Κυριακή 28 Φεβρουαρίου 2010

Λούλης: "Η επίθεση εναντίον του Εφραίμ είναι επίθεση κατά του Αγίου Όρους"

«Η επίθεση εναντίον του Ηγουμένου Εφραίμ και της Μονής Βατοπαιδίου είναι επίθεση κατά του Αγίου Όρους, της Ορθοδοξίας και εν τέλει των Εθνικών συμφερόντων. Το Βατοπέδι είναι αδικημένο από τις ανταλλαγές και όχι το ελληνικό δημόσιο! Ο Γέροντας Εφραίμ επιχειρείται να μετατραπεί σε εξιλαστήριο θύμα, σε αποδιοπομπαίο τράγο για να καλυφθούν τα πραγματικά μεγάλα και φλέγοντα ζητήματα των σκανδάλων που συνταράσσουν την Ελλάδα και η κακή κατάσταση της οικονομίας», τονίζει μεταξύ άλλων ο κ. Κωνσταντίνος Λούλης σε αποκλειστική συνέντευξή του, στο Πρακτορείο Εκκλησιαστικών Ειδήσεων «Romfea.gr».

Ο Κύριος Κωνσταντίνος Λούλης ο γνωστός στο πανελλήνιο αλλά και διεθνώς, επιτυχημένος επιχειρηματίας που υπήρξε Πολιτικός Διοικητής του Αγίου Όρους και γνωρίζει καλύτερα από τον καθένα τα τεκταινόμενα στην Μοναστική Πολιτεία είχε μια εκ βαθέων συζήτηση με τον Διευθυντή της «Ρομφαίας» κ. Αιμίλιο Πολυγένη για το ζήτημα της Ιεράς Μονής Βατοπαιδίου και τον Αρχιμανδρίτη και Ηγούμενό της Γέροντα Εφραίμ.

Με τον μεστό και ξεκάθαρο λόγο ενός ανθρώπου που δεν «μασάει» τα λόγια του ούτε φοβάται να πει τα πράγματα με τ’ όνομά τους, σε μια συνέντευξη ποταμό, μας λέει:

Κων/νος Λούλης: Κύριε Πολυγένη όταν πήγα στο Άγιο Όρος ως Διοικητής είχα την χαρά, την τιμή και την ευλογία να γνωρίσω προσωπικά τον μακαριστό Γέροντα Παϊσιο.

Με το ανεπανάληπτο γλυκό του χαμόγελο και την παρρησία του ανθρώπου του Θεού μου είχε πει: «Κύριε Διοικητά το Άγιον Όρος είναι ένα περιβόλι. Το Περιβόλι της Παναγιάς μας. Όπως σε κάθε περιβόλι όμως θα δείτε μέλισσες και μύγες. Αν θέλετε να συναντήσετε την ευωδία ακολουθείστε τις μέλισσες κι αν θέλετε να συναντήσετε την δυσωδία ακολουθήστε τις μύγες.»

Σας λέγω λοιπόν ευθύς εξ αρχής, ότι ο Γέροντας Εφραίμ είναι μια «μέλισσα» που ακολουθώντας τον σε οδηγεί σε λουλούδια πανέμορφα και ευωδιαστά του πνεύματος και οι ανώνυμοι(;) ασχημονούντες κατήγοροί του θλιβερές και άσχημες μύγες…

Αιμίλιος Πολυγένης: Κύριε Λούλη, είναι πάντως γεγονός ότι το ζήτημα του Βατοπεδίου που ήδη στην συνείδηση των περισσότερων «καταγράφεται» ως το «σκάνδαλο του Βατοπεδίου», έχει προκαλέσει μεγάλο προβληματισμό και αναταραχή ανάμεσα στους πιστούς. Ποια είναι η άποψή σας;

Κων/νος Λούλης: Το Άγιον Όρος είναι ένας μοναδικός τόπος με πολλές ιδιαιτερότητες. Δεν είναι εύκολο για τον κάθε ερευνητή να ασχοληθεί με τα θέματά του αν δεν έχει ιδία, εμπεριστατωμένη άποψη και εμπειρία γύρω από τα ιδιαίτερα λεπτά ζητήματα του Αγιορίτικου Μοναχισμού.

Δυστυχώς, οι περισσότεροι που ασχολούνται με το επίκαιρο αυτό θέμα ή είναι γυναίκες οπότε – εκ των πραγμάτων λόγω αβάτου δεν έχουν καν ιδία άποψη – ή άνδρες που δεν έχουν επισκεφθεί ποτέ το Άγιον Όρος ή το συγκεκριμένο αυτό Μοναστήρι!

Η διαστρέβλωση της αλήθειας ότι δηλαδή η σημερινή εικόνα της Μονής Βατοπαιδίου δεν έχει σχέση με αυτό που φαντάζεται ο μέσος άνθρωπος είναι ανεξήγητη σε εμένα τουλάχιστον που γνωρίζω όσο ελάχιστοι την ιστορία της στις τελευταίες 10ετίες.

Διαβάζοντας τις κρίσεις και τις περιγραφές για την σημερινή κατάσταση με θλίψη θυμήθηκα την εικόνα που αντίκρισα στην πρώτη μου επίσκεψη στην Ιερά Μονή Βατοπαιδίου τον Αύγουστο του 1987.

Περνώντας τότε το κατώφλι της Μονής, έμεινα άφωνος και ένοιωσα το φόβο αντικρίζοντας ένα τεράστιο αλλά ουσιαστικά έρημο Μοναστήρι με μόνο 5 Μοναχούς που ήταν κλεισμένοι λόγω γήρατος στα κελιά τους, (κάποτε είχε 1.000 Μοναχούς), ιδιόρρυθμο χωρίς Ηγούμενο επί 5 αιώνες, με κλειστές τις 50 υπέροχες εκκλησίες του. (Πρώτη φορά στο Άγιο Όρος όπου πήγαινα από το 1976 βρέθηκα σε Μοναστήρι όπου δεν τελούταν Θεία Λειτουργία), με χορταριασμένες αυλές, βουλιαγμένες σκεπές, ετοιμόρροπα άδεια κτίρια και φυσικά όπως όλα τα παλαιά Βυζαντινά Μοναστήρια με κειμήλια που δεν είχε όμως την δυνατότητα να προσκυνήσει κανένας.

Ήταν η πρώτη φορά που ένοιωσα πως βρισκόμουν σε μία νεκρή πολιτεία όπου έμοιαζε να έχει εγκαταλειφθεί λόγω κάποιας ... επιδημίας. (ΣΗΜ. Για αυτή την απαράδεκτη εικόνα κανένας ή καμία δημοσιογράφος δεν είχε τότε ασχοληθεί ...).

Δεν νομίζω πως ο μέσος άνθρωπος έχει αυτή την εικόνα ως πρότυπο Ιεράς Μονής και απορρίπτει την σημερινή πρότυπη – υποδειγματική εικόνα μιας ζωντανής - πνευματικά και ουσιαστικά - Μονής όπου εγκαταβιώνουν άνω των 100 Μοναχών με 75 πανεπιστημιακά πτυχία και με μέση ηλικία κάτω των 45 ετών, οι οποία δημιούργησαν μία Ορθόδοξη Χριστιανική κυψέλη που πραγματοποίησε ένα τεράστιο έργο – ορατό για κάθε προσκυνητή – καλοπροαίρετο άνθρωπο.

Έχει αναλογιστεί κανείς για ποιους σκοπούς χρειάζονται οι Ιερές Μονές, τα χρήματα γενικώς, που μέρος αυτών προκύπτει και από την εκποίηση ακίνητης περιουσίας; Στην συγκεκριμένη περίπτωση καθημερινά το Μοναστήρι αυτό φροντίζει για την τροφή και την παραμονή 300 ατόμων (100 Μοναχοί – 100 επισκέπτες – 100 εργάτες).

Αναστήλωσε εγκαταλελειμμένα τεράστια κτιριακά συγκροτήματα συνολικής επιφάνειας 45.000 τ.μ. που επί 5 αιώνες είχαν μείνει ασυντήρητα και ήταν υπό κατάρρευση, και έφερε στο φως συντηρώντας παράλληλα ανεκτίμητους Θρησκευτικούς θησαυρούς που επί αιώνες φθείρονταν σε σκοτεινά υπόγεια (υπάρχουν σχετικές φωτογραφίες).

Σήμερα ο κάθε καλοπροαίρετος προσκυνητής μένει έκπληκτος από το μέγεθος και το επίπεδο του νέου σκευοφυλακίου (Μουσείου) της Μονής Βατοπαιδίου που συγκαταλέγονται μεταξύ των σπουδαιότερων σε ολόκληρη την Ορθοδοξία.

Καθημερινά ενισχύει – αγνώστους στην πλειοψηφία τους – αναξιοπαθούντες με ετήσιο κόστος εκατοντάδων χιλιάδων ευρώ, έχει πραγματοποιήσει εκδόσεις σπανίων πολύτιμων βιβλίων και πραγματοποιεί Θρησκευτικά συνέδρια σε πολυπληθέστατα ακροατήρια με εξαιρετική επιτυχία. Επίσης έχει συμβάλλει καταλυτικά στην απεξάρτηση νέων ανθρώπων από ναρκωτικά.

Έχει όμως να καλύψει και το κόστος ενός τεράστιου Ιεραποστολικού έργου στο εξωτερικό. Αν ήταν σε θέση το κράτος να συνειδητοποιήσει την σημασία του Ιεραποστολικού έργου, όχι απλά θα έδινε με ανταλλαγή αλλά θα χάριζε ένα μικρό έστω κομμάτι της δημόσιας περιουσίας στα Μοναστήρια για να αξιοποιηθεί αυτή για ένα τέτοιο τεράστιο Εθνικό σκοπό.

Όμως εμείς το ασύλληπτο αυτό έργο το αφήσαμε σε άλλους. Για ποιο σκάνδαλο μιλάμε λοιπόν; Σκάνδαλο θα ήταν να αφεθεί στην εγκατάλειψη, τον μαρασμό και την διάλυση ένα από τα ιστορικότερα, μεγαλύτερα και σημαντικότερα Μοναστήρια της Ορθοδοξίας.

Αιμίλιος Πολυγένης: Θα επιμείνω όμως κύριε Λούλη: Η κοινή πεποίθηση των περισσοτέρων ανθρώπων είναι ότι ο Ηγούμενος Εφραίμ και το Βατοπέδι, ωφελήθηκε τα μέγιστα μέσω των περίφημων ανταλλαγών που κατά πολλούς έγιναν στο σκοτάδι, με αδιαφανείς διαδικασίες και εις βάρος του Δημοσίου δηλαδή εις βάρος του συμφέροντος των πολλών…

Κων/νος Λούλης: Αν κάποιος αδικήθηκε και ζημιώθηκε από τις ανταλλαγές αυτός είναι η Μονή Βατοπεδίου και όχι το Ελληνικό Δημόσιο και αυτό θα σας το αποδείξω με δυό απλούστατες προτάσεις-διαπιστώσεις που καταλαβαίνει ο καθένας.

Αν το Ελληνικό Δημόσιο θεωρεί ότι εθίγη, ότι εζημιώθη, ότι εξηπατήθη από τις περίφημες ανταλλαγές τότε γιατί δεν δέχεται την επίσημα διατυπωθείσα πρόταση του Γέροντος Εφραίμ και της Ι.Μ.Μ του Βατοπαιδίου για την αντιστροφή των ανταλλαγών και την επιστροφή στο Δημόσιο όσων έδωσε στο Βατοπέδι και αντίστοιχα την επιστροφή στο Μοναστήρι όσων έδωσε στο Δημόσιο;

Επίσης γιατί δεν έγινε το προφανές από την μεριά του Δημοσίου που είναι η καταφυγή σε έναν από τους τόσους εγκυρότατους Διεθνείς Οίκους Εκτιμήσεως Ακινήτων προκειμένου να υπάρχει και μια «ανεξάρτητη» τρίτη άποψη αφού υπάρχει η καχυποψία ότι τόσοι και τόσοι δημόσιοι λειτουργοί μέχρι και Υπουργοί διαφορετικών κυβερνήσεων ΟΛΟΙ (;) «συνωμότησαν» υπέρ του Εφραίμ;

Αιμίλιος Πολυγένης: Ποια πιστεύετε ότι είναι τα βασικά σημεία που πρέπει να προσέξει ο καλοπροαίρετος άνθρωπος στα όσα ακούει, βλέπει και διαβάζει για το ζήτημα της Υπόθεσης Βατοπεδίου;

Κων/νος Λούλης: Πιστεύω ότι υπάρχουν τρία βασικά σημεία που πρέπει να προσεχτούν και θα καταλάβετε αμέσως γιατί σας είπα εξ’ αρχής ότι εν τέλει η επίθεση εναντίον του Βατοπαιδίου και του Γέροντος Εφραίμ είναι επίθεση κατά του Αγίου Όρους, της Ορθοδοξίας και των ελληνικών συμφερόντων:

ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΚΥΡΙΟΤΗΤΟΣ πάνω στη Λίμνη Βιστωνίδα

Τα περί νομικής ακυρότητος των χρυσοβούλων που έσπευσαν πολλοί να καταγγείλουν, είναι θέματα ιδιαίτερα λεπτά και επικίνδυνα και καλό είναι να είμαστε προσεκτικοί στην κάθε μας λέξη περί ΧΡΥΣΟΒΟΥΛΩΝ και Εκκλησιαστικών ΙΔΙΟΚΤΗΣΙΑΚΩΝ καθεστώτων.

Γνωρίζετε πως υπάρχουν σε άλλες τρεις χώρες Ελληνορθόδοξα πατριαρχεία τα οποία στηρίζουν το ιδιοκτησιακό τους δικαίωμα σε Βυζαντινά χρυσόβουλα, πατριαρχικά συγίλια και αχτιναμέδες των οποίων η ισχύς έχει αναγνωρισθεί ακόμη και από ευρωπαϊκά δικαστήρια.

Ας αναλογισθούν ορισμένοι την αξία αυτών των κατακτήσεων - 16 αιώνων –που είναι μοναδικά προπύργια της θρησκευτικής και πολιτιστικής παραδόσεως του Ελληνισμού, που άντεξαν διαχρονικά, κυματίζοντας εκεί η Ελληνική σημαία.

Χρειάζεται ιδιαίτερη ΠΡΟΣΟΧΗ μην τυχόν άθελά τους ΥΠΟΣΚΑΠΤΟΥΝ παρόμοια ιδιοκτησιακά δικαιώματα των τριών Ελληνορθόδοξων πατριαρχείων και της Μονής Σινά.

Οι τίτλοι που προανέφερα έχουν αναγνωριστεί ως απολύτως έγκυροι από την Ελληνική πολιτεία ανέκαθεν. Ο τέως πρόεδρος της Γαλλίας Μιτεράν απόρησε όταν είδε στην καρδιά του Σινά να κυματίζει τεράστια η ελληνική σημαία και στην συνέχεια ερχόμενος στην Ελλάδα μας είπε: «Δεν ήξερα πως έχετε αυτοκρατορία τριών Ηπείρων»!!

ΑΝΤΑΛΛΑΓΕΣ ΜΕ ΤΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΔΗΜΟΣΙΟ

Εάν δεχθούμε ως αληθινά όλα αυτά που λέγονται για τον Ηγούμενο Εφραίμ ότι δηλαδή είναι ραδιούργος, απατεώνας, Ρασπούτιν κ.α. τότε αυτόματα θα πρέπει να δούμε πως στην απέναντι πλευρά – δηλαδή σε ότι αφορά τα στελέχη της κρατικής πυραμίδας – υπάρχουν μόνον ΔΥΟ λογικές εκδοχές εμπλοκής ΧΩΡΙΣ να υπάρχει τρίτη.

Η ΜΙΑ εκδοχή είναι να υποθέσει κανείς ότι επί σειρά 10 ετών, διάφορα συλλογικά κρατικά όργανα δηλ. υπουργοί, δικαστήρια, νομικά συμβούλια του κράτους, υπηρεσία δημοσίων κτημάτων, ορκωτοί εκτιμητές του δημοσίου κ.α., υπήρξαν αφελείς πράγμα που η απλή λογική απορρίπτει. Δηλαδή την ομαδική αφέλεια(!)και μάλιστα διαχρονικά με πρόσωπα που εν τω μεταξύ άλλαζαν!!

Άρα καλούμεθα να δεχθούμε πως περισσότεροι από 100 ανώτεροι κρατικοί λειτουργοί υπήρξαν αφελείς και ανάμεσά τους δεν βρέθηκε ένας με σχετική έστω λογική για να αντιδράσει!

Η ΑΛΛΗ εκδοχή είναι να υποθέσει κανείς πως ο Ηγούμενος Εφραίμ στην ίδια 10ετία, συνέστησε συνωμοτική συμμαχία με ΟΛΑ αυτά τα πολλά αυτά πρόσωπα όλων των προαναφερομένων κρατικών φορέων με σκοπό να βλάψουν ΟΛΟΙ αυτοί μαζί τα συμφέροντα του δημοσίου και να ωφεληθούν αντιστοίχως οι ίδιοι!!

Αλλά το να δεχθεί κανένας ότι ο Εφραίμ συμμάχησε συνωμοτικά, σε βάρος του δημοσίου, με τόσα πολλά και κατά καιρούς εναλλασσόμενα πρόσωπα μέλη συλλογικών κρατικών οργάνων, διαφόρων αρμοδιοτήτων και επιπέδων και για διάστημα πέραν της 10ετίας είναι ένα σενάριο που δύσκολα δέχεται, η κοινή λογική και του πλέον καχύποπτου ανθρώπου.

Δηλαδή πρέπει να δεχθούμε πως ανάμεσα σε επίσης περισσότερους από 100 υψηλότατους κρατικούς λειτουργούς δεν υπήρξε ένας έντιμος ώστε να αρνηθεί να συμμετέχει για να σπάσει ο κρίκος της αλυσίδας μιας τόσο μεγάλης συμμορίας.

Άρα το ερώτημα σε ότι αφορά την κρατική πλευρά είναι να δεχθούμε τα όργανά της ως ΑΦΕΛΕΙΣ ή ως ΣΥΝΩΜΟΤΕΣ (άσχετα αν κάποιοι λόγω παραγραφής θα εξαιρεθούν των κυρώσεων). Δεν υπάρχει άλλη εκδοχή.

ΕΥΘΥΝΕΣ ΤΟΥ ΗΓΟΥΜΕΝΟΥ ΕΦΡΑΙΜ

Δεν πρέπει να ξεχνάει κανένας ότι ο Εφραίμ αντάλλαξε όχι δικό του ακίνητο αλλά της Μονής. Λείπει δηλαδή και το κίνητρο του ατομικού του οφέλους.

Τα μοναστήρια είναι ΝΟΜΙΚΑ ΠΡΟΣΩΠΑ ΔΗΜΟΣΙΟΥ ΔΙΚΑΙΟΥ δηλαδή ανήκουν στο κράτος και στον Ελληνικό λαό. Δεν ανήκουν σε κανέναν Εφραίμ, Ιωακείμ ή Ιερόθεο. Αυτό το αγνοούν δυστυχώς οι περισσότεροι.

Στην περίπτωση Βατοπαιδίου ξεκινάμε από μια ιδιοκτησία ενός νομικού προσώπου ΔΗΜΟΣΙΟΥ Δικαίου (Βιστωνίδα), την ανταλλάσσουν, αφού εν τω μεταξύ οι ειδικοί εκτίμησαν, μελέτησαν και επικύρωσαν τελικά τις πράξεις τους – σε ένα χρονικό ορίζοντα 10 ετών (!) - με κάποια άλλα ακίνητα του ΔΗΜΟΣΙΟΥ και το προϊόν της ανταλλαγής καταλήγει στην Μονή που είναι πρόσωπο ΔΗΜΟΣΙΟΥ δικαίου!

Δηλαδή: ΔΗΜΟΣΙΟ ® ΔΗΜΟΣΙΟ ® ΔΗΜΟΣΙΟ!

Ποιους λοιπόν εζημίωσε, σε τι έχει ευθύνη ο Εφραίμ ατομικά όταν δεν ενεργεί για ΙΔΙΟΝ όφελος; Ο Εφραίμ ουσιαστικά με τις ενέργειές του έχει τελικό σκοπό να συντηρήσει μια ΔΗΜΟΣΙΑ περιουσία που ανήκει στον Ελληνικό λαό ο οποίος συρρέει εκεί, στο Βατοπαίδι κατά 10δες χιλιάδες - προφανώς για λόγους που πολλοί αγνοούν-.

Αιμίλιος Πολυγένης: Και όλα αυτά που ακούγονται και προβάλλονται τώρα τελευταία μέσα από τηλεοπτικές εκπομπές για εκδιώξεις μοναχών, ακόμη και για…ύποπτους θανάτους για τα οποία και πάλι κατηγορείται ο Ηγούμενος της Μονής Βατοπαιδίου;

Κων/νος Λούλης: Σας είπα ευθύς εξ’ αρχής ότι στο Άγιον Όρος όπως σε κάθε περιβόλι υπάρχουν μέλισσες και μύγες και πως κατά την ταπεινή μου άποψη η επίθεση αυτή στοχεύει τον Αγιορείτικο Μοναχισμό συνολικά, την Ορθοδοξία και την Ελλάδα. Θα σας επαναλάβω αυτά που είπα σε τηλεοπτική εκπομπή για να έχουν πλήρη εικόνα οι χιλιάδες αναγνώστες σας.

Σε ότι αφορά τις δήθεν εκδιώξεις Μοναχών σας πληροφορώ ότι στο Άγιο Όρος υπάρχει καταστατικός χάρτης που περιγράφει συγκεκριμένα μέσα από σαφέστατες διαδικασίες τον τρόπο με τον οποίο μπορεί να εγκαταβιώσει ΝΟΜΙΜΑ κάποιος Μοναχός.

Αν κάποιος θεωρεί πως το Άγιο Όρος είναι ξέφραγο αμπέλι και μπορεί ο κάθε ένας να γράφει στα παλιά του τα παπούτσια αρχές και διαδικασίες αιώνων, αυτός θα έχει προβλήματα. Για όλους όσους παρουσιάσανε στην τηλεόραση ως…«θύματα του διωγμού του Εφραίμ» δεν είπανε το βασικότερο:

Πώς όλοι αυτοί είναι σχισματικοί ζηλωτές, βρίσκονται εκτός της κανονικής Εκκλησίας κατά τον ακριβή χαρακτηρισμό του Οικουμενικού Πατριαρχείου και συνεχώς σχολιάζουν και υβρίζουν τον Οικουμενικό Πατριάρχη Βαρθολομαίο, και αμφισβητούν το κύρος της Ιεράς Κοινότητος!

Κανένας από αυτούς δεν είχε επικυρωμένο από την Μονή ομόλογο σύμφωνα με τους κανόνες της Ιεράς Κοινότητος. (Ομόλογο εννοούμε το τοπικό σύμφωνο εγκαταβίωσης σε ένα κελί).

Προβάλλονται λοιπόν με τόση στοργή όλους αυτούς που βρίσκονται εκτός των νόμων και των κανόνων της Εκκλησίας. Προβάλλουν και δίνουν βήμα στους εχθρούς του Οικουμενικού Πατριάρχη και ίσως αυτό δεν το έχουν ακόμη καταλάβει ή καμώνονται πως δεν το καταλαβαίνουν.

Αν ήταν σοβαρές οι καταγγελίες και είχαν αίσθηση της σοβαρότητος οι καταγγέλλοντες, γιατί αγνόησαν αυτούς τους 3 λογικούς, υπεύθυνους και νόμιμους δρόμους δηλαδή την Ιερά Κοινότητα, το Οικουμενικό Πατριαρχείο και τον Εισαγγελέα Θεσσαλονίκης και πήγαν τζεημςμποντικά - κατά περίεργο τρόπο – στα κανάλια;

Μέσα στους 2.500 Μοναχούς που στην συντριπτική τους πλειοψηφία είναι σοβαροί, αφοσιωμένοι στην πνευματική τους πορεία με σεβασμό στην Ιερά Κοινότητα και στο Πατριαρχείο, υπάρχει και ένα ποσοστό – μικρό ευτυχώς – που για διαφορετικές αιτίες θέλουν να καταστρατηγούν τους νόμους και τους κανόνες της Εκκλησίας και της Ιεράς Κοινότητος.

Το Άγιο Όρος δίνει καταφύγιο σε κάθε ψυχή που περνά την πόρτα του. Πολλούς που δημιουργούν προβλήματα προσπαθεί κατ’ αρχάς με αγάπη να τους νουθετίσει.

Όταν όμως εξαντλούνται τα όρια φτάνει σε σημείο η ίδια η Μοναστική Πολιτεία να εκδιώκει με απέλαση πολλούς από αυτούς. Και όμως οι δημοσιογράφοι προβάλλουν αυτούς και αυτή την εικόνα περνάνε προς τα έξω.

Τα περί περιέργων θανάτων ξεπερνούν τα όρια της γελοιότητος. Όποιος πεθάνει στο Άγιο Όρος δεν γίνεται ταφή αν δεν έρθει πρώτα γιατρός και αστυνόμος. Ή μήπως παραπλανήθηκαν και αυτοί;

Είναι δυνατόν αν δεν είχαν διαλευκανθεί – τότε προ 20αετίας αυτές οι συκοφαντίες – το Πατριαρχείο και η Ιερά Κοινότητα να συναινούσαν κατά πανηγυρικό τρόπο την εγκαταβίωση της συνοδείας του Γέροντα Ιωσήφ στη Μονή Βατοπαιδίου;

Βέβαια θα πούμε και σ’ αυτή την περίπτωση πως και αυτοί ... παραπλανήθηκαν όπως Υπουργοί, Δικαστικοί, Αστυνομικοί, το Νομικό Συμβούλιο του κράτους, και 100ντάδες Ανώτατοι Κρατικοί Λειτουργοί... Όλοι αυτοί ήταν λοιπόν αφελείς ...

Όσο για την προβολή της ανώνυμης καταγγελίας των…60 Γερόντων (!) - προς το τέλος αυτής εκπομπής - όπου αναγράφονταν ένα προς ένα τα ονόματα όλων των Ηγουμένων με απαξιωτικά σχόλια (χουντικοί κ.α.) καθώς και ψεύδη για την καταγωγή τους σαν να μην γεννήθηκε κανείς τους στην Ελλάδα αλλά σε άλλες χώρες του πλανήτη (!), ο δημοσιογράφος κ. Καλοκαιρινός παρατήρησε:

«Για όλη αυτή την κατάσταση ευθύνονται τα μιάσματα του Ιερωνύμου που τους εγκατέστησε με τις συνοδείες τους στο Άγιο Όρος».

Το μοναδικό μου σχόλιο σ’ αυτό που επαναλαμβάνω και από το βήμα της «ΡΟΜΦΑΙΑΣ» είναι: ΑΙΣΧΟΣ και ΝΤΡΟΠΗ! Γιατί είναι τουλάχιστον απαράδεκτο να «σβήνεται με μια μονοκοντυλιά» η τεράστια συμβολή στην αναγέννηση του Αγίου Όρους και την άνοιξη του μοναχισμού και πάλι πραγματικά Αγίων και Πνευματικοτάτων Ηγουμένων και Πατέρων όπως οι Αρχιμανδρίτες Γεώργιος Καψάνης της Γρηγορίου, Αλέξιος της Ξενοφώντος, Αιμιλιανός της Σιμωνόπετρας, Γρηγόριος της Δοχειαρίου και Εφραίμ της Φιλοθέου που την δεκαετία του ’70 ανέστησαν το Περιβόλι της Παναγίας.

Με τέτοιες ανάλογες κατηγορίες ή μάλλον πολύ βαρύτερες έχουν κατηγορηθεί 100άδες Πατέρες της Εκκλησίας από τον Ιωάννη τον Χρυσόστομο μέχρι και τον Άγιο Νεκτάριο.

Αλλά στα Εκκλησιαστικά και Θεολογικά θέματα η αλήθεια τελικά λάμπει παρά τους τόνους λάσπης που ορισμένες δυνάμεις προσπαθούν να ρίξουν.

Αιμίλιος Πολυγένης: Τι πιστεύετε τελικά ότι θα γίνει με την «Υπόθεση Εφραίμ-Βατοπαιδίου»; Τι μήνυμα στέλνετε στους αναγνώστες μας σε όλον τον κόσμο;

Κων/νος Λούλης: Πιστεύω δυστυχώς πως όπως και άλλες φορές έτσι και σήμερα «ξεθάβεται» και αναμοχλεύεται η «υπόθεση Εφραίμ -Βατοπαιδίου» για να στραφεί αλλού το ενδιαφέρον της κοινής γνώμης και συγκεκριμένα μακρυά από σοβαρότατα χρονίζοντα σκάνδαλα διαπλοκής, της κακής κατάστασης της ελληνικής οικονομίας.

Αναζητείται επειγόντως εξιλαστήριο θύμα και αποδιοπομπαίος τράγος για να του «φορτώσουν» όσα περισσότερα μπορούν και να τον «δαιμονοποιήσουν» για να «ξεγλιστρήσουν» οι πραγματικοί υπεύθυνοι για το σημερινό χάλι της χώρας και τον διασυρμό της στον κόσμο. Το είπα και το ξαναλέω πως ο Γέροντας Εφραίμ είναι ένα ΔΙΑΜΑΝΤΙ!.

Ο Ηγούμενος του Βατοπαιδίου Γέροντας Εφραίμ πέρα από τον βαρύ σταυρό της αναστηλώσεως της Μονής και το τεράστιο εξωτερικό Ιεραποστολικό έργο έπρεπε παράλληλα να βάλει τάξη και να αξιοποιήσει την επί χρόνια εγκαταλελειμμένη και ανεκμετάλλευτη περιουσία της Μονής που προήλθε σε αυτή από συγκεκριμένες δωρεές ανά τους αιώνες τις οποίες σεβάστηκαν - αλλόθρησκοι και μη - κατακτητές (Τούρκοι, Άραβες, Βούλγαροι, Γερμανοί και Ιταλοί).

Αν ο Ηγούμενος άφηνε τα περιουσιακά στοιχεία της Μονής να ρημάξουν και να καταπατηθούν με αποτέλεσμα να περιοριστούν σημαντικά τα έσοδα της Μονής και το αναστηλωτικό της έργο τότε δεν θα υπήρχε καμία κριτική άσχετα αν το Μοναστήρι παρήκμαζε.

Στην περίπτωση αξιοποιήσεως της εκκλησιαστικής περιουσίας θαυμάζω την Καθολική Εκκλησία – στο μοναδικό αυτό σημείο – γιατί μεθοδικά θεμελίωσε όλη την ανάπτυξη και την δράση της σε ένα σοβαρό οικονομικό υπόβαθρο 10πλασσιάζοντας έτσι το ποίμνιό της έναντι της Ορθοδόξου Εκκλησίας και πραγματοποιώντας παράλληλα ένα τεράστιο αξιοθαύμαστο κοινωνικό έργο.

Όπως οι περισσότεροι Ηγούμενοι του Αγίου Όρους που είχα την τύχη να γνωρίσω έτσι και ο Γέροντας Εφραίμ, πτωχός γεννήθηκε, πτωχός έζησε και ζει και θα πεθάνει με μόνη περιουσία το ράσο του. Οι Ηγούμενοι είναι διαχειριστές ξένων χρημάτων.

Δεν αγωνίζονται για να φτιάξουν όπως εμείς σπίτια και περιουσίες αλλά τα Μοναστήρια των πιστών. Μόνο όποιος κατηγορεί για φιλαργυρία τον ... ταμία μιας τράπεζας μόνο αυτός μπορεί να κατηγορεί ανάλογα τους Ηγουμένους και την εκκλησία σε ότι αφορά την οικονομική διαχείριση της περιουσίας τους.

Προσωπικά πάντως είμαι ευγνώμων στον Θεό γιατί συνέβαλα και εγώ με όλες μου τις δυνάμεις ως Πολιτικός Διοικητής το 1989 να γίνει το Ιστορικό αυτό Μοναστήρι μετά 536 χρόνια κοινόβιο, να αποκτήσει έναν εκλεκτό Ηγούμενο και να πραγματοποιήσει ένα τέτοιο εξαιρετικό έργο.

Ειλικρινά παρακολουθώντας τα όσα λέγονται και γράφονται για την Ι. Μ. Βατοπαιδίου από την ανθρώπινη μεν πλευρά αισθάνθηκα πικρία και θλίψη γιατί γνωρίζω σε βάθος όσο ελάχιστοι την αλήθεια σχετικά με την υπόθεση αυτή.

Από την πνευματική όμως πλευρά αισθάνθηκα τεράστια ικανοποίηση γιατί επιβεβαίωσα για πρώτη φορά πρακτικά στη ζωή μου πως η απόδειξη για το μέγεθος της αξίας ενός Χριστιανικού έργου είναι ο πόλεμος που δέχεται.

Κλείνοντας, Σας ευχαριστώ για αυτή την ευκαιρία να παρουσιάσω συνολικά το ζήτημα στους χιλιάδες αναγνώστες της «Romfea.gr», από όλο τον κόσμο και να διαβεβαιώσω όλους τους καλοπροαίρετους χριστιανούς που ανησυχούν και ίσως σκανδαλίζονται πως το μόνο σκάνδαλο που αφορά τον Γέροντα Εφραίμ και την Ιερά Μεγίστη Μονή του Βατοπαιδίου είναι η άδικη επίθεση και ο διωγμός που υφίστανται. Όμως πίστευα και πιστεύω πως «η απόδειξη για το μέγεθος της αξίας ενός Χριστιανικού έργου είναι ο πόλεμος που δέχεται».

Πηγή: Ρομφαία

Αθανάσιος Γιέβτιτς για Τσέτση και ηγεμονικό ρόλο του Οικουμενικού Πατριάρχου

Ο Μέγας Πρωτοπρεσβύτερος του Οικουμενικού Θρόνου π. Γεώργιος Τσέτσης, μια διακεκριμένη θεολογική μορφή της Εκκλησίας μας και γενικότερα της Ελληνικής Ορθοδοξίας, είχε την καλοσύνη να ασχοληθεί μαζί μας και να απαντήσει σε προηγούμενη ανάρτηση του παρόντος ιστοτόπου μας σχετικά με τον Πατριάρχη μας.

Με τις απόψεις του αγαπητού μας π. Γεωργίου δεν συμφωνούμε απόλυτα. Παρά ταύτα, επειδή είναι γραμμένες με πολύ ευγενικό τρόπο και επειδή μέσα από τη γραφίδα του συγγραφέως διασώζεται η αγαπητική σχέση και η αμοιβαία εκτίμηση, που έχουμε μεταξύ μας, δεν θέλησα να δώσω συνέχεια.

Μπορούμε άλλωστε οι χριστιανοί να διατηρούμε τη διαφωνία μας σε θεσμικά ή διοικητικά ζητήματα, αλλά συγχρόνως και την αγάπη μας.

Παλαιότερα, όταν ήμασταν νέοι, εάν είχαμε κάποια περίπτωση ιδεολογικής διαφωνίας, συνηθίζαμε να λέμε μεταξύ μας "Η γνώμη σου σεβαστή μεν, αλλ΄ ουχί ασπαστή!".

Να όμως, που οι απόψεις του π. Γεωργίου ενόχλησαν και μια άλλη θεολογική προσωπικότητα, τον Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη πρ. Ερζεγοβίνης κ. Αθανάσιο της Σερβικής Εκκλησίας, Καθηγητή της Θεολογικής Σχολής του Βελιγραδίου και ελληνομαθή.

Ο Σεβ. κ. Αθανάσιος είχε την καλοσύνη να μας αποστείλει ένα κείμενο, μέσα από το οποίο διατυπώνει μια άλλη άποψη για τον ηγεμονικό ρόλο του Οικουμενικού Πατριάρχου μέσα στη μεγάλη οικογένεια των Ορθοδόξων. Κατά τη γνώμη μας τεκμηριώνει την άποψή του με ισχυρά θεολογικά επιχειρήματα.

Την παρουσιάζουμε, λοιπόν, από το blog με την δήλωση, ότι οι απόψεις που εκτίθενται είναι θεολογικοί στοχασμοί και αναζητήσεις ενός Ορθοδόξου Μητροπολίτου και συγχρόνως Πανεπιστημιακού Διδασκάλου.

Εμείς απλώς τις φιλοξενούμε, επειδή έτσι προάγεται ο θεολογικός διάλογος. Προκειμένου δε να προλάβουμε μεμψιμοιρίες και άλλα παρόμοια από αυτόκλητους "Ηρακλείς" του Πατριαρχικού Θρόνου, οι οποίοι πλεονάζουν στις ημέρες μας, διαβεβαιώνουμε κάθε καλής πίστεως άνθρωπο, ότι σεβόμεθα και τον Θεσμόν του Πατριαρχείου και το σεπτό πρόσωπο του Πατριάρχου μας κ.κ. Βαρθολομαίου, αλλά το δικαίωμα να έχουμε γνώμη και να την εκφράζουμε ελευθέρως δεν το χαρίζουμε σε κανένα.

Όσα δε δημοσίως λέγονται ή πράττονται, δημοσίως και ελέγχονται! Αλλιώς δεν είμαστε υπηρέτες της αληθείας, αλλά της κολακείας!

+ Ο Καλαβρύτων και Αιγιαλείας Αμβρόσιος

Ο 34ος Αποστολικός Κανών και ο πατήρ Γεώργιος Τσέτσης

Αποστολικός Κανόνας 34: «Οι Επίσκοποι εκάστου έθνους πρέπει να γνωρίζουν τον πρώτο μεταξύ αυτών και να τον θεωρούν ως την κεφαλήν και τίποτε το περιττόν να μη κάνουν άνευ της γνώμης του, αλλά έκαστος ας κάνει μόνον ότι αφορά «τη εκείνου παροικία» (=επισκοπή) και των διαμερισμάτων αυτής. Αλλά ούτε τούτος (ο Πρώτος) να μην κάνει τίποτε άνευ της πάντων γνώμης, (δηλαδή άνευ των υπολοίπων Επισκόπων), διότι έτσι θα υπάρξει ομόνοια και θα δοξαστεί ο Θεός διά του Υιού εν Αγίω Πνεύματι, Πατήρ και Υιός καί Άγιο Πνεύμα».

Να υπενθυμίσουμε πως τούτος ο 34ος Αποστολικός Κανών είναι παρόμοιος με τον 9ον κανόνα της Συνόδου της Αντιοχείας, (340-341 μ.Χ.), ο οποίος αφορά το ίδιον θέμα κάπως αναλυτικότερον από τον πρώτον, ενώ στηρίζεται και επικαλείται αυτόν τον 34ον Αποστολικό Κανόνα, ειδικά με τα λόγια: «Κατά τον αρχαιότερο κρατούντα εκ των Πατέρων ημών κανόνα». Άλλωστε, τούτος ο 34ος Αποστολικός Κανόνας είναι ένας από τους θεμελιώδεις Κανόνες της Αρχαίας Εκκλησίας, ο οποίος συνδέει την συνοδική ζωή και την συνοδική οργάνωση της Εκκλησίας με την μίμησιν καί την αντανάκλασιν του υπέρ νούν ασυγκρίτου Μυστηρίου της Αγίας Τριάδος, διότι η Εκκλησία είναι δημιουργημένη και ζει και εργάζεται κατ’ εικόνα της Θείας Τριάδος ( Εφ. 2, 10-22, Κορινθ. Β΄ 13, 13, Μυσταγωγία Αγίου Μαξίμου).

Επαναλαμβάνοντες εν περιλήψει το περιεχόμενο του 34ου Αποστολικού Κανόνος, ο Κωνσταντινοπολίτης Κανονολόγος Ιωάννης Ζωναράς υπενθυμίζει πως ο 34ος Κανόνας εντέλλεται εις τους Επισκόπους κανείς να μην ενεργεί ανεξάρτητα εν σχέσει προς «την κοινήν της Εκκλησίας κατάστασιν», δηλαδή σε θέματα δογματικά, οικονομίας, δηλαδή διευθετήσεως γενικών λαθών, χειροτονίας Αρχιερέων καί άλλα παρόμοια, αλλά γύρω από αυτά τα θέματα μαζί με τον Πρώτο να συνδυασκέπτωνται καί να συναποφασίζουν το καλύτερον δι’ όλους… Αλλά καί εις τον Πρώτον Επίσκοπον δεν επιτρέπει (ο Κανών) «τη τιμή καταχρώμενον εις δυναστείαν ταύτην αμείβειν και εναυθεντείν», δηλαδή να μην κάνει κατάχρησιν της τιμής που έχει (πρωτείο τιμής) και να μη την μετατρέπη σε δυναστεία (=εξουσία) καί αυθαιρεσία, άνευ της κοινής γνώμης των Συλλειτουργών του, ενεργών κάτι από τα αναφερθέντα ή άλλα παρόμοια. Διότι (ο Κανών) επιθυμεί «ομονοείν τους αρχιερείς» και να είναι συνδεδεμένοι με «τω της αγάπης δεσμώ (Κολ. 3,14)» και να γίνονται «υπόδειγμα προς αγάπην τε και ομόνοιαν» στους κληρικούς τους και στον λαό, ώστε έτσι να δοξασθή ο Θεός κατά την ευαγγελικήν διδασκαλίαν, η οποία λέγει: «Ούτω λαμψάτω το φως υμών έμπροσθεν των ανθρώπων, όπως ίδωσιν υμών τα καλά έργα και δοξάσωσι τον Πατέρα υμών των εν τοις ουρανοίς» (Ματθ. 5, 16). Και θα δοξασθή ο Θεός (ο Πατήρ) διά του Κυρίου, διότι αυτός εφανέρωσεν το Όνομά του εν τοις ανθρώποις και την αγάπην ενομοθέτησεν. Και θα δοξασθή εν Αγίω Πνεύματι, διότι δια μέσου Αυτού οι Απόστολοι έγιναν σοφοί και εδίδαξαν τα έθνη (Σύνταγμα Ράλλη -Ποτλή, 2. 45-46).

Λοιπόν, και η απλή σύγκρισις του 34ου Αποστολικού Κανόνος, ιδιαιτέρως κατά την πιστήν ερμηνείαν του Ζωναρά, με το κείμενο του Πρωτοπρεσβυτέρου Γεωργίου Τσέτση, που έγραψε με αφορμή την πρόσφατη Συνεδρίασι της Διορθοδόξου Προπαρασκευαστικής Επιτροπής των Ορθοδόξων Αυτοκεφάλων Εκκλησιών στο Σαμπεζύ της Γενεύης, όπου ήτο παρών καί ο π. Τσέτσης (άλλωστε γνωστός ως «πανταχού παρών» της Γενεύης), δείχνει, για να πούμε απλά, δύο κόσμους ή για να πούμε με τα τελευταία δικά του λόγια, μεταξύ των λόγων του και των του Κανόνος «χάσμα μέγα εστήρικται» (Λουκ. 16, 26).

Διότι την στιγμή ακριβώς που οι Ορθόδοξοι έτειναν καί κατώρθωσαν νά συμφωνήσουν στην Γενεύη και να λειτουργήση με σωστόν τρόπο ο 34ος Αποστολικός Κανόνας περί της Συνοδικότητος της ζωής, οργανώσεως καί λειτουργίας των Ορθοδόξων Εκκλησίων στο επίπεδο των διαβοήτων «Αυτοκεφαλιών» - καίτοι ζήτημα είναι εάν ο Κανόνας ούτος λειτουργεί και μέσα σ’ αυτά τα περιφρουρημένα «κάστρα», διότι και εκεί συχνά συμβαίνει ώστε «τη τιμή καταχρώμενος είς δυναστείαν ταύτην αμείβων και εναυθεντών», ο Πρώτος μεταξύ των ίσων γίνεται όλο και συχνότερα ο «Πρώτος» καί ο «Μοναδικός», και στο Φανάρι, και στο Βορρά, και στο Νότο, καί στην Ανατολή καί στην Δύση, όπως παλαιά έκανε καί επί αιώνες κάνει η Παλαιά Ρώμη, και συχνά τον μιμούνται και η Νέα καί η Τρίτη (Ρώμη), μη εμμένοντας εις αυτό που υπαγορεύει ο Αποστολικός Κανόνας παραπέμποντάς μας όλους στό Ευαγγέλιο καί την Λειτουργία - ξαφνικά εμφανίζεται ο π. Τσέτσης, ο Μέγας Πρωτοπρεσβύτερος, με τη δική του «νότα» ή «θρήνο», το οποίο εκείνος μουσικά ονομάζει «ημιτελή συμφωνία», δηλαδή συγκρίνει αυτό πού συνέβη στη Γενεύη μέ τήν «ημιτελή συμφωνία» του Σούμπερτ.

Εμείς όμως οι άμουσοι ή οι ημιμαθείς μουσικοί, ξέρουμε πώς οι ορθόδοξοι μιλάνε καί μαρτυρούν περί της Πεντηκοστής και του Αγίου Πνεύματος ως «πολυφωνική συμφωνία και συμφωνική πολυφωνία», και αυτό είναι εκείνο πού αρμονικά αντηχεί ο 34ος Αποστολικός Κανόνας στα αυτιά μας, στίς καρδιές μας, στίς διάνοιες καί στίς ψυχές μας, όταν συμφώνως δοξάζομεν τό Πανάγιον Πνεύμα.

Όμως ο π. Τσέτσης σαν να μην ακούει τον Κανόνα αυτόν, καί μας κάνει μάθημα περί «των λεπτών θεολογικών, εκκλησιολογικών καί κανονικών ζητημάτων». Τέτοια και παρόμοια «μαθήματα», χρόνια τώρα, ακούμε από αυτόν και τούς ομοίους του, καί λόγω αυτής της πολυλογίας τους αυτοί οι ίδιοι δέν ακούν τήν ευαγγελική, τήν πεντηκοστιανή καί τήν αγιοκανονική ΟΜΟΝΟΙΑ της πάντων γνώμης.

Εκείνην τήν ομόνοια καί εκείνην τήν γνώμη, διά τήν οποία μιλούσαν καί μαρτυρούσαν ακόμα οι παλαιοί Πατέρες: ο Άγ. Ιγνάτιος Αντιοχείας καί ο Άγ. Ειρηναίος Λυώνος. Ο πρώτος μαρτυρών περί της ισότητος, συμφώνου γνώμης καί ενότητος όλων των στην Οικουμένην Επισκόπων, στην Γνώμη του Χριστού, όπως Αυτός είναι στήν ΓΝΩΜΗ του Πατρός, καί ο δεύτερος γράφων περί της συμφωνίας της ΓΝΩΜΗΣ της Εκκλησίας με την Ευχαριστία και περί της Ευχαριστίας, ως βεβαίωση της ΓΝΩΜΗΣ καί Ενότητος της Εκκλησίας καί Εκκλησιών Ορθοδόξων.

Από τότε που μερικοί τέτοιοι, όπως ο π. Τσέτσης, σταμάτησαν να διαβάζουν και να κατανοούν τι διαβάζουν, δηλαδή ν’ ακούν την λειτουργικο - ευχαριστιακή γλώσσα των Αγίων Ευαγγελίων, και των Αγίων Κανόνων και της Ιεράς Παραδόσεως της Εκκλησίας, της Μιάς, Καθολικής, Αποστολικής καί Ορθοδόξου, από Ανατολή έως Δύσι, και από Νότο έως Βορρά, από τότε άρχισαν να υποκινούν τέτοια ζητήματα, όπως αυτός κάνει μέ το μικρό του, αλλά πικρό άρθρο, μέ τό οποίο ουσιαστικά προκαλεί ζημία ακριβώς σ΄ αυτό πού θέλει να υπερασπιστή.

Το ότι έχουμε νά κάνωμε μέ ένα πικρό κείμενο γραμμένο μετά την Πανορθόδοξη συμφωνία στο Σαμπεζύ, άρθρο πικρό για τοΟρθόδοξο Πλήρωμα από τά Ιεροσόλυμα έως τό Ιλλυρικό καί μέχρι τόν Ειρηνικό, είναι φανερό άλλωστε καί από αυτό τό ίδιο το κείμενο.

Νά υπενθυμίσωμε πως ο Πατήρ Γεώργιος Τσέτσης γράφει σαν να κουνάει μπροστά μας ένα μπαϊράκι (=σημαία) περί του «ορατού σημείου της ορθοδόξου ενότητος», περί «του εκφραστού της Ορθοδόξου Εκκλησίας ανά τη οικουμένη», «εκφραστού εις το παγκόσμιο - οικουμενικό επίπεδο της αντιλήψεως "Πανορθοδοξίας" κ.λ.π., γιά νά καταλήξη μέ λόγια βλάσφημα γιά τήν Ορθόδοξη Εκκλησία γράφοντας: «Από σκοπιάς εκκλησιολογικής, σε τι διαφέρουμε, τελικά, από Λουθηρανούς, Κονγκρεγκασιοναλιστές καί Μεταρρυθμισμένους, όταν, βάσει εθνο-φυλετικών κριτηρίων καί πολιτικών υπολογισμών ….. διασπούμε την Μία, Αγία, Καθολική καί Αποστολική Εκκλησία και ενεργούμε πλέον ως δεκαπέντε ανεξάρτητες απ΄αλλήλων μονάδες, ως αυτοδιάθετα «καπετανάτα»!;

Τέτοια αυθάδεια πραγματικά δέν περιμέναμε νά ακούσουν οι Ορθόδοξες Αδελφικές Εκκλησίες από τήν Γενεύη από τό Σαμπεζύ καί μάλιστα από ένα Μέγα Πρωτοπρεσβύτερο!

Γράφει ακόμα σε αυτό τό πικρό άρθρο του: «Δέν είναι δύσκολο πίσω από τη δυσχέρεια αυτή (γιά τήν υπογραφή του τόμου Αυτοκεφαλίας) νά δει κανείς μία υποβόσκουσα τάσι ορισμένων Ορθοδόξων Εκκλησίων των βορείων καί ανατολικών διαμερισμάτων της Ευρώπης, να περιορίσουν τό διακόνημα τοῦ Πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως ως Πρώτου της Ορθοδοξίας Επισκόπου καί νά αμφισβητήσουν τόν θεσμικό του ρόλο, ως ορατού σημείου της Ορθοδόξου ενότητος …» κ.λ.π.

Τέτοιες ύποπτες, επικίνδυνα ύποπτες καταγγελίες, ακούμε προσφάτως, αλλά αυτές εκφράζουν περισσότερο την ταραχή και αβεβαιότητα τέτοιων αλλοιωμένων αντιλήψεων καί ερμηνειών περί της τιμής καί υπολήψεως και από αιώνων αιτιολογημένα καί κανονικά παραδεκτής θέσεως καί ρόλου της Μεγάλης του Χριστού Εκκλησίας της Κωνσταντινουπόλεως, εν Συνάξει των «πάντα ευσχημόνως καί κατά τάξιν» (Α΄ Κορινθ. 14, 40) γινομένων των Ορθοδόξων Εκκλησιών ανά την Οικουμένη, από τά πρεσβυγενή έως καί τά νεώτερα καί νεώτατα Ορθόδοξα Πατριαρχεία καί Αρχιεπισκοπές, πού αποτελούν δωρεές καί θεσμούς του Ενός και του Αυτού Πνεύματος του Παρακλήτου της Εκκλησίας, της Αγίας καί Ομοουσίου καί Ζωοποιού καί Αδιαιρέτου Τριάδος.

Δέν επιθυμούμε να σχολιάσουμε άλλο τό έν λόγω καί με τοιούτον λεξιλόγιον γραμμένον κείμενον του Πρωτοπρεσβυτέρου από τη Γενεύη, καθώς καί τήν ταραχή τήν οποίαν κρύβουν τά λόγια του – ταραχή τήν οποία φέρει κάθε φιλαρχία, η οποία δέν δημιουργείται, καί δέν μπορεί νά δημιουργηθή, από μία αληθινή βίωση καί πραγματοποίησι των Ευαγγελικών λογίων του Χριστοῦ, του Πρώτου καί του Θεμελίου καί της Κεφαλής καί του Κέντρου της Εκκλησίας, της Ορατής καί Αοράτου, Επιγείου και Ουρανίου: «Ος εάν θέλη εν υμίν είναι πρώτος, έσται ημών δούλος, ώσπερ ο Υιός του Ανθρώπου ουκ ήλθε διακονηθήναι, αλλά διακονήσαι» (Ματθ. 20, 27-28).

Ένα είναι τό βέβαιο · πως όλοι οι αληθινά Ορθόδοξοι, αληθινά Εκκλησιαστικοί (Ecclesiastici, όπως ονόμαζε τους Ορθοδόξους ο Άγιος Ειρηναίος) επιθυμούμε καί προσευχόμαστε νά γίνει επιτέλους η Μεγάλη Ορθόδοξος Σύνοδος, όπως ήδη καί υπήρξαν Οικουμενικοί Σύνοδοι μετά τήν 7η Οικουμενική Σύνοδο. Αλλά θεωρούμε πως η «κατ’ επιλογήν» (λίγο - πολύ ολοΐδιοι άνθρώποι)· αντιπροσώπευσι των Ορθοδόξων Εκκλησιών, όπως γίνεται στη Γενεύη, δέν αποτελεῖ πραγματική έκφρασι καί αντανάκλασι της Καθολικότητος καί Συνοδικότητος της Αποστολικής Εκκλησίας, των Ορθοδόξων Εκκλησιών ανά την Οικουμένην, ούτε ακόμη έκφρασι της πραγματικής τους χαρισματικο - λειτουργικής και κανονικής ενότητος, εκπεφρασμένης καί αδιαιρέτως μετεχομένης και μεταλαμβανομένης και κοινωνουμένης εν πληρότητι εις «την ενότητα της πίστεως καί την Κοινωνίαν του Αγίου Πνεύματος», όπως προσευχόμαστε εις τήν Θεία Λειτουργία.

Δόξα καί ευχαριστία εις τον Θεόν, διότι τό έργο Του είναι η ύπαρξις αληθινής και αδιαιρέτου Ενότητος και Κοινωνίας πίστεως, χάριτος και κανονικής τάξεως των Ορθοδόξων Εκκλησιών εις τον Ένα Χριστό Θεάνθρωπο και εις το Ένα Σώμα Του, κι όχι σ΄εκείνη την ενότητα της Ουάσιγκτον, των Βρυξελλών, της Ρώμης, της Γενεύης εις τήν οποίαν θά ήθελε όλοι νά αποβλέπουμε ο π. Τσέτης (του οποίου φαίνεται πως τό «μέτρο» της «παγκόσμιας ενότητος» είναι τά Ηνωμένα Έθνη ή η «Ευρωπαϊκή Ένωσις», όπως καί στους συγγραφείς της περιλαλήτου Εγκυκλίου του 1920, τήν οποία ούτε έγραψε, ούτε εξέδωσε ο Πρώτος του Φαναρίου, διότι τότε δέν υπήρχε στό θρόνο!

Τό μέτρον τους, φαίνεται, ήταν η Liga (=ομοσπονδία) των «Εθνών / λαών» καί η εγκύκλιος του 1920 κηρύττει αντί «Liga» (=ομοσπονδία) των «Εκκλησίων» λανθασμένα μεταφράζοντας αυτό μέ μη παραδεκτή διά τήν Ορθόδοξη Εκκλησιαστικό - ευχαριστιακή αντίληψι και έκφρασι «Κοινωνία των Εκκλησιών», εννοώντας ακριβώς τις Προτεσταντικές αιρέσεις, τις οποίες αναφέρει ο π. Τσέτσης, καθώς καί διά το σχίσμα της Δύσεως, το οποίον όλως παραδόξως στό άρθρο του δέν αναφέρει, αλλά φανερά όμως υπονοεί καί διαβλέπει, αφού έτσι ερμηνεύει τη θέσι του Πρώτου μεταξύ ίσων καί ομοίων στην Ορθοδοξία, δηλαδή ακριβώς τό αντίθετο από τά γράμματα καί το πνεύμα του 34ου Αποστολικού Κανόνος).

Νά προσθέσουμε, τέλος, αυτό το οποίον είπαμε εδώ καί μερικούς μήνες στόν Σεβασμιώτατο Προεδρεύοντα στίς δύο πρόσφατες Συνάξεις στήν Γενεύη (Ιούνιο – Δεκέμβριο): «Θεωρούμε καί νομίζουμε καί επιθυμούμε, όχι μόνον προσωπικώς, αλλά επαναλαμβάνοντας την αναφορά καί τα συμπεράσματα πολύ μεγαλυτέρων από εμάς Ορθοδόξων: Ιδού ολόκληρη χιλιετία, τό πρώτο έργο της μελλοντικής Μεγάλης Συνόδου της Ορθοδοξίας, υπό τήν Προεδρίαν του Πρώτου Πατριάρχου καί Αρχιερέως της Εκκλησίας της Κωνσταντινουπόλεως καί Συμπροεδρευόντων Ορθοδόξων Αρχιερέων – όπως γινόταν πάντοτε διά μέσου των αιώνων άχρι και σήμερον – θά πρέπει να είναι: κατάφασι όλων των μέχρι σήμερα Επτά Οικουμενικών Συνόδων καί ταυτοχρόνως ένταξις καί συναρίθμησις είς αυτάς τουλάχιστον δύο κατόπιν γινομένων Συνόδων οι οποίες ήταν πραγματικά Οικουμενικές Σύνοδοι: της Μεγάλης Συνόδου του Αγίου Φωτίου (880 μ.Χ.) καί της Μεγάλης Συνόδου του Αγίου Γρηγορίου του Παλαμά (1341 καί 1351 μ.Χ.).

Αγίου Ιγνατίου Αντιοχείας, ἐν έτει 2009 -2010
+ Επ. Αθανάσιος εφησυχάζων Ερζεγοβίνης

Πηγή: Ρομφέα

Ιωάννης Αγγελόπουλους, Χρειάζεται το ΜτΘ άλλη μια Ένωσι Θεολόγων;


Χρειάζεται το Μάθημα των Θρησκευτικών άλλη μια Ένωσι Θεολόγων;

του Δρ. Ιωάννη Κ. Αγγελόπουλου, Θεολόγου – Διευθυντή Λυκείου

Μὲ τὴν ἔναρξι τῆς τρεχούσης σχολικῆς χρονιᾶς ἐξεκίνησε μία κίνησις ἀπὸ ὁμάδα θεολόγων γιὰ τὴν ἵδρυσι ἑνὸς νέου Συλλόγου Θεολόγων. Ἡ ἰδέα ἐκυοφορεῖτο ἀπὸ τὴν περυσινὴ χρονιά, κατὰ τὴν ὁποία μὲ τὶς ἀτυχεῖς ἐγκυκλίους τοῦ Ὑπουργείου Παιδείας εἶχε παρουσιασθῆ ἔντονο τὸ πρόβλημα τῶν ἀπαλλαγῶν ἀπὸ τὸ μάθημα τῶν θρησκευτικῶν καὶ ἐφαίνετο ὅτι θὰ μετετρέπετο ἀπὸ ὑποχρεωτικὸ σὲ προαιρετικὸ μάθημα τοῦ προγράμματος σπουδῶν, ἰδίως στὰ Λύκεια. Ἐκεῖ, φαίνεται, ὅτι ἐξεκολάφθη ἡ ἰδέα τῆς ἱδρύσεως ἑνὸς νέου Συλλόγου Θεολόγων, ἀφοῦ ἡ στᾶσις καὶ οἱ ἐνέργειες τῆς Π.Ε.Θ. (Πανελληνίου Ἑνώσεως Θεολόγων) δὲν ἔγιναν ἀποδεκτὲς ὡς οἱ πλέον ἐνδεδειγμένες ἀπὸ πλειάδα συναδέλφων.
Μετὰ ἀπὸ κάποιες διερευνητικὲς συναντήσεις, οἱ ὁποῖες ἔγιναν στὴν ἀρχὴ τῆς τρεχούσης σχολικῆς χρονιᾶς στὸ Διορθόδοξο Κέντρο τῆς Ἐκκλησίας στὴν Πεντέλη, ἡ ὁμὰς πρωτοβουλίας προχώρησε σὲ μία Διακήρυξι Ἀρχῶν , σὲ ἐγγραφὲς ἱδρυτικῶν μελῶν καὶ σὲ καταστατικὴ Συνέλευσι στὸ Ἀριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης στὶς 6.2.2010, ὅπου ἐνεκρίθη τὸ Καταστατικὸ τοῦ Συλλόγου καὶ ἐξελέγη ἡ Διοικοῦσα Ἐπιτροπή. Ἀπομένει ἡ κατάθεσις τοῦ Καταστατικοῦ στὰ ἁρμόδια δικαστήρια, ὥστε καὶ ἐπισήμως νὰ συσταθῆ ὁ νέος Σύλλογος, ὁ ὁποῖος ὠνομάσθη: «Πανελλήνιος Θεολογικὸς Σύνδεσμος: Καιρὸς γιὰ τὴν ἀναβάθμιση τῆς θρησκευτικῆς ἐκπαίδευσης».
Ἐξ ἀφορμῆς τῆς δημιουργίας ἑνὸς νέου Θεολογικοῦ Συνδέσμου καὶ μὲ τὴν ἐμπειρία τὴν ὁποία ἔχω ἐπὶ σειρὰ ἐτῶν ὡς μάχιμος θεολόγος στὴν ἐκπαίδευσι, χρηματίσας μέλος τοῦ Δ.Σ. τῆς Π.Ε.Θ., μέλος καὶ ὑπεύθυνος τοῦ Τομέως Παιδείας αὐτῆς, ἐκφράζω μερικὲς ἀπορίες καὶ ἐρωτήματα πρὸς τοὺς συναδέλφους, οἱ ὁποῖοι ἵδρυσαν τὸν νέο Θεολογικὸ Σύνδεσμο:
1. Ἐχρειάζετο πράγματι μία καινούργια Ἕνωσις Θεολόγων; Ἡ Π.Ε.Θ. δὲν ἀρκοῦσε γιὰ τὴν ἀναβάθμισι καὶ ὑπεράσπισι τῆς παρεχομένης ἀπὸ τὸ κράτος θρησκευτικῆς ἐκπαιδεύσεως; Ἀκόμη κι ἂν δεχθοῦμε ὅτι ἡ Π.Ε.Θ. διοικεῖτο τὰ τελευταῖα χρόνια ἀπὸ πρόσωπα, τὰ ὁποῖα ἴσως νὰ μὴ ἐπέδειξαν τὸν ἀπαιτούμενο ζῆλο ἢ νὰ μὴ προέβησαν στὶς ἐνδεδειγμένες ἐνέργειες γιὰ τὴν ἀναβάθμισι καὶ προάσπισι τοῦ μαθήματος τῶν θρησκευτικῶν, ποιὸ θὰ ἦταν ὀρθότερο: ἡ ἵδρυσις νέου Συνδέσμου ἢ ἡ ἀνανέωσις τοῦ ἤδη ὑπάρχοντος; Ἐὰν συνεκεντρώθησαν ἀρκετοὶ θεολόγοι γιὰ νὰ ἱδρύσουν τὸν νέο Σύνδεσμο, αὐτοὶ οἱ ἴδιοι, συμφώνως μὲ τὰ ἀποτελέσματα τῶν ἀρχαιρεσιῶν τοῦ παρελθόντος Νοεμβρίου στὴν Π.Ε.Θ, δὲν θὰ ἔκαναν ριζικὴ ἀνανέωσι τοῦ Διοικητικοῦ Συμβουλίου της καὶ δὲν θὰ ἔδιναν τὸν τόνο καὶ τὸ πνεῦμα ποὺ ἐπιθυμοῦσαν στὴν Π.Ε.Θ.;
2. Τὸ μεγαλύτερο πρόβλημα, τὸ ὁποῖο θὰ ἐπιφέρει ὁ νέος Θεολογικὸς Σύνδεσμος, θὰ εἶναι ἡ ὑποβαθμισμένη πλέον ἐκπροσώπησις τοῦ θεολογικοῦ κόσμου τόσο ἀπέναντι στὴν Διοικοῦσα Ἐκκλησία ὅσο καὶ στὰ ἁρμόδια ὄργανα τῆς Πολιτείας. Ποιὰ ἄποψις θὰ θεωρεῖται αὐθεντικώτερη μετὰ τὴν ὕπαρξι δύο (ἢ περισσοτέρων ἐὰν συμπεριλάβωμε τὴν Ἕνωσι Θεολόγων Βορείου Ἑλλάδος καὶ τὸν Παγκρήτιο Σύνδεσμο Θεολόγων) ἐπιστημονικῶν ἑνώσεων Θεολόγων; Σὲ ποίας Ἑνώσεως πρότασι ἢ εἰσήγησι θὰ στηρίζονται οἱ ἀλλαγὲς στὰ ἀναλυτικὰ προγράμματα σπουδῶν καὶ στὰ νέα ἀνὰ ἐποχὴ βιβλία; Ποιὰ Ἕνωσις Θεολόγων θὰ καλεῖται σὲ συσκέψεις καὶ διαβουλεύσεις μὲ τὴν Διοικοῦσα Ἐκκλησία καὶ τὴν Πολιτεία;
Οἱ ὑπόλοιπες ἐπιστημονικὲς ἑνώσεις τῶν καθηγητῶν τῆς δευτεροβαθμίου ἐκπαιδεύσεως εἶναι στὴν πλειοψηφία τους μία ἀνὰ κλάδο (Πανελλήνια Ἕνωση Φιλολόγων, Ἕνωση Ἑλλήνων Φυσικῶν, Ἑλληνικὴ Μαθηματικὴ Ἑταιρεία, Ἕνωση Ἑλλήνων Χημικῶν). Ὑπάρχει διασπασμένος ὁ Σύλλογος τῶν καθηγητῶν γαλλικῆς γλώσσης κι αὐτὸ δὲν εἶναι ἄμοιρο καὶ τῆς θέσεως τοῦ μαθήματος στὰ Λύκεια μὲ τὴν μετατροπή του σὲ προαιρετικό. Ἡ διάσπασις ἑνὸς ἐπιστημονικοῦ Συλλόγου καθιστᾶ τὸν λόγο του ὀλιγώτερο ἀξιόπιστο καὶ τὶς ἐνέργειές του ὀλιγώτερο ἀποδοτικές. Αὐτὸ μᾶς διδάσκει ἡ κοινὴ λογικὴ καὶ ἡ πεῖρα ἀπὸ ἄλλες ἐπιστημονικὲς ἑνώσεις.
Σὲ ὅλους τοὺς χώρους ὑπάρχουν ρεύματα, ἀπόψεις καὶ τάσεις. Ἀρκετὲς φορές, στὸ παρελθόν, ἐπρότεινα σὲ συναδέλφους, οἱ ὁποῖοι ἡγοῦνται ἢ ἐκπροσωποῦν τέτοια ρεύματα νὰ συμμετάσχουν στὶς ἀρχαιρεσίες τῆς Π.Ε.Θ. οὕτως ὥστε μὲ τὴν ἐκλογή τους νὰ ἐκπροσωποῦνται αὐτὲς οἱ τάσεις καὶ στὸ Διοικητικὸ Συμβούλιο. Ὡρισμένοι ἐξ αὐτῶν ἐθεώρησαν ὅτι θὰ τοὺς ἦταν εὐκολώτερο νὰ ἡγηθοῦν ἑνὸς νέου Θεολογικοῦ Συνδέσμου, μὲ ὅλες τὶς παρενέργειες, τὶς ὁποῖες ἀνέφερα ἀνωτέρω, παρὰ νὰ ἐνταχθοῦν σὲ μία Ἕνωσι, ἀναβαθμίζοντες καὶ ἀνανεοῦντες τὴν δρᾶσι της μὲ τὴν ἐνεργὸ παρουσία τους.
Στὶς ἡμέρες μας, θεωρῶ, ὅτι δὲν ὑπάρχει ἡ πολυτέλεια τῆς διασπάσεως τοῦ θεολογικοῦ κόσμου. Οἱ διπλὲς ἀπόψεις καὶ ἡ διγλωσσία εἶναι σίγουρο ὅτι τὸ μόνο ποὺ δὲν θὰ ὠφελήσουν εἶναι τὴν θέσι καὶ τὴν ἀποστολὴ τοῦ μαθήματος τῶν θρησκευτικῶν στὸ ἑλληνικὸ σχολεῖο. Ἐκτὸς κι ἂν, ἂς μοῦ συγχωρέσουν τὴν ὑποψία, ὁ Σύνδεσμος δημιουργεῖται γι’ αὐτὸν ἀκριβῶς τὸν στόχο: τὴν ἀλλαγὴ τῆς φυσιογνωμίας καὶ τοῦ χαρακτῆρος τοῦ μαθήματος ἀπὸ ὀρθόδοξο θεολογικὸ μάθημα σὲ κάτι ἄλλο.
3.
Ἐπ’ αὐτοῦ πρέπει νὰ σημειωθῆ ὅτι καὶ κατὰ τὴν γνώμη κι ἄλλου συναδέλφου «τὸ βασικὸ καὶ μοναδικὸ κίνητρο γιὰ τὴν ἵδρυση τοῦ νέου Συνδέσμου δὲν εἶναι ἡ ἀδυναμία τῆς Π.Ε.Θ. νὰ ἐκπροσωπήσει τὸν κλάδο ἀλλὰ ἡ ὀργανωμένη ὑποστήριξη τῆς προσπάθειας γιὰ ἀλλαγὴ τοῦ χαρακτήρα τοῦ μαθήματος. Αὐτὸ προκύπτει ἀπὸ τὴ διακήρυξή του, ποὺ ἀσχολεῖται ἀποκλειστικὰ μὲ τὸ θέμα αὐτὸ καὶ δὲν ἀναφέρεται καθόλου στὶς ἀδυναμίες τῆς Π.Ε.Θ.».
Ἀντιθέτως, θιασώτης τοῦ νέου Συνδέσμου ὑποστηρίζει ὅτι «οἱ ἀναφορὲς γιὰ τὸ στίγμα τοῦ μαθήματος μέσα ἀπὸ τὴν ὀπτικὴ τῆς ὀρθόδοξης θεολογίας εἶναι σαφεῖς». Πρὸς ἀνατροπὴ αὐτοῦ ἀντιγράφομε ἀπὸ τὴν Διακήρυξι Ἀρχῶν καὶ σχολιάζομε τὰ ἀκόλουθα:
α. «Ο ευαίσθητος χώρος της εκπαίδευσης έχει ανάγκη από μια Θεολογία ‘ανοιχτών οριζόντων’: διαλεκτική με τον Άλλο και τίμια με τον Εαυτό της. Μια Θεολογία, που μέσα από τη μελέτη της ιστορίας του θρησκευτικού φαινομένου, των πηγών της ορθόδοξης παράδοσης και της εν γένει πνευματικής κληρονομιάς του πολιτισμού μας διακρίνει, αλλά δεν διαιρεί». Συμφώνως μὲ αὐτὰ ἡ θεολογία μελετᾶ ἐξ ἴσου τὴν ἱστορία τοῦ θρησκευτικοῦ φαινομένου, τὶς πηγὲς τῆς ὀρθόδοξης παράδοσης καὶ τὴν ἐν γένει πνευματικὴ κληρονομιὰ τοῦ πολιτισμοῦ μας. Μία τέτοια θεολογία δὲν ταυτίζεται μὲ τὴν ὀρθόδοξο θεολογία.
β.
«Το Μ[άθημα] τ[ῶν] Θ[ρησκευτικῶν] έχει το προνόμιο, αλλά και το χρέος να εκφέρει λόγο που να συγκροτεί την ύπαρξη και να ιχνηλατεί πρόταση συνεκτική της ζωής, είτε μέσα από τη μελέτη, την ερμηνεία και την ανάδειξη του οικουμενικού και επίκαιρου λόγου της ορθόδοξης θεολογίας και των άλλων χριστιανικών παραδόσεων, είτε μέσα από τη σπουδή και την κατανόηση των άλλων θρησκειών και των φιλοσοφικών συστημάτων». Κι ἐδῶ τονίζεται ὅτι ἡ μελέτη δὲν περιορίζεται στὴν ὀρθόδοξο θεολογία, ἀλλὰ (ἐπὶ ἴσοις ὅροις;) καὶ στὶς ἄλλες χριστιανικὲς παραδόσεις (ὑπονοεῖται τοῦ Δυτικοῦ Χριστιανισμοῦ), ἀλλὰ καὶ στὴν μελέτη τῶν ἄλλων θρησκειῶν καὶ φιλοσοφικῶν συστημάτων. Ἀπὸ ἀσυνταξία (;) ὁ οἰκουμενικὸς καὶ ἐπίκαιρος λόγος δὲν περιορίζεται ὡς λόγος τῆς ὀρθοδόξου θεολογίας, ἀλλὰ ἐπεκτείνεται καὶ στὶς ἄλλες χριστιανικὲς παραδόσεις. Δέχονται, δηλ. οἱ συντάκτες τῆς Διακηρύξεως ὅτι οἰκουμενικὸ καὶ ἐπίκαιρο λόγο ἔχουν μαζὶ μὲ τοὺς ὀρθοδόξους καὶ οἱ ὑπόλοιποι χριστιανοί.
γ.
«Στην προοπτική αναμόρφωσης της Θ[ρησκευτικῆς] Ε[κπαίδευσης], οφείλουμε να αξιοποιήσουμε δημιουργικά τις προτάσεις που κατά καιρούς έχουν διατυπωθεί για το χαρακτήρα του ΜτΘ (Πολιτιστικό, Βιβλικό, Ιστορικό, Θρησκειολογικό κ.ά.), να εργαστούμε συντονισμένα και μεθοδικά, ώστε να κατατεθεί πρόταση τεκμηριωμένη παιδαγωγικά, που θα βασίζεται στη δυναμική της σύνθεσης. Ανάμεσα σε μια εκτός χρόνου αντίληψη, που υπεραμύνεται πεισματικά ενός ΜτΘ μονοδιάστατου και παρωχημένου, και σε μιαν άλλη, εκτός τόπου αυτή, που ισοπεδώνει αδιάκριτα στο όνομα της ουδετερότητας την ιδιαιτερότητα, προβάλλει η ανάγκη για μια τρίτη πρόταση εντός τόπου και χρόνου, γόνιμη και συνθετική». Ἐδῶ οἱ συντάκτες τῆς Διακηρύξεως ἀποσιωποῦν τὴν πρότασι, ἀλλὰ καὶ πρακτική, τὴν ὁποία ἀκολουθοῦν ἑκατοντάδες μάχιμοι θεολόγοι νὰ διδάσκουν «ὀρθόδοξο θεολογικὸ μάθημα» . Θεωροῦν ὅτι ὁτιδήποτε δὲν ἐντάσσεται στὰ νέα «μοντέλλα» γιὰ τὴν ἀλλαγὴ τοῦ χαρακτῆρος τοῦ μαθήματος εἶναι αὐτόχρημα «μονοδιάστατο, παρωχημένο καὶ ἐκτὸς χρόνου».
4.
Ἐξ ἀφορμῆς τῶν ἐγκυκλίων γιὰ τὴν ἀπαλλαγὴ ἀπὸ τὸ μάθημα τῶν θρησκευτικῶν (Αὔγουστος 2008), κατέστη σαφὲς ὅτι ἀπὸ ὁποιουδήποτε χαρακτῆρος μάθημα θρησκευτικῶν, (ἀπὸ τὴν στιγμὴ ποὺ προσβάλλεται ἀπὸ αὐτὸ τὸ ἔννομο δικαίωμα τῆς αὐτοπροσδιοριστίας τῶν γονέων τοῦ μαθητοῦ), δικαστικῶς θὰ ὑπάρχη ἡ δυνατότης τῆς ἀπαλλαγῆς ἀπὸ αὐτό. Ὅταν ὁμιλοῦν στὴν Διακήρυξι γιὰ ὑποχρεωτικὸ μάθημα τῶν θρησκευτικῶν μὲ τὴν ἀλλαγὴ τοῦ χαρακτῆρος του εἴτε βαυκαλίζονται ὅτι αὐτὸ μπορεῖ νὰ θεμελιωθῆ νομικῶς, εἴτε ἀποσκοποῦν ἁπλῶς καὶ μόνο στὴν ἀλλαγὴ τοῦ χαρακτῆρος τοῦ μαθήματος, ἐπισείοντες ὡς φόβητρο τὴν δυνατότητα τῆς ἀπαλλαγῆς ἀπὸ τὸ «παρωχημένο καὶ μονοδιάστατο» μάθημα καὶ τὴν σταδιακὴ μετατροπή του ἐν τέλει σὲ προαιρετικό.
Σὲ παλαιοτέρα εἰσήγησί μου εἶχα τονίση ὅτι ποσῶς μᾶς ἐνδιαφέρει τὸ ὄνομα τοῦ χαρακτῆρος καὶ τῆς φυσιογνωμίας τοῦ μαθήματος τῶν θρησκευτικῶν (ἐὰν θὰ ὀνομάζεται βιβλικό, πολιστιστικό, θρησκειολογικό, κ.λπ.), ἀλλὰ τὸ πρᾶγμα, ἡ οὐσία, δηλ. ἐὰν καὶ ἐφ’ ὅσον θὰ παραμένει ὀρθόδοξο θεολογικὸ μάθημα καὶ θὰ διδάσκεται ἀπὸ ὀρθοδόξους θεολόγους . Τὸ ἴδιο ἐπαναλαμβάνω καὶ τώρα ὑπενθυμίζων τὴν ρῆσι τοῦ ἁγίου Βασιλείου: «Νῦν δέ, οὐ περὶ συλλαβῶν οὐδὲ περὶ τοιοῦδε ἢ τοιοῦδε φωνῆς ἤχου ὁ λόγος αὐτοῖς, ἀλλὰ περὶ πραγμάτων ἐν δυνάμει καὶ ἀληθείᾳ μεγίστην ἐχόντων διαφοράν» . Ἐὰν ὁ Πανελλήνιος Θεολογικὸς Σύνδεσμος κοπιάση γιὰ τὴν ἀναβάθμισι καὶ βελτίωσι τοῦ ὀρθοδόξου θεολογικοῦ μαθήματος ἔχει καλῶς, διαφορετικὰ οἱ ἔχοντες αἴσθησι τοῦ χρέους καὶ τῆς εὐθύνης μας διδάσκαλοι τοῦ ὀρθοδόξου θεολογικοῦ μαθήματος θὰ ἀντιμετωπίσωμε ἄλλη μία ἐκ τῶν ἔνδον ἀπειλή. Καὶ ὁ Θεὸς βοηθός!
Πηγή:Ζωηφόρος

Μητροπολίτης «ΣΤΑΓΩΝ & ΜΕΤΕΩΡΩΝ» Σεραφείμ , «Εκείνο που χρειάζεται σήμερα ο άνθρωπος, η χώρα και η ελληνική κοινωνία είναι το πρότυπο ζωής».


Μιλώντας στο Ρ/ΣΤΑΓΩΝ ο κ. Σεραφείμ τόνισε ότι το ουσιαστικότερο πρόβλημα της χώρας δεν είναι η οικονομία, που όπως υπογράμμισε, μπορεί να αντιμετωπισθεί, αλλά σε ποιο υπόβαθρο θα στηριχθεί.
Ο κ. Σεραφείμ τόνισε στην ραδιοφωνική του παρέμβαση ότι εκείνο που χρειάζεται σήμερα ο άνθρωπος, η χώρα και η ελληνική κοινωνία είναι το πρότυπο ζωής στο οποίο θα πρέπει να στηριχθεί το μέλλον της ανθρώπινης ύπαρξης της κοινωνίας και της πατρίδας.
«Πρώτα να κοιτάξουμε το πνεύμα και ύστερα την ύλη»,
τόνισε προτάσσοντας ως λύση τη ζωή της Χριστιανικής πίστης και λατρείας.
Ο κ. Σεραφείμ υπεραμύνθηκε της άποψης ότι ο άνθρωπος ζώντας μέσα στην εκκλησία μπορεί να βρει λύτρωση και ελπίδα για το αύριο όχι μόνο το δικό του αλλά και το συλλογικό αύριο.
Η ορθόδοξη εκκλησία είναι κοινωνία μετανοούν των αμαρτωλών, όπου οι πάντες είναι κλητοί και ουδείς απορρίπτεται.
Η εκκλησία μιλάει για άσκηση γιατί χωρίς άσκηση τίποτα αυθεντικό και χριστιανικό δεν επιτυγχάνεται.
Άσκηση πνευματική δεν είναι μόνο η περιστολή του εγώ, για να αναδειχθεί το εσύ αλλά γυμνάσιο αυτογνωσίας, κοινωτικότητας, οικολογικής ευαισθησίας βοηθώντας τον άνθρωπο να διακρίνει τις πραγματικές από τις πλασματικές ανάγκες μένοντας στην αλήθεια.
Μέσα στην ατμόσφαιρα της εκκλησίας με προσευχή και μετάνοια θα καθάρει τον εαυτό του από τα πάθη και τις αδυναμίες, θα βιώσει τη σιωπή, θα αφήσει την αγάπη του Θεού να πλημμυρίσει στη ζωή του, στην ύπαρξή του.
Με τη νηστεία θα μάθει τη διάκριση του αναγκαίου από το περιττό, θα μειώσει τις ανάγκες του στο ελάχιστο προκειμένου να προσφέρει στον συνάνθρωπο, την κοινωνία, την πατρίδα.
Με την αγρυπνία θα φυλάτει καθαρή καρδιά, δεν θα λησμονεί τον υπαρξιακό του στόχο, θα αφυπνιστεί από την αλλοτρίωση.
Ο κ. Σεραφείμ τόνισε ότι με την άσκηση ο πιστός άνθρωπος βιώνει την υπακοή ως ακοή στο θέλημα του Θεού και θα αντισταθεί σε οτιδήποτε υποβαθμίζει τον άνθρωπο και εξαθλιώνει τη ζωή.
Μέσα στην εκκλησία ο άνθρωπος αρνείται κάθε υποβιβασμό του σε αντικείμενο, σε υπαγωγή του σε μέσο κάθε απόπειρα εκμετάλλευσής του.
Μέσα στην εκκλησία θα βιώσει τη φτώχεια ως πλήρη αυτοπαράδοση στο Θεό, ως άρνηση να στηρίξει την ύπαρξή του στο έχειν και κατέχειν, υλικό ή πνευματικό, ώστε ολόκληρος να μεταβληθεί σε φως που καίγεται και δαπανάται για την σωτηρία του κόσμου.
Ο κ. Σεραφείμ υπογράμμισε ότι εκείνο που προσφέρεται στην εκκλησία είναι η λατρεία που ως ένα βαθμό «υπονομεύει» την καταναλωτική και κάθε άλλη αλλοτρίωση και η απρόσωπη ομάδα γίνεται αγαπητική κοινότητα, ο ξένος γίνεται αδελφός, ο μακράν γίνεται εγγύς.
Έτσι η λατρεία γίνεται αγάπη ειρηνοποιού και αντιδιοτελούς φιλίας, χώρος αλληλοσυμπλήρωσης και αλληλεγγύης, χώρος που φανερώνεται η θυσία ως ζωή, η ζωή ως δώρο, το δώρο ως χάρη του Θεού.
Καταλήγοντας την πνευματική του παρέμβαση ο κ. Σεραφείμ τόνισε ότι μέσα στην εκκλησία και στην λατρεία ανατρέπεται η προτεραιότητα αναγκών της σύγχρονης πραγματικότητας και ο άνθρωπος πεθαίνει για να ζει εκεί εκτός εκκλησίας ζει για να πεθαίνει.
Τέλος αναφέρθηκε στην προετοιμασία (πνευματική και σωματική) κατά την διάρκεια της σαρακοστής για να αντιληφθεί την ανάσταση του Κυρίου.
«Η ενορία είναι ο φυσικός χώρος ένταξης του νέου, αλλά και κάθε ανθρώπου, και συγκρότησής του ως προσώπου και έλλογης οντότητας.
Σ’ αυτήν θα επέλθει ο ψυχολογικός απογαλακτισμός του από τον ρυθμό της εποχής μετέχοντας στη ζωή της αγάπης, στην αγάπη της ζωής.
Μέσα στην ενορία θα ανακαλύψει ότι η εκκλησία θεραπευτεί όχι με όσα λέει, αλλά με ότι είναι: Κοινότητα αγάπης, μιας αγάπης που δεν είναι συναίσθημα, αλλά σχέση, πράγμα που απαιτεί συνύπαρξη, αποδοχή χωρίς αποκλειστικότητα και όρους, τόνισε ο κ. Σεραφείμ.

Πρωτ. Πολύκαρπος Τύμπας, Οι παρελάσεις των Εθνικών Εορτών

Οι παρελάσεις των Εθνικών Εορτών

Του πρωτ. Πολυκ. Γρ. Τύμπα

Μ’ αυτό τον τίτλο δημοσιεύεται σχόλιο του περιοδικού «Ελληνοχριστιανική Αγωγή» στο τεύχος Φεβρουαρίου 2010: «Τα τελευταία χρόνια μερικοί θέλουν να καταργήσουν τις παρελάσεις, που γίνονται στις εθνικές εορτές της 25ης Μαρτίου και 28ης Οκτωβρίου, ως δήθεν άχρηστες. Η κυβέρνηση, για λόγους οικονομίας αποφάσισε φέτος να μην παρελάσουν τα αυτοκίνητα, και τα άρματα μάχης, ούτε να πετάξουν τα αεροπλάνα. Να παρελάσουν μόνο τμήματα στρατού και μαθητών. Το επιβάλλουν, λένε, λόγοι οικονομικοί.
Πάντως, μερικοί μισούν τις παρελάσεις, τις θεωρούν μιλιταριστικές εκδηλώσεις, γιατί λέγεται ότι τις ίδρυσε ο δικτάτορας Ιωάννης Μεταξάς. Χάριν της αληθείας όμως πρέπει να γνωρίζουμε ότι παρελάσεις γίνονταν από τον 19ο αιώνα, όπως μπορεί κανείς να διαπιστώσει από το αρχείο εφημερίδων που διατίθεται στην ιστοσελίδα της Εθνικής βιβλιοθήκης. Ξεχνούν όμως και τις πομπώδεις παρελάσεις των κομμουνιστικών χωρών. Έπειτα ισχυρίζονται μεταξύ των άλλων ότι οι παρελάσεις είναι άχρηστες, αν μη βλαβερές, διότι εμπνέουν μιλιταριστικό πνεύμα.
Οι παρελάσεις λένε ακόμη, δεν αναπτύσσουν την εθνική συνείδηση, η οποία λίγο τους ενδιαφέρει. Αυτά όμως τα λένε υποκριτικά, για να δείξουν δήθεν ενδιαφέρον πολύ για την εθνική συνείδηση και το πατριωτικό αίσθημα, το οποίο λένε δεν ενισχύουν καθόλου οι παρελάσεις. Αυτό δεν είναι μερικώς αληθές, διότι οι παρελάσεις δεν έχουν πλέον τη μορφή και τον παλμό, που είχαν παλαιότερα. Τα παιδιά σήμερα δεν ξέρουν το νόημα και τον σκοπό την αρετή και των παρελάσεων.
Γι’ αυτό τα κορίτσια ντύνονται προκλητικά, με κοντές φούστες, έχουν εξεζητημένες κομμώσεις κλπ. Τα αγόρια βαδίζουν ασύντακτα, σαν να κάμουν αγγαρεία. Δεν συγκινούνται και δεν εμπνέονται από τις εθνικές εορτές και τις παρελάσεις. Το σχολείο πρέπει να τους διδάξει το νόημα της εορτής και τη σημασία των παρελάσεων, για να ξέρουν τα παιδιά, για ποιο σκοπό κάνουν την παρέλαση και να εμπνέονται απ’ αυτή».
Με βαθιά λύπη παραχωρούμεθα, ότι η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ έδωσε εντολή στις πρεσβείες και τα προξενεία του εξωτερικού να μη διοργανώσουν εφέτος εορταστικές εκδηλώσεις για την επέτειο της 25ης Μαρτίου, για λόγους… οικονομίας (!). Σιγά – σιγά πάνε να μας διαλύσουν τα πάντα.
«Η ΕΡΕΥΝΑ» - 28 Φεβρουαρίου 2010

Έκκληση του επισκόπου Ράσκας καί Πριζρένης Αρτέμιου για ειρήνη, ενότητα και σεβασμό στις αποφάσεις της Ιεράς Συνόδου.

Στην πρώτη δήλωση που έκανε - σε ραδιοφωνικό σταθμό του Κοσόβου - μετά την απομάκρυνση από τη θέση του ο επίσκοπος Ράσκας καί Πριζρένης, Κοσσόβου καί Μετοχίας Αρτέμιος, έκανε έκκληση για ειρήνη, ενότητα και σεβασμό στις αποφάσεις της Ιεράς Συνόδου της Σερβικής Ορθόδοξης Εκκλησίας:
«"Ίσως ήρθε η ώρα να πω δυο λόγια ακόμη για όλα αυτά, είπε ο επίσκοπος Αρτέμιος …. αυτό που θέλω να πω και να τονίσω είναι αυτό που είπα και στην Ιερά Σύνοδο,………. Είμαι έτοιμος να αποδεχθώ τις αποφάσεις της Συνόδου, όπως και τις αποδέχθηκα παρ’ ότι δεν συμφωνώ με αυτές και δεν οφείλω πάντα να συμφωνώ, αλλά τις αποδέχομαι.
Το σημαντικώτερο είναι να διαφυλάξουμε την ενότητα της Σερβικής Ορθόδοξης Εκκλησίας, αυτό είπα και στη Σύνοδο, ότι δηλαδή ποτέ δεν μπορώ να αποδεχθώ μα ούτε και κανείς μπορεί να με εξαναγκάσει να σχίσω το χιτώνα της Εκκλησίας του Αγίου Σάββα και να δημιουργήσω σχίσμα.
Νομίζω ότι αυτό το μήνυμα θα πρέπει να γίνει οδοδείκτης σε όλους εκείνους οι οποίοι χρησιμοποιούν το ονομά μου και την θέση μου και δημιουργούν την εντύπωση ότι ο επίσκοπος Αρτέμιος με μερικούς οπαδούς του δημιουργεί σχίσμα στη Σερβική Ορθόδοξη Εκκλησία.
Αυτό δεν είναι αλήθεια και ποτέ δεν θα έδινα την συγκατάθεση μου για κάτι τέτοιο, ούτε και θα δώσω.
Επομένως εάν εγώ κάνω υπακοή στην Σερβική Ορθόδοξη Εκκλησία τότε και όλοι εκείνοι οι οποίοι με σέβονται και με αγαπούν, και γνωρίζω ότι δεν είναι λίγοι, και αυτοί πρέπει να συμμορφωθούν και έτσι να δείξουν την αλληλεγγύη και την αγάπη τους απέναντί μου και πάνω απ΄όλα στην Σερβική Ορθόδοξη Εκκλησία.
Νομίζω ότι το πρόβλημα αυτό θα λυθεί δια της νομίμου οδού στην Σύνοδο της Ιεραρχίας.
Μέχρι τότε ήρεμα και χωρίς φασαρίες, ας διερευνηθούν τα πράγματα και τα όργανα του κράτους ας εξετάσουν όλα τα στοιχεία και τότε η Σύνοδος βάσει των στοιχείων της, των Ιερών Κανόνων και του Καταστατικού Χάρτη της Σερβικής Ορθόδοξης Εκκλησίας θα αποφασίσει και θα δώσει την καταλληλότερη λύση»

Χλευάζουν οι μουσουλμάνοι: Γιατί να ενσωματωθούμε αφού σε λίγο θα είμαστε περισσότεροι από εσάς;


*Η γλυκανάλατη πεποίθηση πως οι λαθρομετανάστες μουσουλμάνοι θα ενσωματωθούν απευθύνεται σε αγαθούς εγκεφάλους, απομεινάρια της σκληρής εργασίας των ΜΜΕ

Οι μουσουλμάνοι που πραγματικά ενσωματώνονται είναι λίγοι. Αυτοί που άλλαξαν συνειδητά θρησκεία είναι ελάχιστοι και αυτοί που δεν διώκονται γι αυτό είναι ακόμα λιγότεροι. Αλλά οι εξαιρέσεις δεν κάνουν τον κανόνα, δυστυχώς ή ευτυχώς!
Ξέρετε πόσοι ευρωπαίοι κάθε χρόνο γίνονται μουσουλμάνοι εξαιτίας έρωτος με κάποιον ή κάποια από αυτούς και όχι κατόπιν μελέτης και συνειδητής επιλογής;
Ο αριθμός είναι δυσανάλογος και δυστυχώς αποδεικνύει πως πολλοί είναι οι ευρωπαίοι (μεταξύ αυτών και πολλοί έλληνες και ελληνίδες) που σκέφτονται με τα γεννητικά τους όργανα και την –πιθανότατα- δυστυχισμένη παρελθούσα ερωτική τους ζωή…
Η ενσωμάτωση κάποιου σε κάποια κοινωνία γίνεται μόνον όταν αυτός δεν έχει καμία επιρροή από το δικό του γκρουπ ομοθρήσκων ή της χώρας καταγωγής του.
Σήμερα με την εξέλιξη των μέσων μεταφοράς και επικοινωνίας, οι δεσμοί με την χώρα προέλευσης, με την οικογένεια, δηλαδή με συναισθηματικές ομάδες αλλά και με θρησκευτικές ομάδες, δεν επιτρέπουν ούτε καν την μερική ενσωμάτωση, πόσο δε μάλλον την πλήρη!
Πρέπει να σταματήσουμε να τρέφουμε αυταπάτες για την πιθανότητα συνειδητής και άδολης ενσωμάτωσης στις ευρωπαϊκές κοινωνίες
των μεταναστών (και λαθρομεταναστών) που έχουν στοχεύσει στην είσοδο και την παραμονή τους σε περιβάλλοντα που έχουν μεγάλες πολιτισμικές αποστάσεις από τους χώρους καταγωγής αυτών των πληθυσμιακών ομάδων.
Με την θρησκευτική ελευθερία, δε, η οποία είναι βασική αρχή κάθε δημοκρατικής κοινωνίας, σε λίγο θα δείτε τα τζαμιά να φυτρώνουν σαν τα μανιτάρια γύρω σας. Και σε αυτά τα τζαμιά δεν ασκούνται θρησκευτικά καθήκοντα μόνο. Εκεί μέσα διδάσκεται το κοράνι, το οποίο έρχεται σε πλήρη αντίθεση με κάθε δημοκρατική αρχή. Φυσικά, τα αιτήματα των (λαθρο)μεταναστών που σε λίγο θα αρχίσουν να εμφανίζονται (με ταχύτερο ρυθμό και από τα τζαμιά), δεν θα τα υπέβαλαν ποτέ στις πατρίδες από όπου προέρχονται, αλλά εδώ θα βρεθούν –και ήδη βρίσκονται- όλοι εκείνοι οι «καλοθελητές» που στο όνομα του πολιτισμού και των ανθρωπίνων δικαίων θα θυσιάσουν χωρίς δεύτερη σκέψη τα δικαιώματα και τις ελευθερίες των ιθαγενών κατοίκων.
Η εξέλιξη αυτή, αυτόματα λειτουργεί και θα συνεχίσει να λειτουργεί ως πόλος έλξης (πέρα από τους «ειδικούς» που φροντίζουν να διαφημίζουν την Ευρώπη της ανοχής) για μεγαλύτερες πληθυσμιακές ομάδες που θα εισβάλουν συνεχώς και αδιακρίτως, μέχρις ότου η Ευρώπη που γνωρίζουμε μετατραπεί στην γνωστή Eurabia, την ήπειρο που κάποτε ήταν Ευρώπη…
Μέσα από αυτά, ξεπηδά και μια ερώτηση:. Αφού η εισροή των μουσουλμάνων δεν πρόκειται ποτέ να σταματήσει και λόγω του ότι αυτοί που θα είναι μέσα στην Ελλάδα θα έχουν το δημοκρατικό και ανθρώπινο δικαίωμα να φέρνουν συζύγους από τις χώρες προέλευσής τους -όπως εδώ και 40 χρόνια γίνεται στην Ευρώπη-, ποτέ θα ενσωματωθούν από την Ελλάδα και πως; Υπάρχει κάποιο συγκεκριμένο σχέδιο που έχει συνταχθεί από τους πολιτικούς άρχοντες και τους συμβούλους τους (π.χ. Βαλλιανάτος), το οποίο έχει δοκιμασθεί και έχει αποδώσει σε παραπλήσιες εθνικής συνοχής και πολιτισμικής κουλτούρας ομάδες όπως είναι οι Έλληνες; Μήπως η αθρόα είσοδος ουσιαστικά είναι η απαρχή ενός κοινωνικού πειράματος μίξης λαών που προσδοκά να αποδώσει ανθρώπους με νέα χαρακτηριστικά;
Πρέπει όλοι μας να γνωρίζουμε πως οι μουσουλμάνοι δεν είναι αφελείς. Στην Ολλανδία το λένε ανοικτά πλέον: Γιατί να ενσωματωθούμε εμείς, την στιγμή που σε λίγα χρόνια θα είμαστε οι πλειοψηφία εδώ;
Εύλογη η απορία τους. Δεν συμφωνείτε; Μάλλον εμείς, οι γηγενείς κάτοικοι της Ευρώπης και των χριστιανικών της κρατών, θα χρειαστεί να ενσωματωθούμε στις ριζικές αλλαγές που αναμένεται να προκύψουν και οι οποίες πρόκειται μετά βεβαιότητας να αλλάξουν πλήρως το πρόσωπο της Ευρωπαϊκής ηπείρου.
Ίσως, μάλιστα, τα νέα δεδομένα να μην σέβονται πλέον και τόσο πολύ τις δικές μας «θρησκευτικές ιδιαιτερότητες»…
Τι νομίζετε δηλαδή όλοι εσείς; Με τι ψευδαισθήσεις πρέπει να ποτίσουμε τους «βρώμικους», «εθνικιστικούς» και «μισάνθρωπους» εγκεφάλους μας;
Οι ιμάμηδες, οι μουλάδες και όλοι αυτοί, οι καλοκάγαθοι άνθρωποι που έχουν ευτελίσει την αξία της ανθρώπινης ζωής, οι οποίοι κατευθύνουν την μαζική αυτή εισβολή στη χώρα μας και αλλού (κανείς δεν πρέπει να διατηρεί αυταπάτες περί του αντιθέτου), δεν ξέρουν τι κάνουν; Φυσικά και γνωρίζουν, επακριβώς, τι κάνουν.
Πως θα πετύχουν άλλωστε την δημιουργία του μεγάλου χαλιφάτου;
Ας
μιλήσουμε επιτέλους!

Μουσουλμανισμός


ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΛΕΟΝΤΟΠΟΛΕΩΣ ΔΙΟΝΥΣΙΟΣ ΓΕΝΙΚΟΣ ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΚΟΣ ΕΠΙΤΡΟΠΟΣ ΠΑΤΡΙΑΡΧΕΙΟΥ ΑΛΕΞΑΝΔΡΕΙΑΣ

Η διάδοση της Μουσουλμανικής θρησκείας γίνεται με έναν τρόπο εύκολο. Δεν απαιτεί από τους ανθρώπους αυταπάρνηση, προσφορά και θυσίες. Ούτε αλλαγή τρόπου ζωής και αναγέννησης, όπως ζητά ο Χριστιανισμός από τους πιστούς του.
Αρκεί ο προσερχόμενος στον Μουσουλμανισμό, να πιστέψει στον Αλλάχ (θεό) και στην αποστολή του Μωάμεθ, ως τον προφήτη του θεού. Την πίστη του αυτή, θα την ομολογήσει τρεις φορές και κατόπιν θα ακολουθήσει ορισμένα καθήκοντα, που επιβάλλει το Κοράνιον.
Ο Μουσουλμανισμός είναι μία θρησκεία με πολύ μικρές απαιτήσεις. Είναι εύκολη στην τήρηση των εντολών και ικανοποιεί τας υλικάς επιθυμίας του ανθρώπου. Έτσι εξηγείται και η γρήγορη διάδοσή του ανάμεσα στους αραβικούς λαούς και στον κόσμο. Οι ηθικές ιδέες του Ισλαμισμού δεν διακρίνονται για την πρωτοτυπία τους και δεν γίνονται εμπόδιο για εκείνους, που θέλουν να ζήσουν ελεύθερα και μία ζωή χαλαρή και υλιστική. Ακόμη και την ουράνια ζωή, στον Παράδεισο, τη συνδέουν με υλικές απολαύσεις. Επιτρέπουν την αρπαγή και την λεηλασία κατά τους ιερούς πολέμους εναντίον των απίστων. Αναγνωρίζουν την δουλεία και δέχονται το εύκολο διαζύγιο, μόνο από τον άνδρα. Δίδουν το δικαίωμα στον άνδρα να έχει τέσσερες γυναίκες, ενώ ο Μωάμεθ είχε επτά, μεταξύ αυτών ήταν και η Αήσια, που ήταν μικρής ηλικίας οκτώ μόλις ετών… Έγκλημα φοβερό. Δεν ήσαν μόνον αυτές οι γυναίκες του, είχε και άλλες, που του είχαν δωρίσει φίλοι του.
[Εφημ. “Oρθόδοξος Τύπος”, φ. 1817, 29 Ιανουαρίου 2010]
Από:vatopaidi.wordpress.com/

Ισλάμ και Κεμαλισμός εισβάλλουν στην Θράκη

ΜΕΓΑΛΕΙΩΔΕΣ ΤΕΜΕΝΟΣ ΚΑΤΑΣΚΕΥΑΖΕΤΑΙ ΣΤΟ ΗΠΙΟ
Ισλάμ και Κεμαλισμός εισβάλλουν στην Θράκη

Μπορούν 297 κάτοικοι να χτίσουν αυτό το τζαμί; Χρηματοδοτείται από …έρανο, λένε οι πληροφορίες, αλλά το διαψεύδει το ίδιο το μέγεθος και φυσικά το κόστος του έργου, που ξεπερνά κατά πολύ τις οικονομικές δυνατότητες των κατοίκων ενός αγροτικού χωριού που αριθμεί όλο κι όλο άντρες και γυναικόπαιδα 297 κατοίκους

Το ερώτημα, αν μπορούν λιγότεροι από 300 κάτοικοι ενός χωριού να χτίσουν το μεγαλοπρεπές αυτό τζαμί της φωτογραφίας, είναι φυσικά ρητορικό, αφού το κόστος του έργου ξεπερνά τις οικονομικές δυνατότητες ενός αγροτικού οικισμού.
Κι όμως το τζαμί που απεικονίζεται στις φωτογραφίες και κατασκευάζεται στο χωριό Ήπιο, δήμου Αρριανών Ροδόπης σύμφωνα με πληροφορίες, χρηματοδοτείται από …έρανο. Μόλις 297 μόνιμους κατοίκους κατέγραψε η απογραφή του 2001 στον ημιορεινό αυτό οικισμό του δήμου Αρριανών, λίγο πριν τη Νέα Σάντα. Και οι αριθμοί αυτοί μπορεί σε κάποιους να μην λένε τίποτα, με μία βόλτα όμως στο Ήπιο, μπορεί κανείς να καταλάβει την οικονομική κατάσταση των κατοίκων του.
Μικρά σπίτια και απλοί άνθρωποι, αγρότες ή κτηνοτρόφοι συνθέτουν τον πληθυσμό, που σίγουρα αν είχαν τόσα πολλά λεφτά θα τα διέθεταν για να καλυτερέψουν τις δικές τους συνθήκες ζωής, χτίζοντας ίσως ένα καλύτερο σπίτι ή αγοράζοντας, ένα καλύτερο αυτοκίνητο. Είναι το λιγότερο αστείο να ισχυρίζεται κανείς ότι ένα τέτοιο τέμενος μπορεί να χρηματοδοτηθεί χάρη στον έρανο μεταξύ βιοπαλαιστών. Πάντως η γραμμή, που θέλει το Ισλάμ να εισέρχεται δυναμικά στη ζωή των μουσουλμάνων της Θράκης, εξυπηρετείται με το καλύτερο τρόπο, από τη δημιουργία ενός ακόμα τζαμιού. Και φυσικά δεν είναι το κτίριο που από μόνο του προκαλεί, αφού το δικαίωμα της ανεξιθρησκείας είναι δεδομένο για όλους και αναφαίρετο, αλλά με τον τρόπο που κάποια πράγματα μεθοδεύονται στην περιοχή μας, εξυπηρετώντας αλλότριους σκοπούς και όχι την ανεξιθρησκεία και το δικαίωμα σε ευπρεπείς χώρους λατρείας.
Κεμαλισμός και Ισλάμ εισβάλλουν συστηματικά και δυναμικά στη Θράκη, ενώ η γραμμή είναι όλα τα χωριά και τα πιο μικρά να ξεχωρίζουν με τους μιναρέδες από μακριά. Λες κι αυτό μας λείπει στην περιοχή. (Μ.Μ.)
πηγή: «Χρ
όνος» -27.02.2010

Σάββατο 27 Φεβρουαρίου 2010

" O Xαρταετός... "


Ήθελα φέτος να φτιάξω ένα χαρταετό. Θα μου πεις απόφαση χρειάζεται! Ναι, έχεις δίκαιο. Έτσι μιαν καλήν ημέραν μάζεψα καλάμια, σπάγκο, χαρτί και άρχισα την κατασκευή. Η αλήθεια είναι, άλλο να τον αγοράζεις κι άλλο να τον φτιάχνεις. Τέχνη κι αυτή πολύ μεγάλη. Μέτρησα κι έκοψα τα καλάμια, βρήκα τη μέση και τα έδεσα και όπου χρειαζόταν πέρασα το σπάγκο για στερεότητα. Ένα μεγάλο χαρτί, διακοσμημένο με όμορφο πρόσωπο το τοποθέτησα πάνω στα καλάμια, ενώ μια πολύχρωμη ουρά ολοκλήρωσε το χαρταετό. Αυτός ο χαρταετός δεν ήταν σαν τους άλλους. Ήταν ο δικός μου. Ο ωραιότερος.

Η ποθητή μέρα έφτασε. Καθαρή Δευτέρα. Μάζεψα το χαρταετό μου και νωρίς ξεκίνησα για να τον δω σε μεγάλα ύψη. Δεν άργησα να αντικρίσω αυτό που λαχταρούσα. Τον κοίταζα και τον καμάρωνα! Μια ηθική ικανοποίηση με βύθισε σε σκέψεις. Γιατί ο χαρταετός να έχει την Καθαρή Δευτέρα την τιμητική του; Γιατί όχι άλλη μέρα; Γιατί να βγαίνουν όλοι οι άνθρωποι τέτοια μέρα έξω στη φύση; Γιατί να θέλω να μοιάσω του χαρταετού; Ου… πάψε να ρωτάς. Ας πάρουμε τα πράγματα απ’ την αρχή. Ξέρω ότι σε πενήντα μέρες θα γιορτάσουμε την Ανάσταση του Χριστού.

Μια γιορτή, η σημαντικότερη στον κόσμο γιατί σώζεται η ανθρωπότητα από τη νέκρωση. Οι προπάτορες , Αδάμ και Εύα με την ανυπακοή τους φεύγουν από τον παράδεισο. Χάνουν ό,τι καλύτερο είχαν, τη σχέση τους με τον ίδιο το Θεό της Αγάπης. Βγαίνουν λοιπόν από τον Παράδεισο και κλείνουν οι πόρτες. Με τους γλυκύτατους ύμνους την περίοδο του Τριωδίου και ιδιαιτέρως την Καθαρή Δευτέρα, η Εκκλησία μας θυμίζει την έξοδο του Αδάμ και της Εύας από το Παράδεισο, τις θλίψεις και τις συνέπειες που ακολούθησαν. Ο Αδάμ κάθισε , λέει ένας ύμνος , απέναντι από τον παράδεισο και έκλαιε. Έτσι για να θυμηθούμε αυτό το γεγονός κι εμείς φεύγουμε από τον παράδεισο, το σπίτι μας και με πολλές στερήσεις και ταλαιπωρίες πηγαίνουμε στους αγρούς για να φάμε τα απλά και νηστίσιμα φαγητά μας. Ας μη ξεχνούμε ότι η έξοδος έγινε λόγω της ανυπακοής στη συμφωνία της μιας εντολής που αναφερόταν στη νηστεία. Εμείς λαχταρούμε την επιστροφή όπως τότε και ο Αδάμ. Άρα ο χαρταετός δεν είναι μόνο έθιμο, αλλά ένα μήνυμα , ένας πόθος να μιμηθούμε να γίνουμε χαρταετοί, να πάμε ψηλά στον ουρανό , στο Θεό , στο παράδεισο. Πώς όμως; Ο χαρταετός μου έδωσε την απάντηση. Όπως ο χαρταετός έχει σώμα και ουρά έτσι και ο άνθρωπος έχει σώμα και ψυχή. Αν δώσω περισσότερη σημασία στο σώμα θα ατροφήσει η ουρά- ψυχή. Αν δώσω αξία μόνο στην ουρά – ψυχή θα υποτιμήσω το σώμα. Άρα, όπως ο χαρταετός για να πετάξει πρέπει να έχει τέλεια ζυγισμένο το σώμα με την ουρά έτσι κι εμείς πρέπει να έχουμε τέλεια ισορροπία στο σώμα με την ψυχή.

Αυτό που θα μας βοηθήσει είναι η περίοδος των πενήντα ημερών που συνοδεύεται με τη νηστεία. Η νηστεία βοηθά στην καθαριότητα, ελαφρότητα του σώματος και ταυτόχρονα στην καθαρότητα από τα βάρη των αμαρτιών. Ο άνθρωπος είναι ψυχοσωματική οντότητα. Η ισορροπημένη καλλιέργεια του σώματος και της ψυχής βοηθούν τον άνθρωπο να γίνει ολοκληρωμένη προσωπικότητα. Ένας χαρταετός δεν πετά ποτέ μόνος του. Θέλει τη βοήθεια του αέρα. Απαραίτητη προϋπόθεση για να ανέβει ο άνθρωπος χρειάζεται το γλυκό αεράκι, τη χάρη του Αγίου Πνεύματος μέσα από τα μυστήρια της Εκκλησίας. Όπως ο χαρταετός δεν ανεβαίνει αν έχει έστω και ελάχιστα εκατοστά περιττή ή λιγότερη ουρά ή καλάμια, έτσι και ο άνθρωπος πρέπει να αναγνωρίσει και να διώξει με την εξομολόγηση πάθη που τον καθηλώνουν και τον εγκλωβίζουν. Την κινητήριο δύναμη πρέπει να την παίρνουμε και από τη συμμετοχή και κοινωνία μας με τον ίδιο το Χριστό στο μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας.


Από την πολλή σκέψη ούτε που το κατάλαβα. Ο χαρταετός μου πήγε όσο πιο ψηλά μπορούσε. Αν είχα κι άλλο σπάγκο – θέληση θα ανέβαινε ακόμα. Κρίμα. Ένας θόρυβος από το σπάγκο ακουγόταν σαν να ήταν ύμνος δοξολογίας από τον ουρανό. Ένας πόθος με έκανε να στείλω μήνυμα προσευχής ψηλά. Έγραψα σε ένα χαρτί και το πέρασα στο σπάγκο . Πόσο γρήγορα ανέβαινε….

Δεν ξέρω πόση ώρα πέρασε. Το μόνο που ξέρω είναι ότι δεν ήθελα ποτέ να πέσει ο χαρταετός . Ήθελα να απολαμβάνει τον κόσμο αυτός από ψηλά. Μια σκέψη όμως με πανικόβαλε. Άραγε αυτό το σκοινί που κρατά το χαρταετό εδώ στη γη δεν είναι η εφήμερη και απρόβλεπτη ζωή μας; Ναι. Ανά πάσα στιγμή το σχοινί μπορεί να αδυνατίσει , να σπάσει να κοπεί και τότε

Ω Θεέ μου ! Θα είναι έτοιμος ο χαρταετός μου να πετάξει ελεύθερα πιο ψηλά, πιο ανάλαφρα εκεί στο Παράδεισο την ώρα που ο Χριστός θα ανασταίνεται;
Δέσποινα Ιωάννου- Βασιλείου
Πρεσβυτέρα – Εκπαιδευτικός

Πρωτοπρ. Διονύσιος Τάτσης, Το μεγάλο χάσμα

πηγή: Ορθόδοξος Τύπος, 26/2/2010

ΤΟ ΜΕΓΑΛΟ ΧΑΣΜΑ
Τοῦ Πρωτοπρεσβυτέρου Διονυσίου Τάτση
ΠΟΛΛΟΙ ΕΙΝΑΙ οἱ ἱερεῖς ποὺ ἔχουν παράπονα ἀπὸ τοὺς Μητροπολίτες τους. Δὲν βρίσκουν αὐτὸ ποὺ ζητοῦν. Ἐνῶ κατὰ τὴ χειροτονία τους ἐμφανίστηκαν στοργικοί, ποὺ πάντα θὰ εἶναι στὸ πλευρό τους καὶ θὰ τοὺς συμπαρίστανται στὶς δυσκολίες. Στὴν πράξη διαπιστώνουν ὅτι δὲν ἐνδιαφέρονται καὶ ἀποφεύγουν νὰ τοὺς ἀκούσουν. Τὰ προβλήματα τῶν ἱερέων δὲν ἀπασχολοῦν τοὺς Μητροπολίτες, ποὺ μένουν ἀδιάφοροι καὶ σκληροί. Δυστυχῶς, αὐτὴ εἶναι ἡ πραγματικότητα.
Οἱ Μητροπολίτες τοὺς ἱερεῖς δὲν τοὺς προσέχουν ἰδιαίτερα. Τοὺς ἀφήνουν μόνους καὶ ὅταν κάνουν κάποιο παράπτωμα ἢ ὅταν παραλείψουν κάτι, τοὺς ἀπειλοῦν καὶ ὄχι σπάνια τοὺς τιμωροῦν. Οἱ ἴδιοι εἶναι κατήγοροι, οἱ ἴδιοι εἶναι καὶ δικαστές.....
Δὲν τοὺς ἀναγνωρίζουν τὸ δικαίωμα νὰ διαφωνήσουν ἢ νὰ ἐπιλέξουν κάτι, ποὺ εἶναι διαφορετικὸ ἀπὸ τὴ δική τους γραμμή. Οἱ ἱερεῖς πρέπει νὰ εἶναι πειθήνια ὄργανα! Αὐτὸς εἶναι ὁ λόγος ποὺ πολλοὶ ὑποκρίνονται. Στὴν πραγματικότητα .χάσμα μέγα ἐστήρικται. μεταξὺ Μητροπολιτῶν καὶ ἱερέων. Δὲν ὑπάρχει οὐσιαστικὴ καὶ εἰλικρινὴς ἐπικοινωνία. Οἱ σχέσεις εἶναι τυπικὲς καὶ ψυχρές. Λείπει παντελῶς ἡ ἀγάπη, παρὰ τοὺς ἀλλεπάλληλους λειτουργικοὺς ἀσπασμούς, τὶς βαθιὲς ὑποκλίσεις καὶ τὰ χειροφιλήματα. Καὶ ἀπὸ τὴν ἄλλη οἱ Μητροπολίτες ζητοῦν ἀπὸ τοὺς ἱερεῖς νὰ ἐργασθοῦν γιὰ τὴν ἀνάπτυξη τοῦ φιλανθρωπικοῦ τους ἔργου!
Ἀφορμὴ γιὰ τὸ παρὸν σημείωμα μοῦ ἔδωσε ἕνα γράμμα, ποὺ μοῦ ἔστειλε κάποιος ἐν Χριστῷ ἀδελφὸς καὶ ἀναφέρεται, μεταξὺ ἄλλων, καὶ στὴν ἀδιαφορία τῶν Μητροπολιτῶν ἀπέναντι στὰ προβλήματα τῶν ἱερέων. Τὸ ἀκόλουθο ἀπόσπασμα, ποὺ παραθέτω εἶναι ἀποκαλυπτικό:
“Θὰ ἦταν ἔργο Θεοῦ ἐὰν τὸ βιβλίο σου “Πενήντα Γράμματα” τὸ διάβαζε καὶ “ἔβαζε μυαλό” ὁ κάθε Ἐπίσκοπος, ὁ κάθε Ἀρχιμανδρίτης, ὁ κάθε Ἡγούμενος, ὁ κάθε Μοναχός, ὁ κάθε Ἱερέας τῆς πόλης, ὁ κάθε Ἱερέας τοῦ χωριοῦ καὶ φυσικὰ ὁ κάθε Χριστιανός. Δυστυχῶς, ὅπως παρατηροῦμε, ἡ πλειονότητα τῶν ρασοφόρων ἔχει προσβληθεῖ ἀπὸ τὰ θανατηφόρα μικρόβια τοῦ ἐγωϊσμοῦ, τῆς ὑπερηφάνειας καὶ τῆς προβολῆς.
Στὴν ἱερατική μου ζωὴ γνώρισα τρεῖς Μητροπολίτες ἐδῶ στὴν Κέρκυρα. Τί κρίμα, ὅμως, ὅλοι ἦταν ἀδιάφοροι καὶ ἀπαθεῖς γιὰ τὴν Ἐνορία, τὸν Ἱερέα καὶ τὴν οἰκογένειά του. Ἔτσι εἴχαμε δύο Ἱερεῖς ποὺ αὐτοκαθαιρέθηκαν ἐγκαταλείποντας τὴν οἰκογένειά τους, ἄλλον Ἱερέα ποὺ δολοφόνησε τὴν πρεσβυτέρα του καὶ μία πρεσβυτέρα, ποὺ αὐτοκτόνησε λόγῳ προβλημάτων μὲ τὸν Ἱερέα σύζυγό της.
Οἱ Μητροπολίτες πραγματοποιοῦν ἐμφανίσεις πρὸς τὸ θεαθῆναι καὶ δὲν βρίσκουν ἕνα ἀπόγευμα ἀπὸ τὰ 365, ποὺ ἔχει ὁ χρόνος, νὰ δοῦν καὶ ν᾽ ἀκούσουν τοὺς ἱερεῖς τους καὶ ἀνάλογα νὰ προσφέρουν τὴν ποιμαντικὴ καὶ διδακτικὴ βοήθειά τους. Τί κρίμα!.”

Συμφωνῶ μὲ τὸν ἀγαπητό μου ἀδελφὸ καὶ τὸν εὐχαριστῶ γιὰ τὶς ἐπισημάνσεις του. Εὔχομαι κάποτε νὰ εὐαισθητοποιηθοῦν οἱ Μητροπολίτες μας καὶ νὰ ἀποδειχτοῦν στὴν πράξη στοργικοὶ πατέρες τῶν πολύπαθων ἱερέων τους. Βέβαια, ὑπάρχουν καὶ οἱ φωτεινὲς ἐξαιρέσεις. Εἶναι οἱ λίγοι Μητροπολίτες, ποὺ ἀκοῦν τοὺς ἱερεῖς τους, τοὺς βοηθοῦν ὅσο μποροῦν, κάποτε μάλιστα τοὺς ἀνέχονται μὲ θαυμαστὴ ὑπομονὴ καὶ γενικὰ τοὺς θεωροῦν συνεργάτες τους. Εἶναι ὅμως οἱ ἐξαιρέσεις καὶ ὄχι ὁ κανόνας.

Θαρραλέα παρέμβαση του Μητροπολίτου Πειραιώς στην ημερίδα της "Σύναξης" για τις σχέσεις Εκκλησίας - Κράτους

Στο intv.gr μπορεί κανείς να δει ολόκληρη την εκδήλωση της «Σύναξης» για τις σχέσεις Εκκλησίας –Κράτους. Ακούγοντας τους εισηγητές και πολλούς από τους παρεμβαίνοντες θαυμάζει κανείς με το πόσο συντονισμένη είναι η πολεμική εναντίον της Ορθόδοξης Εκκλησίας στην Ελλάδα. Μοναδική ευχάριστη έκπληξη η παρέμβαση του Μητροπολίτου Πειραιώς κ. Σεραφείμ. Δείτε την πατώντας ΕΔΩαπό το 25.20 και εξής ή διαβάστε παρακάτω τα όσα είπε ο Μητροπολίτης:
Μητροπολίτης Πειραιώς: Θέλω να εκφράσω τις ευχαριστίες μου για την συζήτηση που γίνεται. Θα μου επιτρέψετε να κάνω μία ερώτηση και μία παρατήρηση. Η ερώτησις είναι η εξής: Ζούμε στην Ελλάδα. Αισθάνεστε όλοι ότι ζούμε σ΄ ένα θεοκρατικό κράτος; Όταν η νομοθεσία μας αντιστρατεύεται μεθοδικά αρκετά πολλά χρόνια, όλες τις ουσιώδεις αρχές της Πίστεώς μας;......
Δεύτερον. Μία παρατήρηση. Ταυτίζεται ο Θεός της Ορθοδοξίας με το θεό του Ρωμαιοκαθολικισμού, μ’ ένα θεό σαδιστή ο οποίος καίει τους ανθρώπους στη φωτιά με την Ιερά Εξέταση για να τους εξαγνίσει στον «παράδεισό» του; Έχει καμία σχέση η ευαγγελική αυτή αναλήθεια και στρέβλωση με το Θεό της Ορθοδοξίας που δέχεται τους πάντες, σαν ετερότητα λατρευτή ουσιαστικά, αλλά βέβαια τιμώσα ουσιαστικά και τη δική της παραδοχή και αλήθεια.
Και τέλος. Πως αισθάνεστε ότι μέσα στην πατρίδα μας τη στιγμή αυτή υπάρχουν αρκετοί ναοί οι οποίοι λατρεύουν ένα συγκεκριμένο θεό, κρυπτογραφικά ονομάζεται Μ.Α.Τ.Σ. Γνωρίζετε όλοι τι σημαίνει και τι είναι. Από την εσωτερική βιβλιογραφία αυτού του θεού. Αυτό αποτελεί έκφραση της θεοκρατίας και της ισχυρής Εκκλησίας της Ελλάδος μέσα στο ελληνικό γίγνεσθαι; Ή αποτελεί μια βαθιά αυθεντική αλήθεια περί της Εκκλησίας η οποία ξέρει να δέχεται τους πάντες και τα πάντα;

Θανάσης Παπαθανασίου(;):Σεβασμιώτατε, μας βοηθάτε λίγο γιατί δεν κατάλαβα.

Μητροπολίτης Πειραιώς: Δεν το γνωρίζετε ότι ο λεγόμενος υπό τα κρυπτογραφικά σημεία ΜΑΤΣ, ο Μέγας Αρχιτέκτων Του Σύμπαντος είναι ο Εωσφόρος;

(Και μια λεπτομέρεια. Αμέσως μετά το πέρας της παρέμβασης του Μητροπολίτου Σεραφείμ κάποιος προφανώς από τους «κουλτουριάρηδες» εισηγητές που είναι κοντά σε μικρόφωνο με φανερή απογοήτευση για το «επίπεδο» του Μητροπολίτη Πειραιώς σιγοψιθυρίζει «Ωχ Θέε μου»)

Αρχιμ. Μελέτιος Βαδραχάνης, Συγχαρητήρια εἰς τὸν Ἀρχιμ. Νικόδημον Πετρόπουλον

πηγή: Ορθόδοξος Τύπος, 26/2/2010
Αναδημοσιεύουμε Επιστολή του Αρχιμ. Μελέτιου Βαδραχάνη προς τον "Ορθόδοξο Τύπο"
Συγχαρητήρια εἰς τὸν Ἀρχιμ. Νικόδημον Πετρόπουλον
12 Φεβρουαρίου 2010
Ἡ φωνὴ τοῦ Ἀρχιμανδρίτου Νικοδήμου ἀπὸ τὴν Πάτρα πρὸς τὸν Οἰκουμενικὸ Πατριάρχη κ. Βαρθολομαῖο ἀπηχεῖ ὅσα κάθε πιστὸς τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας αἰσθάνεται πληροφορούμενος τὰ ἐν Ἀμερικῇ πρωτάκουστα καὶ θὰ ἤθελε καὶ αὐτὸς νὰ τοῦ ἀπευθύνει.......
Ὁ ἔλεγχος τοῦ ταπεινοῦ αὐτοῦ ἱερομονάχου δὲν συνιστᾶ αὐθάδεια. Ἀσκεῖται μὲ σεβασμὸ καὶ συναίσθηση. Καλύπτει δὲ σοβαρὸ κενό. Καθίσταται δυστυχῶς ἀναγκαῖος, ἐφ᾽ ὅσον οἱ ἁρμοδιώτεροι ἀμελοῦν κατ᾽ ἐξακολούθησιν νὰ τὸν ἀσκήσουν.
Ἂν ἀρχιερεῖς ἐξέφραζαν ὅσα διαλογίζονται, φρονοῦν καὶ συζητοῦν μεταξύ των «εἰς τὸ οὖς», δὲν θὰ χρειαζόταν ν᾽ ἀκουσθεῖ ἡ φωνὴ ἑνὸς ἱερέως «ἐπὶ τῶν δωμάτων».
Ἡ χειρονομία τοῦ π. Νικοδήμου ἐλπίζω νὰ ἀφυπνίσει τὴν συνείδηση τοῦ Πατριάρχου, ὁ ὁποῖος λησμόνησε, ὅπως δείχνουν τὰ πράγματα, τὴν ἱεραποστολὴ καὶ τὸν εὐαγγελισμὸ τῶν ἐν σκότει καὶ σκιᾶ θανάτου καθημένων.
Ἐκφράζω ἀδελφικῶς τὴν συμφωνία μου πρὸς τὸν ἐν Χριστῷ ἀδελφό.
Ἀρχιμ. Μελέτιος Ἀπ. Βαδραχάνης

Ἐρωταποκρίσεις Βαρσανουφίου καὶ Ἰωάννου»


Ἕνα κομμάτι τῆς φιλοκαλίας εἶναι καὶ οἱ «Ἐρωταποκρίσεις Βαρσανουφίου καὶ Ἰωάννου». Σ’ αὐτὸ εἶναι καταχωρημένες διάφορες ἐρωτήσεις ποὺ ἀπηύθυναν μοναχοὶ ἢ λαϊκοί, κυρίως στὸ «Μέγα Γέροντα», ὅπως λεγόταν, Βαρσανούφιο, εἴτε στὸ μαθητή του τὸν Ἰωάννη τὸν «προφήτη», ὅπως ἦταν ἡ ἐπωνυμία του.

Εἶναι χαρακτηριστικό, ὅτι καὶ οἱ δύο αὐτοὶ γέροντες κυρίως ὅμως ὁ γέροντας Βαρσανούφιος ἦταν πολύ μεγάλοι ἅγιοι. Ὥστε οἱ ἀπαντήσεις ποὺ ἔδιναν στοὺς ἐρωτῶντες ἦταν πραγματικὰ θεόπνευστες καὶ ἐν πάσῃ περιπτώσει δίνουν τὸ στίγμα τοῦ πῶς βλέπει τὰ διάφορα προβλήματα ποὺ μᾶς ἀπασχολοῦν ἕνας ἅγιος καὶ τί εἴδους λύσεις προτείνει σ’ αὐτοὺς ποὺ θέλουν νὰ σωθοῦν.

Γιὰ τὸ Βαρσανούφιο ἀρκεῖ μόνο νὰ ποῦμε πὼς πέρασε ἕνα πολὺ μεγάλο μέρος τῆς ζωῆς του ἔγκλειστος, καὶ δὲν ἔβλεπε κανέναν σχεδὸν ἄνθρωπο, σὲ σημεῖο ποὺ κάποιοι νὰ θεωροῦν δεδομένο ὅτι δὲν ἦταν ὑπαρκτὸ πρόσωπο καὶ νὰ πιστεύουν ὅτι οἱ ἀπαντήσεις ἦταν τοῦ Ἰωάννου ἢ τοῦ ἡγουμένου τῆς μονῆς ὁ ὁποῖος ἀπὸ ταπείνωση ἔκρυβε τὸ πραγματικό του πρόσωπο. Γι’ αὐτὸ καὶ ὁ γέροντας Βαρσανούφιος γιὰ μία μόνη φορὰ διέκοψε τὸν ἐγκλεισμό του καὶ παρουσιάστηκε σιωπηλὸς στὴ σύναξη αὐτῶν ποὺ ἀμφισβητοῦσαν τὴν ὕπαρξή του καὶ τοὺς ἔπλυνε τὰ πόδια.

Στὴν ἐρωταπόκριση 265 κάποιος ἀδελφὸς μὲ γράμμα του ῥωτάει τὸ μεγάλο Γέροντα γιὰ τοὺς λογισμούς του, ἀλλὰ καὶ γιὰ τὶς κινήσεις τῆς καρδιᾶς του κατὰ τὴ διάρκεια αὐτῶν τῶν λογισμῶν. Ἀξίζει νὰ σχολιαστοῦν τόσο τὸ περιεχόμενο τῆς μακροσκελοῦς ἐρώτησης ὅσο καὶ ἡ ἀπόκριση τοῦ ἀββᾶ.

«Σὲ παρακαλῶ, εὐσπλαχνικώτατε πάτερ, βλέπεις τὴν τυφλότητα τῆς ψυχῆς μου· σὲ παρακαλῶ πάλι νὰ ζητήσεις γιὰ μένα τὸ φωτισμὸ στὴν καρδιά μου, γιὰ νὰ μπορῶ νὰ διακρίνω τὸν σωστὸ λογισμὸ ἀπὸ τὸν διεστραμμένο ποὺ εἶναι κρυφός, διότι φοβᾶμαι νὰ πιστέψω σ’ αὐτόν.»

Καθὼς προχωράει στὴν πνευματικὴ ζωὴ ὁ χριστιανὸς καταλαβαίνει ὅτι καθαρὸς ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ θὰ γίνει ἂν καθαρίσει τὸ ἐσωτερικό του. Τὸ ἐσωτερικὸ βέβαια τοῦ κάθε ἀνθρώπου εἶναι γεμάτο ἀπὸ λογισμούς. Ὅταν λέμε λογισμοὺς δὲ θὰ πρέπει νὰ τοὺς ἐκλαμβάνουμε μόνο μὲ τὴ μορφὴ τοῦ «ἐνδιάθετου λόγου», δηλαδὴ τῆς ὁμιλίας ποὺ δὲν ἀκοῦν οἱ γύρω μας, ἀλλὰ ἀκόμα καὶ μὲ τὴ μορφὴ «σκέψεων» ἀστραπιαίων ποὺ δὲν ὑποβαλλόμαστε στὸν κόπο νὰ τὶς διατυπώσουμε ἔστω καὶ ἐσωτερικά, (κινήσεων του νοῦ), ἀλλὰ ἀκόμη, ἀκόμη, τέλος, καὶ αὐτῶν τῶν κινήσεων καὶ σκιρτημάτων τῆς καρδιᾶς. Ὅταν ὁ ἄνθρωπος φθάσει σ’ αὐτὸ τὸ τελευταῖο στάδιο κάθαρσης, δηλαδὴ νὰ καθαρίσει τὴν καρδιά του ἀπὸ τὰ ἁμαρτωλά της σκιρτήματα, τότε «εἰσέρχεται», κατὰ τοὺς νηπτικοὺς πατέρες, ὁ νοῦς στὴν καρδιὰ τοῦ ἀνθρώπου κι ἐκεῖ διὰ τῆς προσευχῆς μελετᾶ ἀδιαλείπτως τὸ Θεό. Αὐτὸ δὲ σημαίνει ὅτι ἀργεῖ ὁ ἄνθρωπος ἀπὸ κάθε ἐξωτερικὸ ἔργο, ἀλλὰ ὅτι πλέον, ὅ,τι κι ἂν κάνει γίνεται «ἐν Θεῷ» καὶ μὲ τὴν προσευχή.

Ὁ μοναχὸς στὴν περίπτωσή μας, ἔχει συγκεκριμένο πρόβλημα: Δὲ μπορεῖ νὰ ξεχωρίσει ποιοί ἀπὸ τοὺς λογισμοὺς καὶ σκιρτήματα τῆς καρδιᾶς του εἶναι ἀπὸ Θεοῦ καὶ ποιοί ἀπὸ τὸ διάβολο. Εἶναι ἕνα πρόβλημα ποὺ συναντοῦν ὅλοι ὅσοι προχωροῦν ἀπὸ τὸν «ἔξω» στὸν «ἔσω» ἄνθρωπο. Καὶ συνεχίζει:

«Οἶδα γὰρ πολλάκις ὅτι οὐ βλέπω τὸ πρᾶγμα κατὰ πάθος δοῦναί τινι…». «Πολλὲς φορὲς γνωρίζω,…» τοῦ γράφει, «…ὅτι δὲν πρέπει νὰ δώσω κάποιο πρᾶγμα μὲ πάθος στὸν ἄλλο». Δὲν ἀρκεῖ νὰ κάνουμε κάτι εὐεργετικὸ στὸν ἄλλο. Ἔστω καὶ κάτι ποὺ «ἀντικειμενικὰ» εἶναι «θεάρεστο». Ἂν ὑπάρχει «ἐμπάθεια» στὴν ψυχή μας τὸ ἔργο ποὺ πᾶμε νὰ ἐπιτελέσουμε ὅσο «θεάρεστο» καὶ νὰ εἶναι δὲ γίνεται κατὰ Θεόν. Μὲ τὸν ὄρο «ἐμπάθεια» ἐδῶ ἐννοεῖται ἡ ἐνήδονη προσκόλληση τοῦ ἐνεργοῦντος, τοῦ πράσσοντος σ’ αὐτὸ ποὺ κάνει. Μὲ ἄλλα λόγια ἂν πάω νὰ κάνω ἱεραποστολή, ἂν πάω νὰ προσευχηθῶ, νὰ κυρήξω ἢ ὁ,τιδήποτε ἄλλο, ἂν αἰσθάνομαι ἡδονὴ σ’ αὐτό, ἂν εἶμαι προσκολλημένος, ἔχω ἤδη ξεχάσει τὸ Θεό, ἔχω θεοποιήσει τὸ ἔργο, τὸ κτίσμα ἀντὶ τοῦ κτίσαντος καὶ μόνο Θεοῦ ἔργο δὲν ἐπιτελῶ.

Αὐτὸ τὸ τέστ ἔκανε καὶ ὁ συγκεκριμένος μοναχὸς ποὺ σημειώνει στὴ συνέχεια:

«… καὶ ἐδοκίμαζον τὸν λογισμόν, εἰ ἡδέως ἔχει τὸ πρᾶγμα δοθῆναι δι’ ἄλλου καὶ μὴ γνωσθῆναι ὅτι ἐγὼ ἔδωκα αὐτῷ καὶ οὐχ ἡδέως εἶχε». «Ἀφοῦ λοιπὸν εἶναι καλὸ αὐτὸ ποὺ πᾶς νὰ κάνεις…» εἶπε στὸ λογισμό του. «…δῶσ’ το σὲ κάποιον ἄλλον νὰ τοῦ τὸ δώσει καὶ νὰ μὴ μαθευτεῖ ὅτι ἐσὺ τὸ ἔδωσες.» Τότε, ὅμως, τοῦ ἔφευγε ἀμέσως ἡ «ὄρεξη» γιὰ τὸ ἔργο ποὺ πήγαινε νὰ κάνει. Αὐτὸ ἀκριβῶς δείχνει καὶ τὴν «ἐμπαθῆ» προσκόλλησή του σ’ αὐτὸ ποὺ πήγαινε νὰ πραγματοποιήσει.

Βέβαια ἀς σημειώσουμε πὼς δὲν ἐξασφαλίζονται τὰ πάντα μὲ αὐτὴ τὴ δοκιμή. Θὰ μποροῦσε καὶ πάλι νὰ αἰσθάνεται ἡδονή, σκεπτόμενος μὲ οἴηση, πλέον, (καὶ ὄχι ἁπλῶς κενόδοξα), ὅτι …ὄχι μόνο εὐεργετεῖ ἀλλὰ εἶναι καὶ ἐνάρετος μιᾶς καὶ ἀπὸ …ταπείνωση κρύβει τὴν ἀρετή του. Αὐτὸ σημαίνει ὅτι ποτὲ ὁ ἄνθρωπος δὲ μπορεῖ νὰ αἰσθάνεται σίγουρος γιὰ τὸ δρόμο ποὺ βαδίζει. Πάντοτε ὑπάρχει ὁ φόβος μήπως ἐνῷ νομίζει ὅτι βαδίζει κατὰ Θεόν, ὡστόσο ὑποκλέπτεται ἀπὸ τὸ διάβολο. Δὲν ὑπάρχει κάποιος ἀριθμὸς «τέστ» ποὺ μποροῦμε νὰ κάνουμε στὸν ἑαυτό μας ὥστε νὰ εἴμαστε «ἐξασφαλισμένοι». Κι αὐτὸ ἔχει ἐπιτραπεῖ οἰκονομικῶς ἀπὸ τὸ Θεὸ γιὰ δύο κυρίως λόγους: Ἀφ’ ἑνὸς μέν, νὰ μὴν ἐπαίρεται ὁ ἄνθρωπος ὅτι μπορεῖ ἀπὸ μόνος του νὰ κατορθώσει ἔστω καὶ κάτι ἐνάρετο, ἀφ’ ἑτέρου δέ, γιὰ νὰ προστρέχει πάντοτε, γνωρίζοντας τὴν ταπείνωσή του, σὲ Ἐκεῖνον ποὺ εἶναι ἡ πηγὴ παντὸς ἀγαθοῦ.

Συνάντηση του Θεού μέσα από τα υπέρλογα ρίσκα Νικολάου Ιερομονάχου (μητρ. Μεσογαίας και Λαυρεωτικής)

«…Ψηλά στο βουνό, ανάμεσα στις καστανιές, διέκρινα έναν ρωσικό τρούλλο. Ρώτησα τον διπλανό μου, που σταυροκοπιόταν, τι ήταν. Μου απάντησε πως είναι το κελλί του αγίου Αρτεμίου, στην Προβάτα, όπου ο π Εφραίμ με την συνοδεία του, είκοσι τρία άτομα ασκούνται στην νοερά εργασία και προσευχή. Αυτοί δεν γελούν, δεν μιλούν. Σιωπούν και προσεύχονται. Γύρισαν το κουμπί της ακοής και της οράσεώς τους στις συχνότητες του άλλου κόσμου, που εγώ αγνοώ και αρνούμαι να πλησιάσω. Ζήλεψα το μεγαλείο του ανθρώπου. Ντράπηκα την μικρότητά μου. Πόνεσα για την κενότητά μου. Όσο ξένοι ήταν αυτοί οι μοναχοί προς εμένα, άλλο τόσο ήμουν εγώ προς το πνεύμα και την ζωή τους.

Το καραβάκι έφθασε στον προορισμό του. Διανυκτέρευσα στη Λαύρα. Στόχος μου ο π. Ευθύμιος και η Βίγλα. Όλο το βράδυ σκέψεις προσδοκίας. Το πρωί μετά την Θεία Λειτουργία, ρώτησα για το πού ακριβώς βρίσκεται. Μου είπαν ότι ήταν ο μοναχός που κοινώνησε. Ήταν ο μόνος. Δαγκώθηκα. Δεν είχα προσέξει. Έχασα την ευκαιρία. Με πληροφόρησαν ότι δεν είναι στα καλά του και με την επιβεβαίωση αυτήν ξεκίνησα. Περπάτησα πάνω από μία ώρα. Ζέστη φοβερή. Βλάστηση αραιή και εντελώς ισχνή. Τόπος απαράκλητος. Στο βάθος διακρίνεται η Ρουμάνικη Σκήτη του Τιμίου Προδρόμου. Γύρω γύρω, σε μικρή σχετικά απόσταση, σκόρπιες χαμηλές καλύβες χωμένες σε βαθουλώματα του εδάφους. Πραγματική έρημος!

Είπα να πλησιάσω την πρώτη καλύβη. Δεν ακουγόταν τίποτε. Κάποιος όμως ζούσε εκεί. Μια φανέλλα κι ένα κουρελιασμένο ζωστικό ήταν απλωμένα σ΄ ένα σχοινί. Πρέπει να ήταν του π. Ευθυμίου. Ακαταστασία γενικευμένη. Πλησίασα με πολύ δισταγμό και προσοχή. Δεν έπρεπε να τρομάξει από την παρουσία μου. Γιατί τότε θα κινδύνευα εγώ να τρομάξω από τη δική του. Έτσι μου είχε πει ο π. Παΐσιος. Ξαφνικά μέσα σε σκουριασμένους τενεκέδες, σπασμένες καρέκλες και αραδιασμένα μπρίκια και κατσαρόλες, διακρίνω ένα κεφάλι μ΄ ένα ψάθινο καπέλο. Δεν φορούσε ράσα. Ένα παντελόνι blue jean με τιράντες δίχως φανέλα. Με κοιτάζει ανέκφραστα και σταθερά. Με καρφώνει. Από τη μέση και πάνω με κυρίευσε φόβος. Ούτε τι ένοιωθα ήξερα ούτε να σκεφθώ μπορούσα. Από τη μέση και κάτω αμηχανία. Τα πόδια μου μπερδεύτηκαν όσο και η γλώσσα μου. Κοντοστάθηκα και ψέλλισα:

- Ευλογείτε.

Δεν μου απαντάει παρά ρωτάει αυστηρά:

- Τι θές εδώ;

- Τον π. Ευθύμιο ψάχνω, του απαντώ.

- Δεν υπάρχει τέτοιος εδώ, ανταπαντά με τόση σιγουριά που επιβεβαίωσε την ταυτότητά του.

Άρχισα να συνέρχομαι. Προσπάθησα να του βγάλω κάποια λέξη. Στάθηκε αδύνατον. Με αγνόησε πλήρως. Η γλώσσα του δέθηκε· το ίδιο και η δική μου. Περίμενα μήπως με κεράσει. Ούτε κι αυτό έγινε. Σηκώθηκα να φύγω. Το επεκρότησε με ιδιαίτερη ευκολία και ανακούφιση.

Εγώ ήθελα να δω, κι αυτός αγωνιζόταν να κρυφτεί. Τί αντίθετοι δρόμοι! Αυτός, βέβαια, κατάφερε το σκοπό του. Εγώ όμως τί κατάφερα; Καθώς η αγριάδα της συνάντησης υποχωρούσε, μέσα μου πρόβαλε ένας βαθύς σεβασμός, ένας ειλικρινής θαυμασμός γι΄ αυτό που έβλεπα και μια αηδία γι΄ αυτό που ήμουνα. …


(Από το βιβλίο, «Άγιον Όρος Το υψηλότερο σημείο της γης»)