Παρασκευή 16 Μαρτίου 2012

Τα άμετρα καμώματα του Πειραιώς Σεραφείμ


Διάβασα την απαντητική επιστολή του Μητροπολίτη Πειραιώς Σεραφείμ Μετζελόπουλου προς τον Επίσκοπο  Τήνου Νικόλαο των Ρωμαιοκαθολικών. Δεν θα παραμείνω στα όσα έγραψε. Ο Επίσκοπος Τήνου απάντησε.
Έφριξα όμως με το επίπεδο του εκλαμπρότατου και σεβασμιότατου Μητροπολίτη Πειραιά, ο οποίος κατέβασε το επίπεδο της απαντήσεώς του πολύ χαμηλά. Τόσο χαμηλά, που οι κυρίες «Κατίνες» των Αθηνών ποτέ δεν θα έφταναν στο επίπεδό του.
Γράφει ο Άγιος Πατέρας, ο διάδοχος των Αποστόλων, ο εις Τύπον και Τόπον Χριστού, κ. Σεραφείμ:  «Δράττομαι της ευκαιρίας απαντώντας γενικά στον κ. Νικόλαο, να απαντήσω και στον γνωστό δίγαμο, τον προσφυώς αποκαλούμενο «Καρδινάλιο Φραντζολίνι», που αυτόκλητα άνευ πανεπιστημιακής καθέδρας, έχει αναλάβει ρόλο τμητού των Εκκλησιαστικών προσώπων και πραγμάτων,»  θαυμάστε γραφίδα Επισκόπου ο οποίος κτυπά «κάτω από την μέση».
Ξεπέρασε κατά πολύ τους ευσεβιστές των οργανώσεων αυτοί αφήνουν υπονοούμενα ουδέποτε όμως πέφτουν τόσο χαμηλά.
Άραγε γνωρίζει πως αποκαλούν οι χριστιανοί του Πειραιά τον επίσκοπό τους;  Δεν θα το αναφέρω διότι δεν θα γίνω σαν αυτόν «Κατίνα».  
Κρίμα διότι δυσφημεί την Αγία μας Ορθόδοξη Εκκλησία με τα άμετρα καμώματά του.

Ομιλία του Γαλλίας Εμμανουήλ στις ΗΠΑ

Πηγή: εφημερίδα ΕΘΝΙΚΟΣ ΚΗΡΥΚΑΣ, του Θεόδωρου Καλμούκου
ΒΟΣΤΩΝΗ. Ο Μητροπολίτης Γαλλίας Εμμανουήλ μίλησε βαθυστόχαστα και εμπεριστατωμένα την Τετάρτη το βράδυ στην εκδήλωση εις μνήμη του αείμνηστου Πατριάρχη Αθηναγόρα, που έχει καθιερώσει η Θεολογική Σχολή του Τιμίου Σταυρού Βοστώνης. Η ομιλία του, η οποία είχε τίτλο «Το Οικουμενικό Πατριαρχείο και η Σημασία του Διαλόγου», έγινε στο Μαλιώτειο Πολιτιστικό Κέντρο.
Η εκδήλωση άρχισε με τη χορωδία της Θεολογικής Σχολής, η οποία έψαλλε ύμνους στην Ελληνική, καθώς επίσης και τις φήμες του Οικουμενικού Πατριάρχη Βαρθολομαίου, του Μητροπολίτη Βοστώνης Μεθοδίου και του Μητροπολίτη Γαλλίας Εμμανουήλ.
Για την εκδήλωση και τον αείμνηστο Πατριάρχη Αθηναγόρα μίλησε στα εισαγωγικά σχόλια ο π. Θωμάς Φιτζέραλντ, κοσμήτορας της Θεολογικής Σχολής, ενώ τον Μητροπολίτη Εμμανουήλ σύστησε με φιλόφρονα λόγια ο καθηγητής του Κανονικού Δικαίου Ηλίας Πατσαβός. Ο Δρ. Πατσαβός επισήμανε ότι «από φοιτητής που ήταν στη Θεολογική Σχολή την δεκαετία του 1980 ο Μητροπολίτης Εμμανουήλ ήταν σοβαρός, προσηνής, ταπεινός και φιλομαθής» και συμπλήρωσε πως «αυτά του τα χαρίσματα αναγνωρίστηκαν νωρίς από την Μητέρα Εκκλησία, το Οικουμενικό Πατριαρχείο, το οποίο και τον αξιοποίησε».
Ο Μητροπολίτης Εμμανουήλ, ο οποίος είναι απόφοιτος της Θεολογικής Σχολής, αναφέρθηκε με νοσταλγία στα χρόνια της μαθητείας του σʼ αυτή την οποία χαρακτήρισε ως «περίβλεπτο ίδρυμα», λέγοντας ότι «ήλθα ως ξένος κι έφυγα ως αδελφός», ενώ ευχαρίστησε τη Σχολή «για όλα τα καλά πράγματα που διαθέτει».
Υπογράμμισε ότι είναι «ορθό που αυτή η εκδήλωση είναι αφιερωμένη στον αείμνηστο Πατριάρχη Αθηναγόρα επειδή όχι μόνο ίδρυσε τη Θεολογική Σχολή του Τιμίου Σταυρού πριν από 75 χρόνια, αλλά διότι η διακονία του είχε μία τρομακτική επιρροή αγάπης, φιλανθρωπίας και οικουμενικών δραστηριοτήτων επί πολλές δεκαετίες έπειτα από τον θάνατό του».
Ο Μητροπολίτης Εμμανουήλ τόνισε πως «το Αγιο Πνεύμα εργάζεται διηνεκώς μέσα στην Εκκλησία ικανώνοντας εκείνους οι οποίοι πιστεύουν στον Χριστό να θέτουν τα θεμέλια στη δική μας γενιά που υποστηρίζουν τη διακονία της ενότητας».
Είπε επίσης, ότι «ήλθα να μοιραστώ μαζί σας μερικές σκέψεις γύρω από τον Οικουμενισμό βασισμένες στη διακονία του Οικουμενικού Πατριαρχείου» και συμπλήρωσε «για όσους δεν είναι ακόμα γνώστες του όρου Οικουμενισμός, είναι ο σκοπός για την ενότητα όλων των Χριστιανών ανά τον κόσμο, για ορατή ενότητα στη Μία, Αγία, Καθολική και Αποστολική Εκκλησία». Υπενθύμισε ότι «ο Οικουμενισμός δεν είναι καινούργια ιδέα, δεν είναι εφεύρημα του σύγχρονου ανθρώπου, αλλά είναι ωστόσο μία ανάγκη που πρέπει να προσεγγίσει αυτή η γενιά».
Αναφέρθηκε στις δραστηριότητες και κινήσεις των αείμνηστων Πατριαρχών Αθηναγόρα και Δημητρίου αναφορικά με την προσέγγιση των Χριστιανών ανά τον κόσμο, ενώ υπενθύμισε την άρση των αναθεμάτων ανάμεσα στην Ανατολή και τη Δύση ήτοι ανάμεσα στην Ορθόδοξη και τη Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία από τον Αθηναγόρα και τον Πάπα Ιωάννη στη δεκαετία του 1960 έπειτα σχεδόν από χίλια χρόνια διαίρεσης.
Τόνισε ότι «ο Οικουμενικός Πατριάρχης Βαρθολομαίος προσπαθεί να ακολουθήσει τα βήματα των προκατόχων του και εξακολουθεί να φέρνει κοντά ανθρώπους από όλα τα έθνη φανερώνοντας την αγάπη του Χριστού μέσω των οικουμενικών και διαθρησκειακών διακονιών της Εκκλησίας».
Είπε ακόμα για τις οικουμενικές προσπάθειες του σημερινού Πατριάρχη, πως «ο Οικουμενικός Πατριάρχης Βαρθολομαίος έχει περιγράψει τη συμμετοχή του Οικουμενικού Θρόνου στο διάλογο, σημειώνοντας πως προσεγγίζουμε τον διάλογο μέσα στο πνεύμα της αγάπης, ειλικρίνειας και τιμιότητας. Με αυτή την έννοια ο διάλογος προϋποθέτει ισότητα, η οποία σε ανταπόδοση προϋποθέτει ταπείνωση. Η ειλικρίνεια και η ταπείνωση εξουδετερώνουν την εχθρότητα και την υπεροψία».
Ο Μητροπολίτης Εμμανουήλ, ο οποίος είναι αντιπρόσωπος του Οικουμενικού Πατριάρχη Βαρθολομαίου στην Ευρωπαϊκή Ενωση, είναι πρόεδρος του Συνδέσμου Ευρωπαϊκών Εκκλησιών, καθώς και πρόεδρος των Ορθόδοξων Επισκόπων Γαλλίας, αντιπροσωπεύει τον Πατριάρχη στους ακαδημαϊκούς διαλόγους με τον Ρωμαιοκαθολικισμό, τον Ιουδαϊσμό, το Ισλάμ και άλλους, τόνισε πως «ο Οικουμενικός Θρόνος πιστεύει ότι ο διάλογος είναι αναγκαίος. Η εχθρότητα και η αδικία που υπάρχουν σήμερα στον κόσμο απαιτούν όπως η ανθρωπότητα κινηθεί προς την ισότητα και έλθει αρωγός σʼ εκείνους οι οποίοι έχουν αποδυναμωθεί από δυσμενείς πολιτιστικές, οικονομικές και πολιτικές συνθήκες». Συμπλήρωσε πως «με ταπείνωση ο Οικουμενικός Θρόνος ομιλεί γιʼ αυτά τα θέματα και επιζητεί να ζει με ενότητα με όλους τους Χριστιανούς και με αρμονία με εκείνους οι οποίοι επιλέγουν να μην ακολουθούν τον Χριστό». Είπε επίσης πως «γίνεται φανερό στον Οικουμενικό Θρόνο πως ο καλύτερος τρόπος να επιδείξεις αγάπη και να προάγεις την κατανόηση είναι η πρόσωπο με πρόσωπο επικοινωνία» και συμπλήρωσε πως «αυτό είναι το ζωτικό βήμα για την κατανόηση περίπλοκων ζητημάτων και εργασίας προς ειρήνη και καταλλαγή».
Σε άλλο σημείο, υπογράμμισε πως «πόλεμος εξʼ ονόματος της θρησκείας, είναι πόλεμος εναντίον της θρησκείας» και συμπλήρωσε πως «πρέπει να ανακαλύπτουμε ο ένας τον άλλον και να κοιταζόμαστε στα μάτια, ο καθένας μας είναι ζωντανή εικόνα του Θεού».
Εκανε επίσης αναφορά στον μακαριστό Αρχιεπίσκοπο Ιάκωβο και στα οικουμενικά του ανοίγματα, υπενθυμίζοντας τη συνοδοιπορία του με τον Μάρτιν Λούθερ Κινγκ, που έγινε εξώφυλλο στο περιοδικό «Life» κι έκανε τον γύρο του Κόσμου.   

«Τακτική» της Εκκλησίας ο διάλογος!

του καθηγητή Αριστείδη Πανώτη
Ο Ιησούς Χριστός  με το «Ευαγγέλιο της Διαθήκης» Του (Ἰω. ιζ΄)  παρέδωσε στους μαθητές του μια θεμελιώδη  επιταγή που πρέπει απόλυτα να ισχύει ως «συνταγματικός» νόμος της Εκκλησίας. Η κατηγορηματική αυτή προσταγή δόθηκε για να οικοδομηθεί επάνω της ασάλευτη η όλη Κανονική δομή και τάξη Της. Αυτή ήταν: «πάντα να ειρηνεύουν μεταξύ τους και να παραμένουν ενωμένοι μαζί Του»  μέσα στην «μία Εκκλησία»  για να πιστέψει ο κόσμος πώς είναι αληθινή  Θεογνωσία το Ευαγγέλιό Του. Και αυτό γιατί οι  διαστάσεις και οι μερισμοί αποσυνθέτουν την σωτηριώδη αποστολή του Ευαγγελίου Του.
                   
Την επιταγή αυτή την επαναβεβαίωσε και μετά την Ανάστασή Του όταν  ευλόγησε με το Άγιο Πνεύμα τους «συνηγμένους» δέκα, αλλά  και τους ένδεκα παρά τη θάλασσα της Τιβεριάδος και όλους τους παρόντες την ημέρα της Πεντηκοστής.  Έκτοτε στο κλιμάκιο των Αποστόλων που παρέμεινε  στα Ιεροσόλυμα αναγνωρίζονται ως «οι δοκούντες είναι στύλοι» της ακριβούς Πίστεως που είναι ο Πέτρος, ο Ιωάννης και ο Αδελφόθεος Ιάκωβος. Αυτοί αναγνώρισαν την «κλητή αποστολικότητά» του Παύλου για τα Έθνη.  Όμως μέσα στα χρόνια της πρώτης  χριστιανικής γενεάς προκύπτει σοβαρή  διχογνωμία μεταξύ των Αποστόλων για τα μέσα σωτηρίας των βαπτισμένων πιστών. Έτσι,  μεταξύ Θέρους και Φθινοπώρου του 48 μ.Χ. συγκαλείται η Αποστολική Σύνοδος στα Ιεροσόλυμα  για να λυθεί το θέμα με συλλογικό τρόπο, με διάλογο. Έτσι,  γεφυρώνεται η διάσταση και κανονίζεται :  «πώς η αυθεντική διδαχή της Εκκλησίας είναι ότι μόνον η πίστη στον  Ιησού Χριστό σώζει και όχι η τήρηση των ιουδαϊκών  εθίμων». Ένα από αυτά ήταν  και ο εβραϊκός φραγμός του «αναθέματος»  που ουδέποτε ακούστηκε για κανένα από το δεσποτικό στόμα του Κυρίου, ούτε ακόμα και όταν βρισκόταν στον Σταυρό. Μετά την εκδημία των Αποστόλων η Εκκλησία περιφρουρεί την προστακτική Κυριακή επιταγή με τον διάλογο,  για να επιλύονται οι διαφωνίες  που εκδηλώνονταν μέσα στο ζωντανό σώμα Της, προκειμένου να προκύπτει η συνοδική  «συμφωνία».
         
Χαρακτηριστικό είναι το παράδειγμα της  εναρμονίσεως με τον διάλογο των διχογνωμιών κατά την Μεταποστολική εποχή. Η πιο γνωστή «έριδα» είναι εκείνη γύρω από τις  δύο αποστολικές παραδόσεις για την ορθή τέλεση του Αγίου Πάσχα. Στην Ανατολή τηρούσαν κατά την παράδοση του Ευαγγελιστή Ιωάννη  την «ακρίβεια» της Ιουδαϊκής  «Ἐξόδου» του Πάσχα. Στη Δύση όμως  επικρατούσε η παράδοση Πέτρου και Παύλου που επικέντρωνε τη σημασία του Πάσχα στο γεγονός της  «Αναστάσεως». Τελικά την ερμηνεία αυτή αποδέχθηκε όλη η Εκκλησία παρά την μακρά διαφωνία και των  τότε «Παλαιοπασχιτῶν», των «Παλαιοημερολογιτών» της εποχής.  Η συνάντηση και ο διάλογος που είχαν στη Ρώμη ο Σμύρνης  Πολύκαρπος και ο Ρώμης  Ανίκητος, περί το  Πάσχα του 154-155, παρά το γεγονός ότι δεν ήρε την μεταξύ τους διαφωνία, δεν επηρέασε την μεταξύ τους Κοινωνία με αποτέλεσμα ο Ρώμης να προσφέρει την τιμή της πρωτοκαθεδρίας κατά την τέλεση της Ευχαριστίας στον γέροντα Πολύκαρπο.
               
Αυτό το πνεύμα του αποστολικού βιώματος ενότητας  της Εκκλησίας αποκρυσταλλώθηκε στην εκκλησιαστική ζωή μέχρι την εποχή συγκλήσεως των βασικών τεσσάρων Οικουμενικών Συνόδων και διατυπώθηκε  στο «χρυσό πατερικό αξίωμα» του Λερινίτη οσίου Βικεντίου (†450), πως πρέπει πάντα να υπάρχει  στην Εκκλησία:  «Στα αναγκαία ενότητα, στα αμφίβολα ελευθερία και σ' όλα αγάπη». Έτσι, κατά το επιτακτικό αυτό αξίωμα που στηρίζεται στην καθολική επιταγή του Ιησού για ενότητα γεφυρώθηκαν με το διάλογο πολλές διαφωνίες μέσα στην πρώτη χιλιετία, όπως φαίνεται από την Ιστορία όταν  μεταξύ των ετών 337 μέχρι το 843 οι σχέσεις μεταξύ των Εκκλησιών της Ανατολής και της Δύσεως διακόπηκαν επί 217 χρόνια για διάφορους λόγους και αποκαταστάθηκαν με τους διεξαχθέντες διαλόγους για να λειτουργήσουν αδελφικά  οι δύο πνεύμονες της μιας Εκκλησίας.
            
Δεν στάθηκε ικανό να διαιρέσει την Αρχαία Καθολική Εκκλησία, το θέμα του «Θείω δικαίω Πρωτείου», που πρώτος επικαλείται περί το 220 ο Ρώμης Κάλλιστος Α΄ για να προστατεύσει την τάξη στην τοπική Εκκλησία του. Απεναντίας η Σύνοδος της Σαρδικῆς (Σόφιας) το 343 του παραχώρησε ως πρώτο στην τιμή επίσκοπο, το Έκκλητο (Καν. γ΄, δ΄, ε΄) δηλαδή το δικαίωμα να κρίνει τελικά τις δικαστικές αποφάσεις της Εκκλησίας. Επίσης, εν αγνοία του και χωρίς την πρωκαθεδρία των εκπροσώπων του δεν συνέρχεται καμιά Οικουμενική Σύνοδος. Όσοι ξέρουν να διαβάζουν τα Πρακτικά των Οικουμενικών Συνόδων  αντιλαμβάνονται τον νουν των Πατέρων για τον αρχαίο ρόλο του εκάστοτε Ρώμης.  Μέχρι τα χρόνια του ιερού Φωτίου, που στο τέλος γεφυρώνεται η διακοπή τον σχέσεων με διάλογο και εγκώμια στον πάπα Ιωάννη τον Η΄ όταν συνέρχεται η ογδόη Οικουμενική Σύνοδος.  Πραγματικά,  σπουδαίο γεγονός για την Εκκλησία θα ήταν η αναγνώρισή της εάν συνερχόταν η Θ΄ Σύνοδος, που πιστευόταν ότι θα ήταν η συνελθούσα το 1439 στην Φλωρεντία.  Όμως η σύνοδος αυτή εκτράπηκε σε εργώδη επιβολή  της «ύστερης μεσαιωνικής  ερμηνείας» του «Πρωτείου του επισκόπου Ρώμης ως  ανώτατης εξουσίας», κάτι που  καταργούσε την σεβαστή στην Ανατολή ιστορική «Πενταρχία» των Πατριαρχείων και γι' αυτό απέτυχε. Έχουμε γραπτές μαρτυρίες από τον  Συρόπουλο πως και ο Εφέσου Μάρκος ο Ευγενικός τίμησε με σεβασμό τον πάπα Ευγένιο τον Δ΄ και συμπροσευχόταν μαζί του σε όλες τις τελετές και ευλογούσε τράπεζες καρδιναλίων και συμπεριφερόταν ως ισότιμος αδελφός προς τους λατίνους επισκόπους και μόνον  όταν διαφώνησε με την υπογραφή των κανονικών όρων άλλαξε διάθεση και καλώς έπραξε. Ας σημειωθεί ότι  κατά τη δεύτερη χιλιετία  δεν συνήλθε ποτέ  Οικουμενική Σύνοδος, όπως συνέβη την πρώτη χιλιετία. Μόνον αυτή θα μπορούσε να καθαιρέσει τον Πάπα της Ρώμης. Από την άλλη πλευρά όμως δεν υπήρξε έλλειψη του «Πρώτου» αφού ο Πατριάρχης της Νέας Ρώμης διατηρεί από το 451 τα ίδια προνόμια με τον παλαιάς Ρώμης. 
              
Μέχρι τον Νοέμβριο του 1965, που για να ανοίξει ο δρόμος της επανασυναντήσεως των δύο Εκκλησιών, μελετήθηκε  έγκυρα η άρση των λεγόμενων «Αναθεμάτων» του 1054,  στην Ανατολή επικρατούσε συγκεχυμένη γνώση  των τότε γεγονότων. Όμως η προσεκτική μελέτη της αντιδράσεως του  Αντιοχείας Πέτρου για την παρέμβαση που έκανε ο Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως Μιχαήλ Δ’ Κηρουλάριος  στη διαμάχη του μοναχού Νικήτα με τον Καρδινάλιο Ουμβέρτο, δεν παρήγαγε καμιά κανονική πράξη «ακοινωνησίας», που ισχυρίστηκαν πρόσφατα αδιάβαστα χείλη αρχιερέως,   γι' αυτό και συνεχίστηκαν πέρα από δέκα φορές οι διάλογοι για αποκατάσταση της Κοινωνίας μεταξύ των δύο πλευρών, ακόμη  και μετά τις  βαρβαρότητες της Αλώσεως της Κων/πόλεως του 1204, χωρίς ποτέ να τεθεί θέμα άρσεως των Αναθεμάτων.  Αυτή η τακτική της Εκκλησίας Κωνσταντινουπόλεως συνεχίστηκε και μετά το 1453, παρά την προσπάθεια του Πορθητή και των διαδόχων του  να ενισχύουν τις αντιθέσεις στην Χριστιανοσύνη   για ευνόητους λόγους.
               
Όταν όμως προέκυψε η ανάγκη επικοινωνίας για την προώθηση της διορθώσεως του Ημερολογίου, τα εμπόδια ξεπεράστηκαν. Ο πάπας Γρηγόριος ΙΓ΄ απευθύνθηκε επίσημα στον πατριάρχη Ιερεμία Β΄ με «Τόμο»-(Βρέβιο) ως προς τον  «σεβάσμιον αδελφόν Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως». Και ο Πατριάρχης του ανταπέδωσε πλήρως την τιμή και τον προσφώνησε ως : «Τω μακαριωτάτω πατρί και δεσπότη τω Πάπα , κυρίω Γρηγορίω δεκάτω τρίτω άκρω αρχιερεί αξιωτάτω».  Έχω φωτοτυπίες των ανταλλαγέντων επιστολών. Αυτό φανερώνει, πως παρά την διαφωνία του Ιερεμία για τον άνευ «συμφωνίας» των Πατριαρχών της Ανατολής «αυθεντικό τρόπο» επιβολής της διορθώσεως του Ιουλιανού Ημερολογίου, δεν επηρεάστηκε το ενδιαφέρον για διάλογο. Εκείνο που επηρέασε είναι όσα επακολούθησαν από την σκλήρυνση της κεντρομόλου Ρωμαϊκής εξουσίας και την περαιτέρω πίεση της παπικής εξουσίας.
Τον 16ο αιώνα άρχισε το ξήλωμα  του εκκλησιαστικού ιστού της Ρώμης στην Ευρώπη που αρχικά σκόπευε στην εξυγίανσή της  και τελικά  μετέβαλε τον τρόπο λειτουργίας του θεσμού της Εκκλησίας σε μεγάλο μέρος της ευρωπαϊκής ηπείρου. Το σχίσμα αυτό επειδή ήταν  δυναμική αμφισβήτηση της ρωμαϊκής εξουσίας κλήθηκε  Μεταρρύθμιση.  Φυσικό ήταν να προκαλέσει την Αντιμεταρρύθμιση που μεταξύ των άλλων επιδίωξε να αναπληρώσει προς ανατολάς και την απώλεια του πλήθους των χριστιανών της  με την βοήθεια των ομοδόξων της κρατών. ΄Ετσι η Ρώμη υιοθέτησε την τακτική  της διασπάσεως του δοκιμαζόμενου εκκλησιαστικού σώματος των Ορθοδόξων και άσκησε δραστήρια την  ιεραποστολή στον Νέο Κόσμο και στην Άπω Ασία.  Ο πάπας Κλήμης Ζ΄ θέλησε να αντλήσει δύναμη από την Ανατολή με τον ανορθόδοξο τρόπο του επιθετικού «ενωτισμου» και  έτσι στρέφεται στη Μέση Ανατολή  και εγκαθιστά στη Δαμασκό το 1633 τον πρώτο «Μελχίτη» επίσκοπό του. Ακολούθησε η γενικότερη πολιορκία του Ορθοδόξου Πατριαρχείου της Αντιοχείας με τον «Μελχιτικό κριό»  το 1687, το 1709  και το 1724-1759, 1833-1855. Την ίδια τακτική ακολούθησε  και ο  Κλήμης Η΄ στην Ανατολική Ευρώπη το 1594 με τους Ρουθήνους της Λευκορωσίας αλλά και ο Πίος Ζ΄ το 1808 με τους Ουκρανούς φιλοπολωνούς. Όλα αυτά δηλητηρίασαν σοβαρά  τις σχέσεις Βατικανού και Φαναρίου και δημιούργησαν καταστάσεις που δύσκολα ανατρέπονται μέσα στην μαχητική ισλαμική πλειονοψηφία της Μέσης Ανατολής. Και πολλά άλλα άνοιξαν αντί του διαλόγου τον εκατέρωθεν Αντίλογο που εξελίχθηκε σε παράλληλους Μονολόγους με Εγκυκλίους και Αντεγκυκλίους. Τέλος, η Ρώμη έφθασε μέχρι και σε άτακτες παρεμβάσεις στα εσωτερικά ζητήματα του Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως, πχ. όπως ήταν το Βουλγαρικό σχίσμα ή η υπόθεση μερικών δυσαρεστημένων ενοριών.

Το Οικουμενικό Πατριαρχείο, παρά αυτές τις εκ του πονηρού αντιξοότητες, δεν εγκατέλειπε ποτέ την πάγια και διαχρονικά ασκούμενη προσπάθειά του να επαναληφθεί  ο Διάλογος. Το σχίσμα των Παλαιοκαθολικών που ακολούθησε την Α΄ Βατικανή Σύνοδο έδειξε πως στη Δύση υπάρχουν και δυνάμεις που μπορούν να επανακτήσουν την Ορθοδοξία τους και άρχισε η επικοινωνία μαζί τους και αργότερα το ίδιο έπραξε με τους Αγγλικανούς και τους Επισκοπελιανούς των Η.Π.Α. 
Ο πάπας Λέων ΙΓ΄ το 1893 προσπαθεί να διορθώσει λάθη των προκατόχων του που εκλατίνιζαν  τους «ενωτικούς» και προσκαλεί τους Ορθοδόξους σε μιά  «ενότητα»  τύπου Φλωρεντίας και αποτυγχάνει. Την απάντηση την δίδει το Φανάρι διά χειρός του φερέλπιδα τότε Γερμανού Καραβαγγέλη.  
                              
Ο πατριάρχης Ιωακείμ Γ΄ στην β΄ πατριαρχία του οσφραίνεται πώς οι Εκκλησίες δεν θα μπορέσουν μεμονωμένες να αντιμετωπίσουν τα τεράστια προβλήματα που μετακυλίθηκαν από τον 19ο στόν  20ο αιώνα και το 1902 προτείνει την μελέτη από ορθοδόξου πλευράς της συνεργασίας των Εκκλησιών. Άρχισαν να κατατίθενται διάφορες προτάσεις που προπαρασκεύασαν το έδαφος  συντάξεως ενός «χάρτη καταλλαγής» που δυστυχώς είδε το φώς μετά τον τρομερό Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο και εξ αφορμής της συστάσεως της «Κοινωνίας των Εθνών». Αυτή είναι η περίφημη  «Συνοδική Εγκύκλιος του 1920», που στα χρόνια μας αδιάβαστοι, εμπαθείς και φαιδροί την κατασυκοφαντούν έχοντες  «πορισμόν τόν ανθετωτισμό», ενώ αποτελεί καθαρή έκθεση των μέχρι τότε διαχρονικών θέσεων της Ορθοδοξίας και δεν εμπνεόταν ούτε από αλλότριες θεωρίες Εκκλησιών π.χ, «κλάδων» κ.τ.λ., ούτε από το φάντασμα του Οικουμενισμού,  που τότε δεν είχε ακόμη υπάρξει ως οργανωμένο κίνημα, ούτε και απηχούσε  κάποιες  μυστηριώδεις  προδρομικές παρεμβολές της Παγκοσμιοποιήσεως.  Είναι απλά η  καταγραφή της απαρέγκλιτης  εκκλησιαστικής  τακτικής του  Οικουμενικού Πατριαρχείου μας, την οποία όπως και παραπάνω αναφέραμε κακοποιούν συνήθως κακόγνωμα κακεντρεχή μυαλά.
               
Η εκκλησιαστική τακτική του Διαλόγου άργησε να αποκαταστήσει τις σχέσεις Παλαιάς και της Νέας Ρώμης. Έπρεπε να εμφανιστούν οι γενναίες προσωπικότητες που τις επανακίνησαν μετά την  σύγκληση της Β΄ Βατικανής Συνόδου. Ταυτόχρονα έπρεπε να στερεωθεί  στην πανορθόδοξη συνείδηση η Καθολικότητα της Ορθοδοξίας και η αδιαπραγμάτευτη κανονική της τάξη. Να διαγραφεί η προτεσταντική κακοδοξία πώς είναι ομοσπονδία Εκκλησιών  με εθνικιστική συναρμογή. Αυτή την πλάνη διέγραψαν οι Πανορθόδοξες Διασκέψεις και οι  δύο εξ αυτών, του 1963 και του 1964, τροχοδρόμησαν  επίσημα τον Θεολογικό Διάλογο με ομόφωνη απόφαση!  Δυστυχώς, η πορεία του Διαλόγου αυτού ταράζει πολλούς σύγχρονους συνηγόρους του Διαβόλου. Αν κάποτε καταγράψω από ποίους και γιατί ξεκίνησαν οι φαιδροί «ανθενωτισμοί» τότε όσοι «ελογίσαντο (προδοσίες) απετύφλωσεν  η κακία αυτών» ( Παρ. β΄ 21). Κανείς μέχρι σήμερα σοβαρός Ορθόδοξος κληρικός ή θεολόγος «Μήδισε», απ' εναντίας πολλά διεστώτα θέματα διευκρινίστηκαν και σοβαρές αρχαίες αντιλήψεις επανεισάχθηκαν στη Δύση εκ της Ανατολής. Μάλιστα αντί να συντροφεύσουμε αδελφικά τους βηματισμούς αυτούς, εκστομίζονται  γραιώδη «Αναθέματα» που εκθέτουν ανεπανόρθωτα  στην Οικουμένη το σύνολο της εν Ελλάδι Ιεραρχίας.
Οι Σέρβοι έδειξαν στον Αρτέμιο την πόρτα, οι Έλληνες, τί;  Εύλογα απορώ!
Εκεί στην Αυστραλία που κατέφυγαν κάποιοι «κυνηγοί» της αρχιεροσύνης  δεν έμαθαν ότι το όπλο των ιθαγενών, το μπούμερανγκ, όταν εξαπολύεται επιστρέφει στον εκτοξευτή του; Είναι δυνατόν να μη λειτουργήσει έτσι δυναμικά  ο πνευματικός νόμος για όσους «κατευτελίζουν» την αρχιερατική αυθεντία τους (στ΄ Κανών της Σαρδικής) με αυτοσχέδια «Αναθέματα»  ιερού πολέμου που ερεθίζουν ετεροδόξους,  ετεροθρήσκους και ομοδόξους όπως  ο υπογράφων; 
________________

ΥΓ.   Έχω πάντα την  εντιμότητα της υπογραφής μου επί 60ετία, φέροντας την τιμή τριών Πατριαρχών της Μεγάλης του Χριστού Εκκλησίας, και  ποτέ δεν  φόρεσα  το προσωπείο άφαντου ομογενούς, όπως κάποιοι φθηνοί δικολάβοι.

Α.Π.

Δευτέρα 12 Μαρτίου 2012

Αρχιεπίσκοπος Νάξου-Τήνου κ.κ. Νικόλαος : Ανοιχτή Επιστολή προς κάθε άνθρωπο καλής θέλησης

+ΝΙΚΟΛΑΟΣ
ΚΑΘΟΛΙΚΟΣ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΣ
ΝΑΞΟΥ-ΤΗΝΟΥ-ΑΝΔΡΟΥ-ΜΥΚΟΝΟΥ
ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΠΑΝΤΟΣ ΑΙΓΑΙΟΥ

ΑΝΟΙΚΤΗ  ΕΠΙΣΤΟΛΗ
σε κάθε άνθρωπο καλής θέλησης

«Εάν ταις γλώσσαις των ανθρώπων λαλώ και των αγγέλων, αγάπην δε μη έχω, γέγονα χαλκός ηχών ή κύμβαλον αλαλάζον, και εάν έχω προφητείαν και ειδώ τα μυστήρια πάντα και πάσιν την γνώσιν, και εάν έχω πάσαν πίστιν, ώστε όρη μεθιστάνειν, αγάπην δε μη έχω, ουδέν ειμί». (Κορινθ. 13,2).
Με αφορμή την Κυριακή της Ορθοδοξίας δυστυχώς ακούσαμε από χείλη Ιεραρχών και Ιερέων, σε πολλά μέρη της Πατρίδας μας,  κρίσεις και κατακρίσεις  για τους μη Ορθοδόξους Χριστιανούς. Όλοι καταδικάστηκαν ως «αιρετικοί» και ως άτομα ή ομάδες ή και Εκκλησίες με τις οποίες δεν πρέπει η Ορθοδοξία να έχει καμία συνεργασία και ακόμη χειρότερο καμία συμπροσευχή «ίνα μη μιανθή» (Ιωαν. 18,28)!

Διαφορετική συμπεριφορά
Διαβάσαμε με πίκρα και λύπη:
«Ο Μητροπολίτης Πειραιώς Σεραφείμ ………θεωρεί πως το Συνοδικό παραμένει "ανοιχτό" και άρα μπορεί να προσθέτει "αναθέματα", όπως έκανε πανηγυρικά κατά την φετινή Κυριακή της Ορθοδοξίας. Μπορεί να μη διάβασε όλα τα αναθέματα του Συνοδικού, αλλά εκφώνησε γεγονυία τη φωνή τα δικά του "αναθέματα", για να δώσει την κατ' αυτόν "μαρτυρία της Ορθοδοξίας" σήμερα. Ας δούμε ποιούς αναθεμάτισε:
- Τω κανονικώς ανυποστάτω και εκπεσόντι αιρεσιάρχη Πάπα και Πατριάρχη Παλαιάς Ρώμης Βενεδίκτω τω 16ω και τοις αυτώ κοινωνούσι, Ανάθεμα, Ανάθεμα, Ανάθεμα».

Κρίμα, Κρίμα, Κρίμα,  για την ολοταχώς προς τα πίσω  πορεία!
Ευτυχώς όμως που υπάρχει και η πορεία προς τα εμπρός.
Η ΑΘΠ ο Οικουμενικός Πατριάρχης κ. Βαρθολομαίος, κατά την Θρονική Εορτή της Εκκλησίας της Ρώμης με ημερομηνία 28 Ιουνίου 2011 έγραφε στην Αυτού Αγιότητα τον Πάπα Βενέδικτο  16ο : «Εκφράζοντας στην Αγιότητά Σας τας αδελφικάς ημών ευχάς επί τη ευκαιρία αυτής της Εορτής, Σας ασπαζόμεθα εγκαρδίως και ικετεύομε τον Θεόν Δημιουργόν παντός αγαθού να σας φυλάττη, να Σας ενδυναμώνη και να Σας καθοδηγή για το καλόν της Εκκλησίας και την προώθησιν της ενότητος   πάντων των Χριστιανών».
Ευτυχής επίσης περίπτωση και άξια κάθε επαίνου η στάση του Προκαθημένου της Εκκλησίας της Ελλάδος, που έδειξε να κατανοεί πλήρως το αληθινό νόημα της σύγχρονης αναστήλωσης των εικόνων. Είπε ο Μακαριώτατος κ. Ιερώνυμος: «Οι γκρεμισμένες εικόνες ξαναμπήκαν στις στήλες τους το 843. Αν όμως ρίξουμε μια ματιά γύρω μας θα δούμε πολλές γκρεμισμένες εικόνες. Η πιο μεγάλη και πιο ωραία εικόνα είναι του ανθρώπου. Όμως είναι πολλοί άνθρωποι γκρεμισμένοι».

Άλλοι, δυστυχώς, ανέλαβαν το  δύσκολο έργο του κριτή και του κατακριτή. Αθώωσαν με ευκολία τους εαυτούς των και την Εκκλησία τους και  έριξαν όλους τους μη Ορθοδόξους στη «γέεννα του  πυρός»!
Πότε άραγε θα συνειδητοποιήσουμε ότι έφθασε ο καιρός να αφήσουμε πίσω το παρελθόν με τα όποια λάθη Ανατολής και Δύσης, Δύσης και Ανατολής και να αναλάβουμε την κοινή ευθύνη που έχουμε να «αγαπήσωμεν αλλήλους» και μαζί να προσπαθήσουμε να επανενώσουμε τον άραφο χιτώνα του Χριστού;

Η εντολή της αγάπης
Ο Διδάσκαλός μας, κήρυξε την αγάπη.
Οδηγήθηκε στο σταυρό  και πριν παραδώσει το πνεύμα του στον ουράνιο Πατέρα Του, συγχώρησε ακόμη και τους δημίους του, διότι πράγματι δεν ήξεραν τι έκαναν!
Εμείς, οι Χριστιανοί του εικοστού πρώτου αιώνα, δεν έχουμε υποχρέωση να μιμηθούμε τον Χριστό; Δεν πρέπει να  αγαπάμε τους αδελφούς μας, επειδή δε συμφωνούν σε όλα μαζί μας;
Πότε ως  Χριστιανοί θα σταματήσουμε  να παρασυρόμαστε από μερικούς που δεν έχουν το θάρρος και τη δύναμη να νιώσουν, ως αδελφοί, ακόμη και μεταξύ των Χριστιανών;
Αν αυτό δεν το μπορούμε,  τότε πώς θα μπορέσουμε να αισθανθούμε ως  αδέλφια και με τους μη Χριστιανούς και πώς θα φτάσουμε  στο σημείο να συγχωρούμε  και τους εχθρούς μας για να αποδείξουμε ότι είμαστε μαθητές του Χριστού; «εγώ δε λέγω υμίν αγαπάτε τους εχθρούς υμών» (Ματθ. 5,44).
Κανένας δε ζητά την ισοπέδωση των πάντων.
Ναι, υπάρχουν διαφορές μεταξύ των χριστιανικών δογμάτων. Αυτό όμως δεν πρέπει να είναι αιτία μιας  αντιχριστιανικής συμπεριφοράς μεταξύ των Χριστιανών! Μιας απομόνωσης μεταξύ μαθητών του ιδίου Κυρίου και μεταξύ αδελφών.  Είναι ανάγκη να πλησιάσουμε ο ένας τον άλλο και με αδελφικό πνεύμα να προσπαθήσουμε να γεφυρώσουμε τις όποιες διαφορές μας. 
Είναι αλήθεια πως δεν είμαστε οι Χριστιανοί του εικοστού πρώτου αιώνα οι φταίχτες  για τα σχίσματα μεταξύ των Χριστιανών. Είμαστε όμως υπεύθυνοι για τη διατήρηση των σχισμάτων. Οφείλουμε να μιλήσουμε  μεταξύ μας με ειρήνη και γαλήνη,  κατανόηση και αδελφοσύνη. Ο αδελφικός διάλογος, εκτός του ότι θα μας οδηγήσει, με τη χάρη του Θεού, εκεί που ο ίδιος ο Κύριος θέλει, και προσευχήθηκε γι’ αυτό, δηλαδή στην πλήρη ενότητα, θα είναι και μία ισχυρή χριστιανική μαρτυρία προς όσους δεν πιστεύουν. Θα επαναφέρει στην Εκκλησία όσους απομακρύνθηκαν  σκανδαλισμένοι από την έλλειψη αγάπης μεταξύ των ίδιων των Χριστιανών. 
Σήμερα, όσοι δεν πιστεύουν, δείχνουν τους Χριστιανούς, λέγοντας «κοιτάξτε τους πώς αγαπιούνται»; Ή έχουν λόγους να λέμε κοιτάξτε τους  πώς μισούνται;  Και όμως ο Κύριος ήταν σαφής: «εντολήν καινήν δίδωμι υμίν ίνα αγαπάτε αλλήλους, καθώς ηγάπησα υμάς ίνα και υμείς αγαπάτε αλλήλους, εν τούτω γνώσονται πάντες ότι εμοί μαθητές  έστε, εάν αγάπην έχητε εν αλλήλοις. (Ιωαν. 13, 34-35).
Μπορεί η Εκκλησία να κηρύττει την αγάπη, όταν δεν την βιώνει; 
Πώς θα  συμβουλέψουμε και θα ζητήσουμε στα κράτη που έχουν διαφορές μεταξύ τους, να καθίσουν στο τραπέζι του διαλόγου, να αναζητήσουν τρόπους συνεργασίας και συνεννόησης, όταν εμείς οι Χριστιανοί αρνούμαστε  το διάλογο, φοβόμαστε τον οικουμενισμό που είναι «μέσα» που θα βοηθήσουν να ζήσουμε μαζί τις ομοιότητές μας, να καταλάβουμε ποιες είναι οι πραγματικές διαφορές μας και να προσπαθήσουμε με πολλή αγάπη να τις ξεπεράσουμε;

Το βάρος της ιστορίας
Συχνά οι μεταξύ μας διαφορές δραματοποιούνται και φορτώνονται αρνητικά από το βάρος της ιστορίας. Όταν στην πραγματικότητα πρόκειται για διαφορετική διατύπωση της ίδιας αλήθειας.    
        Συχνά αναφερόμαστε στους Πατέρες της Εκκλησίας για να δικαιολογήσουμε μία αυστηρή στάση μας έναντι των άλλων. Λέμε π.χ. οι Πατέρες της Εκκλησίας δεν επέτρεπαν τη συμπροσευχή με άτομα τα οποία δεν ανήκουν στην Εκκλησία μας. Εξετάσαμε προσεκτικά τι εννοούσαν οι Πατέρες της Εκκλησίας με τη λέξη «συμπροσευχή»; Μήπως εννοούσαν τη Θεία Συλλειτουργία, η οποία βεβαίως προϋποθέτει την ενότητα πίστεως; 
Όμως πάνω από όλους παραμένει ο Λόγος του Θεού που κρίνει τον τρόπο σκέψης μας και τη δράση μας. Αυτός ο Λόγος του Θεού είναι σαφής και ξεκάθαρος προς όλους τους μαθητές του και όλων των εποχών:  Το «αγαπάτε αλλήλους» δεν είναι μία ευχή αλλά μία εντολή. Εντολή του Κυρίου. Είναι ο διαχρονικός Λόγος του Κυρίου που είναι υπεράνω κάθε ανθρώπινου λόγου.
Στις δύσκολες διεθνείς στιγμές που ζούμε και στις πιο δύσκολες που περνάμε στην πατρίδα μας, ας δούμε ποια είναι η ουσία της αποστολής μας, ως Χριστιανοί.

Οι αληθινές εικόνες του Θεού
Αναφερόμαστε συχνά στην «θεοποίηση» του ανθρώπου, σωστά.  Αλλά  είναι η ώρα να κοιτάξουμε και τις «παραμορφωμένες εικόνες του Θεού» που υπάρχουν πάνω στη γη και είναι γκρεμισμένες από τον εγωισμό μας, την εσωστρέφειά μας  και την αδιαφορία μας.  Αυτές οι εικόνες είναι οι άνθρωποι, οι συνάνθρωποί μας, μας το υπενθύμισε πολύ ορθά ο Μακαριώτατος κ. Ιερώνυμος. Είναι οι άνθρωποι που υποφέρουν, που πεινούν, που δεν έχουν στέγη, δεν έχουν δουλειά, δεν έχουν να ντυθούν, είναι άρρωστοι, είναι φυλακισμένοι, απομονωμένοι, ξεχασμένοι, εγκαταλειμμένοι, πεταμένοι στο περιθώριο της ζωής.
Είναι η  ώρα που όλοι οι Χριστιανοί μαζί, ως καλοί Σαμαρείτες, καλούμαστε να περιθάλψουμε κάθε άνθρωπο του οποίου οι σύγχρονοι ληστές λήστεψαν και τραυμάτισαν το σώμα και την ψυχή. Ας γίνουμε ο σύγχρονος Κυρηναίος που θα βοηθήσουμε τον πλησίον μας να φέρει το σταυρό του μέχρι την κορυφή της θυσίας αλλά και της λύτρωσης.
Ο  Κύριος θα μας κρίνει για ό,τι κάναμε σε έναν από αυτούς τους μικρούς αδελφούς του και αδελφούς μας. Όχι επειδή κλειστήκαμε στον εαυτό μας και εγωιστικά παρουσιαζόμαστε ως «γνήσιοι εκφραστές» της ανόθευτης θεολογίας. Μήπως αγνοούμε πως η Θεολογία χωρίς αγάπη δεν υπάρχει; Ενώ η αγάπη εμπεριέχει όλη τη Θεολογία, διότι «ο  Θεός αγάπη εστίν». (Α’ Ιωάννη 4,8)
Τι περιμένουμε να μας πει ο Κύριος, «εύγε» διότι  κρίναμε και κατακρίναμε όσους δεν ανήκουν στο δικό μας δόγμα; Ας διαβάσουμε το κεφάλαιο  25  στο Ευαγγέλιο κατά  Ματθαίον και εκεί θα  δούμε τι ζητάει ο Κύριος  από μας. Τι μας ζητάει για τους αδελφούς μας που πεινούν, που είναι άστεγοι, που είναι φυλακισμένοι, που είναι άρρωστοι.

Μαζί στην προσφορά αγάπης
Γιατί να μην προχωρήσουμε μαζί στην προσφορά αγάπης προς αυτούς τους αδελφούς μας; Γιατί να μην ενώσουμε τις δυνάμεις μας και τα χαρίσματά μας, που υπάρχουν σε τόσους και τόσους Χριστιανούς, και αγαπημένοι, μονιασμένοι  και  αδελφωμένοι να μοιραστούμε με τους αναγκεμένους αδελφούς μας ό,τι διαθέτουμε από το υστέρημά μας ή το πλεόνασμά μας;
Ο άνθρωπος του σήμερα δεν περιμένει από τους Χριστιανούς μόνο υλική βοήθεια, περιμένει και ηθική συμπαράσταση, περιμένει την αγάπη του, την αγάπη μας. Μια αγάπη όμως που να πείθει, που να είναι βίωμα και όχι απλώς κήρυγμα.
Η πίστη όσο κι αν προσπαθούμε να την διαφυλάξουμε δε μπορεί να είναι ζωντανή και επομένως σωτήρια και λυτρωτική αν δε συνοδεύεται  από έργα. «Η πίστις χωρίς των έργων νεκρά εστί». (Ιακ. 2,14). Το να λέμε ότι φυλάσσουμε ακέραιη την πίστη μας, δεν αρκεί. Οφείλουμε να την αποδεικνύουμε με τα συγκεκριμένα έργα μας. Το να λέμε ότι πιστεύουμε, και στο όνομα αυτής της πίστης μας να υβρίζουμε, να κατηγορούμε, να καταδικάζουμε  και να προσβάλουμε με τρόπο απαράδεκτο τους αδελφούς μας, δε νομίζω πως μπορεί μια τέτοια πίστη να σώσει. Αυτή η πίστη δεν έχει καμία σχέση με το Λόγο του Θεού. Είναι άσχετη με το Ευαγγέλιο του Χριστού. Η «ορθοδοξία» χωρίς την «ορθοπραξία» αποτελεί αυταπάτη και είναι επικίνδυνη. Δημιουργεί φανατισμό, φονταμενταλισμό, καλλιεργεί το μίσος στο όνομα του Θεού.      

Δεν μας χωρίζουν όσα είναι διαφορετικά
Ας μην ξεχνάμε ότι δεν μας χωρίζουν όλα όσα είναι διαφορετικά. Υπάρχουν διαφορές που υπήρχαν και πριν το σχίσμα και δεν αποτελούσαν αιτία χωρισμού, αλλά γινόντουσαν αποδεκτές ως μία διαφορετική έκφραση της κοινής πίστης. Δεν πρέπει να συγχέουμε την ουσία της πίστεώς μας και τα όσα επουσιώδη η πρακτική της Εκκλησίας της Ανατολής και της Δύσης υιοθέτησε στο διάβα της ιστορίας της στη λειτουργική, στην ποιμαντική, στη λειτουργική μουσική, στους τρόπους και μεθόδους που χρησιμοποιεί για να πλησιάσει  τα έθνη προς τα οποία έχει σταλεί να μαθητεύσει. Ας μην ξεχνάμε αυτό που έλεγε ο Άγιος Αυγουστίνος: «in necessariis unitas, in dubiis libertas, in omnibus caritas. Στα απαραίτητα  ενότητα, στην αμφιβολία ελευθερία, αγάπη σε όλα».
Γιατί δυσκολευόμαστε να δεχτούμε ότι υπάρχουν κοινές αλήθειες πίστεως μεταξύ των Χριστιανών, έστω και αν τις  παρουσιάζουν με διαφορετικό τρόπο που ανταποκρίνεται στην κουλτούρα της ανατολής ή της δύσης;
Αυτό που διασπάται στην Εκκλησία δεν είναι η ενότητά της, αλλά οι άνθρωποι που χωρίζονται μεταξύ τους κι αυτό οφείλεται στον εγωισμό, τελικά στην αμαρτία, που τους απομακρύνει από το Θεό. Είναι ενδεικτική η γνωστή διδασκαλία του Δωροθέου Γάζης (4ος αι.), ότι όσο περισσότερο οι άνθρωποι είναι κοντά στο Θεό, τόσο περισσότερο είναι κοντά μεταξύ τους κι όσο απομακρύνονται από το Θεό, τόσο απομακρύνονται μεταξύ τους. Το παράδειγμα που παρέθετε για να εξηγήσει αυτό το απόφθεγμα είναι πολύ γλαφυρό: Σκεφθείτε  -δίδασκε στους μοναχούς του– έναν  κύκλο. Στην περιφέρεια βρίσκονται οι άνθρωποι και στο κέντρο ο Θεός. Όσο περισσότερο προχωρούν οι άνθρωποι προς το κέντρο, τόσο περισσότερο συναντώνται μεταξύ τους. Κι όσο περισσότερο απομακρύνονται από το κέντρο, τόσο περισσότερο απομακρύνονται και μεταξύ τους.

Ανατολή και Δύση αλληλοσυμπληρώνονται
Ο θεολογικός και λειτουργικός πλούτος της Ανατολής μαζί με  εκείνον που διαθέτει η Δύση είναι ένας πολύτιμος θησαυρός. Να ευχαριστούμε καθημερινά το Θεό που μας τον δώρισε  και μαζί να τον προσφέρουμε σε όλους τους αδελφούς μας.
Η περίοδος της Τεσσαρακοστής είναι ο καιρός ο κατάλληλος, όχι μόνο για προσευχή, υλική νηστεία με τα όμορφα  νηστήσιμα μενού, αλλά προπάντων  για τη νηστεία και την εγκράτεια στους εγωισμούς μας και στην κρίση και κατάκριση εναντίον των αδελφών μας.
Είναι δυνατόν να θεωρούμε προετοιμασία για το Πάσχα του Κυρίου τον προφορικό ή γραπτό  πόλεμο εναντίον των αδελφών μας Χριστιανών; Είναι αυτή χριστιανική συμπεριφορά που κάποιος χριστιανός έστω και με υποτυπώδη πνευματική ζωή μπορεί να θεωρήσει ότι είναι σύμφωνη με το πνεύμα του Χριστού;

Καιρός κατάλληλος και ευπρόσδεκτος
Η  Αγία και Μεγάλη Τεσσαρακοστή είναι ιδιαίτερα καιρός αγάπης, αδελφοσύνης και καταλαγής.
Ας συνειδητοποιήσουμε  την αποστολή μας, ως Χριστιανοί, μέσα στο σύγχρονο κόσμο, ας δούμε και πιο πέρα από τον εαυτό μας, πιο μακριά από τον εγωισμό μας, από το δόγμα μας.
Ας αναζητήσουμε τη βοήθεια και των άλλων Χριστιανών  και μαζί όχι μόνο να κηρύξουμε αλλά προπάντων να αποδείξουμε ότι γνωρίζουμε πως η πρώτη και η δεύτερη εντολή του Κυρίου είναι μια κάθετη και οριζόντια αγάπη. Μια αγάπη σε σχήμα Σταυρού που αυτός που τον σηκώνει μαζί με το Χριστό συμπάσχει, θυσιάζεται και οδηγείται  μέχρι τον Γολγοθά για να  φθάσει μαζί με το Χριστό στην Ανάσταση.
Διερωτηθήκαμε γιατί τόσος κόσμος δεν πιστεύει; Γιατί τόσοι Χριστιανοί περιορίζονται σε τυπικές πράξεις  λατρείας και κάποιες στιγμές της ζωής τους; Γιατί δεν υπάρχει συνέχεια και συνέπεια μέσα από  το Ναό έξω στο λαό;
Ας διερωτηθούμε, μήπως φταίμε κι εμείς  που δεν πιστεύουν εκείνοι; Μήπως η πίστη μας όπως την βιώνουμε δεν πείθει, διότι δεν τη βιώνουμε  ευαγγελικά και χριστιανικά;
Αν είναι έτσι, ας πάρουμε θάρρος από τον Κύριο. Ας ζητήσουμε τη δύναμη του Αγίου Πνεύματος για να βλέπουμε ως αδελφούς όσους δεν ανήκουν στην Εκκλησία μας, ακόμη και όσους δεν πιστεύουν. Τότε  όλα, με τη χάρη του Θεού, θα ξεπεραστούν,  και με το διάλογο, τη συνεννόηση την κατανόηση και προπάντων με την αγάπη θα είναι σύμφωνα με το θέλημα του Θεού. Τότε η Εκκλησία του Χριστού θα αποκτήσει και πάλι την πολύτιμη ενότητα που έχασε. Τότε  και η προσευχή του Κυρίου «ίνα ώσιν εν καθώς ημείς» (Ιωάν. 17,11) θα πραγματοποιηθεί για τη δόξα του Θεού και προς όφελος κάθε ανθρώπου.
Είθε να γίνει αυτό, όχι αύριο, αλλά σήμερα!

Η χάρη του Κυρίου μας Ιησού να είναι πάντοτε μαζί σας.

+Νικόλαος

Κυριακή 11 Μαρτίου 2012

ΤΑ ΑΝΑΘΕΜΑΤΑ ΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΠΕΙΡΑΙΩΣ ΣΕΡΑΦΕΙΜ

Του Παναγιώτη Αντ. Ανδριόπουλου

Το Συνοδικό της Ορθοδοξίας, περιλαμβάνεται στο λειτουργικό βιβλίο Τριώδιο και έχει τοποθετηθεί στο τέλος της ακολουθίας της Α' Κυριακής των Νηστειών, γιατί την ημέρα αυτή (11 Μαρτίου του 843 μ.Χ.) θεσπίστηκε με πρωτοβουλία της αυτοκράτειρας Θεοδώρας, η εορτή της Ορθοδοξίας εις ανάμνησιν του θριάμβου της Ορθοδόξου πίστεως, με την οριστική αναστήλωση και την τιμητική προσκύνηση των ιερών εικόνων.
Στο πρώτο και αρχικό κείμενο του Συνοδικού περιέχονται οι αποφάσεις της Ζ' Οικουμενικής Συνόδου (787 μ.Χ.), ονόματα της ενδημούσης Συνόδου του έτους 843 μ.Χ., και των μετέπειτα τοπικών συνόδων, αλλά και ονόματα των διαφόρων αιρετικών που είχαν προηγηθεί, όπως ο Άρειος, ο Νεστόριος, ο Σαβέλλιος, ο Ευτυχής κ.ά.
Σε μεταγενέστερα τμήματα του κειμένου καταδικάζονται από τοπικές συνόδους οι αιρέσεις και οι αιρετικοί που εμφανίσθηκαν κατά τους μετέπειτα αιώνες (10ο-14ο). Προφανώς έχουν περιληφθεί και τα κατά την περίοδο του Ησυχασμού (14ος αι.) Σε κάθε περίπτωση, η οριστική και τελική διαμόρφωση και σύνταξη του σημερινού κειμένου τοποθετείται στο β' μισό του 14ου αιώνος. Από τότε μέχρι σήμερα δεν υπήρξε καμμία προσθήκη. Λειτουργικά δε, πρέπει να σημειωθεί ότι δεν διαβάζεται ολόκληρο το Συνοδικό στους ναούς την Κυριακή της Ορθοδοξίας, αλλά ένα πολύ μικρό απόσπασμά του που είναι βέβαια η συμπερίληψη της Ορθοδόξου πίστεως. Πρέπει, επίσης, να υπογραμμίσουμε ότι δεν διαβάζονται στις μέρες μας τα "αναθέματα", τα οποία πρέπει να έχουν ατονίσει τουλάχιστον για ένα και πλέον αιώνα, μπορεί και παραπάνω (το θέμα χρήζει ειδικής έρευνας).
Ο Μητροπολίτης Πειραιώς Σεραφείμ φαίνεται πως έχει ολωσδιόλου διαφορετική άποψη. Θεωρεί πως το Συνοδικό παραμένει "ανοιχτό" και άρα μπορεί να προσθέτει "αναθέματα", όπως έκανε πανηγυρικά κατά την φετινή Κυριακή της Ορθοδοξίας. Μπορεί να μη διάβασε όλα τα αναθέματα του Συνοδικού, αλλά εκφώνησε γεγονυία τη φωνή τα δικά του "αναθέματα", για να δώσει την κατ' αυτόν "μαρτυρία της Ορθοδοξίας" σήμερα. Ας δούμε ποιούς αναθεμάτισε:
- Τω κανονικώς ανυποστάτω και εκπεσόντι αιρεσιάρχη Πάπα και Πατριάρχη Παλαιάς Ρώμης Βενεδίκτω τω 16ω και τοις αυτώ κοινωνούσι, Ανάθεμα, Ανάθεμα, Ανάθεμα.
- Τοις Μαρτίνω Λουθήρω, Ιωάννη Καλβίνω, Ουρλίχω Σβιγλίω και Ερρίκω τω 8ω δυσσεβή βασιλεί και τοις συν αυτοίς συγκροτήσασι τας αιρετικάς παραφυάδας της Διαμαρτυρήσεως, Ανάθεμα, Ανάθεμα, Ανάθεμα.
- Τοις αρνουμένοις και καθυβρίζουσι την Παναγίαν, Ομοούσιον, Αδιαίρετον και Ζωοποιόν Τριάδαν, Ραβίνοις του Ιουδαϊσμού, Ισλαμισταίς και μέλεσι της ανωνύμου φυλλαδικής Εταιρίας Σκοπιά του Πύργου, των Μαρτύρων του Ιεχωβά, Ανάθεμα, Ανάθεμα, Ανάθεμα.
- Τοις αρνουμένοις τας Αγίας 4ην, 5ην, 6ην και 7ην Οικουμενικάς Συνόδους Μονοφυσίταις, Μονοθελήταις και Μονοενεργήταις, Ανάθεμα, Ανάθεμα, Ανάθεμα.
- Τοις κηρύσσουσι και διδάσκουσι την παναίρεσιν του Διαχριστιανικού και Διαθρησκειακού Συγκρητιστικού Οικουμενισμού, Ανάθεμα, Ανάθεμα, Ανάθεμα.
Από τους παραπάνω "αναθεματισμούς" του Μητροπολίτου Πειραιώς προκύπτουν αβίαστα τα εξής συμπεράσματα:
Η Εκκλησία αιώνες τώρα δεν προσέθεσε αναθέματα για τους Παπικούς ή τους Προτεστάντες. Τα "αναθέματα" για τους Ιουδαίους Ραβίνους και τους Ισλαμιστές είναι μάλλον τελείως άσχετα, αφού πρόκειται για αλλοθρήσκους και όχι για χριστιανούς που έπεσαν στην αίρεση. Άρα, ο Πειραιώς θα έπρεπε να αναθεματίσει και όλες τις άλλες θρησκείες και όχι μόνο τις μονοθεϊστικές, για να είναι συνεπής με την ιδεολογία του περί αναθεμάτων. Τα αναθέματα των μονοφυσιτών περιττεύουν, αφού οι αρχηγοί των μονοφυσιτών συμπεριλαμβάνονται στο Συνοδικό.
Πάντως όλες οι προσθήκες του κ. Σεραφείμ δίνουν την εντύπωση του "διορθωτή" για να μην πούμε του παραχαράκτη του Συνοδικού της Κυριακής της Ορθοδοξίας.
Ειδικότερα, όσον αφορά στον αναθεματισμό του Πάπα Βενέδικτου 16ου και των σύγχρονων "παναιρετικών οικουμενιστών" αξίζει να παρατηρήσουμε τα εξής:
1. Η Εκκλησία της Ελλάδος, στην οποία ανήκει ο Μητροπολίτης Πειραιώς, ακολουθεί συνειδητά την Πανορθόδοξη γραμμή (έπειτα από σχετικές πανορθόδοξες αποφάσεις) και συμμετέχει στον Διάλογο με τους Ρωμαιοκαθολικούς. Ο αναθεματισμός του Πάπα από έναν ιεράρχη της Εκκλησίας της Ελλάδος δημιουργεί, έτσι κι αλλιώς, μείζον θέμα μεταξύ των δύο Εκκλησιών είτε τεθεί από τους Ρωμαιοκαθολικούς είτε όχι. Ο Μητροπολίτης Πειραιώς έχει, άραγε, εκφράσει το ανάθεμά του για τον Πάπα στην Ιεραρχία της Εκκλησίας της Ελλάδος; Δεν θα πρέπει να διαχωρίσει παντί τρόπω την θέση του από την "παναίρεση" του Διαλόγου;
2. Τα ίδια ισχύουν και για τους Προτεστάντες, αφού η Εκκλησία της Ελλάδος βρίσκεται σε Διάλογο και με αυτούς.
3. Για τους Ιουδαίους και τους Ισλαμιστές τα "αναθέματα" του Πειραιώς ισοδυναμούν με κήρυξη "ιερού πολέμου". Συνειδητοποιεί, άραγε, ο Σεβασμιώτατος σε τι περιπέτειες μπορεί να εμπλέξει την Εκκλησία της Ελλάδος;
4. Ο αναθεματισμός, τέλος, των “Οικουμενιστών” και όσων μετέχουν σε διαχριστιανικούς και διαθρησκειακούς διαλόγους από τον Μητροπολίτη Πειραιώς εγείρει μείζον εκκλησιολογικό και κανονικό πρόβλημα. Ο Μητροπολίτης Πειραιώς, μόνος αυτός, αναθεματίζει ουσιαστικά το Οικουμενικό Πατριαρχείο (που έχει την πρωτοβουλία και τον συντονισμό των διαλόγων), την Εκκλησία της Ελλάδος στην οποία ανήκει (και η οποία με πρόσφατη συνοδική της απόφαση επαναβεβαίωσε τη συμμετοχή της στους διαλόγους), τα πρεσβυγενή πατριαρχεία και όλες τις Ορθόδοξες Εκκλησίες που μετέχουν των διαλόγων και διδάσκουν, σύμφωνα με τον άγιο Πειραιώς, “την παναίρεσιν του Διαχριστιανικού και Διαθρησκειακού Συγκρητιστικού Οικουμενισμού”. Υπ’ αυτήν την έννοια ο Μητροπολίτης Πειραιώς βρίσκεται ουσιαστικά σε de facto σχίσμα με την καθ’ όλου Ορθοδοξία, στο μέτρο που την θεωρεί αιρετική και την αναθεματίζει με τον πιο επίσημο και πανηγυρικό τρόπο, και οφείλει να ξεκαθαρίσει τη θέση του επ’ αυτού του ζητήματος.
Αλλά υπάρχει κι ένα ακόμη θέμα με τον εορτασμό της Κυριακής της Ορθοδοξίας φέτος στον Πειραιά, όπου "εορτάσθη αυθεντικώς (!) η Κυριακή της Ορθοδοξίας" κατά τον βραβευθέντα υπό του Μητροπολίτου Πειραιώς π. Θεόδωρο Ζήση. Ο επίσης βραβευθείς κ. Ντε Τζιόρτζιο (της Ενώσεως "Κοσμάς Φλαμιάτος") στην αντιφώνησή του προς τον Μητροπολίτη Πειραιώς εκφράζει, μεταξύ άλλων, ευχαριστίες στον καθηρημένο από την Εκκλησία της Ελλάδος κληρικό Ευθύμιο Τρικαμηνά, βάλλει ανοιχτά εναντίον του συνεπισκόπου του Πειραιώς Μητροπολίτου Δημητριάδος Ιγνατίου και της "παναιρετικής Ακαδημίας Θεολογικών Σπουδών του Βόλου" και αναφέρει ευθαρσώς ότι πρέπει να γίνει διακοπή μνημόνευσης των Οικουμενιστών και Αποτείχιση!
Και ο Μητροπολίτης Πειραιώς βράβευσε τον ούτως λαλήσαντα!
Νομίζω ότι η Εκκλησία της Ελλάδος μπαίνει σε επικίνδυνες ατραπούς..., και προφανώς η σιωπή δεν μπορεί πλέον να αποτελεί την ενδεδειγμένη στάση. Τα πράγματα θα πρέπει να ξεκαθαρίσουν πριν να είναι πολύ αργά..., πριν, με άλλα λόγια, μπει σε περιπέτειες με το Οικουμενικό Πατριαρχείο και τις άλλες Ορθόδοξες Εκκλησίες, ή πριν εμπλακεί η πατρίδα μας σε περιπέτειες με τρίτες χώρες εξαιτίας αμετροεπών δηλώσεων και εκδηλώσεων ενός Μητροπολίτη έναντι του Ιουδαϊσμού και του Ισλάμ.   

ΙΔΙΩΤΙΚΗ ΟΔΟΣ
 ________________________________________________________
Και τώρα τί θα κάνει ο Πάπας Βενέδικτος ο 16ος μετά το ΑΝΑΘΕΜΑ, του από Χριστιανουπόλεως Μητροπολίτου Πειραιώς  ΣΕΡΑΦΕΙΜ Μετζελόπουλου.  
Αλήθεια!! ο Μέγας τηρητής των Ιερών Κανόνων ΣΕΡΑΦΕΙΜ ο παπομάχος τι έχει να πει για το Μεταθετό του;   
Τί ορίζουν οι Ιεροί Κανόνες;  
 Θα μας πει;

Τρίτη 6 Μαρτίου 2012

Ζητώ συγνώμη από τους Αρχιερείς της Ιεράς Συνόδου της Ιεραρχίας της Εκκλησίας της Ελλάδας

Τι να κάνω δεν γνωρίζω!!!
Ποιος θα με βοηθήσει.
Φεύγω αύριο (Τετάρτη πρωί) για Συνέδριο στο Εξωτερικό και πληροφορήθηκα προ ολίγου τα σπουδαία θέματα της συγκλήσεως της Ιεράς Συνόδου της Ιεραρχίας της Εκκλησίας της Ελλάδος. 
Οι Άγιοι Αρχιερείς θα κοπιάσουν, θα προσευχηθεί ο νεότερος των Αρχιερέων διότι οι άλλοι θα το έχουν ρίξει στον ύπνο..., και μετά εν μέσω αλάδωτης νηστείας θα συσκεφτούν επί διημέρου επί σπουδαίων θεμάτων.
Τι να κάνω….  Αυτοί υπολογίζουν στην συμπαράσταση μας……   Ωχ Θεέ μου και εγώ θα είμαι στην αλλοδαπή!!! 
Επί δύο μέρες θα μαγειρεύουν την εκλογή Τιτουλαρίων (αχρήστων) Αρχιερέων. Πόσο κουράζονται. 
Τους ζητώ συγνώμη. 

ΤΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ

Συνέρχεται την Τετάρτη 7 και την Πέμπτη 8 Μαρτίου 2012 σε έκτακτή της Συνέλευση η Ιερά Σύνοδος της Ιεραρχίας της Εκκλησίας της Ελλάδος στην αίθουσα των Συνεδριών του Συνοδικού Μεγάρου (Ιασίου 1, Αθήνα).
Το πρωί της Τετάρτης, 7 Μαρτίου, από ώρας 6:30 - έως 8:30 θα τελεσθεί Αρχιερατική Θεία Λειτουργία των Προηγιασμένων Δώρων στο Συνοδικό Παρεκκλήσιο των Παμμεγίστων Ταξιαρχών, Καθολικό της Ι­ε­ράς Μονής Πετράκη, ιερουργούντος του νεωτέρου τη τάξει Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Χίου, Ψαρών και Οινουσσών κ. Μάρκου.
Στις 9:00 θα αρχίσουν οι εργασίες των Συνεδριάσεων με Εναρκτήρια Ι­ε­ρά Ακολουθία στο Μέγα Συνοδικό.
Στη συνέχεια ο Μακαριώτατος Αρχιεπίσκοπος Αθηνών και πάσης Ελλάδος κ. Ιερώνυμος, Πρόεδρος της Ι­ε­ράς Συνόδου της Ι­ε­ραρ­χί­ας, θα προσφωνήσει τους Σεβασμιωτάτους Συνοδικούς Συνέδρους και θα αντιφωνήσει ο πρώτος τη τάξει Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης, εκ των μελών της Ιεράς Συνόδου της Ιεραρχίας.
Θα ακολουθήσει η εκλογή της εξ Αρχιερέων Επιτροπής για τις ανακοινώσεις στον Τύπο.
Τέλος, ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Εδέσσης, Πέλλης και Αλμωπίας κ. Ιωήλ, θα παρουσιάσει την Εισήγησή του με θέμα: «Η Εκκλησία μπροστά στην κρίση του τόπου μας». Θα ακολουθήσει συζήτηση επί της Εισηγήσεως.
Την Πέμπτη 8 Μαρτίου, ώρα 9:00, ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Φιλίππων, Νεαπόλεως και Θάσου κ. Προκόπιος θα παρουσιάσει την Εισήγησή του με θέμα: «Έγκρισις Κανονισμού "Περί Εφημερίων"». Θα ακολουθήσει συζήτηση επί της Εισηγήσεως.
Στη συνέχεια ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Ηλείας κ. Γερμανός, θα παρουσιάσει την Εισήγησή του με θέμα: «Περί του δυνατού, νομικώς και κανονικώς, εκλογής Τιτουλαρίων Επισκόπων εις την Εκκλησίαν της Ελλάδος». Θα ακολουθήσει συζήτηση επί της Εισηγήσεως, και λήψη Αποφάσεως περί της Εκλογής Τιτουλαρίων Επισκόπων.
Σε περίπτωση καταφατικής αποφάσεως, το ιερό Σώμα θα προβεί στην εκλογή δύο (2) Τιτουλαρίων Επισκόπων, για τις ανάγκες της Κεντρικής Εκκλησιαστικής Διοικήσεως.
Τέλος, η Ιερά Σύνοδος της Ιεραρχίας της Εκκλησίας της Ελλάδος θα προβεί στην συζήτηση και Ψήφιση Κανονισμών και θα ασχοληθεί με τρέχοντα Υπηρεσιακά θέματα.

Εκ της Ιεράς Συνόδου της Εκκλησίας της Ελλάδος.

Δευτέρα 5 Μαρτίου 2012

Ταύτα ακουσάτωσαν και οι ημέτεροι κρατικοδίαιτοι κληρικοί.

 Ο σημερινός ιεραπόστολος εργάζεται με τούβλα και με ασβέστη τόσο καλά, όσο και με τα κηρύγματα και με την ιατρική πράξη. 

 Τα ιεραποστολικά περιοδικά γράφουν πολύ λίγα από όσα ο ιεραπόστολος κάνει καθημερινά. 
Ο μοναδικός κοινωνικός εργάτης στις μακρινές χώρες της ιεραποστολής είναι ο ιεραπόστολος. 
Αυτός διδάσκει στο σχολείο, αυτός χτίζει, νοικοκυρεύει, φωτίζει, εκπολιτίζει. 
Αυτός συντηρεί σχολεία, ορφανοτροφεία, κατηχητικά σχολεία, κατασκηνώσεις. 
Αυτός περνά αγωνίες και ξενύχτια για το ποίμνιο που ελπίζει σε αυτόν και την Εκκλησία. 

Αυτού του ιεραποστόλου καταφυλώ τα σεβάσμια χέρια που ξέρουν να ευλογούν και να προσφέρουν.

Ταύτα ακουσάτωσαν και οι ημέτεροι κρατικοδίαιτοι κληρικοί.

Κυριακή 4 Μαρτίου 2012

Σκορποχώρι θυμίζει σήμερα η κατάσταση της σύγχρονης Ορθοδοξίας!


Μ’ αυτά που ακούονται και λέγονται ευκαίρως ακαίρως, δεξιά και αριστερά, επίσημα και ανεπίσημα, δίνεται η εντύπωση διάθεσης ορθοδόξου αποσυνθέσεως! Σκορποχώρι θυμίζει σήμερα η κατάσταση της σύγχρονης Ορθοδοξίας! Εδώ δεν εννοώ μόνο τα Διορθόδοξα, αλλά και κυρίως την Ελληνόφωνη Ορθοδοξία, στους κόλπους της οποίας ο ένας μας προσπαθεί να βγάλει τα μάτια του άλλου! Και διερωτάται κανείς, μήπως μπορούμε να αποσυνθέσουμε, χωρίς βέβαια να το θέλουμε, την «κόρην του οφθαλμού μας»! Παραδείγματα οι συμπεριφορές ζηλωτών, παλαιοημερολογητών, «υπερμάχων της Ορθοδοξίας» πανεπιστημιακών καθηγητών και οίτινων άλλων... Όλα αυτά νομίζω υφέρπουν την αγίαν ενότητα της Ορθοδοξίας μας!
Άρα, εδώ έχουμε πρόβλημα – μία κρίση της σύγχρονης Ορθοδοξίας. Εκεί που ανεμένετο διακαώς να αποβεί η Ορθοδοξία το ενδιαφέρον και το μέλλον της αρχόμενης νέας εκατονταετίας του εικοστού πρώτου τρέχοντος αιώνα, ξαφνικά ξεσπά και διαφαίνεται στον ορίζοντα κρίση της σύγχρονης Ορθοδοξίας!
Μητροπολίτης Μύρων ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ

Προς Εγκολπιοφόρους και Παντελονοφόρους


   Ένας αδελφός είδε τον αββά Νιστερώο να φορά δύο κολόβια και τον ρώτησε 
«Αν έλθει ένας πτωχός και σου ζητήσει ένα ιμάτιο, ποιό θα του δώσεις;». 
Του αποκρίθηκε- «Το καλύτερο». 
Τον ρωτά ό α­δελφός- «Αν όμως κι' άλλος σου ζητήσει, τί θα του δώσεις;». 
Άπαντα ό γέροντας- «Το μισό από το άλλο». 
Ρωτά πάλι ό αδελφός- «Και εάν κάποιος άλλος σου ζητήσει, τί θα του δώσεις;». 
Του άπαντα- «Κόβω το υπόλοιπο, του δίνω το μισό και τυλίγομαι με το υπόλοιπο». 
Ρωτά ό αδελφός- «Αν και αυτό στο ζητήσει κάποιος, τί θα κάνεις τότε;». 
Ά­παντα ό γέροντας- «Θα του το δώσω και θα πάω να μείνω σ' έναν τόπο ώσπου ό Θεός να στείλει και να με σκεπάσει. Εγώ πάντως δεν ζητώ από κανέναν άλλο».