Παρασκευή 25 Φεβρουαρίου 2011

Ἡ σκιερή τριετία (α)





     Πρίν λίγες μέρες ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Ἱερώνυμος συμπλήρωσε τριετία ὁλόκληρη ἄδοξης προέλασης μέσα στή βαθειά σκοτεινιά τῆς ἀφωνίας του καί τῆς ἀπραξίας του. Οἱ κόλακες τοῦ στενοῦ περιβάλλοντός του τόν θυμίασαν καί τόν πολυχρόνισαν. Τά μέλη τοῦ «κλάμπ» τόν χειροκρότησαν. Τό ἀνήσυχο πλῆθος, πού νοσταλγεῖ νά ἀκουμπήσει στήν ποιμενική ράβδο τῆς ἄδολης ἀγάπης, γιά νά διαβεῖ τό χαοτικό ρῆγμα τῆς ἐποχῆς μας, σκούπισε τά ὑγρά μάτια του, ἄφησε τό μελαγχολικό του βλέμμα νά πατήσει στίς ἀπογοητεύσεις τῆς τριετίας καί ἔμεινε νά κρατάει μέσα του, στό λογισμό του καί στήν καρδιά του, τά φοβικά πλέγματα, πού ἐνεργοποιεῖ καί πολλαπλασιάζει ἡ σκοτεινιά τοῦ ἀρχιεπισκοπικοῦ προσώπου καί ἡ αἰνιγματική ἀπόσυρσή του ἀπό τή διαλεκτική τῆς εὐθύνης.
     Ἀπό τή δική μου σκοπιά, χωρίς νά διεκδικῶ τό προνόμιο τῆς ἀλάθητης ἐκτίμησης τῶν περιστατικῶν τῆς καθημερινότητας καί χωρίς νά ἐπιτρέπω στή γραφίδα μου νά ἀφανίζει, μέ μαῦρες πινελιές, ἔντιμες καί κατά πάντα σύμφωνες μέ τούς Ἱερούς Κανόνες καί τίς Πατερικές παραδόσεις, πρωτοβουλίες τῶν συνεπισκόπων μου, θά χαράξω ἕνα περίγραμμα καί μιά ἀποτίμηση τῆς τριετοῦς θητείας τοῦ ἀδελφοῦ Ἱερώνυμου στήν καθέδρα τοῦ Συνοδικοῦ Προέδρου. Θά ἐπικαλεσθῶ ἀπόψεις καί ντοκουμέντα, πού τά συναντῶ, κατά τήν καθημερινή μου ἀναστροφή, ὡς ἐμπειρίες καί ὡς παγιωμένες πεποιθήσεις εὐρύτατων κύκλων τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ μας πληρώματος καί ὡς ἔμπονα ἐρεθίσματα, πού κλονίζουν τή συνειδησιακή ἠρεμία καί διαχύνονται, στά κατάστιχα τῆς δημόσιας ἐνημέρωσης, ὡς κατακραυγή ἐνάντια στούς καταχραστές τῆς πνευματικῆς ἐξουσίας καί ὡς περιφρονητές τῶν ἱερῶν καί τῶν ὁσίων.
    
***

     Πρίν καταστρώσω τόν ἐνδεικτικό πίνακα τῶν ὁραματισμῶν καί τῶν προτιμήσεων τοῦ κ. Ἱερώνυμου, πού προσδιόρισαν καί ἔγραψαν τήν τριετή ἀρχιεπισκοπική του δραστηριότητα, θά τολμήσω νά ἐπαναφέρω, στή μνήμη τῶν ἀναγνωστῶν μου, ἀποσπάσματα καί περιλήψεις σειρᾶς στοχασμῶν, πού εἶχα καταθέσει στήν «Ἐλεύθερη Πληροφόρηση», τήν 1η Μαρτίου τοῦ 2008 καί πού δέν ἦταν τίποτε ἄλλο, παρά ἡ μεταφορά καί ἡ ἀφιέρωση στό νέο Ἀρχιεπίσκοπο τοῦ πόνου καί τῶν ὁραμάτων τῶν τραυματισμένων καί πονεμένων μελῶν τῆς ἑλληνικῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας μας.
     1. Ὁ νέος Ἀρχιεπίσκοπος δέν ἐπιτρέπεται καί δέ δικαιοῦται νά κινηθεῖ ὡς ἀπόλυτος μονάρχης. Ὡς ἐξουσιαστής καί ὡς δυνάστης τῶν συνεπισκόπων του καί ὁλόκληρου τοῦ ἐκλησιαστικοῦ Σώματος. Ἡ προβολή τῆς ἀπαίτησης νά σιωπᾶ ἤ νά ὑποτάσσεται ταπεινά ἡ Συνοδική Συνέλευση στούς σχεδιασμούς καί στίς ἀπαιτήσεις τῆς προεδρικῆς καθέδρας ἐκφράζει πνεῦμα καί νοοτροπία ἀλλότρια τῆς Ἀποστολικῆς καί τῆς Πατερικῆς μας Παράδοσης. Ὀθνεῖο δάνειο, πού ἐκτρέπει τήν ἐκκλησιαστική διοίκηση σέ τυραννικό σχῆμα. Ἀποενεργοποιεῖ τό νόμο τῆς ἀγάπης. Καί ἀκυρώνει τή θεμελιακή ἐμπειρία τῆς «κοινωνίας» «ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ».
     2. Τό δεύτερο παλλαϊκό αἴτημα, πού ὑποβάλλεται στό νέο Ἀρχιεπίσκοπο, εἶναι νά στήσει τό ἐπιτελεῖο του καί νά στελεχώσει ὁλόκληρη τήν Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος μέ προσωπικότητες, πού θά καταλάμπουν «φῶς Χριστοῦ» καί δέ θά δίνουν τήν παραμικρή ἀφορμή γιά ψόγο καί γιά κατακραυγή».
     3. Πρόκληση μεγέθους, γιά τό νέο Ἀρχιεπίσκοπο, εἶναι ἡ ἀλόγιστη μεταφορά στόν Ὀρθόδοξο ἑλληνικό χῶρο τῆς κοσμικῆς προβληματικῆς, πού παγιδεύει, ἐπηρεάζει ἀρνητικά καί ἀλλοτριώνει τά ποιμαντικά ἀνοίγματα κάποιων θρησκευτικῶν κοινοτήτων στόν ἀναπτυγμένο καί στόν ἀναπτυσσόμενο σημερινό κόσμο».
     4. Ὁ νέος Ἀρχιεπίσκοπος καλεῖται ὄχι μόνο νά προβληματιστεῖ καί νά προβληματίσει τούς Συνοδικούς συνεπισκόπους του κατά τούς σχεδιασμούς τῶν νέων ποιμαντικῶν ἀνοιγμάτων, ἀλλά καί νά κάνει βήματα τολμηρά καί ἀποφασιστικά, ὥστε νά ἀποφύγει ὁ ἴδιος τόν ἐξανδραποδισμό, πού ἐπιβάλλει ὁ δαίμονας τοῦ πλούτου καί τῆς χλιδάτης ἐμφάνισης.
     Ἀτυχῶς, ἡ τριετία, ὅπως διέρρευσε, ὅπως φορτίστηκε καί ὅπως λειτούργησε, πιστοποίησε τήν πλήρη ἀδυναμία τοῦ κ. Ἱερώνυμου νά ἀσκήσει Ἀποστολική καί Πατερική ποιμαντική καί νά ἁπλώσει στόν ἑλληνικό χῶρο τά τεκμήρια τῆς ἐξαγιασμένης καί θυσιατικῆς Ἀρχιερωσύνης. Συνεπαρμένος καί, κυριολεκτικά, μεθυσμένος ἀπό τή χαρά τῆς προαγωγῆς του, ἀνέβηκε τά σκαλοπάτια τοῦ διακεκριμένου θρόνου μέ μόνη ἐξάρτηση τή σκοτεινή τεχνική τῆς ἴντριγκας καί μέ ὅραμα τήν ἀπόσβεση τῶν ἀντιδράσεων τῆς πληγωμένης καί ἀπογοητευμένης ἐκκλησιαστικῆς φάλαγγας καί τήν ἀνενόχλητη νομή τῶν προνομίων τοῦ ὑψηλοῦ ἀξιώματος.
    
***

     Ἀπό τήν πρώτη στιγμή ταυτοποιήθηκε καί ἀξιολογήθηκε ἡ ἀδυναμία τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Ἱερώνυμου νά εὐθυγραμμίσει τά ὁράματά του καί τήν πρακτική του μέ τήν ἀκοίμητη κινητικότητα τῶν Ἁγίων Πατέρων καί μέ τήν ἔκδηλη εὐαισθησία τους νά προσφέρουν ἀδάπανο τό Εὐαγγέλιο Ἰησοῦ Χριστοῦ, «εἰς τό μή καταχρήσασθαι τῇ ἐξουσίᾳ ἐν τῷ εὐαγγελίῳ» (Α΄ Κορινθ. Θ΄ 18). Μπῆκε στό στάδιο τῶν ἀποστολικῶν ἀγώνων μέ ἕνα ἐνθρονιστήριο λόγο, ξύλινης δομῆς καί ἀγνώστου γραφίδας. Καί, συνέχισε, γιά τρία ὁλόκληρα χρόνια, νά ἐπικοινωνεῖ, μέ τό ποίμνιό του καί μέ ὁλόκληρη τήν ἑλληνική Ὀρθόδοξη Οἰκογένεια, μέ ξύλινα γιορταστικά κείμενα καί μέ περιπτωσιακές ἐγκυκλίους, πού συνέτασσαν οἱ κοντινοί καί οἱ μακρινοί του συνεργάτες, ἀποτυπώνοντας τόδικό τους δημοσιογραφικό τάλαντο καί ὄχι τή φωτισμένη συνείδηση καί τήν ἀγαπητική παρόρμηση τοῦ πρώτου ποιμένα τῆς ἑλληνικῆς Ἐκκλησίας.
     Κατά τήν τρίχρονη διαδρομή, ὁ βαθύτατα προβληματισμένος ἑλληνικός λαός δέν εἶδε οὔτε μιά φοράτόν Ἀρχιεπίσκοπο νά ἐμφανίζεται σέ δημόσιο χῶρο ἤ στό στούντιο ἑνός τηλεοπτικοῦ σταθμοῦ καί νά διδάσκει, ἀπό θησαύρισμα ψυχῆς, τό ἐγκαταλελειμμένο ποίμνιο. Νά φωτίζει τίς χαρισματικές προοπτικές τῆς Ὀρθόδοξης πνευματικότητας. Νά ἀναλύει τίς δυσχέρειες καί τίς ἀνατροπές, πού εἰσάγει στόν κόσμο καί στήν ἱστορική πραγματικότητα τό ἀθεϊστικό κίνημα. Νά πιάνει ἀπό τό χέρι τίς νέες ὑπάρξεις καί νά τίς φέρνει ἔξω ἀπό τίς ἰδεολογικές χωματερές τοῦ τραγικοῦ αἰώνα μας.
     Οἱ νέοι ἄνθρωποι, τά θύματα τοῦ ἀθεϊστικοῦ εἰδώλου καί τῆς πληρωμένης προπαγάνδας, ὅπου τύχαινε νά άντικρύσουν τό πρόσωπο τοῦ προκαθήμενου τῆς Ἐκκλησίας μας, ἔβλεπαν καί βλέπουν μιά παγωμένη φυσιογνωμία, δίχως χαμόγελο φιλάνθρωπης διάθεσης καί δίχως λόγο παρηγοριᾶς, πού δείχνει, περισσότερο, παράγοντα ἀποκομμένο καί ἀποξενωμένο ἀπό τό κοινωνικό σύνολο, παρά πνευματικό ἡγέτη, πού ἀθλεῖται πλάϊ στούς ἀγίους καί μεταμορφοῦται «τῇ ἀνακαινώσει τοῦ νοός, εἰς τό δοκιμάζειν τί τό θέλημα τοῦ Θεοῦ, τό ἀγαθόν καί εὐάρεστον καί τέλειον»(Ρωμ. ιβ΄ 2).
     Ἡ σιωπή του, πού δημοσιοποιεῖται, συζητεῖται ἀπ᾿ ἄκρου σ᾿ ἄκρο τῆς ἑλληνικῆς ἐπικράτειας, κατάντησε ἀξεπέραστο ἐρέθισμα τῆς παλλαϊκῆς περιέργειας. Ἀντιμετωπίζεται ὡς σύνδρομο ἀρρωστημένης αὐτοαπόσυρσης ἀπό τό χρέος τοῦ λόγου καί τοῦ κοινωνικοῦ διαλόγου ἤ ὡς σκόπιμη ἐπιφύλαξη καί ἀπόκρυψη τῶν σκοτεινῶν διαθέσεών του καί σχεδιασμῶν του ἀπό τόν συνομιλητή του, πού ἐκβάλλει στήν ἐξαπάτηση.
     Οἱ συνεπίσκοποί του, οἱ στενοί, ἀλλά καί οἱ κατά περίπτωση συνεργάτες του δέν ἐξαπατοῦνται. Βλέπουν τό σκοτεινό βλέμμα του καί μαγνητοσκοποῦν τή σιωπή του. Καί τό πλῆθος, πού παρακολουθεῖ «ἐξ ἀποστάσεως» τά τεκταινόμενα, δέ λαθεύει στήν ἐκτίμησή του. Βλέπει, ἀκούει, ἐπεξεργάζεται τή σπάνια, ἄτολμη καί παγερή παρέλαση τοῦ πρώτου ποιμένα στά μονοπάτια τῶν μίντια καί καταλήγει σέ ὀμόφωνα συμπεράσματα. Καί δέν εἶναι λίγες οἰ ἀφορμές, πού οἱ πιό τολμηροί ἤ οἱ πιό ἀθυρόστομοι τόν κοσμοῦν μέ τήν ἀνθοδέσμη τοῦ πεζοδρομίου.
    
***

     2. Ἡ Θεολογική ἀπαιδευσία καί ἡ ἀτολμία τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Ἱερώνυμου, πού ἐκδηλώθηκαν, πληθωρικά, κατά τήν ἄσκηση τῶν Συνοδικῶν του καθηκόντων, ἔσπρωξε τήν ἐκκλησιαστική διοίκηση στό περιθώριο τῆς ἀπραξίας καί τῆς ἀνυποληψίας καί θόλωσε τόν ὁρίζοντα τῆς αὐριανῆς μέρας.
     Τρία ὁλόκληρα χρόνια δέ σταμάτησαν νά συνεδριάζουν τά δυό μεγάλα Συνοδικά Σώματα, στά ὁποῖα προεδρεύει, κατ᾿ ἀποκλειστικότητα, ὁ Ἀρχιεπίσκοπος. Καί ἡ ἀπόδοση σέ δυναμικές πρωτοβουλίες, ὑπέρβασης τῶν ποικίλων δυσκολιῶν καί σέ προγραμματισμούς βελτίωσης καί ἀναβάθμισης τοῦ ποιμαντικοῦ ἔργου, δέν ἀποστασιοποιεῖται ἀπό τή μηδενική στάθμη.
     Οἱ τακτικές Συνελεύσεις τῆς Συνόδου τῆς Ἱεραρχίας, πού πραγματοποιοῦνται μιά φορά τό χρόνο, ἐνισχύθηκαν, κατά τό διάστημα τῆς τριετίας καί μέ πρόσθετες Συνεδριάσεις, γιά τή μελέτη καί τήν ἀντιμετώπιση ἐμβόλιμων θεμάτων, πού διατάραξαν τήν ἐκκλησιαστική γαλήνη. Ἰδιαίτερα, κατά τήν ἐκπνοή τοῦ ἔτους 2009 καί τήν εἴσοδο στήν ταραγμένη ἀτμόσφαιρα καί στούς φορτικούς οἰκονομικούς προβληματισμούς τοῦ 2010, τό Ἀνώτατο Συνοδικό Σῶμα συνεδρίασε ξανά καί ξανά καί ἀσχολήθηκε μέ τίς ἀγωνίες τοῦ λαοῦ, μέ τίς ἀδυναμίες τῶν κυβερνητικῶν παραγόντων νά ἀντιμετωπίσουν δυναμικά καί ἀποτελεσματικά τήν οἰκονομική κρίση καί μέ τό συνεχῶς ἀναπαραγόμενο καί ξαναφωτιζόμενο αἴτημα, νά συστρατευθεῖ ἡ Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος στόν τιτάνιο ἀγώνα ἐνάντια στήν ἀνέχεια καί στήν πείνα, νά συμβάλει θετικά καί γενναία στήν ἀπόσβεση τῶν διογκωμένων χρεῶν καί νά βοηθήσει, μέ ἱεραποστολικό ζῆλο, στήν ἐνίσχυση τῆς ἐλπίδας, ὅτι πολύ σύντομα θά κοπάσει ἡ θύελλα.
     Μέσα σ᾿ αὐτό τό διάγραμμα τῶν προθέσεων ἐντάχτηκαν οἱ προσκλήσεις γιά τίς ἔκτακτες Συνελεύσεις τῆς Ἱεραρχίας κατά τήν κρίσιμη χρονική περίοδο 2009-2010. Τά ἀποτελέσματα, ὅμως, ἦταν, ὄχι ἁπλῶς πενιχρά, ἀλλά-κατά κυριολεξία-ἀπογοητευτικά.
     Μιά ἀπό τίς ὑποτιθέμενες δυναμικές παρεμβάσεις τῆς Συνοδικῆς διοίκησης στίς ἀναταράξεις τοῦ οἰκονομικοῦ χώρου, ἦταν ἡ ἀπόφαση, πού ὑλοποιήθηκε, δίχως καθυστέρηση, νά βοηθήσει ἡ οἰκονομική ὑπηρεσία τῆς Ἐκκλησίας στήν ἐνίσχυση τοῦ μετοχικοῦ κεφαλαίου τῆς Ἐθνικῆς Τράπεζας τῆς Ἑλλάδος, γιά νά προκύψει ρευστότητα καί ἄνεση δανειοδότησης πρός τίς μπλοκαρισμένες ἐπιχειρήσεις.
     Ἠ ἀπόφαση αὐτή ἔσυρε τή Συνοδική ὁλομέλεια σέ μιά σκοτεινή ἀτραπό. Ἡ οἰκονομική ὑπηρεσία τῆς Ἐκκλησίας δέν εἶχε τή δυνατότητα νά καλύψει τή μεγάλη δαπάνη, γά τήν ἀγορά τοῦ πακέτου τῶν μετοχῶν τῆς Ἐθνικῆς Τράπεζας. Κατέφυγε στό Ταχυδρομικό Ταμιευτήριο καί δανείστηκε 27.000.000 εὐρώ, μέ ἐπιτόκιο, πού ἐπβάρυνε τήν Ἐκκλησία μέ ἕνα, ἐπί πλέον, ἑκατομμύριο εὐρώ. Οἱ μετοχές, πού ἀγοράστηκαν, δέν πέρασαν στά χέρια τῶν φτωχῶν καί πεινασμένων. Οὔτε προσφέρθηκαν, γιά νά μειώσουν τά χρέη τῶν ὑπερχρεωμένων. Κατατέθηκαν στήν Τράπεζα, ἐνίσχυσαν τή ρευστότητα καί ἄνοιξαν τίς πῦλες στούς ρέκτες ἐπιχειρηματίες, γιά νά συνάψουν πρόσθετα δάνεια καί νά διευρύνουν τόν κύκλο τῶν συναλλαγῶν τους.
     Θά ἐγγίσω τό δάχτυλο καί σέ μιά ἄλλη ἔκβαση τῆς πληθωρικῆς ἐνασχόλησης τῆς Συνόδου τῆς Ἱεραρχίας μέ τήν «ἐν ἐξελίξει» οἰκονομική κρίση.
     Ἀπό τήν αὐγή τοῦ 2010, ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Ἱερώνυμος εἰσηγήθηκε στά μέλη τῆς Ἰεραρχίας νά ἀσχοληθοῦν, κατά τήν τακτική Συνέλευση τοῦ Ὀκτωβρίου, ἀποκλειστικά καί μόνο μέ τήν οἰκονομική κρίση, πού ξέσπασε, σάν καταιγίδα, σκοτείνιασε τόν ὁρίζοντα καί ἄφησε πίσω της τήν ἀνέχεια καί τόν τρόμο. Ὅρισε τούς εἰσηγητές. Πέρασε τήν εἴδηση στόν καθημερινό Τύπο καί στά τηλεοπτικά κανάλια καί προσανατόλισε ὅλους τούς ἐνδιαφερόμενους καί τούς ἀντιλέγοντες στίς πρῶτες μέρες τοῦ Ὀκτωβρίου, πού οἱ πατέρες καί ποιμένες θά ἔσκυβαν νά ἀφουγκραστοῦν τό λαϊκό στεναγμό καί θά ἄνοιγαν τήν καρδιά τους νά προσφέρουν πατρική ἀγάπη καί ἀδελφική παρηγοριά.
     Ὁ Ὀκτώβριος ἦρθε καί ἡ βίβλος τοῦ πόνου ἀνοίχτηκε στή Συνοδική τράπεζα. Δυό Μητροπολίτες, πού εἶχαν προταθεῖ ὡς εἰσηγητές ἀπό τόν Ἀρχιεπίσκοπο Ἱερώνυμο, παρουσίασαν τήν κοινωνική ἀναταραχή, ἀναφέρθηκαν σέ λαθεμένους χειρισμούς ἐκ μέρους ἁρμόδιων, κρατικῶν παραγόντων, καταλόγισαν εὐθῦνες καί-παράλληλα-προσπάθησαν νά ἐπισημάνουν τό χρέος τῆς Ἐκκλησίας, νά συμπαρασταθεῖ στόν πονεμένο λαό καί νά ἀνοίξει δρόμο διαφυγῆς ἀπό τήν κακοδαιμονία, τήν καταπιεστική ἰδιοτέλεια, τήν ἀφόρητη στέρηση, καί τήν ὑπερτροφική διαφθορά.
     Ἡ ὁλομέλεια τοῦ Συνοδικοῦ σώματος, μέ ἐπικεφαλῆς τόν πρόεδρο κ. Ἱερώνυμο καί μέ τήν ψῆφο της, ἔκανε ἀποδεκτές ὅλες τίς θέσεις καί τίς προτάσεις τῶν εἰσηγητῶν Ἱεραρχῶν. Καί-ἐν κατακλείδι-ἀποφάσισε νά ἀπευθύνει μήνυμα στό ἑλληνικό πλήρωμα, καταθέτοντας τά συμπεράσματα τῶν Συνοδικῶν ἐρευνῶν τους καί ἀνοίγοντας ἕνα παράθυρο πρός τόν οὐρανό, ἀπ᾿ ὅπου «πᾶσα δόσις ἀγαθή καί πᾶν δώρημα τέλειον» κατεβαίνει, «ἀπό τοῦ πατρός τῶν φώτων» (Ἰακώβ. α΄ 17).
     Ἔτσι τέλειωσε ἡ Συνοδική διερεύνηση τῆς οἰκονομικῆς κρίσης. Καί ἔτσι ἄρχισε ὁ διασυρμός τοῦ Συνοδικοῦ θεσμοῦ καί τῶν κεντρικῶν μοχλῶν τῆς σκοτεινῆς διαπλοκῆς.
     Ἡ συζήτηση ἔγινε καί ὁλοκληρώθηκε κατά τή Συνέλευση τῶν ἀρχῶν τοῦ Ὀκτωβρίου. Καί, μόλις, στό τέλος τοῦ Δεκεμβρίου, κατά τίς παραμονές τῆς ἑορτῆς τῶν Χριστουγέννων, διανεμήθηκε στό λαό τό μήνυμα τῶν Συνοδικῶν πατέρων. Γιατί προκλήθηκε μιά τρίμηνη καθυστέρηση, δέ δόθηκε καμμιά ἐξήγηση. Ἀλλά δέν ἦταν μόνο αὐτό τό ψεγάδι, πού δέν ἀπαντήθηκε καί δέ διαλευκάνθηκε. Τά περισσότερο σκιερά καί τά ἀναπάντεχα, ἦταν ὁ σάλος πού προκλήθηκε, ἀμέσως μετά τή διανομή τοῦ Συνοδικοῦ μηνύματος, ἡ ἐνόχληση τῶν κυβερνητικῶν παραγόντων, πού πέρασε στή δημοσιότητα, ἡ ἀλλαγή στάσης τοῦ Ἀρχιεπισκόπου καί προέδρου τῆς Ἱεραρχίας καί ἡ φυγή ἀπό τίς εὐθῦνες του καί ὁ-κατ᾿ ἀκολουθίαν-ἀναβρασμός στή Συνοδική ὁμήγυρη.
     Ὁ Ἀρχιεπίσκοπος, ὅταν διαπίστωσε ὅτι ἄνοιξε χάσμα στίς σχέσεις του μέ τόν πρωθυπουργό καί τούς ἐπιτελεῖς του, προσποιήθηκε ὅτι δέν ἦταν σύμφωνος μέ τήν ἐκτύπωση καί τήν κυκλοφορία τοῦ Συνοδικοῦ μηνύματος. Ὅτι τό χειρόγραφο παραδόθηκε στό Τυπογραφεῖο τῆς Ἀπιστολικῆς Διακονίας καί τυπώθηκε, χωρίς τή δική του συγκατάθεση. Καί ὅτι τό περιεχόμενό του ἀπηχοῦσε τίς ἀπόψεις μιᾶς μικρῆς ὁμάδας Ἱεραρχῶν καί ὄχι τοῦ συνόλου.
     Τό χάσμα στίς σχέσεις Κυβέρνησης καί Ἱεραρχίας διευρύνθηκε καί βάθυνε. Καί τά ἑπόμενα βήματα, ἴσαμε τούτη τήν ὥρα, δέ διευκόλυναν στήν ὑπέρβαση τῆς καχυποψίας καί τῆς ἀντιπαλότητας.
     Δέν εἶναι εὔκολο, μέσα στό χάος, πού δημιουργήθηκε, νά προβλέψει κανείς τήν αὐριανή καί τή μεθαυριανή ἔκβαση τῆς ψυχρότητας καί τῆς διαμάχης. Θά χαθεῖ τό σύννεφο στόν ὁρίζοντα; Ἤ θά ἀνεβάσει στήν ἐπιφάνεια καί ἄλλες πικρίες καί θά προκαλέσει πρόσθετες δονήσεις στίς σχέσεις Κράτους καί Ἐκκλησίας;
     Δέν θά διακινδυνεύσω νά φορτώσω μονομερῶς τίς εὐθῦνες. Νά ὑπογραμμίσω τά λάθη ἤ τίς σκοπιμότητες τοῦ κυβερνητκοῦ σχηματισμοῦ, σκεπάζοντας ἤ ἀποσιωπώντας τούς ἀναξιοπρεπεῖς χειρισμούς ἐκ μέρους τοῦ «πρώτου τῇ τάξει» Ἱεράρχη. Ἕνα τέτοιο τόλμημα, ξένο πρός τίς Εὐαγγελικές διαγραφές καί πρός τήν Πατερική μας παράδοση, δέ θά κατέθετε μαρτυρία ἤθους, ἀλλά θά πρόδιδε προδοσία τοῦ ἐπισκοπικοῦ χρέους.
     Ἡ σειρά τῶν ἐξελίξεων, εἶναι ἡ ἀκόλουθη: Ἡ Σύνοδος τῆς Ἱεραρχίας, μέ ὁμόφωνη ἀπόφασή της, προγραμμάτισε τή διανομή τοῦ μηνύματος «πρός τόν λαόν» σ᾿ ὅλες τίς Μητροπόλεις τῆς Αὐτοκέφαλης Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος. Ἡ ἐκτύπωσή του ἔπρεπε νά γίνει στό Τυπογραφεῖο τῆς Ἀποστολικῆς Διακονίας. Καί γιά νά προωθηθεῖ ἐκεῖ, ἔπρεπε νά ἔχει τήν ἔγκριση τῆς Διαρκοῦς Ἱερᾶς Συνόδου. Ἡ διανομή του δέν θά μποροῦσε νά γίνει χωρίς τήν ἔγκριση τῆς Διαρκοῦς Ἱερᾶς Συνόδου καί τοῦ προέδρου της Ἀρχιεπισκόπου. Ἡ διαδικασία αὐτή ὑποχρέωνε τούς δυό Μητροπολίτες, πού παρουσίασαν τήν εἰσήγησή τους στή Συνοδική ὁλομέλεια καί ἐπιφορτίστηκαν μέ τήν ὑποχρέωση νά ἐνσωματώσουν στό κείμενό τους καί τίς κρίσεις καί προτάσεις τῶν συναδέλφων τους, μετά τήν ὁλοκλήρωση τῆς προσπάθειάς τους, νά καταθέσουν τά χειρόγραφά τους στήν Ἀρχιγραμματεία τῆς Συνόδου καί ἡ Ἀρχιγραμματεία νά τά παρουσιάσει στόν Ἀρχιεπίσκοπο, γιατόν τελικό ἔλεγχο καί τή διαβίβασή τους στό γενικό Διευθυντή τῆς Ἀποστολικῆς Διακονίας.
     Ὁ πρόεδρος Ἱερώνυμος εἶχε ἀκούσει τούς εἰσηγητές. Εἶχε παρακολουθήσει καί τίς προτάσεις τῶν μελῶν τοῦ Συνοδικοῦ Σώματος. Στή συνέχεια, εἶχε διαβάσει τό τελικό κείμενο, πού τοῦ διαβιβάστηκε μετά τήν ἐνσωμάτωση τῶν διορθώσεων καί τῶν προτάσεων. Ἦταν πλήρως ἐνημερωμένος. Ἄν διαφωνοῦσε, εἶχε καί τό χρόνο καί τό δικαίωμα νά καταθέσει τίς ἀντιρρήσεις του καί νά ζητήσει ἀναψηλάφηση τοῦ θέματος. Ἀλλά δέν τό ἔκανε. Δέ δικαιολογεῖται, ἐκ τῶν ὑστέρων, νά διαφοροποιεῖται, νά βάζει ἐμπόδια στήν ὑλοποίηση τῶν Συνοδικῶν ἀποφάσεων, νά ἐμφανίζεται σύμφωνος μέ τίς ἀπόψεις καί μέ τίς κινήσεις τῆς κοσμικῆς ἐξουσίας καί ἐπικριτικός γιά τίς ἀπόψεις πλειάδας συνεπισκόπων του. Δέν τοῦ ἐπιτρέπεται νά διοχετεύει στήν κοινή γνώμη, μέ τούς μηχανισμούς τῆς δημόσιας πληροφόρησης, τήν εἴδηση, ὅτι ἡ κυκλοφορία τοῦ φυλλαδίου ἔγινε χωρίς τή δική του συναίνεση.
     Οἱ τρεῖς μῆνες τῆς ἀπόκρυψης τοῦ κειμένου καί τῆς ἀνεξήγητης σιωπῆς του ἐγγράφονται στό παθητικό του. Καί ἡ γλοιώδης ἐπιχείρηση νά μειώσει τόν ὄγκο τῶν εὐθυνῶν τῆς διαφθαρμένης κρατικῆς ὀλιγαρχίας, πού ἔσυρε τή χώρα μας και τό λαό μας στόν ὄλεθρο και στήν ἀπόγνωση, εἶναι ἀπαξιωτική τοῦ ὑψηλοῦ λειτουργήματός του καί ταυτοποίηση τῆς πρακτικῆς του μέ τή δόλια πρακτική τῆς ἀθεϊστικῆς μάζας.
    
***

     Εἶμαι ὑποχρεωμένος νά καταθέσω καί νά ὑπογραμμίσω, ὅτι κατά τή σκοτεινή νύχτα τῆς τριετοῦς ἡγεμονίας τοῦ κ. Ἱερώνυμου, μέ τό ἴδιο βέβηλο τυπικό, λειτούργησε καί ἡ Διαρκής Ἰερά Σύνοδος τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος καί χειρίστηκε θέματα εὐαίσθητα καί καταστάσεις καταλυτικές τῆς ἐκκλησιαστικῆς εὐταξίας.
     Τεκμήρια καί ντοκουμέντα, πού ἐπιβεβαιώνουν τή δυσλειτουργία, τόν ἀπογοητευτικό ἐκτροχιασμό καί τήν ἀναποτελεσματικότητα τοῦ τακτικοῦ Συνοδικοῦ ὀργάνου, ὑπάρχουν πάμπολλα. Θά ἀπαριθμήσω, μέ ὑπογράμμιση τῶν σοβαρότερων, τά ντοκουμέντα ἐκεῖνα, πού ἐγγράφονται, μέ γράμματα ἀνεξίτηλα, στήν ἱστορική βίβλο τῆς Ἐκκλησίας καί πού διαμορφώνουν τό χαρισματικό ρεῦμα ἀφοσίωσης στούς ποιμένες ἤ τή θύελλα τῆς διαμαρτυρίας καί τῆς περιφρόνησης.
     Τό πρῶτο πακέτο τῶν ἀπαξιωτικῶν ντοκουμέντων εἶναι (θά τό πιστέψετε;) τά δελτία εἰδήσεων, πού ἐκδίδει ἡ ἴδια ἡ Ἱερά Σύνοδος τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἐλλάδος, κάθε φορά, πού συνεδριάζει τό σῶμα καί ἀντιμετωπίζει (ἤ ὑποτίθεται ὅτι ἀντιμετωπίζει) τά προβλήματα καί τίς δυσχέρειες τῆς ἐπικαιρότητας.
     Καί τό δεύτερο, εἶναι ὁ ἐκκλησιαστικός καί ὁ κοσμικός ἐνημερωτικός μηχανισμός, πού χωρίς νά παραλείψει τήν τυπική ἀναπαραγωγή τῶν σύντομων καί ψυχρῶν Συνοδικῶν δελτίων, ἐπεκτείνει τήν ἐνασχόλησή του καί τίς κρίσεις του καί σέ πτυχές τῆς Συνοδικῆς λειτουργίας, πού συνθέτουν τίς σκηνοθεσίες καί τίς ἴντριγκες τοῦ παρασκηνίου.
     Τά ἐπίσημα δελτία, πού ἐκδίδει ἡ Σύνοδος, στό σύνολό τους, εἶναι στεγνά καί κούφια. Δέν ἔχουν τό ἄρωμα τῆς πατερικῆς πνευματικότητας. Δέ δείχνουν, ὅτι προσεγγίζουν μέ διακριτική εὐλάβεια τά προβλήματα καί τίς συμπεριφορές καί ὅτι χειρίζονται τό τιμόνι τοῦ ἱεροῦ ἐκκλησιαστικοῦ σκάφους μέ προσοχή, μέ προσευχή καί μέ διάκριση.
     Τό σταθερό μοτίβο τῶν Συνοδικῶν δελτίων, πού δημοσιεύονται στό περιοδικό «Ἐκκλησία» ἤ καί σέ κάποιες ἡμερήσιες ἐφημερίδες, πληροφορεῖ τούς ἀναγνῶστες, ὅτι οἱ Συνοδικοί Μητροπολίτες ὑπόγραψαν τά πρακτικά τῆς προηγούμενης Συνεδρίας, ὅτι ἐνημερώθηκαν γιά κάποιες ἡμερήσιες Συνεδρίες, πού πραγματοποιήθηκαν στήν ἑλληνική πρωτεύουσα ἤ σέ κάποια ἐπαρχιακή πόλη καί ὅτι κάποιοι κληρικοί ἤ λαϊκοί ἐπιλέχτηκαν γιά νά ἐκπροσωπήσουν τήν Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος στίς συναντήσεις κάποιων Θεολογικῶν ἤ Ἐκκλησιολογικῶν Ὀργανισμῶν.
     Θέματα τρέχοντα καί ἐπείγοντα, χειρισμοί λαθεμένοι ἤ στρεβλωμένοι, συμπεριφορές ἐκκοσμικευμένης, ἀλλοτριωτικῆς νοοτροπίας, δέν ἐκδιπλώνονται στή Συνοδική Τράπεζα καί δέν ἀπαρροφοῦν τό ἐνδιαφέρον καί τό χρόνο τῆς Συνοδικῆς ὁμάδας. Ὅλα αὐτά, πού ἐγγίζουν τό ἦθος τῶν ἀνώτατων ἐκκλησιαστικῶν λειτουργῶν, ἀνοίγουν τήν ἀτζέντα τῆς αὐτοκριτικῆς καί τῆς αὐτομεμψίας, σπρώχνονται στό περιθώριο, γιά νά μή διαταράξουν τό «φιλάδελφο» καί γιά νά μή μεταφέρουν στήν κοινή γνώμη τή σκοτεινιά τῆς ἀπογοήτευσης καί τήν πικρία τῆς προδοσίας.
     Θά ἀναφερθῶ σεμιά λεπτομέρεια, πού ἴσως ἐκτιμηθεῖ ὡς ὑπερβάλλουσα ὑποτίμηση τοῦ Συνοδικοῦ ἔργου ἤ ὡς λεπτομέρεια φιλοκατήγορης κριτικῆς, ἀλλά, ἄν κανείς τήν προσέξει καί τή ζυγίσει μέ τά σταθμά τῆς μακραίωνης ἐκκλησιαστικῆς πρακτικῆς, θά συμφωνήσει, ὄτι ἀποτελεῖ νότα φαιδρότητας.
     Στό διάστημα τῆς τριετίας, πού σοβαρά θέματα ἀναδιάρθρωσης τοῦ ποιμαντικοῦ ἔργου δέν ἀπασχόλησαν τόν πρόεδρο καί τά μέλη τῆς Διαρκοῦς Ἱερᾶς Συνόδου, στούς τόμους τῶν πρακτικῶν καταχωρίστηκε, ὡς ἀξιόλογη καί ὡς ἐπιτακτική, μιά ἀπόφαση, πού ἔχει σχέση μέ τή θρησκευτική εὐλάβεια τοῦ προσωπικοῦ τῆς ἀγροφυλακῆς. Οἱ ἀγροφύλακες εἶχαν μιά ἔμπνευση. Σκέφτηκαν καί ἀποφάσισαν νά ἀνακηρύξουν ὡς προστάτη τους ἅγιο τόν ὁσιομάρτυρα Κοσμά τόν Αἰτωλό. Σύμφωνα μέ τά τρέχοντα ἔθιμά μας, ἡ ἀπόφασή τους αὐτή δέ χρειαζόταν νά περάσει ἀπό ἔλεγχο καί ἔγκριση τῆς ἐπίσημης Συνοδικῆς διοίκησης. Ἐκεῖνοι, ὅμως, ἴσως ἀπό ὑπερβολικό ζῆλο, ἴσως ὑπακούοντας σέ κάποια συμβουλή, ἔστειλαν ἔγγραφο στήν Ἱερά Σύνοδο καί ζήτησαν ἐπίσημη ἔγκριση τῆς ἀπόφασής τους. Καί ἡ Ἱερά Σύνοδος, ἐπίσημα καί μεγαλοπρεπῶς, εὐλόγησε τήν ἔμπνευσή τους καί ἐνέκρινε τήν ἀνακήρυξη τοῦ ἁγίου Κοσμά ὡς προστάτη τῶν ἀγροφυλάκων.
    
***

     Μέ ὅσα, ἴσαμε τώρα, κατέγραψα, δέ συμπλήρωσα τήν εἰκόνα τῶν ἐμπνεύσεων(!!!) καί τῶν δραστηριοτήτων(!!!) τῆς τριετοῦς θητείας τοῦ μακαριότατου Ἱερώνυμου στήν ἀρχιεπισκοπική ὑπευθυνότητα. Οἱ συμπεριφορές του ἀποτελοῦν ντοκουμέντα. Ἀλλά ἔχουν ἀνάγκη συμπλήρωσης. Καί θά τήν προσπαθήσω. (Συνεχίζεται)
Ο ΑΤΤΙΚΗΣ ΚΑΙ ΜΕΓΑΡΙΔΟΣ
      ΝΙΚΟΔΗΜΟΣ     

Nana Mouskouri - Ειρήνη (1968)

Τρίτη 22 Φεβρουαρίου 2011

ΕΩΣ ΕΔΩ! ---- “ τα μηνύματα της βάσης”… προς την εξουσία

Παρασκευή 18 Φεβρουαρίου 2011

Διπλοθεσίτες παπάδες.



Τι θα γίνει με του διπλοθεσίτες παπάδες. 
Τι θα γίνει με τους αποσπασμένους στα μητροπολιτικά μέγαρα. 
Τι θα γίνει με τους αργόμισθους. 
Τι θα γίνει με τους Αρχιμανδρίτες-Ιερομονάχους που είναι γραμμένοι για να παίρνουν μισθό χωρίς να πατούν στις εφημεριακές θέσεις. 
Πότε θα επέμβει το Ελληνικό Δημόσιο. 
Ως πότε ο εμπαιγμός. 
Να γίνει εξονυχιστικός έλεγχος. 
Η Ενιαία Αρχή Πληρωμών να ερευνήσει. 
Μήνες τώρα από 1-15 είναι στην Αθήνα για να εξυπηρετεί την οργάνωσή του κληρικός και όμως τον μισθό τον λαμβάνει όλο στην Μητρόπολη Πάτρας. 
Ως εδώ ο εμπαιγμός. 

ΝΑ φύγουν όλοι οι αργόμισθοι και να αναπληρωθούν μόνο τα πραγματικά κενά.

Τετάρτη 9 Φεβρουαρίου 2011

Φτάνει ποια! να ξεβρομίσει η εκκλησιά από τους ΑΝΩΜΑΛΟΥΣ Κληρικούς


Έχει βρωμίσει η Εκκλησία από τους ανώμαλους κληρικούς.  
Διάβασα μια συνέντευξη του π. Αβέρκιου στην Espresso και έφριξα.
Νεαροί χωρίς να γνωρίζουν τι ζητούν 20 έως 25 ετών, τους έκαναν οι Δεσποτάδες Αρχιμανδρίτες για να τους έχουν ως παραστάτες στις φιέστες τους. Πήραν παχυλούς μισθούς από το κράτος, πνίγηκαν στα χρήματα των μυστηρίων και των τυχερών. Μετά ξύπνησε το πάθος το σεξουαλικό και δεν άφησαν αλλοδαπό για αλλοδαπό και νεαρό να μην προσπαθήσουν να τον «πάρουν».
Φτάνει ποια!
Όλοι οι Αρχιμανδρίτες να μπουν στα Μοναστήρια τους και να ζήσουν την ακτημοσύνη την οποία οι αλητήριοι υποσχέθηκαν. Να τους κοπεί ο μισθός, να μην έχουν αυτοκίνητα και να ζουν κοινοβιακή ζωή. Να ζήσουν την αγνότητα μέσα στο περιβάλλον της Μονής και όχι να γυρνούν από καφετέρια σε μπαρ και φαγάδικα.
Αν δεν τα δεχθούν να καθαιρεθούν για να ξεβρομίσει η Αγία και Άσπιλη Εκκλησία μας από όλα αυτά τα βρωμερά υποκείμενα.

Δευτέρα 7 Φεβρουαρίου 2011

Αυτοί είναι οι ευσεβιστές που επί χρόνια μας μιλούν για ηθική.



Για την Αδελφότητα Θεολόγων «Η ΖΩΗ» επί χρόνια γράφει ο Γεώργιος Μουστάκης και την ζωή μέσα στην ΖΩΗ την περιγράφει γλαφυρά ο Χρήστος Γιανναράς.
Η αλεπού την τρίχα αλλάζει στο μυαλό παραμένει η ίδια. Την δεκαετία του 1950 εκμεταλλεύθηκε την φοιτητική φτωχολογιά για να επεκτείνει τα ακίνητα και την περιουσία της σε βάρος της φτώχειας τους. Τους προσλάμβανε χωρίς ασφάλιση να δουλεύουν σαν σκλάβοι για να πληρώνουν τα χρήματα του χώρου διαμονής. Τα δωμάτια με 15 και 30 κλίνες.
Αυτοί οι Ιεραπόστολοι του πευκόφυτου κτήματος της Αγίας Παρασκευής. Που απολαμβάνουν ζωή τρυφηλή δεν έχουν ούτε ιερό ούτε όσιο. Δεν υπολογίζουν στον άνθρωπο αλλά στο κέρδος. Τί να τα κάνουν τα χρήματα τα 14 εναπομείναντα ραμολιμέντα του Σωματείου; Ο τάφος τους περιμένει αλλά αυτοί μόνο το κέρδος έχουν στο νου του. ΖΩΗ τους είναι το χρήμα. Για τις λίρες έφτασαν ως τα Δικαστήρια οι αλητήριοι μετά τον χωρισμό του μονοπωλίου το 1959 και 1960.
Απέλυσαν μετά από 26 χρόνια υπάλληλο τους. Τον απέλυσαν για να εξοικονομήσουν χρήματα. Δεν έχουν ούτε ιερό ούτε όσιο. Είναι οι έμποροι των θρησκευτικών. Που είσαι Σεραφείμ Τίκα να τους καταγγείλεις. Μόνο εσύ μπόρεσες τουλάχιστον να τους βάλεις στην άκρη και να σταματήσεις την παντοδυναμία τους.  
Αφού και οι Χριστιανοί απολύουν με δόλιο τρόπο υπαλλήλους τι να κάνουν οι κοσμικοί.
Αυτοί είναι οι ευσεβιστές που επί χρόνια μας μιλούν για ηθική.
Αυτοί είναι που πιστεύουν ότι είναι νόμιμο είναι και ηθικό.
Χριστέ μου πως την ανέχεσαι τέτοια θεομπαιξία από φαρισαίους κληρικούς και λαϊκούς σωματείων και αδελφοτήτων κατ’ επίφαση χριστιανικών;