Κυριακή 30 Ιανουαρίου 2011

ΛΟΓΟΣ ΕΝΟΡΑΤΙΚΟΣ ΣΤΟΥΣ ΤΡΕΙΣ ΙΕΡΑΡΧΕΣ


Οι Τρεις Ιεράρχες «στα αζήτητα»(;) μιας γιορτής(;) για την Παιδεία 
του Χριστόφορου Γ. Παπασωτηρόπουλου, εκπαιδευτικού θεολόγου

Έπρεπε να μιλήσω για τους Τρεις Ιεράρχες, όμως είχα κουραστεί ν’ ακούω μεγάλες κουβέντες και να μιλώ για ανθρώπους άγιους, πανάκριβους, ανεκτίμητους σαν να διαφημίζω ένα προϊόν στο ραδιόφωνο. Είναι κι η εποχή που πάσχει από πολυλογία, κι έτσι βάλθηκα να περπατώ στα σοκάκια της σημερινής ελληνικής κοινωνίας, με προσοχή να μη χαθώ και με σκοπό να φτάσω στην πλατεία, στο ξέφωτο της παρουσίας των Αγίων, που και σήμερα τιμά η παιδεία μας- Του Μεγάλου Βασιλείου, του Ιερού Χρυσοστόμου, του αγίου Γρηγορίου του Θεολόγου- και να ψηλαφίσω τη σχέση τους με τον σημερινό μας βίο.
Προχώρησα κι είδα ένα λαό να έχει κάνει την πίστη του στο Θεό ζήτημα προσωπικού γούστου. Μια θάλασσα από άγνοια, ημιμάθεια ή αδιαφορία, μια που ο λόγος της Εκκλησίας φαίνεται να μην προκαλεί πια κανένα ενδιαφέρον. Φταίει άραγε μόνον η Εκκλησία ή κι η δική μας τρυφηλότητα;
Προχώρησα κι είδα ανθρώπους να τρέχουν να προλάβουν τη ζωή τους, να τυραννιούνται από το κυνήγι του χρόνου για να είναι «εντάξει» .Και θυμήθηκα τον Ελύτη: «Δώσε δωρεάν το χρόνο σου αν θέλεις να σου μείνει λίγη αξιοπρέπεια».
Είδα τους άρχοντες, εκκλησιαστικούς και μη, να μας μαλώνουν, να μας κουνάνε το δάχτυλο επιτακτικά στο πρόσωπο μπροστά μας, γιατί δεν είμαστε αρκετά υπάκουοι, δεν είμαστε όσο θα έπρεπε υποτακτικοί, γιατί δεν τους σεβόμαστε όσο θα έπρεπε και θυμήθηκα ένα παλιό σύνθημα γραμμένο στον τοίχο: «Αγάπη που ’ναι η εκκλησιά σου; Βαρέθηκα πια στα μετόχια».Είδα ανθρώπους σκυφτούς να κλαίνε, να πεινούν, ν’ απελπίζονται, να μαζεύονται φοβισμένοι, να βράζουν από θυμό και πόνο και να περιμένουν πότε ο πόνος θα γίνει δημιουργία.
Είδα παιδιά να με κοιτούν καχύποπτα, σαν προδομένα από εμάς τους μεγαλύτερους, που τους παραδίνουμε αυτόν τον κόσμο, θυμωμένα, που σκοτώνουμε «κατά λάθος» παιδιά στα Εξάρχεια, που σιχαινόμαστε τους «λαθραίους» ανθρώπους που ζητούν καταφύγιο στη χώρα μας κυνηγημένοι, που ξεπουλήσαμε χωρίς καλά καλά να το καταλάβουμε τις αξίες μας για μια περίοπτη θέση σε μια εταιρία, για ένα τζιπ, για μια βίλλα παραπάνω.
Είδα δασκάλους να κάνουν αυτό που «πρέπει», να είναι αρκούντως υπηρεσιακοί-με καθαρά, μεν αλλά άδεια χέρια!- να τρέχουν να προλάβουν την ύλη τους, να οδηγούν με ταχείς ρυθμούς τους μαθητές τους στην κρεατομηχανή της επιτυχίας, στις εξετάσεις. Με την ψυχή αφυδατωμένη, τσακισμένη και την αγάπη και το μεράκι καλά κρυμμένο βαθιά μέσα τους, μη τύχει και κατασπαταληθεί τσάμπα, μια που η καρδιά και το συναίσθημα χρειάζεται κι έξω από τη δουλειά. Και σκέφτηκα τον Μίλτο Κουντουρά: «όποιος αγωνίζεται για τα παιδιά, αγωνίζεται για την ανθρωπότητα».Κι είδα γονείς πιο κάτω, στραμένους στα παιδιά τους να τους μιλούν με φόβο κι αγωνία για το αύριο που έρχεται σαν καταιγίδα καταπάνω τους. Κι όταν αυτά ζητούσαν «μια ιδέα στεγανή που να μη μπάζει κρύο», μια ελπίδα για να παλέψουν, ο πατέρας δάκρυζε κι η μάνα σιωπηλή αγκάλιαζε. Η κραυγή της σιωπής σκέφτηκα…
Κι είδα γονείς να ορμούν στους καθηγητές των παιδιών τους-με θάρρος ή με θράσος;-γιατί δε δίνουν όσα θα ήθελαν κι όχι γνώσεις μόνο μα κι αγωγή και κοινωνικοποίηση κι ιδέες κι ελπίδες και οράματα κι αξίες …κι όλα αυτά που οι ίδιοι δεν πρόλαβαν να δώσουν. Και βρήκαν κι έβαζαν στο στόμα τους τους τεμπέληδες που δουλεύουν λίγο, που δεν ελέγχει κανείς τη δουλειά τους, που ρουφάνε άδειες και διακοπές για να βολεύονται και σκέφτηκα και πάλι τον Ελύτη: «Ιδιώτευε μες στο Ανερυθρίαστο».Κι είδα την Εκκλησία να ταπεινώνεται, να απαξιώνεται μες στις κραυγές του ορθού λόγου και της συλλογικής λήθης και να πληρώνει σκληρά το τίμημα χρόνιων παθογενειών, ακέραιων καρκινωμάτων στο σώμα της που άλλες φορές η αγάπη της κι άλλες φορές η αδυναμία της, τα σκέπαζε για να μη φαίνονται. Κι έτσι βαυκαλιζόταν πως δεν υπήρχαν…
Κι είδα πιο κάτω ένα φως αχνό, μάλλον σα φωτοστέφανο, αλλά δεν ήμουν σίγουρος-λες κι έχω δει φωτοστέφανο για να ξέρω;-…
Ένας παπάς μοίραζε τη νύχτα φαγητό και κουβέρτες στους άστεγους που είχαν κάνει τα παγκάκια σπίτια τους, ένας άλλος τραβούσε από μια τρύπια βάρκα μια γυναίκα μ’ ένα μωρό στην αγκαλιά της που έφτασαν από απέναντι, πεθαμένοι σχεδόν από το φόβο κι από τα παγωμένα μαύρα νερά του Αιγαίου, κι ένας άλλος μέχρι αργά τη νύχτα φόρτωνε στο πετραχήλι του καημούς κι απελπισία από πρεζόνια κι αλαφιασμένους απόκληρους. Και σκέφτηκα τη μωρία του σταυρού, τη σαλότητα των αγίων, την πίστη στην Ανάσταση, όταν όλα μυρίζουν θάνατο…
Κι έκανα «ένα βήμα πιο γρήγορο απ’ τη φθορά». Κι είδα στο ξέφωτο τρεις δεσποτάδες, χωρίς πλουμιστά άμφια και μίτρες χρυσοκέντητες, μα με ράσα φθαρμένα αλλά καθαρά και μια μαγκούρα ξύλινη ο καθένας για να ακουμπάει. Κοιτούσαν σιωπηλοί κι ολόμονοι, κρυμμένοι θαρρείς, κουρασμένοι, μα μ’ ένα πεισματάρικο χαμόγελο, αυτό που έχουν οι άνθρωποι που αγάπησαν κι αγαπήθηκαν.
Εκεί πλησίασα, γονάτισα κι αφέθηκα στην παραμυθία τους:
Μου ψιθύρισε ο άγιος Γρηγόριος, για το Θεό που κρύβεται-«Θεέ μου, πόσο μπλε ξοδεύεις για να μη σε βλέπουμε!»- στα μικρά ασήμαντα πράγματα, στους ανθρώπους που προσπερνάμε, στο σπόρο που φυτεύουμε περιμένοντας ν’ ανθίσει.
Μου είπε για τις δικαιολογίες των ανθρώπων που δεν απλώνουν το χέρι τους να μοιραστούν.
Για την απελπισία της φτώχειας, της ορφάνιας, της ερήμωσης.
Κι ο Μέγας Βασίλειος, μου θύμισε για τους ψευτο-ευλαβείς που αρκούνται στην ελεημοσύνη-άλλοθι της αδικίας και για τους πλούσιους που χαρίζουν για να βολέψουν τη συνείδησή τους.
Κι ο ιερός Χρυσόστομος, αργά και σταθερά μου διηγήθηκε ιστορίες για την Εκκλησία, που πάντα στους κόλπους της μέσα είχε κι ανθρώπους που της τρώγανε τις σάρκες και για το Χριστό που πάντα μεταμόρφωνε το σώμα της με την πεισματάρικη αγάπη του.
Μου είπαν για τους ανθρώπους τους αμόρφωτους,- όχι αυτούς που δεν ξέρουν γράμματα-τους άλλους, που ξέρουν οτι έχουν πάντα δίκιο και κρίνουν με άνεση κάθε στραβό ανθρώπινο σα να μη είδαν ποτέ τις δικές τους συμφορές, γερασμένοι δικαστές μιας ζωής τσιγγούνικης…
Μου είπαν για τις ελπίδες και τα όνειρα του κόσμου, τις ουτοπίες που δεν έχουν ακόμη τόπο. Για τον Καινούργιο Κόσμο του Θεού που αγκαλιάζει όλους, κι αυτούς που θέλουμε κι αυτούς που θ’ αποφεύγαμε ακόμη και καλημέρα να τους πούμε, για το σταυρό και τη θυσία αυτού που αγωνίζεται όχι για να κερδίσει, αλλά από έρωτα, γιατί αλλιώς δεν θα μπορούσε να ζήσει.
Για το σταυρό που παραλάβαμε όχι για να τον κάνουμε κόσμημα, μα για να προκαλέσουμε την ανάσταση εδώ και τώρα.
Για τις ελπίδες που δε χάθηκαν κι ούτε ποτέ θα χαθούν όσο οι άνθρωποι παλεύουν, αγωνίζονται, αγαπούν.
Με παρηγόρησαν, όλες οι εποχές μοιάζουν, μου είπαν, μη σκιάζεσαι γιατί ο θάνατος είναι πάντα προσωρινός, φαίνεται δυνατός μα είναι σκόνη μπροστά στη χάρη του Θεού!
Και μου ψιθύρισαν κι ένα στιχάκι για τους δασκάλους που πάντα παλεύουν μαζί με τους μαθητές τους, σ’ αυτά τα σχολεία, μ’ αυτές τις συνθήκες, μ’ αυτές τις ανημποριές :
«και τι δεν κάνατε για να με θάψετε, όμως ξεχάσατε πως ήμουν σπόρος…».Σηκώθηκα να φύγω, μου δώσαν την ευχή τους κι ένα χαρτί τυλιγμένο να το διαβάζω κάθε φορά που θα φοβόμουν και θα δείλιαζα. Απομακρύνθηκα, το άνοιξα με λαχτάρα και το διάβασα. Ήταν δυο στίχοι του Μπέρτολτ Μπρεχτ(!):

«Κι όταν θα έχετε καλυτερέψει τον κόσμο,
Να συνεχίσετε να τον καλυτερεύετε αυτόν τον καλύτερο κόσμο.
Κι αν καλυτερεύοντας τον κόσμο, συμπληρώσετε την αλήθεια
λοιπόν, συμπληρώστε κι άλλο τη συμπληρωμένη αλήθεια.
Κι αν συμπληρώνοντας την αλήθεια, αλλάξατε την ανθρωπότητα,
Λοιπόν ,
αλλάξτε κι άλλο την αλλαγμένη ανθρωπότητα.»

Πάτρα, Ιανουάριος 2011

σημείωση: ευτυχώς που για να γραφτούν αυτές οι λιγοστές αράδες εκτός από τους Τρεις Ιεράρχες, τα όσα είπαν και κυρίως τα όσα έκαναν και μας άφησαν κληρονομιά, βοήθησαν και ο Οδυσσέας Ελύτης (Μαρία Νεφέλη), ο Μίλτος Κουντουράς (Κλείστε τα σχολειά), ο Γιώργος Σεφέρης (Fog), ο Ντίνος Χριστιανόπουλος, ο Μπέρτολτ Μπρεχτ και ο Παύλος Σιδηρόπουλος (εν Κατακλείδι).

Παρασκευή 28 Ιανουαρίου 2011

Μήνυμα Μακαριωτάτου προς τους εκπαιδευτικούς και τους μαθητές με την ευκαιρία της εορτής των Τριών Ιεραρχών

Μήνυμα Μακαριωτάτου προς τους εκπαιδευτικούς και τους μαθητές με την ευκαιρία της εορτής των Τριών Ιεραρχών
"Είναι αλήθεια ότι η κρίση που αντιμετωπίζει η πατρίδα μας δεν είναι μόνο οικονομική. Δεν αφορά μόνο τη δική μας κοινωνία αλλά, όπως αποδεικνύεται, όλες τις δυτικές κοινωνίες. Δεν μας θέτει ένα μόνο ερώτημα αλλά πολλά, η απάντηση των οποίων απαιτεί μεγάλη ευθύνη από όλους μας.
Είναι αλήθεια ακόμα ότι αρκετοί, οι οποίοι δεν γνωρίζουν τις συζητήσεις και τον προβληματισμό των ορθoδόξων χριστιανών, νομίζουν ότι η Ορθόδοξη Εκκλησία είναι ένα αποστεωμένο σώμα το οποίο μονίμως κοιτά προς τα πίσω. Ένα σύνολο ανθρώπων που δεν ενδιαφέρεται για την αγωνία και τον πόνο των συνανθρώπων μας.
Όμως οι ορθόδοξοι χριστιανοί δεν είναι εγκλωβισμένοι στο παρελθόν, ούτε αμέτοχοι... Αξιοποιώντας την εμπειρία των αγίων μας μπορούμε καλύτερα και εύστοχα να ερμηνεύουμε τα φαινόμενα που επιδρούν σήμερα στην καθημερινή μας ζωή και να θέτουμε προτάσεις στο διάλογο που πραγματοποιείται με ορίζοντα που διαπερνά το σήμερα.
Η εορτή των Τριών Ιεραρχών αποτελεί ένα παράδειγμα. Οι άγιοι έζησαν 1.600 περίπου χρόνια πριν. Το έργο τους όμως δίνει αφορμές ώστε τα προβλήματα που αντιμετωπίζει το σύγχρονο εκπαιδευτικό σύστημα να ειδωθούν από μια άλλη θεώρηση την οποία δυστυχώς λησμονούμε. Ο άνθρωπος είναι όν θεούμενον. Επομένως ο στόχος της αγωγής του ανθρώπου πρέπει να χαρακτηρίζεται από την διαχρονικότητα. Θα πρέπει επίσης να απαντήσουμε σε δυο ακόμα ερωτήματα: Μας απασχολεί η διαπαιδαγώγηση των νέων. Να τους μάθουμε δηλαδή τρόπους σκέψης, δρόμους ολοκλήρωσης, ήθος, να καλλιεργήσουμε την κριτική τους ικανότητα ή απλά να διδάξουμε δεξιότητες αρκούμενοι στη μετάδοση γνώσεων που θα εξυπηρετήσουν συγκεκριμένους και προσωρινούς σκοπούς;
Όπως έχουμε υπογραμμίσει και άλλες φορές η προοπτική που προσφέρει η προσπάθεια των Τριών Ιεραρχών στις σημερινές αναζητήσεις της εκπαιδευτικής κοινότητας είναι τρεις υπερβάσεις:΄
α. Χρειάζεται περισσότερο από κάθε άλλη φορά να συζητήσουμε για το μέλλον της Παιδείας, χωρίς να αγνοήσουμε την ανάγκη της εκπαίδευσης, .
β. Να εργαστούμε ώστε κάθε άνθρωπος, κάθε παιδί στην πατρίδα μας, να έχει ισότιμη πρόσβαση στο αγαθό της Παιδείας και στις δυνατότητες της εκπαίδευσης.
γ. Να μην αρκεστούμε σε αυτά αλλά έχοντας ενώπιόν μας τα παιδιά του πλανήτη, να εργαστούμε ώστε κάθε παιδί όπου και να βρίσκεται ,να προστατεύεται η ζωή του, να έχει ένα σχολείο για να μπορεί να διδαχθεί και ταυτόχρονα να έχει ισότιμη δυνατότητα να καλλιεργεί την ύπαρξή του όπως όλα τα παιδιά.
Ο πραγματικός εορτασμός των αγίων μας είναι η μίμηση της ζωής τους. Επομένως τιμάμε τους Τρείς Ιεράρχες μόνο όταν η ζωή μας ευθυγραμμίζεται με τη ζωή τους, η σκέψη μας από τη σκέψη τους".

Ο ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΣ  
Ο ΑΘΗΝΩΝ ΙΕΡΩΝΥΜΟΣ

Εορτή του Αγίου Σάββα στο Βελιγράδι

Ο Άγιος Σάββας, υπήρξε ο πρώτος Σέρβος Αρχιεπίσκοπος και στη Σερβία τον τιμούν στις 27 Ιανουαρίου, γιατί εκτός των άλλων υπήρξε ο θεμελιωτής της Σερβικής Εκκλησίας και της Παιδείας στη χώρα.
Στο παρεκκλήσι του Αγίου Ιωάννη του Θεολόγου της Θεολογικής Σχολής Βελιγραδίου τη Θεία Λειτουργία τέλεσε ο κοσμήτορας της Σχολής, Επίσκοπος Μπάτσκας Ειρηναίος Μπούλοβιτς.
Παρέστησαν ο Πατριάρχης Σερβίας Ειρηναίος, ο Ρωμαιοκαθολικός Αρχιεπίσκοπος Βελιγραδίου Stanislav Hocevar, ο Παπικός Νούντσιος Orlando Antonini και εκπρόσωποι του Πανεπιστημίου Βελιγραδίου.
ΠΗΓΗ: ΑΚΤΙΝΕΣ

Δευτέρα 24 Ιανουαρίου 2011

ΑΞΙΟΣ ο Πατριάρχης Σερβίας ΕΙΡΗΝΑΙΟΣ

ΑΞΙΟΣ ο Πατριάρχης Σερβίας ΕΙΡΗΝΑΙΟΣ
επί τη πρώτη επετείω της εκλογής Του

Παρασκευή 21 Ιανουαρίου 2011

Μητροπολίτης Δημητριάδος «Είναι κάτι που κάνω δύο χρόνια τώρα»

Στην πρωινή εκπομπή «Σκαϊ τώρα» μίλησε σήμερα ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Δημητριάδος κ. Ιγνάτιος, σχετικά με τις διαμαρτυρίες που ξέσπασαν όταν ανέγνωσε κείμενο της Παλαιάς Διαθήκης στη Δημοτική.
Ο κ. Ιγνάτιος μεταξύ άλλων τόνισε: «Είναι κάτι που το κάνω δύο χρόνια τώρα, δεν είναι τωρινό γεγονός. Κάποιοι επέλεξαν αυτή τη στιγμή για να δημιουργήσουν ένα θέμα».
«Οι αντιδράσεις ήταν κάτι οργανωμένο από κάποιους ανθρώπους, οι οποίοι δεν είναι από την περιοχή μας. Θέλησαν να δημιουργήσουν πρόβλημα, προκειμένου να αντιδράσουν σ’ αυτή την επιλογή μας. Είναι προσωπική μου επιλογή…», πρόσθεσε χαρακτηριστικά ο κ. Ιγνάτιος.
Ο Μητροπολίτης Δημητριάδος, υπογράμμισε επίσης ότι τα κείμενα της Π. Διαθήκης είναι διδακτικά, τα οποία πολλές φορές δεν γίνονται κατανοητά.
Επίσης, πρόσθεσε ότι τα κείμενα που διαβάζει έχουν εγκριθεί από την Εκκλησία της Ελλάδος, διότι είναι από έκδοση της Βιβλικής Εταιρείας.
«Πιστέψτε με, ότι όταν διαβάζω τα κείμενα της Π. Διαθήκης στη Δημοτική, οι πιστοί είναι σαν να ακούν ένα δεύτερο κήρυγμα», τόνισε ο κ. Ιγνάτιος.
Τέλος, ο Μητροπολίτης Δημητριάδος υπογράμμισε: «Είναι απόλυτη ανάγκη να γίνουν κατανοητά τα κείμενα, όσοι είναι εκείνη την ώρα στο ναό ικανοποιούνται αφάνταστα».
Δείτε το σχετικό θέμα της Romfea.gr - με βίντεο από τις διαμαρτυρίες:
Διαμαρτυρίες στο Βόλο για ανάγνωση στην Δημοτική

Από  Romfea.gr

ΠΑΡΑΚΑΛΩ ΜΗ ΜΟΥ ΠΡΟΣΦΕΡΕΤΕ ΔΩΡΑ ΣΤΗΝ ΕΟΡΤΗ ΜΟΥ. ΑΝΤΙ ΓΙΑ ΔΩΡΟ ΣΕ ΜΕΝΑ, ΕΝΙΣΧΥΣΑΤΕ ΤΟ ΤΑΜΕΙΟΝ ΥΠΟΤΡΟΦΙΩΝ ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ ΜΑΣ

ΠΑΡΑΚΑΛΩ ΜΗ ΜΟΥ ΠΡΟΣΦΕΡΕΤΕ ΔΩΡΑ ΣΤΗΝ ΕΟΡΤΗ ΜΟΥ.
ΑΝΤΙ ΓΙΑ ΔΩΡΟ ΣΕ ΜΕΝΑ, ΕΝΙΣΧΥΣΑΤΕ ΤΟ ΤΑΜΕΙΟΝ ΥΠΟΤΡΟΦΙΩΝ
ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ ΜΑΣ
 
 
Ἐπειδή συνηθίζεται στίς ἑορτές νά προσφέρωνται δῶρα σέ ἔνδειξη ἐκτιμήσεως καί ἀγάπης, παρακαλῶ θερμῶς τόν Ἱερό Κλῆρο καί τόν εὐσεβῆ Πατραϊκό Λαό νά μή μοῦ προσφέρουν δῶρα στήν Ἑορτή μου ( 27 – 1 – 2011 ), ἀλλά ὅποιος ἐπιθυμεῖ, ἀντί γιά δῶρο σέ μένα, νά προσφέρῃ ἔστω καί τό ἐλάχιστο, ἀπό τήν καρδιά του, στό Ταμεῖο Ὑποτροφιῶν τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεώς μας (Γραφεῖο Γενικοῦ Φιλοπτώχου – Βότση 34), ὥστε νά συνεχίσωμε ἀπρόσκοπτα τήν βοήθειά μας στούς 18 Ὑποτρόφους τῆς Μητροπόλεώς μας, Φοιτητές καί Φοιτήτριες, ποῦ φοιτοῦν σέ Πανεπιστήμια τοῦ Ἐσωτερικοῦ καί τοῦ Ἐξωτερικοῦ.
Ἡ ἐνίσχυση τοῦ συγκεκριμένου Ταμείου ἀποτελεῖ μέριμνά μου καθημερινή.
Σᾶς εὐχαριστῶ καί σᾶς εὐλογῶ μέ ἀγάπη πατρική
 
 
Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ
  Ο ΠΑΤΡΩΝ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ

Πέμπτη 20 Ιανουαρίου 2011

Απολυτίκιο Αγ. Μάρκου του Ευγενικού - 19 ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ




Ο Μέγας αυτός Πατέρας της Εκκλησίας, ο Άγιος Μάρκος Εφέσου ο Ευγενικός είναι ο μεγάλος διδάσκαλος όλων των Ορθοδόξων. Αγωνίστηκε για το Δόγμα και την Aλήθεια συμμετέχοντας στον Διάλογο της Εκκλησίας και συμπροσευχόμενος με τους αντιθέτους. Ως γνωστό όταν ο Πάπας λειτουργούσε ο Άγιος Μάρκος έψαλε στο αναλόγιο. Ας είναι και σήμερα ο οδηγός μας στον διάλογο με την Δυτική Εκκλησία έως ότου έλθει η ποθητή ολοκληρωτική ένωση.

Τρίτη 18 Ιανουαρίου 2011

Συγχαρητήρια στον Μητροπολίτη Δημητριάδος ΙΓΝΑΤΙΟ



Συγχαρητήρια στον Μητροπολίτη Δημητριάδος κ. ΙΓΝΑΤΙΟ που τολμά να διαβάζει τα ιερά αναγνώσματα στην γλώσσα του λαού ώστε να κατανοούν τι λένε.

Τέτοιους Ιεράρχες έχει ανάγκη η Εκκλησία.


Συνεχίστε Σεβασμιώτατε


Αληθεύοντες εν αγάπη

Δευτέρα 17 Ιανουαρίου 2011

Έκτακτη Συνεδρία της Ιεραρχίας της Εκκλησίας της Ελλάδος 17-01-2011



Συνήλθε σήμερα Δευτέρα, 17 Ιανουαρίου 2011, σε μόνη έκτακτη Συνεδρία η Ιερά Σύνοδος της Ιεραρχίας της Εκκλησίας της Ελλάδος, υπό την Προεδρία του Μακαριωτάτου Αρχιεπισκόπου Αθηνών και Πάσης Ελλάδος κ. Ιερωνύμου, στην Αίθουσα Συνεδριών της Ιεράς Συνόδου της Ιεραρχίας.

Προ της Συνεδρίας ετελέσθη Αρχιερατική Θεία Λειτουργία στο Καθολικό της Ιεράς Μονής Ασωμάτων Πετράκη, ιερουργούντος του νεωτέρου τη τάξει Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Λαγκαδά, Λητής και Ρεντίνης κ. Ιωάννου.

Περί την 9η πρωινή, στη μεγάλη Αίθουσα των Συνεδριών της Ιεράς Συνόδου, εψάλη η Ακολουθία για την έναρξη των εργασιών της Ιεράς Συνόδου. Αναγνωσθέντος του Καταλόγου των συμμετεχόντων Ιεραρχών, διεπιστώθη η απουσία των Σεβασμιωτάτων Μητροπολιτών: α) Νέας Κρήνης και Καλαμαριάς κ. Προκοπίου, β) Μαρωνείας και Κομοτηνής κ. Δαμασκηνού, γ) Ιωαννίνων κ. Θεοκλήτου, δ) Κεφαλληνίας κ. Σπυρίδωνος, ε) Ηλείας κ. Γερμανού, στ) Αργολίδος κ. Ιακώβου, ζ) Κίτρους και Κατερίνης κ. Αγαθονίκου, η) Λήμνου κ. Ιεροθέου, θ) Διδυμοτείχου, Ορεστιάδος και Σουφλίου κ. Δαμασκηνού, ι) Φθιώτιδος κ. Νικολάου και ια) Κυθήρων κ. Σεραφείμ, οι οποίοι απουσίασαν ητιολογημένα.

Ακολούθως, συνεκροτήθη η Επιτροπή Τυπου από τούς Σεβασμιωτάτους Μητροπολίτες Σύρου, Τήνου, Άνδρου, Κέας και Μήλου κ. Δωρόθεο, Χαλκίδος κ. Χρυσόστομο και Πατρών κ. Χρυσόστομο.

Στη συνέχεια ο Μακαριώτατος Αρχιεπίσκοπος Αθηνών και Πάσης Ελλάδος κ. Ιερώνυμος ως Πρόεδρος του Σώματος της Ιεράς Συνόδου της Ιεραρχίας προσεφώνησε τα Μέλη Αυτής, και ευχαρίστησε τους Σεβασμιωτάτους Μητροπολίτες για την παρουσία τους. Στην ομιλία του, μεταξύ άλλων, είπε :

«Ο λόγος της σημερινής μας συνάξεως, για τον οποίον η Δ.Ι.Σ. συνεκάλεσε την Ιεραρχία, είναι η από κοινού αντιμετώπισις πρακτικών προβλημάτων που δημιουργούνται στην πνευματικήν διακονίαν των πιστών μας μετά την δημοσίευση του νόμου 3899/2010 (ΦΕΚ 212 τ. Α , 17.12.2010 ) με θέμα: "Επείγοντα μέτρα εφαρμογής του προγράμματος στήριξης της ελληνικής οικονομίας", μέσα σε μια ατμόσφαιρα οικονομικής δυσπραγίας της Χώρας μας και συνεχώς αυξανομένης ανασφάλειας, αγωνίας και ανησυχίας του λαού μας.

Τελειώνοντας ο Μακαριώτατος τόνισε :
«Δεν διαφεύγει από κανένα μας η κρίσις της Χώρας μας. Ζούμε όλοι μας την δύσκολη κατάσταση και την αγωνία των ανθρώπων που υποβόσκει. Καθημερινά γινόμαστε μάρτυρες τραγικών περιπτώσεων αυξανόμενης φτώχειας, επικίνδυνης ανεργίας και ανασφάλειας. Για άλλη μια φορά καλούμεθα και πάλι σαν Εκκλησία, να σταθούμε στο ύψος των περιστάσεων. Και όλα αυτά μέσα σε μια ζοφερή ατμόσφαιρα.

Είμαι βέβαιος, ότι και στην σημερινή σύναξη θα επικρατήσουν : η ψυχραιμία, η σύνεσις, η νηφαλιότητα και η υπευθυνότητα όλων μας».

Ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Καρυστίας και Σκύρου κ. Σεραφείμ, ως αντιπρόεδρος της Ιεραρχίας, αντεφώνησε εκ μέρους των Σεβασμιωτάτων Ιεραρχών.

Μετά ταύτα, ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Ύδρας, Σπετσών και Αιγίνης κ. Εφραίμ ανέπτυξε την εισήγησή του σύμφωνα με την Ημερήσια Διάταξη, η οποία είχε ως τίτλο : «Επί ζητημάτων Εφημεριακού Κλήρου».

Επί της εισηγήσεως έγινε διεξοδική συζήτηση, κατά την οποία εξέφρασαν τις απόψεις τους οι κάτωθι Σεβασμιώτατοι Μητροπολίτες : Ζακύνθου κ. Χρυσόστομος, Ναυπάκτου και Αγίου Βλασίου κ. Ιερόθεος, Φιλίππων, Νεαπόλεως και Θάσου κ. Προκόπιος, Καισαριανής, Βύρωνος και Υμηττού κ. Δανιήλ, Μονεμβασίας και Σπάρτης κ. Ευστάθιος, Ξάνθης και Περιθεωρίου κ. Παντελεήμων, Δημητριάδος και Αλμυρού κ. Ιγνάτιος, Θεσσαλονίκης κ. Άνθιμος, Τρίκκης και Σταγών κ. Αλέξιος, Νικοπόλεως και Πρεβέζης κ. Μελέτιος και Καλαβρύτων και Αιγιαλείας κ. Αμβρόσιος.

Η συζήτηση συνεχίσθηκε και μετά το διάλειμμα. κατά την οποία ομίλησαν οι Σεβασμιώτατοι Μητροπολίτες : Χαλκίδος κ. Χρυσόστομος, Σύρου, Τήνου, Άνδρου, Κέας και Μήλου κ. Δωρόθεος, Σιδηροκάστρου κ. Μακάριος, Αλεξανδρουπόλεως κ. Άνθιμος, Αιτωλίας και Ακαρνανίας κ. Κοσμάς, Σισανίου και Σιατίστης κ. Παύλος, Λαγκαδά κ. Ιωάννης, Περιστερίου κ. Χρυσόστομος, Ιλίου, Αχαρνών και Πετρουπόλεως κ. Αθηναγόρας, Παροναξίας κ. Καλλίνικος, Κορίνθου κ. Διονύσιος, Σταγών και Μετεώρων κ. Σεραφείμ, Ελασσώνος κ. Βασίλειος, Πειραιώς κ. Σεραφείμ και Νέας Σμύρνης κ. Συμεών. Ο εισηγητής, Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Ύδρας, Σπετσών και Αιγίνης κ. Εφραίμ δευτερολόγησε και ανακεφαλαίωσε συνοπτικά τις τοποθετήσεις των Σεβασμιωτάτων Ιεραρχών. Εν συνεχεία ο Μακαριώτατος Πρόεδρος ανέγνωσε τις θέσεις του απουσιάζοντος Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Ηλείας κ. Γερμανού και τοποθετήθηκε συμπερασματικά για όλα όσα διημείφθησαν.

Η όλη συζήτηση διεξήχθη με σοβαρότητα, υπευθυνότητα και νηφαλιότητα μέσα σε πνεύμα ενότητος της Ιεραρχίας.
Εν τέλει απεφασίσθη, παρά τον πολλαπλάσιο αριθμό που απαιτείται ώστε να καλυφθούν οι υφιστάμενες λειτουργικές και ποιμαντικές ανάγκες της Εκκλησίας της Ελλάδος, η Ιερά Σύνοδος της Ιεραρχίας να ζητήσει για το 2011 τον διορισμό μειωμένου αριθμού Εφημερίων, οι οποίοι με πολύ δυσκολία θα κληθούν να τις αντιμετωπίσουν, αναγνωρίσασα την κρισιμότητα των περιστάσεων και τις δυσκολίες, τις οποίες σήμερα διέρχεται η Πατρίδα μας.

Επισημαίνεται ωσαύτως η μεγάλη προσφορά όλων των Εφημερίων, ιδιαιτέρως όμως των ακριτικών, απομακρυσμένων και νησιωτικών περιοχών και ότι σήμερα σε πολλά μικρά χωριά, η ελπίδα των ανθρώπων είναι το χτύπημα της καμπάνας, η τέλεση της Θείας Λειτουργίας και η εορτή του Ενοριακού Ναού και του μικρού παρεκκλησίου.

Τέλος ανετέθη στους Σεβασμιωτάτους Μητροπολίτες Καισαριανής, Βύρωνος και Υμηττού κ. Δανιήλ, Ύδρας Σπετσών και Αιγίνης κ. Εφραίμ και Σύρου, Τήνου, Άνδρου, Κέας και Μήλου κ. Δωρόθεο να συναντηθούν με τον Εξοχώτατο Υπουργό Εσωτερικών, Αποκεντρώσεως και Ηλεκτρονικής Διακυβερνήσεως κ. Ιωάννη Ραγκούση για να του παραδώσουν την Απόφαση της Ιεράς Συνόδου της Ιεραρχίας.

Η Επιτροπή Τύπου της Ιεράς Συνόδου της Ιεραρχίας

Κυριακή 16 Ιανουαρίου 2011

Καλλιρρόη Παρρέν: Σαν σήμερα «έφυγε» η πρώτη Ελληνίδα φεμινίστρια


Σαν σήμερα, στις 15 Ιανουαρίου 1940, άφησε την τελευταία της πνοή μία από τις σημαντικότερες προσωπικότητες του ελληνικού φεμινισμού και η πρωτοπόρος του γυναικείου κινήματος στην Ελλάδα, Καλλιρόη Παρρέν. Η Παρρέν διεκδικεί παράλληλα και τον τίτλο της πρώτης Ελληνίδας δημοσιογράφου και εκδότριας, εκδίδοντας το 1888 την εβδομαδιαία εφημερίδα «Εφημερίς των Κυριών», με συντάκτες και παραλήπτες αποκλειστικά τις γυναίκες.
Γεννημένη το 1861 στα Πλατάνια Αμαρίου στο Ρέθυμνο της Κρήτης, έφυγε έξι χρόνια μετά, το 1867, και εγκαταστάθηκε στην Αθήνα, όπου ο πατέρας της, Στυλιανός Σιγανός, ήταν πρόεδρος της Επιτροπής Κρητών Προσφύγων. Αφού πέρασε τα σχολικά της χρόνια στη Σχολή Σουρμελή στον Πειραιά και ύστερα στην γαλλική Σχολή Καλογραιών, αποφοίτησε τελικά το 1878 από το Αρσάκειο με βαθμό «άριστα». Αμέσως μετά την αποφοίτησή της, για δύο χρόνια έγινε διευθύντρια του παρθεναγωγείου της ελληνικής κοινότητας στην Οδησσό.
Μόλις γύρισε στην Αθήνα παντρεύτηκε τον γαλλοαγγλικής καταγωγής δημοσιογράφο από την Κωνσταντινούπολη και ιδρυτή του Αθηναϊκού Πρακτορείου, Ιωάννη Παρρέν. Η γνωριμία της με σπουδαίες προσωπικότητες της εποχής και το πάθος της για ενημέρωση πάνω σε πνευματικά, πολιτικά και κοινωνικά θέματα, τη στιγμάτισε. «Παρακολουθούσα τας συζητήσεις των δημοσιογράφων και σιγά σιγά εξύπνησε μέσα μου και πάλιν ο πόθος να γράψω, όπως αυτοί, όχι μόνον για τον εαυτόν μου αλλά και για τους άλλους», δήλωσε κάποτε.
Στις 8 Μαρτίου 1887 αποφάσισε να εκδώσει την εβδομαδιαία εφημερίδα «Εφημερίς των Κυριών», η οποία αποτελούσε το πρώτο γυναικείο έντυπο στην ελληνική επικράτεια και την καθιέρωσε ως την πρώτη Ελληνίδα δημοσιογράφο και εκδότρια. Η πρώτη γυναικεία εφημερίδα γνώρισε τη μεγάλη ανταπόκριση του κόσμου, φτάνοντας τα 5.000 αντίτυπα, εντός και εκτός Ελλάδος, το 1892, ενώ πρωτοστάτησε σε κινήματα υπέρ των γυναικών, με αποκορύφωμα την υποβολή στην κυβέρνηση Τρικούπη 2.850 υπογραφών γυναικών υπέρ της γυναικείας εκπαίδευσης, αλλά και σε εθνικό επίπεδο, με συμμετοχή στη διεθνή εκστρατεία για τον πόλεμο του 1897. Η κυκλοφορία της εφημερίδας, η οποία κυκλοφορούσε δύο φορές το μήνα, συνεχίστηκε χωρίς διακοπή για 31 χρόνια, μέχρι την απότομη διακοπή της το Νοέμβριο του 1917, λόγω των πολιτικών συνθηκών που επικρατούσαν στο ελληνικό προσκήνιο. Η ίδια η Καλλιρόη Παρρέν εξορίστηκε στην Ύδρα από τον Μάρτιο του 1917 μέχρι τον Νοέμβριο του 1918 «διά τας πολιτικάς πεποιθήσεις της».

Η πολυγραφότατη Καλλιρρόη Παρρέν
άφησε πίσω της, ως κληρονομιά, ένα πλούσιο συγγραφικό έργο, με σημαντικότερα έργα της την «Ιστορία της γυναικός» χωρισμένη σε τρεις τόμους, «Η χειραφετημένη» που δημοσιεύτηκε το 1900 και αργότερα μεταφράστηκε και παρουσιάστηκε στα γαλλικά στη «Journal de débats» το 1907, «Το νέον συμβόλαιον» (1902), το οποίο δημοσιεύθηκε και στα γαλλικά στη «Revue littéraire» και τέλος, το τρίπρακτο δράμα «Η νέα γυναίκα», το οποίο παίχτηκε από τη Μαρίκα Κοτοπούλη το 1907.
Το φεμινιστικό έργο της, όμως, δεν τελειώνει στις σελίδες κάποιων βιβλίων. Συμμετείχε ενεργά σε διεθνή γυναικεία συνέδρια ανά τον κόσμο και διακήρυττε την ανάγκη εξασφάλισης παιδείας και εργασίας για τις γυναίκες, ως βασικές προϋποθέσεις για την πνευματική και πολιτική τους ισοτιμία και χειραφέτηση. Ακόμη, ίδρυσε τη «Σχολή της Κυριακής των Απόρων Γυναικών και Κορασίων» (1890), το «Άσυλον της Αγίας Αικατερίνης»(1895), το «Άσυλον των Ανιάτων» (1896), στην προεδρία του οποίου παρέμεινε πολλά χρόνια, και τον «Πατριωτικό Σύνδεσμο», την «Ένωσιν υπέρ της Χειραφετήσεως των Γυναικών», ενώ το 1896, ως επακόλουθο του συνεδρίου στο Παρίσι, σχηματίσθηκε υπό τη γενική προεδρία της Παρρέν, η «Ένωσις των Ελληνίδων».
Το πάθος της, τέλος, για την αναγέννηση και διατήρηση των ελληνικών εθίμων και παραδόσεων, την οδήγησε το 1911 στη δημιουργία του «Λυκείου των Ελληνίδων», το οποίο ξεκίνησε κατά την περίοδο των Βαλκανικών Πολέμων, την καταγραφή, διδασκαλία και παρουσίαση παραδοσιακών χορών, ενώ η δράση του είναι γνωστή μέχρι και σήμερα, αριθμώντας σε Ελλάδα και εξωτερικό 15.000 μέλη. Φέτος, το Λύκειο των Ελληνίδων κλείνει 100 χρόνια ενεργούς δράσης.
Η Καλλιρρόη Παρρέν έπαιξε καθοριστικό ρόλο στην κατοχύρωση του δικαιώματος του εκλέγειν και του εκλέγεσθαι στις γυναίκες. Η πρώτη της προσπάθεια έγινε το 1895, όταν απευθύνθηκε στον τότε πρωθυπουργό Χ. Τρικούπη, ζητώντας την κατοχύρωση των πολιτικών δικαιωμάτων των γυναικών. Αργότερα, το 1921 διοργάνωσε το δεύτερο γυναικείο συνέδριο στην Ελλάδα, με αποτέλεσμα να πείσει τον τότε πρωθυπουργό Δ. Γούναρη να τοποθετηθεί προσωπικά υπέρ την χορήγησης ψήφου. Η κατοχύρωση του δικαιώματος ψήφου στις γυναίκες άργησε πολύ να χορηγηθεί και η Καλλιρόη Παρρέν είχε τη ατυχία να μην δει ποτέ το όνειρό της για τη γυναικεία χειραφέτηση να γίνεται πραγματικότητα στην πολιτική σκηνή της χώρας.
Στις 16 Ιανουαρίου 1940, η σπουδαία αυτή αγωνίστρια του γυναικείου κινήματος έφυγε από τη ζωή, αφού υπέστη εγκεφαλικό επεισόδιο, έχοντας πριν τιμηθεί με το «Χρυσό Σταυρό του Τάγματος του Γεωργίου Β’». Το έργο της αναγνωρίστηκε από την Ακαδημία Αθηνών και το Δήμο Αθηναίων, ο οποίος θέλησε να αποδώσει φόρο τιμής στη μνήμη της, τοποθετώντας το 1992 προτομή της στο Α΄ Νεκροταφείο Αθηνών. Η Καλλιρρόη Παρρέν φαίνεται να έφυγε πλήρης και ευτυχισμένη από τη μέχρι τώρα αγωνιστική της πορεία, ενώ πριν το θάνατό της είχε δηλώσει: «Είμαι ευτυχής και ήσυχη πλέον μπορώ να αναπαυθώ, εφ’ όσον αισθάνομαι ότι αφήνω μίαν ανθηράν βλάστησιν της σποράς, την οποίαν εμείς, αι ολίγαι πρωτοπόροι, εσπείραμεν εις την τότε άγονον και πετρώδη γην και είμαι βεβαία ότι από σας, καλαί μου συνεργάτιδες, θα δημιουργηθή η τελεία γυναίκα της αύριον».
Αν θέλετε να διαβάσετε τα χειρόγραφα της εφημερίδας «Εφημερίς των Κυριών», καθώς και το συγγραφικό έργο της Καλλιρόης Παρρέν μπορείτε να επισκεφτείτε τις ιστοσελίδες:
http://anemi.lib.uoc.gr/metadata/5/3/f/metadata-378-0000000.tkl και
http://invenio.lib.auth.gr/collection/Ladies%20Newspaper?ln=el

Από: TVXS

Σάββατο 15 Ιανουαρίου 2011

«᾿Ηπήντησαν αὐτῷ (=τῷ Χριστῷ) δέκα λεπροὶ ἄνδρες» (Λουκ. 17,12)

209856781ΗΤΑΝ κάποτε ἐποχή, ἀγαπητοί μου, ποὺ δὲν ὑ­πῆρχε ἀσθένεια. Καὶ δὲν ὑπῆρχε, δι­ότι δὲν ὑπῆρχε μικρόβιο.
Τὸ μικρόβιο, ὅπως ξέρουμε, εἶνε ἀόρατο· μὲ γυμνὸ μάτι δὲν τὸ βλέπεις. Τὸ σῶμα μας, τὸ χῶμα, τὸ νερό, ὁ ἀέρας, τὰ πάντα, εἶνε γε­μᾶτα ἀπὸ ἄπειρα μικρό­βια. Ὅταν πρὶν διακόσα χρόνια ἕνας ἐπιστή­μων τὰ ἀνεκάλυψε καὶ εἶδε μὲ τὸ μικροσκόπιο σ’ ἕνα ποτήρι νε­ρὸ νὰ κολυμποῦν ἑκατομμύρια ἀπ’ αὐτοὺς τοὺς μικροοργανισμούς, φώναξε τὴν κόρη του. ―Γιά κοίταξε, τῆς λέει· ὑπάρχει κάτι μέσα στὸ νερό; ―Δὲ βλέπω τίποτα. ―Γιά κοίταξε τώρα μὲ τὸ μικρο­σκόπιο. Ὅταν ἐκείνη εἶδε, κατεπλάγη. ―Τί εἶνε τοῦτο ’δῶ, πατέρα!… Ἀμέτρητα ζῳύφια εἶδε νὰ πλέουν μέσα στὸ νερό.
Φορεὺς λοιπὸν τῆς ἀσθενείας εἶνε ἕνα μικρόβιο. Καὶ τὸ ἀδιόρατο αὐτὸ πλάσμα κάνει θραῦσι. Οὔτε τὰ λιοντάρια τῆς Ἀφρικῆς δὲν θανατώνουν τόσους ὅσους ἕ­να μικρόβιο. Τρομερὸ πρᾶγμα· γιὰ νὰ φαίνεται ἔτσι ἡ ἀδυναμία μας…
Στὴν ἀρχή, ὅπως εἴπαμε, δὲν ὑπῆρχαν μικρόβια. Ὁ ἀέρας ἦταν πεντακάθαρος, δὲν ὑ­πῆρχε νέφος καυσαερίων. Τὰ νερὰ πεν­τακά­θαρα, διαυγῆ, κρυστάλλινα. Τὰ δάση παρθέ­να, ὅπου εἶχαν τὶς φωλιές τους τὰ πουλιά. Τὸ περιβάλλον θαυμάσιο, κῆπος Ἐδέμ. Δὲν ὑπῆρ­χε ἀκόμη ἀσθένεια καμμία μέσα στὸν ἄνθρωπο. Ἀλλ’ αἴφνης τὸ σκηνικὸ μετεβλήθη. Τὸ πῶς μετεβλήθη δὲν θὰ τὸ ἀναπτύξω τώρα. Ἕνα μό­νο θὰ πῶ· ὅτι, κατὰ τὴ Γραφή, αἰτία εἶνε ὁ ἴ­διος ὁ ἄνθρωπος, ὄχι ὁ Θεός. Ὁ Θεὸς ἔφτειαξε θαυμάσιο περιβάλλον, τὰ ἔπλασε ὅλα «κα­λὰ λίαν» (Γέν. 1,31). Αἰτία τοῦ κακοῦ εἶνε ὁ ἄν­θρωπος ποὺ ἁμάρτησε. Δὲν ὑπήκουσε στὸ Θεό, καὶ κατόπιν ἐνέσκηψαν ὅλα τὰ κακά. Τὰ νερὰ μολύνθηκαν, ὁ ἀέρας μολύνθηκε, τὰ δέντρα ξεράθηκαν, ἡ γῆ ἄρχισε νὰ σείεται… Ἡ ἁρμο­νία, ποὺ ὑπῆρχε (μὲ τὸ Θεό, μὲ τὸν πλησίον, μὲ τὴ φύσι), διεταράχθη. Τὰ πάντα ἀναστα­τώθηκαν. Καὶ κοντὰ σ’ αὐτὰ οἱ ἁμαρτίες κλόνισαν τὴν ὑγεία τοῦ ἀνθρώπου.
Νὰ μετρήσουμε τὶς ἀσθένειες; Εἶνε ἀμέτρητες. Καὶ ὅσο προχωρεῖ ἡ ἐπιστήμη, ὅλο καὶ νέ­ες πα­ρουσιάζονται. Τελευταίως μάλιστα ἐμφα­νί­­στη­­κε καὶ μιὰ ἀσθένεια ποὺ θὰ σαρώσῃ τὴν ἀν­­θρω­πότητα ὡς τιμωρία τῆς σαρκικῆς ἀκολασίας. Τὸ βλέπετε. Φραγμὸς δὲν ὑπῆρ­χε. Κο­ρόιδευ­αν τὴν ἐντολὴ τοῦ Θεοῦ. Καὶ στὴν πατρίδα μας ἔβγαλαν νόμο, ποὺ ἀποποινικοποιεῖ καὶ ἀμνηστεύει τὴ μοιχεία· ἐκεῖ φτάσαμε. Ἔτσι τὸ ἔιτζ ἔρχεται νὰ βάλῃ κάποιο φραγμό.

* * *

Μία ἀπὸ τὶς ἀρχαῖες ἀσθένειες ἦταν καὶ ἡ λέπρα, ποὺ εἴδαμε σήμερα στὸ εὐαγγέλιο. Ἐπὶ αἰῶνες ἦταν φόβος – τρόμος, καὶ μόνο πε­ρὶ τὸ 1940 ἔδωσε ὁ Θεὸς καὶ ἀνακα­λύ­φθηκε τὸ φάρμακο γι’ αὐτήν.
⃝ Τί εἶνε ἡ λέπρα; Εἶνε μιὰ βασανιστικὴ ἀ­σθέ­νεια, ἀλλοιώνει τὸ αἷμα, κάνει τὸ δέρμα νὰ κοκ­κινίζῃ καὶ νὰ γεμίζῃ λέπια. Δημιουργεῖ κνισμό, φαγούρα, ἀνησυχία. Τὸ νήπιο κοιμᾶται στὴν κούνια, ὁ ἐργά­της κοιμᾶται μετὰ τὸν κόπο τῆς ἡμέρας, ὅλοι ἡ­συχάζουν· ὁ ταλαίπωρος ὁ λεπρὸς ὅμως δὲ μποροῦσε νὰ κλείσῃ μάτι. Ξυνόταν συνεχῶς μὲ τὰ νύχια ἢ μ’ ἕνα κεραμίδι. Βασανιστικὴ ἀσθένεια.
⃝ Καὶ ὄχι μόνο βασανιστικὴ γιὰ τὸν ἴδιο, ἀλλὰ καὶ ἀποκρουστικὴ γιὰ τοὺς γύρω. Ἄλλαζε καὶ παρεμόρφωνε τὸ πρόσωπο. Ἡ πιὸ ὡραία γυναίκα γινόταν ἡ πιὸ ἄσχημη, καὶ ὁ πιὸ ὡραῖος ἄντρας γινόνταν ὁ πιὸ ἄσχημος. Ἔπεφταν μύ­τες, αὐτιά, σάρκες, σάπιζε ὁ ἄνθρωπος.
⃝ Τὸ δὲ χειρότερο; ἦταν μεταδοτική, τρομε­ρὰ μεταδοτική. Ἕνας λεπρὸς μποροῦσε νὰ μετα­δώσῃ τὴ λέπρα σὲ ὁλόκληρη πόλι. Γι’ αὐ­τό, μό­λις κάποιος παρουσίαζε ἐξανθήματα λέ­πρας, ἀμέσως ἡ πολιτεία ἐλάμβανε μέτρα· τὸν ἔβγαζε ἔξω ἀπὸ τὴν κατοικημένη περιοχή, τὸν ἔ­στελνε νὰ ζήσῃ μακριά, μέσ’ στὰ δάση, στὰ ἄ­γρια βουνὰ καὶ τὶς σπηλιές. Τοῦ κρεμοῦσαν ἀ­κόμα κουδούνι, ὅπως στὰ γίδια, γιὰ νὰ εἰδοποιῇ· Μὴ μὲ πλησιά­σετε, εἶ­μαι λεπρός!… Πρόλαβα κ’ ἐγὼ τοὺς λε­προύς. Ἐπισκέφθηκα τὸ λεπρο­κομεῖο ποὺ ἦταν στὴν Ἀθήνα. Κάθισα μία – δύο ὧρες μαζί τους, εἶδα τὸν πόνο καὶ τὸ κλάμα τους. «Δὲν κοιμούμεθα τὴ νύχτα», μοῦ ἔλεγαν. Τὰ χαρακτηριστικά τους ἀλλοιωμένα τρομε­ρά. Φρί­κη… Βορείως τῆς Κρήτης εἶνε ἕνα νησάκι, ἡ Σπιναλόγγα, ὅ­που παλαιὰ ὑπῆρχε λεπροκομεῖο. Δύο – τρεῖς χιλιάδες ἦταν οἱ λεπροὶ στὴν Σπιναλόγγα. Τώρα ἔφυγαν ὅλοι, θεραπεύθηκαν.

* * *

Σήμερα, δόξα τῷ Θεῷ, δὲν ὑπάρχουν πολλοὶ λεπροί. Μὲ τὰ φάρμακα ποὺ βρέθηκαν, ἡ λέπρα θεραπεύεται. Ὑπάρχουν ὅμως κάποιοι ἄλλοι λεπροί, λεπροὶ ὄχι στὸ σῶμα ἀλλὰ στὴν ψυχή. Ὅπως τὸ σῶμα ἀσθενεῖ, ἔτσι καὶ ἡ ψυχή. Εἶνε δὲ ἡ ἀσθένεια τῆς ψυχῆς πιὸ σοβαρὴ ἀ­πὸ τοῦ σώματος. Ἡ ἀσθένεια τῆς ψυχῆς στὴ γλῶσ­σα τῆς ἁγίας Γραφῆς ὀνομάζεται ἁμαρτία. Ἡ ἁμαρτία εἶνε χειρότερη κι ἀπὸ τὸν καρκί­νο. Δὲν τῆς δίνουμε δυστυχῶς τὴν πρέπουσα σημα­σία. Θὰ μπορούσαμε νὰ τὴν παρομοιάσουμε μὲ τὴ λέπρα. Καὶ πάνω σ’ αὐτό, ὅτι ἡ λέπρα εἶνε σύμβολο τῆς ἁμαρτίας, θὰ κά­νω δυὸ – τρεῖς παρομοιώσεις καὶ θὰ τελειώσω.
⃝ Ὅπως ἡ λέπρα ἔτσι καὶ ἡ ἁ­μαρτία εἶνε βασανιστικὴ γιὰ τὸν ἴδιο τὸν ἁμαρτωλό. Ὁ ἀθῷ­ος ἄν­θρωπος ἔχει ἡσυχία, κοιμᾶται ἤρεμος κάτω ἀ­πὸ τὰ ἄστρα καὶ λέει· «Ἐν εἰρήνῃ ἐπὶ τὸ αὐτὸ κοιμηθήσομαι καὶ ὑπνώσω» (Ψαλμ. 4,8). Ὁ ἁμαρτωλὸς ὅμως, λ.χ. ὁ φιλάρ­γυρος; Δὲν κοιμᾶ­ται. Κάθε­ται τὰ μεσάνυχτα καὶ μετράει τὶς λί­ρες ―γεγονὸς αὐτό―, ἢ σκέπτεται πῶς τὸ ἕ­να ἑκατομμύριο θὰ τὸ κά­νῃ δύο, τρία…. Λέει σὰν τὸν ἄφρονα πλούσιο· «Τί ποιήσω;» (Λουκ. 12,17), τί νὰ κάνω; Τὸν τρώει τὸ μικρόβιο τοῦ μαμωνᾶ, τῆς πλεονεξίας.
⃝ Ἡ ἁμαρτία εἶνε ἀκόμη ἀποκρουστικὴ γιὰ τοὺς ἄλλους σὰν τὴ λέπρα. Ἡ ὑπερηφάνεια λ.χ., ἡ σκληροκαρδία, ἡ ζήλεια, ἡ μνησικακία δηλητηριάζουν τὴν ἀνθρώπινη κοινωνία, κάνουν ἀνεπιθύμητον ὅποιον τὶς ἔχει, τὸν ἀπομακρύνουν ἀπὸ ὅλους. Ποιός δὲν ἀ­ποστρέφεται καὶ δὲν ἀηδιάζει ἕναν ἀλαζόνα, ἕνα φθονερό, ἕναν ἐκδικητικό, ἕνα συκοφάντη;
⃝ Ἀλλὰ τὸ χειρότερο εἶνε, ὅτι ἡ ἁμαρτία εἶνε μεταδοτική. Ἡ λέπρα ἔπαυσε σήμερα νὰ μετα­δίδεται ὅπως παλαιότερα, ἡ ἁμαρτία ὅμως ἐξ­ακολουθεῖ νὰ εἶνε πολὺ μεταδοτική. Ἂν δὲν λη­φθοῦν ἐγκαίρως μέτρα, ἀλλοίμονο. Θέ­λετε παραδείγματα; Στὴν Κύπρο μας δὲ βλαστημοῦ­σε οὔτε ἕνας. Τώρα βλαστημοῦν. Ἀπὸ ποῦ τὸ ἔμαθαν; Ἀπὸ τοὺς δικούς μας· ἀνάξιοι ἀξιωμα­τικοὶ καὶ στρατιῶτες, αὐτοὶ τοὺς δίδαξαν τὴ βλασφημία. Ἀντέδρασαν πρὸς στι­γμὴν οἱ Κύ­πριοι, ἀλλὰ μετὰ ἡ λέπρα τῆς βλασφημίας δι­αδόθηκε. Ἄλλο παράδειγμα· στὴν πατρίδα μας ἡ πορνεία καὶ ἡ μοιχεία ἦταν σπάνιες. Ἡ γυναί­κα δὲν ἔδινε τὸ κορμί της σὲ ξένον ἄντρα. Τώ­ρα; Μὲ τὴν ἐπίδρασι τῆς ξενομανίας αὐτὰ ἔ­γιναν μόδα. Οὔτε ὁ νόμος πλέον τὰ τιμωρεῖ. Ἔτσι, ἀντιστάσεως μὴ ὑπαρχού­σης, ἡ ἁμαρτία κυκλοφόρησε καὶ ἔγινε πλέον παιχνίδι.

* * *

Ἀδελφοί μου! Ἐξ ἐπόψεως ἠθικῆς εἴμεθα λεπροί. Δὲν ὑπάρχουν ἆραγε φάρμακα; Ὑπάρ­χουν. Ἰατρεῖο καὶ φαρμακεῖο εἶνε ἡ Ἐκκλη­σία. Ἰατρὸς ψυχῶν καὶ σωμάτων ―δὲν εἶνε ψέ­μα, εἶνε ἀλήθεια― εἶνε ὁ Χριστός. Καὶ ἔχει πολλὰ φάρμακα, φάρμακα γενικὰ καὶ εἰδικά.
Φάρμακο γενικῆς χρήσεως εἶνε – μία λέξις· ἡ πίστις. Νὰ ζητήσουμε ἀπ’ τὸ Θεό· Δῶσε μας πίστι σὰν τὴν πίστι τῶν προγόνων μας. Οἱ δέκα λεπροί, ἀπογοητευμέ­νοι ἀ­π’ τὸν κόσμο καὶ τὰ ἐγκόσμια, μόλις εἶ­δαν τὸ Χριστό, φώναξαν· «Ἰησοῦ ἐπιστάτα, ἐ­λέ­ησον ἡμᾶς» (Λουκ. 17,13). Πίστευαν ἀκραδάν­τως, ἔτσι θεραπεύθηκαν.
Ὑπάρχουν ὅμως καὶ ἄλλα φάρμακα, εἰδι­κῆς χρήσεως. Ποιά εἶν’ αὐτά; Εἰδικὸ φάρμακο λ.χ. γιὰ τὴ φιλαργυρία, ποὺ «εἶνε ῥίζα ὅλων τῶν κα­κῶν» (Α΄ Τιμ. 6,10) ―δύο παγκόσμιοι πόλεμοι ἐξ αἰτίας της ἔγιναν― ποιό εἶνε; εἶνε ἡ ἐλεημο­σύνη. Τὸ εἰδικὸ φάρμακο τῆς ὑπερηφανείας εἶνε ἡ ταπείνωσι, τῆς μνησικακίας εἶ­νε τὸ «συγχωρῶ ἀπὸ τὰ βάθη τῆς καρδιᾶς». Τὸ εἰ­δι­κὸ φάρμακο τῆς ἀνηθικότητος καὶ φαυλό­τητος εἶνε ἡ ἐγκράτεια κ.τ.λ..
Σήμερα ἡ κοινωνία μας εἶνε βαρύτατα ἀσθε­νής. Ἡ ἀσθένειά της δὲν θεραπεύεται μὲ ἀ­σπιρίνες· χρειάζονται φάρμακα ῥιζικά. Καὶ τέτοια φάρμακα εἶνε, νὰ ἐπιστρέψουμε στὴν πί­στι τῶν πατέρων μας. Τότε καὶ ἡ ἀθεΐα καὶ ἡ ἀπιστία καὶ ἡ φιλαργυρία καὶ ἡ μνησικακία καὶ ἡ πορνεία καὶ ἡ μοιχεία καὶ ὅλα αὐτὰ θεραπεύονται. Μόνο ἐμεῖς νὰ μιμηθοῦμε τοὺς λεπροὺς καὶ νὰ φωνάξουμε· «Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, ἐλέησόν μας». Νὰ τὸ ποῦμε ὅλοι, ἀπὸ τὰ βάθη τῆς καρδιᾶς μας, καὶ τὸ θαῦμα θὰ γίνῃ. Μέσα στὸ ἔθνος μας δὲν θὰ ὑπάρχῃ ἡ λέπρα τῆς βλασφημίας, τῆς κα­κίας, τῆς μνησικακί­ας, τῆς μοχθηρίας, τοῦ μίσους…, ἀλλὰ θὰ ὑ­πάρχῃ ἀγάπη, θὰ ὑπάρχῃ ὁ Χριστός· ὅν, παῖ­δες Ἑλλήνων, ὑμνεῖτε καὶ ὑπερυψοῦτε εἰς πάντας τοὺς αἰῶνας· ἀμήν.
ἐπίσκοπος Αὐγουστῖνος
(Ομιλία του Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου Καντιώτου στον ιερό ναὸ της  Ἁγίας Τριάδος Πτολεμαΐδος 21-1-1990)

Προσευχή για την ΕΝΟΤΗΤΑ των Χριστιανών.

RUGĂCIUNE ŞI COOPERARE PRACTICĂ PENTRU UNITATEA CREŞTINĂ

Από το Γραφείο Τύπου του Πατριαρχείο Ρουμανίας ανακοινώθηκε ότι:

Μετά από διαβουλεύσεις του Ρουμανικού Πατριαρχείου με τους ηγέτες των χριστιανικών εκκλησιών στο Βουκουρέστι, προκειμένου να ολοκληρωθεί το πρόγραμμα της προσευχής για την εβδομάδα χριστιανικής ενότητας (18-25 Ιανουαρίου 2011), συμφωνήθηκε το γενικό πλαίσιο των οικουμενικών εκδηλώσεων που θα πραγματοποιηθούν σύμφωνα με το ακόλουθο χρονοδιάγραμμα:

- Την Τρίτη, 18 Ιανουαρίου, Πατριαρχικός Καθεδρικός Ναός ( Metropolitan Hill) ώρες 16.00 ?

- Τετάρτη 19 Ιανουαρίου, CA Ευαγγελική Εκκλησία ( οδός Λουθηρανική 2), 17.00?

- Πέμπτη 20 Ιανουαρίου, Αρμενική Εκκλησία ( Boulevard Carol I, 43 ), 17.00?

- Παρασκευή, 21 Ιανουαρίου Reformed Church (εκκλησία Calvineum, strada Luterană 13 bis ), 17.00?

- Το Σάββατο 22 Ιανουαρίου, Ελληνικό-Καθολική Εκκλησία ( strada Sirenelor 39), 17.00?

- Κυριακή, 23 Ιανουαρίου σε κάθε εκκλησία θα προσευχηθούν για την ενότητα των Χριστιανών?

- Δευτέρα, 24 Ιανουαρίου Εκκλησία της Αγγλίας ( strada Arthur Verona 3 ), 17.00?

- Τρίτη, 25 Ιανουαρίου Ρωμαιοκαθολικός Καθεδρικός Ναός του Αγίου Ιωσήφ ( strada General Berthelot 19 ), 17.00.

Το Ρουμανικό Πατριαρχείο υπενθυμίζει ότι σύμφωνα με την απόφαση της Ιεράς Συνόδου nr. 6745/29 octombrie 2008, στον Πατριαρχικό Καθεδρικό ναό και σε όλους τους Ορθόδοξους ναούς της χώρας και του εξωτερικού οι εκπρόσωποι των άλλων χριστιανικών ομολογιών θα παραστούν στην προσευχή χωρίς λειτουργική συμμετοχή.

RUGĂCIUNE ŞI COOPERARE PRACTICĂ PENTRU UNITATEA CREŞTINĂ

Τρίτη 11 Ιανουαρίου 2011

ΟΧΙ στον ευσεβισμό


Ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος, στηλίτευσε τους κακούς επισκόπους, που με την ζωή και τις ενέργειές, τους έκαναν κακό στο Σώμα της Αγίας Εκκλησίας. Σήμερα, θα στηλίτευε με καυστικότερο λόγο, τους συγχρόνους χριστιανούς, που αντί να είναι ΑΚΤΙΝΕΣ αλήθειας και δικαιοσύνης, κατάντησαν υπερασπιστές του ψεύδους και την αδικίας.
Η κοινωνία μας έφτασε στο επίπλαστο του επιδερμικού ευσεβισμού που επί χρόνια οι παρεκκλησιαστικές οργανώσεις καλλιεργούν τον λαό.  Μιλούν και γράφουν ως οι Φαρισαίοι, μόνο για τους άλλους, και όχι για τους εαυτούς τους.
Πρέπει όλα αυτά τα κίβδηλα παράσιτα να εκλείψουν για να ανθίσει η αλήθεια του Λόγου του Θεού βιωματικά στις καρδιές των Πιστών Χριστιανών.

O π. Πατριάρχης ΕΙΡΗΝΑΙΟΣ στο AssociatedPress (2011)

Δευτέρα 10 Ιανουαρίου 2011

Η ΕΛΛΑΔΑ ΤΟΥ ΣΗΜΕΡΑ! 2011 μ.Χ. ΜΑΣ ΑΡΕΣΕΙ;

Xριστιανική Ένωση Λαμίας


Στοιχεία της Ελλάδας του σήμερα, όπως καταγράφονται από ειδικούς μελετητές και συνολικά τον ημερήσιο και περιοδικό τύπο, παρουσιάζονται σε συζητήσεις και μέσα από το διαδίκτυο, είναι:
1.                       Μηδενική εθνική στρατηγική στην εξωτερική πολιτική, αλλά και στην εσωτερική κοινωνική ζωή. Λείπει το όραμα και η προοπτική που μπορεί να συνδέσει όλους τους Έλληνες και να τους εμπνεύσει – προωθήσει σε ένα ανώτερο εθνικό σκοπό.
2.                       Η μαζική νοοτροπία που διακατέχει τον ελληνισμό σήμερα κυρίως στην Μητροπολιτική Ελλάδα, ίσως και στη διασπορά, είναι η θεοποίηση του εαυτού μας σε βάρος του κοινωνικού συνόλου και της πατρίδας γενικότερα. Προέχει λοιπόν στο μυαλό και στην καρδιά μας το ατομικό κακώς νοούμενο συμφέρον.
3.                       Έχει σχεδόν αφανισθεί στις μέρες μας η εθνική και πατριωτική συνείδηση με κυριότερο στοιχείο αυτής της κατάστασης το γκρέμισμα της εθνικής Παιδείας. Έχουμε άλωση της εθνικής συνειδήσεως και αλλοίωση της εθνικής παιδείας. Τα σχολικά εγχειρίδια βρίθουν από ανθελληνικότητα και κοσμοπολιτισμό, με κολοβωμένες αναφορές στη νεότερη ελληνική ιστορία, υπερτονίζοντας την αρχαία και την ευρωπαϊκή. Τα ελληνόπουλα συγχέουν 1821 και 1940, Β΄ΠΠ και Κιλελέρ…
4.                       Πρόσωπα ανάξια του μεγάλου ονόματος του Έλληνα με λόγο και γραφίδα παρεισέφρυσαν όλα αυτά τα χρόνια στον κοινωνικό ιστό σαν άλλα καρκινώματα, σιωνιστικά και μαρξιστικά και αποδόμησαν την εθνική μας ταυτότητα από τα κυρίαρχα και διαχρονικά της στοιχεία, με κορυφαίο του χορού πρωθυπουργό της χώρας και κορυφαίο γεγονός την απάλειψη του θρησκεύματος από τις αστυνομικές ταυτότητες, ούτε ακόμη και ως προαιρετική επιλογή.
5.                       Μόλις την τελευταία στιγμή προλάβανε οι υγιείς επιστημονικές δυνάμεις της χώρας να εξοστρακίσουν από τη δημόσια σκηνή πρόσωπα που αλλοίωναν και παραποιούσαν την ιστορία του γένους. Αυτά τα πρόσωπα, αν και έφυγαν κακήν κακώς, άλλες θέσεις κατέλαβαν, καθότι ετύγχαναν ευρωπαϊκής κάλυψης.
6.                       Φοβερή ζημιά υπέστη όλα αυτά τα διατρέξαντα χρόνια η αθάνατη ελληνική γλώσσα. Αποτέλεσμα τούτου, οι μαθητές σήμερα να χρησιμοποιούν στις συνεννοήσεις τους ελάχιστες λέξεις, από τη διάλεκτο του πεζοδρομίου, ατάκες και συνθήματα χωρίς την ευπρέπεια του έλληνος λόγου, πολλά αγγλικά, στα γραπτά τους ακραίο μονοτονικό και απαράδεκτη ισοπεδωτική ορθρογραφία, ελληνικά με λατινική γραφή. Επίσης δεν μπορούν να αναχθούν ετυμολογικά στη ρίζα των λέξεων και να παράξουν γραπτό λόγο πηγαίο και αυθόρμητο.
7.                       Η υπόθεση των τριών οθονών που εισήλασαν στην οικογενειακή και εφηβική ζωή, δηλ. της τηλεόρασης, του υπολογιστού και του φορητού τηλεφώνου, κατέστρεψαν τη σκέψη και τον χρόνο των ελληνοπαίδων, τα οποία πιεζόμενα από το απαράδεκτο και βάρβαρο εκπαιδευτικό πρόγραμμα σχολείου και παραπαιδείας, προσπαθούν να διασκεδάσουν με τα αμερικανικά υποπροϊόντα μιας θολής και βρώμικης ξενόφερτης κουλτούρας, ψάχνοντας κάθε τόσο και μια αφορμή για κατάληψη ή εκδρομή.
8.                       Βασικότατο θέμα και πρόβλημα, το οποίο τώρα τελευταία ενέσκηψε δριμύτερα είναι η αλλοίωση των συμβόλων. Εμψύχων και αψύχων. Αποκαθηλώνονται από το διαχρονικό βάθρο τους η Εκκλησία, η Πατρίδα, η Οικογένεια (με τα ποικίλα σύμφωνα συμβίωσης). Οι επαναστάτες του 1821 χαρακτηρίζονται «αγράμματοι και αμόρφωτοι». Η συνέχεια και η διαχρονικότητα της ελληνικής φυλής διασπώνται  με έωλα επιχειρήματα. Η ελληνική θεολογία χαρακτηρίζεται επαρχιωτισμός. Οι εθνικές γιορτές και παρελάσεις θεωρούνται φανατισμός και ρατσισμός. Οι εικόνες, τα άμφια, ο Τίμιος Σταυρός και ελληνική Σημαία δεν χρειάζονται πλέον, έτσι λένε, διότι προκαλούν το διαχωρισμό και καλλιεργούν τη μισαλλοδοξία.
9.                       Η ανεξέλεγκτη μετανάστευση και τα εκατομμύρια των λαθρομεταναστών αλλοίωσαν τον κοινωνικό ιστό και βιώνουμε πλέον μια νέα αιχμαλωσία και νέα τουρκοκρατία στην ίδια μας τη χώρα. Οι κοινωνικές αντοχές έχουν φτάσει στα όριά τους. Η ένταξη αποδεικνύεται μια ουτοπία και η πολυπολιτισμική κοινωνία ένα άπιαστο όνειρο σε όλες τις ευρωπαϊκές χώρες, οι οποίες αρχίζουν και παίρνουν όλο και πιο αυστηρά μέτρα κατά της παράνομης μετανάστευσης. Η οικονομία γονάτισε, οι δουλειές πέθαναν, το δημογραφικό απόκτησε άλλο περιεχόμενο. Η πατρίδα έπαψε πλέον να «επιμένει ελληνικά». Ο μουσουλμανισμός επί θύραις.
10.                   Τέλος, αν και δεν υπάρχει τέλος σ΄ αυτό τον κατήφορο, ζούμε πλέον σε μια νέα κατοχή, με την απώλεια της εθνικής μας κυριαρχίας, λόγω Δ.Ν.Τ. Άλλοι κυβερνούν αυτό τον τόπο πλέον. Σε λίγο και άλλοι θα κατοικούν.
11.                   Μέσα σε όλο αυτό τον χαλασμό μόνη διέξοδος δυστυχώς των αυτόχθονων είναι οι τουρκικές προπαγανδιστικές τηλεοπτικές σειρές των ελληνικών καναλιών, όπου προβάλλεται μάλλον ένας υγιέστερος τρόπος κοινωνικής και οικογενειακής ζωής, με αξίες και ιδανικά, κάτι που λείπει από τη χυδαιότητα και διαστροφή των ελληνικών αντίστοιχων αποτυχημένων προσπαθειών.
12.                   Ελπίδα μας όμως και πάλι η Εκκλησία του Χριστού, η οποία με μερικούς αξίους εκπροσώπους της σπάει, ακόμη και σήμερα, τον καθωσπρεπισμό του κατεστημένου και ομιλεί τη γλώσσα της αλήθειας, έστω κι αν αυτό κοστίζει. Η  διάσωση του έθνους μας δεν θα γίνει πλέον με βάση μια κληρονομικότητα (δηλ. «πάντα διασωζόμασταν έστω και ακρωτηριασμένοι κάθε φορά»), αλλά με νέο καθαρό λόγο, με νέο τρόπο ευλογημένης ζωής και με νέους ανθρώπους, που θα το λέει η καρδιά τους και θάχουν μαρτυρικό φρόνημα. 
             Προς το παρόν ας προσευχόμαστε να στέλνει ο Θεός περισσότερες φωνές και περισσότερους ποιμένες με αλύγιστες αρχιερατικές και ιερατικές ράβδους. Με ήθος, παραδοσιακότητα, αλήθεια και θάρρος. Μορφές Ελληνικές και Ορθόδοξες!

ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΣ ΙΕΡΟΣΟΛΥΜΩΝ «Δεν θα φύγουμε, όσο και αν υποφέρουμε»

Συνέντευξη- ρεπορτάζ ΜΑΡΙΑ ΑΝΤΩΝΙΑΔΟΥ 
  TO BHMA
   
«Στην πορεία των 2.000 χρόνων οι χριστιανοί που έζησαν εδώ βίωσαν πολύ δυσκολότερες στιγμές από τις σημερινές. Και δεν έφυγαν. Ούτε εμείς έχουμε το δικαίωμα,όσο δραματικές και αν είναι οι συνθήκες, να εγκαταλείψουμε τους Αγίους Τόπους. Αυτό θα πράξουμε, όσο και αν υποφέρουμε». Μ΄ αυτόν τον τρόπο ο Πατριάρχης Ιεροσολύμων κ. Θεόφιλος απαντά, μέσω του «Βήματος», στο φαινόμενο της φυγής των χριστιανών από την αραβική χερσόνησο και τις χώρες της Μέσης Ανατολής.

«Οι χριστιανοί είναι αναστατωμένοι» τονίζει ο κ. Θεόφιλος, στη δικαιοδοσία του οποίου υπάγονται τα ορθόδοξα ποίμνια στο Ισραήλ, στα παλαιστινιακά εδάφη, στην Ιορδανία και στο Κατάρ. Και διαπιστώνει: «Πολλοί χριστιανοί παίρνουν για ακόμη μία φορά τον δρόμο της εξόδου.Η κατάσταση σε κάθε χώρα είναι διαφορετική. Στην Ιορδανία οι χριστιανοί απολαμβάνουν πλήρους ελευθερίας και έχουν ίδια δικαιώματα με τους χριστιανούς. Εδώ στην Ιερουσαλήμ όπου βρισκόμαστε και πάλι η κατάσταση είναι καλή.Στα Κατεχόμενα όμως η χριστιανική νεολαία μεταναστεύει, είτε λόγω σπουδών είτε αναζητώντας καλύτερη τύχη, και δυστυχώς δεν επιστρέφει. Στον Λίβανο το πρόβλημα είναι μεγαλύτερο.Και στο Ιράκ η κατάσταση είναι ακόμη πιο τραγική».
Υπάρχει αχτίδα αισιοδοξίας; «Υπάρχει.Αραβικές χώρες λαμβάνουν μέτρα προκειμένου να προστατέψουν τους χριστιανικούς πληθυσμούς.Στο Κατάρ μάς δόθηκε η άδεια και χτίσαμε έναν ορθόδοξο ναό για τις ανάγκες των ορθοδόξων μεταναστών είτε από τη Δύση είτε από τις πρώην σοβιετικές χώρες».

Την ίδια ώρα ο Πατριάρχης Αλεξανδρείας κ. Θεόδωρος που ζει στην Αίγυπτο δηλώνει στο «Βήμα» ότι «καθήκον και αποστολή της Εκκλησίας είναι πρωτίστως η συνέχιση της ιστορικής πορείας της υπό οποιεσδήποτε συνθήκες,καθώς και η πνευματική κατάρτιση,η στήριξη και η ανύψωση του ποιμνίου της,πέρα από αριθμούς».
Οσο για τους απλούς χριστιανούς που μεγάλωσαν, έζησαν και ζουν με τους φανατικούς μουσουλμάνους, αυτοί βλέπουν, όπως μας τόνισαν εκπρόσωποι των κοπτών που μετανάστευσαν στην Ελλάδα, μια προσπάθεια εξάλειψης της χριστιανικής ιστορίας, αφού «ακόμη και στα σχολικά βιβλία δεν υπάρχει καμία αναφορά στη χριστιανική παράδοση της Αιγύπτου».