να δημιουργηθεί ένα μικρό τμήμα με 12 μαθητές που αγαπούν την Ιστορία και θα ασχοληθούν σε βάθος με αυτή από το να διδάσκεται σε ένα τμήμα με 27 παιδιά, όπου ενδεχομένως κάποια από αυτά δεν αγαπούν πολύ το αντικείμενο;”.

Σύμφωνα με την κυρία Δραγώνα, η Ιστορία δεν αφορά πολλούς, ενώ τα Θρησκευτικά δεν χρειάζεται να ενταχθούν στη βασική ομάδα των μαθημάτων.

Όπως αναφέρει, “ η πνευματικότητα και η καλλιέργεια που προσφέρει η διδασκαλία των Θρησκευτικών είναι σημαντική, αλλά αυτό μπορεί να εξυπηρετηθεί με την ένταξη του μαθήματος στη λίστα των μαθημάτων επιλογής”. Εκκλησιαστικοί κύκλοι αντέδρασαν άμεσα στην υποβάθμιση των Θρησκευτικών φέρνοντας σε δύσκολη θέση την ηγεσία του υπουργείου. Η απάντηση κύκλων της κυρίας Διαμαντοπούλου είναι ότι “ τα όσα λέει η κυρία Δραγώνα είναι προτάσεις και όχι αποφάσεις”.

Η κυρία Δραγώνα, πάντως, από την πλευρά της επιμένει. “ Αν δεν γίνουν αυτά τα μαθήματα προαιρετικά, δεν θα βγει… η πασιέντζα”, δηλώνει χαρακτηριστικά υπογραμμίζοντας ότι για να μειωθούν τα μαθήματα σε έξι-επτά κάποια πρέπει να μπουν σε λίστα επιλογής, από την οποία οι μαθητές θα κρίνουν ποια θα παρακολουθούν.

“ Είναι τα καλάθια μαθημάτων”, λέει η ίδια αν και ξεκαθαρίζει ότι όλες αυτές οι ιδέες αποτελούν έναν βασικό άξονα των προτάσεων που καλείται να δώσει στην υπουργό η ειδική επιτροπή στην οποία προεδρεύει και εξετάζει τις αλλαγές στο Λύκειο.

Οι αντιδράσεις δεν είναι λιγότερες όμως και για το μάθημα της Ιστορίας.

Όλες οι απόψεις στο τραπέζι

Το ταξίδι της κυρίας Διαμαντοπούλου στην Καλιφόρνια μπλόκαρε τις εξελίξεις και έτσι η επίσημη γραμμή του υπουργείου είναι ότι όλες οι απόψεις θα τεθούν σε διαβούλευση περί τα τέλη του μήνα.

Ο υφυπουργός κ. Γιάννης Πανάρετος θέλοντας να “ σβήσει” τη φωτιά που άναψε η κυρία Δραγώνα εκθέτει την ειδική γραμματέα δηλώνοντας ότι “ το μάθημα της Ιστορίας ήταν, είναι και θα είναι ένα κεντρικό, ουσιαστικό αντικείμενο στην εκπαίδευση των Ελλήνων μαθητών. Είμαστε ως λαός περήφανοι για την Ιστορία μας και έχουμε κάθε λόγο να είμαστε περήφανοι”.

Στην ίδια γραμμή κινείται και η υφυπουργός Παιδείας κυρία Εύη Χριστοφιλοπούλου, η οποία ξεκαθάρισε σε ομιλία της στη Βουλή ότι “ ο πυρήνας του Νέου Λυκείου είναι η εμβάθυνση και η ουσιαστική γνώση της νεοελληνικής γλώσσας, του πολιτισμού και της Ιστορίας”.

Πάντως οι διαβεβαιώσεις δεν έχουν φιμώσει τους φιλολόγους που διαφωνούν με τον αποκλεισμό από τον κορμό των υποχρεωτικών μαθημάτων γνωστικών αντικειμένων τόσο από τις θεωρητικές επιστήμες (Ιστορία, Αρχαία Ελληνική Γραμματεία, Φιλοσοφία) όσο και από τις αντίστοιχες θετικές (Μαθηματικά, Φυσική, Χημεία).
Η Δραγώνα στο Πρώτο Θέμα

Ερώτημα περί θρησκευτικών οργανώσεων στην Ελλάδα

Ερώτηση: Θ θελα ν σς ρωτήσω σχετικ μ τς θρησκευτικς ργανώσεις (ΣΩΤΗΡ-ΖΩΗ κλπ), πς χουν δημιουργηθε, ποις ρόλος τους στν κκλησία, ν εναι καλύτερα ν γίνουμε μέλη τους ν νταχθομε σ ατές. πιτρέψτε ν κθέσω κα τν προβληματισμό μου, γιατί ν λειτουργον ταν πάρχουν νορίες στς ποες γίνονται κηρύγματα, κατηχητικ κλπ. Τέλος, γιατί τος προσάπτονται κατηγορίες γι εσεβισμό, παράδεκτες καινοτομίες («φιερωμένοι»), νέραστη - θικιστικ ζω κλπ, πως π τν καθηγητ κ. Γιανναρά. Σς εχαριστ.


Απάντηση: Πρίν ἀπ᾽ ὅλα πρέπει νά ποῦμε ὅτι πολλοί ὀρθόδοξοι ἀδελφοί μας σχετίζονται μέ τίς χριστιανικές ὀργανώσεις εἴτε ὡς τακτικά μέλη τους εἴτε ὡς συμμετέχοντες στούς κύκλους τους στίς ὁμάδες νέων κλπ.  Πολλοί ἀπ᾽ αὐτούς εἶναι εὐλαβέστατοι καί ἀξιόλογοι. Ὅσα θά εἰπωθοῦν δέν ἀφοροῦν τά πρόσωπα ἀλλά τό πνεῦμα, ἡ νοοτροπία τῶν χριστιανικῶν ὀργανώσεων, άδελφοτήτων κλπ..
Οἱ ὀργανώσεις αὐτές ἀρχίζουν νά ἐμφανίζονται πρός τό τέλος τοῦ 19ου αἰῶνα κυρίως μέ τόν Ἀπόστολο Μακράκη πού ξέφυγε ἀπό τήν ὀρθόδοξη διδασκαλία. ἀκολουθοῦν ἡ «Ζωή» στήν πρώτη δεκαετία τοῦ 20ου αίῶνα δημιούργημα τοῦ Ἀρχιμανδρίτου Εὐσεβίου Ματθοπούλου καί οἱ Ὀρθόδοξες Χριστιανικές Ἑνώσεις τοῦ π. Ἀγγέλου Νησιώτου. Στίς ἀρχές τῆς δεκαετίας τοῦ ᾽60 ἔχουμε τήν ἀπόσχιση ἀπό τή «Ζωή» τμήματος της πού ὀνομάζεται «Σωτήρ», ἐνῷ τήν ἴδια περίοδο ἱδρύεται καί ἡ ἀδελφότης «Σταυρός».
Οἱ ὀργανώσεις αὐτές, σχηματικῶς μιλώντας, ἀποτελοῦν τόν τρίτο πυλῶνα καί τόν πιό πρακτικό ἀπό ὅπου εἰσῆλθε στήν πατρίδα μας ὁ ἐκδυτικισμός, ὁ εὐσεβισμός καί ἡ ἀλλοτρίωση ἀπό τήν ὀρθόδοξη παιδεία καί Παράδοση.  Εἶχε προηγηθεῖ α) ἡ ἀλλοίωση τῆς Παιδείας ἀπό τόν Κοραή καί τούς δυτικοθρεμμένους λογίους καί β) ἡ βίαιη διακυβέρνηση τῶν Βαυαρῶν μέ τούς άντορθόδοξους νόμους, τή διάλυση τῶν μοναστηριῶν καί τήν δικτατορική παρέμβαση στήν Ἐκκλησία.
Οἱ ἱδρυτές τῶν ὀργανώσεων ξεκίνησαν μέ ἁγνές προθέσεις, ἀλλά μέ κρυφή ὑπερηφάνεια καί περιφρόνηση στήν Ὀρθόδοξη παραδοση. Οὐσιαστικά ἀρνήθηκαν τίς ὀρθόδοξες προϋποθέσεις καί μαζί μ᾽ αὐτό τόν ἀληθινό σκοπό τῆς χριστιανικῆς ζωῆς πού εἶναι ἡ κάθαρση ἀπό τά πάθη διά τῆς ἀσκήσεως, ὁ φωτισμός καί ἡ θέωση τοῦ ἀνθρώπου.  Θαμπωμένοι ἀπό τά «ἀποτελέσματα» τῶν μεθόδων ἱεραποστολῆς τῶν παπικῶν καί προτεσταντῶν, τίς οἰκειοποιήθηκαν.  Ρίχτηκαν σέ μιά ἀγχώδη δράση μέ κηρύγματα, κατηχητικά κύκλους μελέτης ἁγίας Γραφῆς, κατασκηνώσεις κλπ. ἀκολουθώντας τά δυτικά πρότυπα.  Ἔδωσαν πίστη στήν ἀλλαγή συμπεριφορᾶς καί παρέβλεψαν τή διδασκαλία τῆς ὀρθοδόξου πίστεως.  Πίστεψαν στή δύναμη τῶν πολλῶν λόγων, τῶν ἐπιστημονικῶν ἀποδείξεων καί τῆς πειθοῦς γιά νά μεταστρέψουν τούς ἀνθρώπους, νά τούς φέρουν κοντά στό Θεό. Ἀλλά μέ τόν τρόπο αὐτό πέτυχαν νά βελτιώσουν μόνο ἐξωτερικά τούς ἀνθρώπους πού τούς πλησίαζαν.  Ἡ εὐσέβεια πού συμπεριλαμβάνει τήν ὀρθόδοξη πίστη καί τήν ἐν Χριστῷ ζωή μετατράπηκε σέ εὐσεβισμό σέ «μόρφωσιν εὐσεβείας».  Τό νά πηγαίνουμε στήν Ἐκκλησία εἰ δυνατόν στό ναό τῆς ἀδελφότητος, νά ἐξομολογούμαστε στόν πνευματικό τῆς ἀδελφότητος, νά διαβάζουμε τήν Ἁγία Γραφή, νά μή λέμε ἄσχημα λόγια καί πρό πάντων νά διαβάζουμε τά ἔντυπα τῆς ὀργανώσεως καί νά πηγαίνουμε στούς κύκλους αὐτό ἀποτελοῦσε τό Ακαί τό Ω τῆς χριστιανικῆς ζωῆς. 
Ὅλο αὐτό τό εὐσεβιστικό κλῖμα ἀρνιόταν καί περιφρονοῦσε τήν ὀρθόδοξη λατρεία, τίς ἀκολουθίες στό Ναό καί κατ᾽ οἶκον, τίς ἀγρυπνίες, τό κομποσκοῖνι, τά συναξάρια καί τά ἀσκητικά βιβλία, τίς ἄνευ ἔλαίου νηστεῖες, τή μοναχική ζωή.  Ὅλα αὐτά τά μέσα πού ἡ ὀρθόδοξη παράδοση  διαθέτει γιά τήν κάθαρση καί τόν ἁγιασμό μας θεωρούνταν ξεπερασμένα καί μουχλιασμένα.  Στή θέση τους μπῆκε ἡ αὐτοσχέδια προσευχή καί τά κηρύγματα στίς αἴθουσες ἀπό λαϊκούς θεολόγους, τά γλυκερά θρησκευτικά τραγουδάκια, ὅπου ἀπουσίαζαν ἡ Παναγία καί οι Ἅγιοι, ἡ μελέτη τῆς Ἁγίας Γραφῆς στά σπίτια τῶν μελῶν ἐπί τῇ βάσει τῶν θρησκευτικῶν ἐντύπων τῶν ὀργανώσεων, ἡ ὀργάνωση «ἱεραποστολικῶν» ἐξορμήσεων, ἡ διανομή περιοδικῶν, τά βιβλιοπωλεῖα μέ βιβλία καί περιοδικά τῶν ὀργανώσεων.
Μέ ὅλη αὐτή τήν προσπάθεια δυστυχῶς διαμορφώθηκαν καί «εἰδικοί» ἄνθρωποι πού δέν μποροῦσαν νά ἐνσωματωθοῦν στή ζωή τῆς Ἐνορίας τους. Δέν μποροῦσαν νά δεχθοῦν ὡς ἀληθινούς χριστιανούς τούς μή ἀνήκοντες σέ κάποια χριστιανική ὀργάνωση.  Χαρά καί ἀνακούφιση ἔβρισκαν μόνο στού κύκλους τῶν ἀδελφοτήτων.  Τούς ἱερεῖς τῶν ἐνοριῶν ἔβλεπαν σάν ἐπαγγελματίες χωρίς ἱεραποστολικό ζῆλο. Μόνο μέσα στούς ναούς τῶν ὀργανώσεων ἔνοιωθαν ὅτι ἐτελεῖτο ὀρθά ἡ λατρεία, μέ ἀπόλυτη τάξη καί πειθαρχία.  Ἔψαλλαν ὅλοι μαζί, οἱ μυστικές ἱερατικές εὐχές φωνάζονταν εἰς ἐπήκοον πάντων, τό ἑρμαφρόδιτο εἶδος ψαλμωδίας τύπου Σακελλαρίδη κυριαρχοῦσε.
Μέ αὐτές τίς μεθόδους τῶν ὀργανώσεων «στέγνωσε» τό ὀρθόδοξο ἀσκητικό φρόνημα μέσα στίς πόλεις.  Σχεδόν ὅλοι οἱ ζηλωτές χριστιανοί πού διψοῦσαν νά διακονήσουν τήν Ἐκκλησία ἀφομοιώθηκαν σάν στελέχη ἤ κληρικοί τῶν χριστιανικῶν ὀργανώσεων.  Ἀκόμη καί οἱ ἔγγαμοι κληρικοί γιά νά εἶναι ἀποδεκτοί ἀπό τούς «συνειδητούς» χριστιανούς ἔπρεπε νά διάκεινται φιλικά πρός τίς ὀργανώσεις, νά ἔχουν τό πνεῦμα τους, νά τίς ἐπαινοῦν καί νά σχετίζονται μαζί τους. Ὁμάδες νέων, κατηχητικά τῶν ἐνοριῶν πολλές φορές καί ἱεροκήρυκες ἐλέγχονταν στήν ἐποχή τῆς ἀκμῆς τῶν ὀργανώσεων ἀπό αὐτές.
Ὅσον ἀφορᾶ στά βιβλία οἱ ὀργανώσεις ἐξέδιδαν στεγνά ἠθικιστικά βιβλία χωρίς ὀρθόδοξη ἰκμάδα καί ἄρωμα.  Ἀκόμη καί τά βιβλία πού σχετίζονταν μέ τούς Μ. Βασίλειο καί ἱερό Χρυσόστομο κλπ. ἦσαν γραμμένα ἀπό τήν ὀπτική γωνία τῆς «δράσεως». Ἐξέδιδαν ἀκόμη οἱ χριστιανικές ὀργανώσεις μυθιστορήματα καί διηγήματα πού ἐξεθείαζαν τό ἔργο τους καί τή βοήθεια πού παρεῖχαν, καθώς καί διηγήματα καθολικῶν καί προτεσταντῶν πολύ συγκινητικά γιά τή μεταστροφή ἀπίστων καί ἁμαρτωλῶν στήν πίστη τοῦ Χριστοῦ.
Παράλληλα διέθεταν καί φοιτητικά οἰκοτροφεῖα πού ἀποτελοῦσαν φυτώρια εὐσεβιστικῆς ἀγωγῆς καί στελεχῶν τῶν ὁμάδων τῶν Κατηχητικῶν καί τὼν κατασκηνώσεων.
Βέβαια δέν ἔπαψε νά ὑπάρχει τό πιστό λεῖμμα πού ἀκολουθοῦσε τήν ὀρθόδοξη παράδοση.  Μέ ἐπικεφαλῆς τόν Ἅγιο Νεκτάριο, τόν Ἅγιο Νικόλαο τόν Πλανᾶ, τόν π. Φιλόθεο τόν Ζερβᾶκο, τόν π. Αθανάσιο τόν Χαμακιώτη, τόν π. Ἐπιφάνιο Θεοδωρόπουλο, τό Φώτη Κόντογλου κλπ. πολλοί ἄνθρωποι προτίμησαν τήν τεθλιμμένη ὁδό τῆς Ὀρθοδοξίας. Ὀρθόδοξα βιβλία ἐξέδιδαν τότε οἱ ἐκδόσεις «Ἁγιορείτικη Βιβλιόθηκη», ἐνῷ καί ὁ «Αστήρ» στό τέλος τῆς δεκαετίας τοῦ ᾽50 ἐξέδωσε τήν Φιλοκαλία, ἔργα τοῦ π. Θεοκλήτου Διονυσιάτου, καί τοῦ Φώτη Κόντογλου.
Αὐτή πάντως ἡ ἀποκοπή πού ἐπέφεραν οἱ χριστιανικές ὀργανώσεις ἀπό τίς ὀρθόδοξες ρίζες εἶχε καί ἔχει θλιβερές συνέπειες στή ζωή τοῦ Σώματος τῆς Ἐκκλησίας.  Ἔπαψαν οἱ χριστιανοί νά νηστεύουν, νά ἀγρυπνοῦν, νά κάμουν μετάνοιες, νά συχνάζουν μέ ζῆλο στίς ἀκολουθίες. Αὐτά ὅμως εἶναι πού διεγείρουν στήν ψυχή τόν θεῖο ἔρωτα, πού φέρουν τή Χάρη στήν ψυχή καί τή θεραπεύουν.  Καί σ᾽ αὐτό ἔχει δίκιο ὁ καθηγητής Γιανναρᾶς, ὅταν μιλάει γιά ἀνέραστη χριστιανική ζωή. (Βέβαια ὁ ἐν λόγῳ καθηγητής ὑπερτονίζοντας τό ἐρωτικό στοιχεῖο καί μεταφέροντάς το στόν ἀνθρώπινο ἔρωτα πολλές φορές ξεφεύγει σέ νικολαϊτικές ἀπόψεις, δηλαδή σέ ἕναν ἄκρατο ἐρωτισμό).  Μέσα ἀπό τή συναισθηματική προσέγγιση τοῦ Χριστοῦ πού καλλιέργησαν οἱ ὀργανώσεις, ἡ ψυχή μένει νεκρή. Καλλιεργεῖται ἡ ὑπερηφάνεια καί ἡ αὐτάρκεια τοῦ θρησκευομένου, τό κλείσιμο στόν κύκλο τῶν ὁμοϊδεατῶν του. 
Αὐτή ἡ ὀργανωσιακή νοοτροπία ἐπηρέασε πολλούς χριστιανούς, οἱ ὁποῖοι δίδουν σημασία σέ ἐκείνους τούς χριστιανούς κληρικούς καί λαϊκούς πού ἀναπτύσσουν δράση ἀνάμεσα στούς νέους ἤ στό φιλανθρωπικό τομέα ἤ σέ κηρύγματα κλπ.  Με λίγα λόγια διέστρεψε τά κριτήρια τῶν πιστῶν, τά πνευματικά τους αἰσθητήρια. Παραθεωρήθηκε ἡ ἁγιότητα.  Ὁ ἀγωνιζόμενος ἄνθρωπος δέν ἦταν γιά τήν ὀργανωσιακή νοοτροπία ὁ ταπεινά προσευχόμενος νηστεύων καθαιρόμενος καί τηρῶν τίς ἐντολές τοῦ Χριστοῦ, ἀλλά ὁ παρών σέ κάθε δράση καί ἐκδήλωση τῆς ὀργανώσεως μέ στόχο τήν εὐρύτερη προώθηση τῆς δύναμης της.
Βέβαια αὐτά συνέβαιναν ἰδιαιτέρως στήν ἐποχή τῆς ἀκμῆς τῶν ὀργανώσεων γιατί ἀπό τά μέσα τῆς δεκαετίας τοῦ ᾽60 ἄρχισε μιά ἄνθηση τοῦ μοναχισμοῦ τῆς ἐκδόσεως πατερικῶν καί ἀσκητικῶν κειμένων πού ἄλλαξαν αὐτό τό νοσηρό-προτεσταντικό κλῖμα.  Πολλοί ἄνθρωποι ἐστράφησαν στήν ὀρθόδοξη ἄσκηση, στό μοναχισμό καί ἀναζήτησαν μιά γνησιότερη ζωή.  Σ᾽ αὐτό συνετέλεσαν τά μοναστήρια μας καί οἱ ἁγιασμένοι ἄνθρωποι τοῦ καιροῦ μας, ὅπως ὁ π. Παϊσιος, ὁ π. Πορφύριος καί ὁ π. Ἰάκωβος.
Παράλληλα καί οἱ χριστιανικές ὀργανώσεις βελτίωσαν τή νοοτροπία τους, δέχθηκαν πολλά στοιχεῖα τῆς ὀρθοδόξου παραδόσεως καί ἀπέβαλαν τό ἔντονο ἀντιμοναχικό τους πνεῦμα.
Παρά ταῦτα ἡ εὐσεβιστική μιζέρια παρέμεινε καί μεταπήδησε στήν ἐνοριακή ζωή, καθώς σέ κάποιες ἐνορίες τό βάρος τῆς ποιμαντικῆς ἐργασίας τῶν ἱερέων πέφτει σέ μιά πολυδιαφημιζόμενη δράση, πού ἀπαιτεῖ διαρκῆ συγκέντρωση χρημάτων, ἀναζήτηση χορηγῶν καί δημόσιες σχέσεις.  Αὐτά ἀλλοιώνουν τό γνήσιο ὀρθόδοξο φρόνημα κληρικῶν καί λαϊκῶν πού ἀφήνουν τήν νηπτική δηλαδή τήν ἐσωτερική ἐργασία, τήν ἀκριβῆ καί ὄχι «κουτσουρεμένη» τέλεση ἤ συμμετοχή στίς ἀκολουθίες καί τήν καθαρή ἐξομολόγηση καί ἐπιδίδονται σέ ποικίλες ἐπαφές καί συναντήσεις σέ ἐνασχόληση μέ κοσμικά θέματα, ὅπως ἡ προστασία τοῦ περιβάλλοντος, στήν προώθηση τῆς ψυχολογικῆς μεταχειρίσεως τῶν ἐνοριτῶν, σέ ὑποκριτικά χαμόγελα καί μιά βολική θρησκευτική ζωή.
Ἀκόμα καί ἡ προσπάθεια γιά τή λεγόμενη «λειτουργική ἀνανέωση», πού περιλαμβάνει στήν προοπτική της τήν μετάφραση τῶν λειτουργικῶν κειμένων, τήν ἀλλαγή τῆς ἐκκλησιαστικῆς μουσικῆς, τήν ἀλλαγή τῆς τελετουργικῆς τάξεως κλπ. ἔχει τίς ρίζες της στόν εὐσεβισμό τῶν ὀργανώσεων.  Αὐτές ἦσαν οἱ ὁποῖες «ἤρξαντο χειρῶν ἀδίκων» τόσο πρακτικά, μέ τήν τέλεση τῶν ἀκολουθιῶν στούς ναούς τῶν ὀργανώσεων μέ ἕνα διαφορετικό πνεῦμα «συμμετοχῆς» τῶν πιστῶν, ὅσο καί θεωρητικά μέ τή διδασκαλία καθηγητῶν πού ἦσαν μέλη τους καί τήν ἔκδοση σχετικῶν βιβλίων καί ἄρθρων.
Πολλοί ἀναγνῶστες διαβάζοντας τά ἀνωτέρω θά λυπηθοῦν καί θά θυμώσουν νομίζοντάς μας ἀχάριστους γιά ὅσα προσέφεραν οἱ ὀργανώσεις.  Ἀλλά...δέν φθάνει νά προσφέρεις, ἀλλά πρέπει νά προσφέρεις καί τό καλλίτερο. Ἡ θυσία τοῦ Ἄβελ ἔγινε δεκτή ἀπό τόν Θεό γιατί προσέφερε ὅ, τι καλλίτερο εἶχε ἐνῷ τοῦ Κάϊν τά δῶρα γιά τήν κακή τους ποιότητα δέν ἐγένοντο δεκτά.  Οἱ χριστιανικές ὀργανώσεις ἀποκοπτόμενες ἀπό τόν ὀργανικό τους σύνδεσμο μέ τήν Ἐκκλησία, προσέφεραν στό λαό τοῦ Θεοῦ ὄχι τό καλλίτερο, τή ζωογόνο ὀρθόδοξη νηπτική καί πατερική παράδοση, ἀλλά τά ξυλοκέρατα τῆς Δύσεως καί ὁδήγησαν πολλούς ἀνθρώπους σέ πνευματικό μαρασμό.  Τήν τελική βέβαια ἀξιολόγηση θά τήν κάμει ὁ Χριστός γιατί καί μέσα στίς ὀργανώσεις ὑπῆρχαν καί ὑπάρχουν ἀγαθῆς διαθέσεως ἄνθρωποι ἀγωνιζόμενοι γιά τήν ψυχή τους καί τί καλό τῶν ἄλλων.  Ἐκεῖνο πού καταδικάζεται, ὅπως εἴπαμε, εἶναι ἡ ἀρρωστημένη νοοτροπία πού ζημίωσε πολλές ψυχές.
Μετά τά ἀνωτέρω φρονοῦμε ὅτι δέν χρειάζεται νά ἐντάσσεται κανείς στίς ὀργανώσεις αὐτές.  Μπορεῖ κάλλιστα νά παραμένει ἐντεταγμένος φυσικά στήν ἐνορία καί τή ζωή της ἐνισχύοντας κατά τό δυνατόν κάθε πνευματική προσπάθεια καί πρό πάντων ζώντας ἐν πνεύματι ἐλευθερίας, μέσα στή Χάρη πού παρέχουν τά ἱερά Μυστήρια καί οἱ ἱερές Ἀκολουθίες.

Ο Μακρακισμός και οι σύγχρονες οργανώσεις

Τι κοινό υπάρχει στις πλάνες του Μακράκη και στις ‘εκσυγχρονισμένες’ Οργανώσεις; Η απαξίωση και η επιλεκτική χρήση των Πατέρων, προκειμένου να επικυρωθούν αιρετικές διδασκαλίες και νεωτερισμοί. Η αυθεντία του ηγέτη ή των ηγετών μαζί με μια δόση «καθαρότητας», η υποβάθμιση της Ιερωσύνης ώστε να αντικατασταθεί από τους ‘καθαρούς’ «ιερείς» των οργανώσεων και ο ίδιος προτεσταντικός ατομισμός και η υποκειμενική ερμηνεία της αλήθειας της Εκκλησίας που δημιούργησε 24.000 ‘εκκλησίες’ – σωματεία.
Ο «άγιος των γραμμάτων» έλεγε: «Εγώ είμαι τέκνον γνήσιον της Ορθοδόξου Εκκλησίας εκπροσωπουμένης υπό των επισκόπων της. Εάν δε τυχόν πολλοί τούτων είναι αμαρτωλοί, αρμοδία να κρίνη είναι μόνον η Εκκλησία, και μόνον το άπειρον έλεος του Θεού ημείς πρέπει να επικαλώμεθα. Το κύρος και την ενότητα της Εκκλησίας ημείς δεν τα συγχέομεν με τας αμαρτίας των προσώπων, καθώς οι παρασυνάγωγοι σεις». Παρασυνάγωγους ονομάζει τα σωματεία/ομάδες του Μακράκη ο οποίος παρά την πραγματι καλή του διάθεση να ωφελήσει την Εκκλησία, οδηγηθηκε στην αίρεση.
Η Εκκλησία δεν είναι ούτε οργανώσεις ούτε ομάδες ούτε σύλλογοι αλλά Σώμα Χριστού και συμμετοχή εις το Κοινό Ποτήριο. Όπου υπάρχουν Οργανώσεις εκεί παύει να υπάρχει το πνεύμα του Ευαγγελίου και η ελευθερία του Προσώπου. Ο Θεός βοηθός.
ΠΕΡΙ ΤΟΥ ΑΠΟΣΤΟΛΟΥ ΜΑΚΡΑΚΗ (απόσπασμα)
[...] Αυ­τός δεν α­πε­φάν­θη ό­τι «οι Πα­τέ­ρες … εν τω πε­ρί ψυ­χής ζη­τή­μα­τι ε­σφά­λη­σαν και ε­πλα­νή­θη­σαν, μη ερ­μη­νεύ­σαν­τες ορ­θώς την Α­γί­αν Γρα­φήν, και ε­πο­μέ­νως η­γνό­η­σαν, προ­κα­τει­λημ­μέ­νοι όν­τες, την τρι­με­ρή του αν­θρώ­που σύ­στα­σιν»[15], ε­νώ η δι­κή του γνώ­σις, ως «τε­λει­ο­τέ­ρα», δι­έ­φε­ρε της γνώ­σε­ως ε­κεί­νων; [16]. Και, ό­ταν το 1878 κα­τε­δι­κά­σθη α­πό την Σύ­νο­δον ως αι­ρε­τι­κός, δεν ε­καυ­χά­το ό­τι «η Ορ­θό­δο­ξος πί­στις κρα­τεί­ται σή­με­ρον πα­ρά των δύ­ο Συλ­λό­γων, του Θρη­σκευ­τι­κού και του Πο­λι­τι­κού, οί­τι­νες εί­ναι οι δύ­ο μάρ­τυ­ρες της α­λη­θεί­ας (πρβλ. Α­ποκ. ι­α΄ 3)· η δε νο­μι­ζο­μέ­νη Ι­ε­ρά Σύ­νο­δος … την μεν δι­δα­σκα­λί­αν του Α­γί­ου Πνεύ­μα­τος πε­ρί της τρι­συν­θέ­του συ­στά­σε­ως του αν­θρώ­που κα­τε­δί­κα­σεν ως αί­ρε­σιν, την δε σκό­τιον και α­μάρ­τυ­ρον ε­τε­ρο­δι­δα­σκα­λί­αν … πε­ρί του δι­συν­θέ­του συ­νι­στά ως δόγ­μα πί­στε­ως...»; [17].
Αλ­λά και ό­σον α­φο­ρά στην εκ­θει­α­ζο­μέ­νη αν­τι­σι­μω­νια­κή του δρά­σι, η ο­ποί­α, ό­πως εγ­καί­ρως ε­πε­σή­μα­νε ο α­εί­μνη­στος Γέ­ρων Δα­νι­ήλ Κα­του­να­κι­ώ­της, «ε­νέ­σπει­ρεν το προς ά­παν­τας εν γέ­νει τους τε Αρ­χι­ε­ρείς και λοι­πούς Κλη­ρι­κούς, ά­σπον­δον μί­σος», τι έ­χει αυ­τή να εμ­πνεύ­ση σή­με­ρα, ό­ταν α­πο­δε­δειγ­μέ­νως συ­νυ­φαί­νε­το με την δι­ά­χυ­τη στον κύ­κλο του πε­ποί­θη­σι, ό­τι η α­λη­θής Εκ­κλη­σία εί­ναι η «νυν δι­ω­κο­μέ­νη» στο πρό­σω­πό του, η ο­ποί­α α­πο­κα­λύ­πτε­ται «ουκ α­πό τίτ­λων και τύ­πων και συμ­βό­λων και α­ξι­ω­μά­των ε­ξω­τε­ρι­κών, αλ­λ’ α­πό λο­γι­κό­τη­τος και η­θι­κό­τη­τος και α­ρε­τής των ταύ­της με­λών»; [18]. Αλ­λά, και με την δη­μο­σί­α εκ­πε­φρα­σμέ­νη πί­στι του, ό­τι η χά­ρις του Πα­να­γί­ου Πνεύ­μα­τος δεν ε­νερ­γεί «εις α­μα­θείς και βε­βή­λους και εγ­κλη­μα­τί­ας, δι­ό­τι η πα­ρά­νο­μος Ι­ε­ρω­σύ­νη με­τα­στρέ­φει τα Μυ­στή­ρια της ζω­ής εις θα­νά­του και α­πω­λεί­ας μέ­σα και όρ­γα­να»[19], διο και η α­να­νέ­ω­σις της κα­τ’ αυ­τόν «νε­νε­κρω­μέ­νης» εκ της σι­μω­νί­ας Εκ­κλη­σί­ας θα συ­νε­τε­λεί­το «δια ποι­μέ­νων νέ­ων, λα­βόν­των την χει­ρο­το­νί­αν εν τω ου­ρα­νώ α­π’ ευ­θεί­ας και α­μέ­σως πα­ρά του Θε­ού»; [20].

πηγή:Εγκόλπιον