Επιστολή-καταγγελία του Μητροπολίτου Αττικής και Μεγαρίδος κ. Νικοδήμου (Γκατζιρούλη) στην Ιεραρχία

Προς την Αγίαν και Ιεράν Σύνοδον
της Ιεραρχίας της Εκκλησίας της Ελλάδος

 

Συλλειτουργοί και συνδιάκονοι
του Μυστηρίου της Σταυρικής Αγάπης

Συνήχθητε, εν διασκέψει, την 12ην Μαΐου 2010 και ησχολήθητε, δια πολλοστήν φοράν, με την υποχρέωσιν άρσεως του ανυποστάτου «επιτιμίου της ακοινωνησίας», του επιβληθέντος το έτος 1993 εις εμέ και εις τους μακαριστούς αδελφούς Θεσσαλιώτιδος Κωνσταντίνον και Λαρίσης Θεολόγον, εν ασυγγνώστω περιφρονήσει των Ιερών Κανόνων και της κειμένης Καταστατικής Νομοθεσίας και κατά βάναυσον τρόπον διαχειρισθέντος επί δεκαεπταετίαν όλην. Η επινοηθείσα αύτη «ποινή» επεβλήθη τότε, όλως αυθαιρέτως, άνευ διεξαγωγής Κανονικών και Νομίμων ανακρίσεων, άνευ κλήσεως ημών εις απολογίαν και άνευ συζητήσεως της υποθέσεως εν εκκλησιαστικώ δικαστηρίω, παρόντων και ημών, ως κατηγορουμένων και δικαιουμένων να εκφέρωμεν ένστασιν η αντίκρουσιν. Αλλά και τώρα, μετά τόσα έτη, αντί της θεραπείας και της αδελφικής υπερβάσεως των καταλυτικών αντιθέσεων και των πικριών, εδρομολογήσατε την συζήτησιν δια την «άρσιν» η την «μη άρσιν» του ποινικοποιημένου, όλως αυθαιρέτως, επιτιμίου, χωρίς να δεχθήτε, εν Ιεροκανονική δεσμεύσει η, έστω, εν αδελφική προσεγγίσει και την ιδικήν μου παρουσίαν και να θέσετε υπό κρίσιν την άποψίν μου η το παράπονόν μου. 

Μετά την Συνεδρίασιν, διεσπείρατε τας αποφάσεις σας εις τα έντυπα και τα ηλεκτρονικά Μέσα Ενημερώσεως, χωρίς, έως της παρούσης στιγμής, να κοινοποιήσετε και εις εμέ, τον επί τριάκοντα επτά συναπτά έτη στόχον της ακορέστου οργής μερίδος εξ υμών και θύμα των εν σκότει σχεδιασθεισών και ανασχεδιασθεισών εξοντωτικών διώξεων, εις ποίαν Ιεροκανονικήν βάσιν και εις ποίαν Νομικήν αρχήν εδράζονται αι παλαιαί, αλλά και αι πρόσφατοι αποφάσεις σας και  κατά ποίον τρόπον αύται θεραπεύουν την πυορροούσαν πληγήν, την διαπιστουμένην, καθημερινώς, υπό πάντων, ακόμη και υπό των ιδίων των συντελεστών της εκτροπής.

Το δημοσιευθέν ανακοινωθέν σας, λακωνικόν,αλλά και ανέρειστον, έχει ως εξής

α) Το επιτίμιον αίρεται από της σήμερον (ex nunc) και όχι αναδρομικώς.

β) Δεν θίγονται οι έως σήμερα επελθούσες έννομες συνέπειες.

γ) Ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης (πρόκειται περί εμού) θα αναγνωρίσει το διαμορφωθέν και υφιστάμενον νομοκανονικό καθεστώς των τεσσάρων Ιερών Μητροπόλεων, δηλαδή, Μεγάρων και Σαλαμίνος, Μεσογαίας και Λαυρεωτικής, Κηφισίας, Αμαρουσίου και Ωρωπού και Ιλίου Αχαρνών και Πετρουπόλεως.

Σύρων επί ολόκληρον τριακονταεπταετίαν τας απροσδοκήτους συνεπείας μιας αλογίστου καταστρατηγήσεως των Ιερών Κανόνων, των διεπόντων, εν σοφία και διακρίσει, τα της διοικήσεως της αγιωτάτης Εκκλησίας μας και ενός δριμυτάτου διωγμού, σας πληροφορώ, ότι ουδόλως εξεπλάγην από την νέαν καταιγίδα της αδελφικής (!!!) εμπαθείας. Τούτο, όμως, δεν με σύρει εις απέλπιδα σιωπηλήν αναμονήν της πραγματώσεως των σκοτεινών σχεδιασμών σας. Αντιθέτως, με διεγείρει εις διατύπωσιν και urbi et orbi διακήρυξιν προσθέτου αντιλόγου και εις υπογράμμισιν σταθερών Ιεροκανονικών και Νομικών δεσμεύσεων, αι οποίαι υψούνται ως ακατάλυτα αναχώματα εις την οιανδήποτε ευρηματικήν, αλλ  οὐχί δόκιμον και «κατά Θεόν» μεθόδευσίν σας.


Α 


Αι προθέσεις-ουχί της Συνοδικής Ολομελείας-αλλά της κυριάρχου ολιγαρχίας-ως απεδείχθη εκ των διαφυγόντων μυστικών σχεδιασμών, δεν ήσαν και δεν είναι η άρσις του αμαρτωλού επιτιμίου της ακοινωνησίας και η επάνοδος του Συνοδικού Σώματος εις την χαρισματικήν λειτουργίαν Του, αλλ  ἡ δημιουργία κλίματος και συνθηκών, αι οποίαι θα απέκλειον οριστικώς την ιδικήν μου επάνοδον εις τα καθήκοντά μου, με την έμμονον προσδοκίαν, ότι η τοιαύτη εξέλιξις θα έκλεινεν οριστικώς τον φάκελλον των αυθαιρεσιών και των σκανδάλων της τριακονταεπταετίας.

Η πρώτη μου ένστασις-αδελφοί και, μη αδελφικώς διακείμενοι, Σύνεδροι της Ιεραρχίας της 12ης Μαΐου 2010-συνοψίζεται εις ένα επίμονον ερωτηματικόν. Διατί, εφ  ὅσον απεφασίσατε να ασχοληθήτε με το «επιτίμιον της ακοινωνησίας», με διάθεσιν απαλείψεώς του η με οραματισμόν επιμηκύνσεώς του, δεν με εκαλέσατε να παρακολουθήσω την διαλεκτικήν των Θεολογικών και των Ιεροκανονικών επιχειρημάτων σας και να   ακούσετε και σεις, ως δικασταί και ως κριταί,  τας ιδικάς μου απόψεις η και τας ενδεχομένας ενστάσεις μου επί των ασυμφώνων προς τους Ιερούς Κανόνας περαιτέρω ενεργειών σας; Η Σύναξις αυτή τι ήτο; Δικαστήριον η Βουλευτήριον; Εάν ελειτούργησεν ως Δικαστήριον, είχετε την δεσμευτικήν υποχρέωσιν, να με καλέσετε και να με ακούσετε. Εάν συνεσκέφθηκε ως το Ανώτατον Βουλευτικόν Σώμα της Εκκλησίας της Ελλάδος, υποχρέωσίς σας ήτο να διαγράψετε, άνευ του παραμικρού δισταγμού το αμαρτωλόν, το αντικανονικόν και παράνομον επιτίμιον και-εν εντιμότητι-να δηλώσητε εις το σκανδαλιζόμενον εκκλησιαστικόν πλήρωμα, ότι η επιβολή του παρεβίασε την Κανονικήν τάξιν.

Επί τριανταεπτά έτη με καταδικάζετε, χωρίς κατηγορίαν, χωρίς να με δικάζετε και χωρίς να με καλείτε δια να ακούσετε ακόμη και ψίθυρον απολογίας εκ μέρους μου. Πλέκετε αλυσίδα ποινών, χωρίς να διασαφηνίζετε την ποιότητα και την βαρύτητα των παραπτωμάτων μου και χωρίς να με καλείτε, υπόλογον και υπόδικον, δια να παράσχω εις σας, τους δικαστάς μου, στοιχειώδεις εξηγήσεις και να αποσείσω-εάν έχω πειστικά επιχειρήματα-τας κατ  ἐμοῦ μη συγκεκριμενοποιημένας κατηγορίας.

Γνωρίζετε όλοι, ότι κατά το μακρότατον αυτό χρονικόν διάστημα, ουδέποτε εζήτησα παρά τινος εξ υμών εύνοιαν η φιλικήν εκδούλευσιν. Το μόνον, το οποίον εζήτησα και εξακολουθώ να ζητώ, είναι να με δικάσετε.Τιμίως και δικαίως. Εφ  ὅσον, παρακολουθούντες την αναστροφήν μου και την διακονίαν μου, με θεωρείτε, ότι, εις ο,τιδήποτε, έσφαλα, καλέσατέ με εις το Συνοδικόν Δικαστήριον και, ακολουθούντες την Ιεροκανονικήν Δικονομίαν κρίνατέ με και καταδικάσατέ με. Μην επιμένετε να επιβάλλετε ποινάς, χωρίς δίκην, διότι αύται αποβαίνουν επιβαρυντικαί δια την ιδικήν σας αρχιερατικήν υπόληψιν. Το σημερινόν Σώμα της Εκκλησίας,αλλά και το αυριανόν και η ιστορία, η οποία δεν ευνοεί την πλάνην η την δολίαν σκοπιμότητα, θα σχολιάζουν δυσμενώς την πρακτικήν σας και θα στιγματίζουν το ιστορικόν προφίλ σας.

Ήτο άραγε τόσον δύσκολον η τόσον ασύμβατον με την αρχιερατικήν αξιοπρέπειάν σας, να ακούσετε-εστω και κατ  ὀλίγον-την απολογίαν η και τον στεναγμόν ενός αδελφού σας; Είσθε τόσον πεπεισμένοι, ότι δικαιούσθε να καταδικάζετε, χωρίς να δικάζετε; Να απομακρύνετε βιαίως, με μόνην την διαταγήν σας, τον συνεπίσκοπόν σας από τον θρόνον της διακονίας του και της ευθύνης του και να προωθήτε τους φίλους σας και τους ευνοουμένους σας;


Β


Η δευτέρα ένστασίς μου: Ο πρόεδρος του Σώματος της Ιεραρχίας Μακαριώτατος κ. Ιερώνυμος, ανέθεσεν, δι  ἁπλῆς ανακοινώσεως και ουχί δια Συνοδικής αποφάσεως, εις τον Μητροπολίτην Ζακύνθου Χρυσόστομον, την αρμοδιότητα και την ευθύνην της εισηγήσεως ενώπιον του Σώματος της Ιεραρχίας, επί της κατατεθείσης ενυπογράφου προτάσεως τριακοντατριών Συνοδικών Αρχιερέων, περί της «άρσεως του επιβληθέντος επιτιμίου ακοινωνησίας εις τον Μητροπολίτην Νικόδημον Γκατζιρούλην».

Ενώπιον πάντων υμών καταγγέλλω, ότι η πρωτοβουλία αύτη του Μακαριωτάτου Προέδρου ενέχει δόλον και είναι απαράδεκτος. Γνωστόν τοις πάσι και τω Μακαριωτάτω Ιερωνύμω, ότι ο Μητροπολίτης Χρυσόστομος είναι ο πρόξενος του, δια του μεθοδευμένου «επιτιμίου», πραξικοπήματος, το οποίον εσχεδιάσθη και επεχειρήθη κατά το έτος 1994, εις περίοδον ασθενείας του τότε Αρχιεπισκόπου Σεραφείμ και εισαγωγής του εις Νοσοκομείον. Εκμεταλλευόμενος την περιπέτειαν του Αρχιεπισκόπου, ο τότε τιτουλάριος Μητροπολίτης Δωδώνης Χρυσόστομος, ενεφανίσθη εις την πολιτικήν ηγεσίαν ως φορεύς των επιθυμιών και των σχεδιασμών του ασθενούντος Προκαθημένου, ηγωνίσθη δε και επέτυχε την έκδοσιν Προεδρικών διαταγμάτων, ακυρούντων τα, προ εικοσιπενταετίας όλης, νομίμως εκδοθέντα, διατάγματα, τα οποία, ανεγνώριζον και εγκαθίστων ημάς, τους τρεις Μητροπολίτας, εις τας κληρωθείσας εις ημάς Ιεράς Μητροπόλεις. Ο δεύτερος στόχος του, μετά την επιτυχίαν του πρώτου, ήτο η υφαρπαγή υπ  αὐτοῦ της Μητροπόλεως Αττικής. Και ο τρίτος, ο από καρδίας ποθητός, ήτο η από της Μητροπόλεως Αττικής εφόρμησις και κατάκτησις του επιζήλου θρόνου του Αθηνών και πάσης Ελλάδος. 

Όλοι γνωρίζετε, οι παλαιοί εξ υμών ως αντιμέτωποι και χειρισταί της εκδηλωθείσης τότε κρίσεως και οι νεώτεροι, ως εξ αποστάσεως παρακολουθήσαντες τα γεγονότα, ότι κατά τας τραγικάς εκείνας στιγμάς η Ιεραρχία παρουσιάσθηκε ως εν αλληλοσπαρασσόμενον σώμα και το κύρος της  Εκκλησίας της Ελλάδος κατήλθεν εις το ναδίρ.

 Όχι ολίγοι εκ των Μητροπολιτών της περιόδου εκείνης, μεταξύ των οποίων ο μακαριστός Αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος και ο σημερινός Αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος, δι  ὑπομνημάτων των προς τον Αρχιεπίσκοπον Σεραφείμ και προς την υπεύθυνον πολιτικήν ηγεσίαν εστιγμάτισαν την εξόρμησιν και την προέλασιν του Δωδώνης προς τον θρόνον της Αττικής και τον αποκαλυφθέντα οραματισμόν του, δια περαιτέρω προαγωγήν και κατάληψιν της πρωτοθρόνου υπευθυνότητος. Προσπερνών τας πολλάς, ενυπογράφους διαμαρτυρίας των αρμοδίων εκκλησιαστικών παραγόντων, αι οποίαι προεβλήθησαν τότε από  την πολιτικήν και από την εκκλησιαστικήν δημοσιογραφίαν, θα επαναφέρω εις την κρίσιν και εκτίμησιν υμών δύο μόνον αποσπάσματα από επίσημα έγγραφα διαμαρτυρίας του τότε Μητροπολίτου Θηβών και Λεβαδείας και σημερινού Αρχιεπισκόπου Ιερωνύμου.

Εις τας 15-4-1994, ο Θηβών Ιερώνυμος έγραφε, μεταξύ άλλων, εις τον τότε πρόεδρον της Δημοκρατίας Κωνσταντίνον Καραμανλήν.

«...Η υπογραφή τοιούτου διατάγματος (περί της καταδίκης των τριών) μη ερειδομένη εις τοιαύτην απόφασιν της Ιεραρχίας, στερείται κανονικής υποδομής, νομιμότητας και ηθικής και θα περιπλέξει ακόμη περισσότερον τα Εκκλησιαστικά πράγματα προς πολύπλευρον ασφαλώς ζημίαν της Πατρίδος.

Τυχόν εμμονή σας εις άγνοιαν και περιφρόνησιν του σώματος της Ιεραρχίας σημαίνει νέας μορφής πραξικόπημα εις τον χώρον της Εκκλησίας και αναβιώνει οδυνηρές και ανεπιθύμητες ημέρες».

Εις επιστολήν του δε προς όλους τους Μητροπολίτας της Εκκλησίας της Ελλάδος, μεταξύ άλλων, τονίζει: «... Οι Συνοδικοί Αρχιερείς, που επέβαλαν το επιτίμιο της ακοινωνησίας στους τρεις Μητροπολίτες, πρέπει να αναρρωτηθούν εάν η ενέργειά τους αυτή χρησιμοποιήθηκε και έγινε εφαλτήριο για την πραξικοπηματική έκδοση των Προεδρικών Διαταγμάτων. Αν πάλι το επιτίμιο εδόθη ως ποινή και μάλιστα ως εσχάτη για κληρικούς, ποιός Κανόνας η νόμος η συνείδηση θα συγχωρήσει επιβολή ποινής χωρίς καθορισμένες στην εκκλησιαστική πράξη κανονικές διαδικασίες;».

Η σύσσωμος και ομόφωνος αντίδρασις παρεμπόδισε, τότε, την αρπαγήν της Μητροπόλεως Αττικής από τον Δωδώνης Χρυσόστομον. Άλλη, όμως, υπόγειος, διεργασία έφερεν εις την Αττικήν τον από Ζακύνθου  Παντελεήμονα Μπεζενίτην και ενεθρόνισεν εις την Ζάκυνθον τον Δωδώνης Χρυσόστομον.   

Μετά παρέλευσιν δεκαέξ ολοκλήρων ετών ο Αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος, λησμονών τας τότε αντιδράσεις του, εκάλεσε τον πρωταγωνιστήν της ανωμαλίας εκείνης, τον συνωμοτήσαντα κατ  ἐμοῦ δια να επιτύχη την διαρπαγήν της Μητροπόλεως Αττικής, να αποφανθή από καθέδρας εντεταλμένου εισηγητού, ενώπιον της Ολομελείας της Σεπτής Ιεραρχίας, εάν πρέπει η εάν δεν πρέπει να αρθή και ποίω τρόπω να αρθή απ  ἐμοῦ το επιτίμιον της ακοινωνησίας. Η πρωτοβουλία αυτή του Μακαριωτάτου είναι εξ ολοκλήρου άστοχος και κακόβουλος και προδίδει δόλον και υπόγειον συνεργασίαν μετά του καταδήλως ενόχου, δι  ὁριστικήν εξόντωσιν εμού.

Εις την Ιεράν Σύνοδον της Ιεραρχίας μετέχετε ογδοήκοντα Μητροπολίται, υπεύθυνοι, άπαντες, δια κάθε προγραμματισμόν και δια κάθε ενέργειαν εν τω διοικητικώ Κέντρω η εν ταις επαρχίαις αναπτυσσομένην. Δεν θα ημπορούσε ο Μακαριώτατος, σεβόμενος το λειτούργημά του και διατηρών ακηλίδωτον την υπόληψίν του, να αναζητήση τον πλέον δόκιμον και τον πλέον ανεπίληπτον, δια να του αναθέση την εισήγησιν; Διατί περιεφρόνησεν ογδοήκοντα αδελφούς του και προσεκολλήθη εις τον ένα, τον ιδικόν του φίλον και ομότροπον, ο οποίος, εξ αιτίας του ιστορικού του παρελθόντος, δεν εδικαιούτο να ανέλθη εις το βήμα και να εκφέρη γνώμην και πρότασιν;     


Γ


Η παρουσιασθείσα ενώπιον της Συνελεύσεως της Ιεραρχίας εισήγησις του πραξικοπηματία του 1994, ως σας είναι γνωστόν, ετέθη εις ψηφοφορίαν υπό του Προέδρου, Αρχιεπισκόπου Ιερωνύμου. Και, τυχούσα εγκρίσεως υπό της πλειοψηφίας του Σώματος (ελευθέρως η κατόπιν μυστικής διαφωτίσεως!!!), εδημοσιεύθη εις τον τύπον. Επαγγέλλεται, ότι ανακαλείται το «επιτίμιον της ακοινωνησίας», το επιβληθέν εις εμέ προ δεκαεπτά ολοκλήρων ετών, εφόσον και όταν εγώ δηλώσω, ότι αποδέχομαι πλήρως  την κατάστασιν την οποίαν, οι παλαιότεροι Συνοδικοί, αλλά και σεις εσχάτως, εν βιαία εξάψει και αλογίστω παραβιάσει των Ιερών Κανόνων και εν προκλητική καταφρονήσει των Καταστατικών Διατάξεων, των ρυθμιζουσών το Νομικόν πλαίσιον διοικήσεως της Εκκλησίας της Ελλάδος, εδημιουργήσατε εις την Ιεράν Μητρόπολιν Αττικής και Μεγαρίδος. Η ιδιότυπος διατύπωσις της αποφάσεώς σας, προδίδει την σκοπιμότητα, να εκμαιεύσετε εξ εμού αυτό το οποίον ομολογείτε, επί τέλους, ότι ως εκ των Ιερών Κανόνων το έχετε ανάγκην,  ήτοι την αναγνώρισιν και την αποδοχήν όλων των αντικανονικών και παρανόμων διεργασιών και ρυθμίσεων, τας οποίας επινοήσατε και εδρομολογήσατε κατά την μακράν ταύτην περίοδον, να με αναγκάσετε, δηλονότι, υποκύπτων, να αποδεχθώ το φορτίον της ενοχής, το οποίον υποσημαίνετε με την χρήσιν του χαρακτηρισμού «επιτίμιον» και, επιπροσθέτως, να επιτύχετε την οριστικήν απόρριψίν μου εις τον κάλαθον των αχρήστων. 

Σας ερωτώ αδελφικώς. Και σας παρακαλώ να ενημερώσετε, τόσον εμέ, ο οποίος υφίσταμαι επί δεκαεπτά έτη τας συνεπείας της, εν σκοπίμω παραχαράξει των Ιερών Κανόνων και των θεσμίων της Εκκλησίας μας, επιβολής ανυπάρκτου ποινής,  όσον και το εκκλησιαστικόν πλήρωμα, το οποίον συνεχώς διεγείρεται, επαναστατεί και σας καταλογίζει ευθύνας:

Είναι το «επιτίμιον της ακοινωνησίας» ποινή, ισοδύναμος με τας ποινάς της «εκπτώσεως από του Μητροπολιτικού θρόνου» η της «καθαιρέσεως», αι οποίαι επιβάλλονται κατόπιν πλήρους και τελείας δίκης, ώστε να απομακρύνεται ο καταδικασθείς και να θεωρήται πλέον κενή η Μητροπολιτική του έδρα; Υπάρχει Ιερός Κανών, ο οποίος να επιβάλλη την αποπομπήν Μητροπολίτου, η να παρέχη εις την Συνοδικήν διοίκησιν την ευχέρειαν εκλογής και καταστάσεως άλλου Μητροπολίτου εις την δι  «επιτιμίου» κενωθείσαν Ιεράν Μητρόπολιν;

Διακατέχεσθε από τόσην στέρησιν θεολογικής και εκκλησιολογικής παιδείας η από τόσον πάθος, ώστε να πρωτοτυπήτε, διολισθαίνοντες  εις τοιαύτην και τοσαύτην εκτροπήν, εκτιμώντες την προσωρινήν διακοπήν λειτουργικής κοινωνίας των Επισκόπων, εις περίπτωσιν κατά την οποίαν τους αποστασιοποιεί η οιαδήποτε διοικητική ένστασις, ως οριστικήν παύσιν του Μητροπολίτου;

Αδελφοί μου, ποίαν μαρτυρίαν συνειδήσεως και ποίον χρέος πιστότητος αποθέτετε εις το Πανάγιον Θυσιαστήριον, όταν προσφέρετε την Αναίμακτον Θυσίαν; Την επικίνδυνον αμάθειαν; Το κομβοσχοίνιον των αντικανονικοτήτων και των παρανομιών; Την φόρτισιν της εμπαθείας και της εχθρότητος; Τα πλέγματα της σκοτεινής διαπλοκής; Την ικανότητα αναρριχητικής επιδόσεως και προσέγγίσεως των υψηλών αξιωμάτων; Η παρουσία, όλων μας, ενώπιον του φρικτού Θυσιαστηρίου είναι προσφορά και, συνάμα, απόδοσις λόγου. Δεν καταξιώνεται η διαπλοκή. Δεν εγγράφεται, εν τιμή, η παραβίασις της Κανονικής Τάξεως. 

Φυλλομετρήσετε, παρακαλώ, την δισχιλιετή εκκλησιατικήν ιστορίαν μας. Και ομολογήσετε, ευθαρσώς, εάν κατωρθώσατε να εύρητε έστω και μίαν μόνην περίπτωσιν, τοιούτου άθλου, ως ο υπό του Δωδώνης Χρυσοστόμου επινοηθείς και επιδιωχθείς. Εάν συναντήσατε Σύνοδον, η οποία, με μόνην την πρόσκαιρον διακοπήν της επισκοπικής κοινωνίας, εξώρισε τον Κανονικόν Μητροπολίτην από την θέσιν του και εγκατέστησεν εις αυτήν άλλον η (το χειρότερον), άλλους.

Πρόσφατον, κραυγαλέον παράδειγμα, το οποίον ελέγχει, ως ξένην προς την Ιεροκανονικήν Τάξιν και ανατρέπει, ως όλως ασύμβατον προς την μακραίωνα Εκκλησιαστικήν Παράδοσιν, την Υμετέραν τόλμην να μεταλλάξετε και να μετονομάσετε την πρόσκαιρον αναστολήν της λειτουργικής κοινωνίας εις βαρυτάτην ποινήν,  είναι η επιβολή της «ακοινωνησίας» εις τον μακαριστόν Αρχιεπίσκοπον Χριστόδουλον, από τον Πατριάρχην Βαρθολομαίον. Δεν ανοίγω τον φάκελλον της ευθύνης, η οποία εδρομολόγησε την πρόσκαιρον εκείνην διακοπήν των σχέσεων των δύο ηγετικών στελεχών της Εκκλησίας μας. Μένω, όμως, εις το ατυχές γεγονός και εις τας συνεπείας του, υπενθυμίζων εις Υμάς και υπογραμμίζων μετ  ἐμφάσεως, ότι ο Αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος ουδόλως εθίγη εις την άσκησιν των καθηκόντων του. Συνέχισεν ακωλύτως την διακονίαν του και προήδρευσεν ακόμη και Συνόδου Ιεραρχίας, χωρίς να προβληθή εξ Υμών η εκ του Πατριαρχικού θρόνου η παραμικρά ένστασις.

Σεις κραυγάζετε, ότι ο Νικόδημος είναι ακοινώνητος. Και, με την κραυγήν σας αυτήν, επεμβαίνετε δυναστικώς εις την καταταλαιπωρηθείσαν Ιεράν Μητρόπολιν Αττικής και Μεγαρίδος και επιχειρείτε αλλαγάς, δια τας οποίας δεν σας εξουσιοδοτούν οι Ιεροί Κανόνες. Και όχι μόνον εξαφανίζετε από τον χάρτην την Ιεράν Μητρόπολιν Αττικής και Μεγαρίδος, αλλά διακομίζετε και ανθρώπινον υλικόν, νοσταλγούν την αρχιερατικήν δόξαν, δια να πληρώσετε τους δημιουργηθέντας εξ υμών κενούς λάκκους.

Και μετά από όλας αυτάς τας αντικανονικάς περεμβάσεις σας (θα μου επιτρέψετε να το καταθέσω με παρρησίαν) ευρίσκετε το θάρρος να απαιτήτε από εμέ, να αποδεχθώ τα πεπραγμένα σας, να αναγνωρίσω, ως πράξεις ευθυγραμμισμένας με τας προδιαγραφάς των Ιερών Κανόνων, τας απαραδέκτους αυθαιρεσίας σας, ώστε να αποδειχθώ υπάκουος εις τας εντολάς σας και να εξασφαλίσω τι; Την άρσιν του ανυπάρκτου και πλαστού επιτιμίου. Και σεις να αποσείσετε το βάρος της ενοχής και να μειώσετε τον θόρυβον της κατακραυγής, δια της πλασματικής αρχειοθετήσεως του βαρύτατου φακέλλου της αντικανονικότητος και της παρανομίας. 

Εάν είχατε πραγματικήν αφορμήν προβληματισμού εναντίον μου και εάν διεκρίνατε εις την επισκοπικήν μου διακονίαν παραβιάσεις των Ιερών Κανόνων η συμπεριφοράς, αι οποίαι εκθέτουν την επισκοπικήν αξίαν, θα ημπορούσατε να διακόψετε «προς καιρόν» την επικοινωνίαν μαζί μου, αλλά, αμέσως μετά, είχατε την υποχρέωσιν να καταθέσετε εις την Ιεράν Σύνοδον εμπεριστατωμένην καταγγελίαν εναντίον μου και να με παραπέμψετε εις Κανονικόν Συνοδικόν Δικαστήριον.

Διατί, επί τόσα έτη, δεν με εδικάσατε, άγιοι αδελφοί; Διατί δεν εμεθοδεύσατε ανακρίσεις; Διατί δεν με εκαλέσατε να απολογηθώ; Διατί δεν ενθρονισθήκατε εις τας καθέδρας των δικαστών, δια να κρίνετε τας πράξεις μου, να προσμετρήσετε τας ενοχάς μου και να μου απαγγείλετε-άνευ της ελαχίστης προσωποληψίας-την δικαίαν ετυμηγορίαν σας;

Επί τριανταεπτά έτη με καταδικάζετε, χωρίς να με δικάζετε. Μου κλέπτετε τας δικαιοδοσίας, τας οποίας μου απονέμουν οι Ιεροί Κανόνες και δεν αισθάνεσθε την υποχρέωσιν να αιτιολογήσετε την αυθαιρεσίαν σας. Συνοδεύετε το όνομά μου με την περιφρονητικήν ένδειξιν, «ακοινώνητος» και δίδετε την εντύπωσιν, ότι με την υποτίμησιν αυτήν επιδιώκετε την αναβάθμισιν του ιδικού σας κύρους.

Το Συνοδικόν σας χρέος είναι μονόδρομος. Η θα με δικάσετε, εντίμως και Κανονικώς, η θα σταματήσετε να στηρίζεσθε εις την ράβδον του ανυπάρκτου επιτιμίου της ακοινωνησίας, δια να εξοντώσετε τον αδελφόν και συλλειτουργόν σας.


Δ


Έρχομαι εις το δεύτερον σκέλος της απαιτήσεώς σας. Δηλώνετε, ότι θα άρετε το σκιώδες και ανύπαρκτον και αναποτελεσματικόν επιτίμιον της ακοινωνησίας, εάν αναγνωρίσω το «διαμορφωθέν και υφιστάμενον, κατά την παρούσαν στιγμήν, νομοκανονικόν καθεστώς των τεσσάρων Ιερών Μητροπόλεων, δηλαδή, Μεγάρων και Σαλαμίνος, Μεσογαίας και Λαυρεωτικής, Κηφισίας, Ωρωπού και Αμαρουσίου και Ιλίου, Αχαρνών και Πετρουπόλεως».

Ως αμέσως ενδιαφερόμενος, έχω το δικαίωμα να ζητήσω να μου υποδείξετε, εις ποίους Ιερούς Κανόνας και εις ποίας Καταστατικάς διατάξεις εστηρίχθη το καλούμενον υφ  Ὑμῶν «νομοκανονικόν καθεστώς». Η, άνευ της αδείας του κανονικώς κατασταθέντος ποιμένος, κατάτμησις και σαλαμοποίησις της Ιεράς Μητροπόλεως Αττικής και Μεγαρίδος. Και η εγκατάστασις εν τοις τιμαρίοις ενός νέου λόχου μιτροφόρων. Το εάν πρέπει, εκ του λόγου της αυξήσεως του πληθυσμού της, να κατατμηθή, είναι θέμα μελέτης και κρίσεως εκ μέρους εκείνων, οι οποίοι νομιμοποιούνται από τους «εν θέματι» Ιερούς Κανόνας και από τας σχετικάς διατάξεις του Καταστατικού Χάρτου της Εκκλησίας της Ελλάδος. Όχι δε μόνον η αρμοδιότης, αλλά και η διαδικασία της πιθανής κατατμήσεως, είναι καθορισμένη και δεσμευτική. Και την Ιεροκανονικήν αυτήν διαδικασίαν την σέβεται και την επιβάλλει και ο Καταστατικός Χάρτης της Εκκλησίας μας.

Σεις αποκαλείτε «νομοκανονικόν καθεστώς» την εξόφθαλμον αντικανονικότητα και παρανομίαν. Και τολμάτε να εκβιάσετε και την ιδικήν μου συνείδησιν, πιέζοντες να προσυπογράψω την κατάφωρον εκτροπήν και την πλαστογραφίαν, ώστε να απαλαγήτε  σεις και όχι εγώ, από το μίασμα του Δωδωνικού πραξικοπήματος. 

Ελπίζω, ότι δεν θα συνεχίσετε να επικαλύπτετε την εκ μέρους των προκατόχων σας παραβίασιν, ήτις εμεθόδευσε και συνώδευσε την δημιουργίαν των τεσσάρων Μητροπόλεων. Αι δύο πρώται εστήθησαν με στηλοβάτας τας Συντακτικάς Πράξεις της Δικτατορίας. Και δια να μη κρημνισθούν, επενοήθη και περιελήφθη ειδική διάταξις εις τας Συντακτικάς Πράξεις, η οποία απέκλειε το δικαίωμα προσφυγής εις το Ανώτατον Διοικητικόν Δικαστήριον της Χώρας, εις το Συμβούλιον της Επικρατείας. Και αυτό, ενώ, παραλλήλως, άλλαι διατάξεις των Συντακτικών Πράξεων έπαυον, άνευ λόγου, άνευ δίκης και άνευ στοιχειώδους διοικητικής διαδικασίας, δώδεκα Μητροπολίτας και άφηναν τας Μητροπόλεις των, βοράν εις τας ακορέστους επιθυμίας των σπουδαρχίδων.

Μετά την μεταπολίτευσιν, ως είναι γνωστόν εις όλους σας, η Πολιτεία απεφάσισε να άρη την απαγόρευσιν προσφυγής εις το Συμβούλιον της Επικρατείας, την οποίαν επέβαλαν αι Συντακτικαί Πράξεις. Και το Ανώτατον Δικαστήριον, με σειράν αποφάσεων του αρμοδίου Τμήματος-περί τας τριάκοντα-εδικαίωσε τους Μητροπολίτας. Βραδύτερον δε, η Ολομέλεια του αυτού Δικαστηρίου, με την απόφασίν της 1028/1993, έκρινεν αμετακλήτως, ότι Νόμιμοι Μητροπολίται δια τας Μητροπόλεις Θεσσαλιώτιδος, Λαρίσης και Αττικής είναι οι Ιεράρχαι, Κωνσταντίνος, Θεολόγος και Νικόδημος.

Όλα αυτά τα γνωρίζετε και δεν σας απομένει ατραπός δι  ἀμφισβήτησιν. 

Παρά την σαφεστάτην αυτήν απόφανσιν του Συμβουλίου της Επικρατείας, ο τότε Αρχιεπίσκοπος Σεραφείμ, υπό την πίεσιν του Δωδώνης Χρυσοστόμου, εμεθόδευσε την σύγκλησιν της Ιεραρχίας, προκειμένου να επιτύχη την εκλογήν του εις την Μητρόπολιν Αττικής. Αλλά οι αντιδρώντες Μητροπολίται και ειδικώς όσοι ωραματίζοντο τον θρόνον των Αθηνών, μεταξύ των οποίων και ο τότε Θηβών κ. Ιερώνυμος, με διαδικασίαν πραξικοπηματικήν, ακόμη και με την χρήσιν πλαστών ψηφοδελτίων, μετέθεσαν εις την Αττικήν τον γνωστόν πλέον ανά την οικουμένην, Μητροπολίτην Ζακύνθου Παντελεήμονα Μπεζενίτην. Ο δε σημερινός Αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος, ενέγραψεν, εις την προσωπικήν του δέλτον της αντικανονικότητος και της παρανομίας, την περαιτέρω κατάτμησίν της.

Εγκαίρως, κατά μήνα Νοέμβριον του 2009, με εκτενές υπόμνημά μου, είχον ενημερώσει τον Αρχιεπίσκοπον και την Διαρκή Ιεράν Σύνοδον, ότι ως Κανονικός και Νόμιμος Μητροπολίτης της Μητροπόλεως Αττικής δεν παραχωρώ την άδειαν κατατμήσεώς της. Εκείνος, έρριψεν εις τον κάλαθον των αχρήστων το υπόμνημά μου. Ηδιαφόρησε δια την άδειαν, την οποίαν, τώρα, ζητεί εναγωνίως, έστω και εξ υστέρων, προσφέρων ως αντάλλαγμα την άρσιν του επιτιμίου(!!!). Και, δια να στήση προ εμού το υψηλόν ανάστημα του αξιώματός του, ηγωνίσθη και εξεμαίευσεν από το αρμόδιον Υπουργείον Θρησκευμάτων, το εκ νέου κομμάτιασμα της ιστορικής Μητροπόλεως.

Μετά από όλην αυτήν την τραγικήν σύγχυσιν και την ασύστολον παραβίασιν των Ιερών Κανόνων, έρχεσθε σεις, οι ορκισθέντες επισήμως πιστήν τήρησιν των Κανόνων των θεσπισθέντων υπό των Οικουμενικών Συνόδων και εκείνων, εκ των Τοπικών Συνόδων, οι οποίοι έτυχον επικυρώσεως υπό Συνόδου Οικουμενικής και διατυπώνετε επισήμως και εις ανακοίνωσιν της Ιεράς Συνόδου της Ιεραρχίας, την απαίτησιν να αποδεχθώ εγώ τα εξ ολοκλήρου ανέρειστα, αμαρτωλά «τετελεσμένα», εάν θέλω να αποσυρθή από την κεφαλήν μου η σκια του «επιτιμίου της ακοινωνησίας».

Με την χρεωστικήν επισκοπικήν μου παρρησίαν διαμαρτύρομαι και φωνάζω, ότι δεν πρόκειται να υποκύψω εις τοιούτους εκβιασμούς. Δεν θα ποδοπατήσω την Ιεροκανονικήν Τάξιν, δια να απολαύσω την αποφόρτισιν από την άλυσιν, της γυμνής βίας. Και επαναλαμβάνω, ότι το μόνον δικαίωμα, που έχετε σεις, οι κρατούντες σήμερον τα σκήπτρα της εκκκλησιαστικής εξουσίας, είναι να με παραπέμψετε εις δίκην. Και δίκην, όχι «μαϊμού». Αλλά έντιμον. Απολύτως ευθυγραμμισμένην με τας προδιαγραφάς των Ιερών Κανόνων. Και, σεβόμενοι τα δικαιώματά μου, να με καλέσετε να απολογηθώ και, εις περίπτωσιν σοβαρού λόγου, να μου επιτρέψετε να ζητήσω την εξαίρεσιν των δικαστών εκείνων, οι οποίοι ευθύνονται δια τον τριακονταεπταετή διωγμόν μου.


Ε


Δεν πρόκειται να θεωρήσω ωλοκληρωμένην την διαμαρτυρίαν μου, εάν δεν προσθέσω, ως επιστέγασμα, την δημοσιοποίησιν περιστατικών, τα οποία, δια λόγους σεβασμού προς το αρχιεπισκοπικόν αξίωμα είχον κρατήσει μυστικά έως της σήμερον.

Μετά τον θάνατον του μακαριστού Αρχιεπισκόπου Χριστοδούλου και προ της αρχιεπισκοπικής εκλογής της 7ης Φεβρουαρίου 2008, ο τότε Μητροπολίτης Θηβών και διεκδικητής του θρόνου των Αθηνών, έστειλεν εις εμέ τον εκπρόσωπόν του αρχιμανδρίτην Αθηναγόραν Δικαιάκον, ως διακομιστήν μηνύματος, ότι ο κ. Ιερώνυμος, τα δύο πρώτα θέματα, τα οποία θα αντιμετώπιζε και θα επέλυε αμέσως μετά την ενδεχομένην ανάρρησίν του εις τον αρχιεπισκοπικόν θρόνον θα ήσαν τα ακόλουθα: Το πρώτον, θα ήτο η αφαίρεσις από την φήμην του, που ψάλλεται εις τας Ιεροτελεστίας, της ενδείξεως «και πάσης Ελλάδος». Και,  το δεύτερον, η παύσις της ιδικής μου, μακροχρονίου περιπετείας και της παραλλήλου περιπετείας της Μητροπόλεως Αττικής. Και δι  αὐτό, το δεύτερον, εζήτησεν από εμέ να του αποστείλω σημείωμα με τας σκέψεις μου και με τας προτάσεις μου. Εις το αίτημά του αυτό ανταπεκρίθην. Εις μίαν και μόνην σελίδα του εσημείωσα την νομικήν όψιν του προβλήματος και την οδόν προς επίλυσίν του.

Και μετά την ενθρόνισίν του εις τον θρόνον των Αθηνών, συνέπεσε να συναντηθώμεν εις Ναόν των Αθηνών. Και μου είπεν, ότι θέλει να συζητήσωμεν το θέμα. Του απήντησα, ότι είμαι πρόθυμος, ακόμη και το ίδιον απόγευμα, να συζητήσω μαζί του. 'Η απάντησίς του ήτο, ότι δεν είχε τότε διαθέσιμον χρόνον, αλλά θα μου έστελνε μήνυμα με τον ίδιον αρχιμανδρίτην. Περιττόν να προσθέσω, ότι το μήνυμα αυτό δεν έφθασεν έως σήμερον. Έφθασεν, όμως, η κατάστασις των δολοπλοκιών και των εκβιασμών του Μακαριωτάτου.

Εκ μέρους του με επεσκέφθη, μετά τινα χρόνον, ο αρχιμανδρίτης μεσολαβητής και μου επρότεινεν, ως σχεδιασμόν του Μακαριωτάτου, αλλά και ως έκφρασιν ιδικής του επιθυμίας, να υποβάλω την παραίτησίν μου από την Μητρόπολιν Αττικής, υποδεικνύων, ταυτοχρόνως, ως διάδοχόν μου εκείνον, τον πρόθυμον μεσολαβητήν. Να αποδεχθώ, δηλαδή, την διαδικασίαν, την οποίαν εμεθόδευσε, παλαιότερον, ο τότε αρχιμανδρίτης κ.Ιερώνυμος Λιάπης, προκειμένου να ωθήση εις παραίτησιν τον μακαριστόν Μητροπολίτην Θηβών Νικόδημον και να καταλάβη τον θρόνον του.

Εξεπλάγην. Δεν ανέμενον τοιούτον θράσος. Περιορίσθην εις την ενημέρωσίν του, ότι δεν έχω τοιούτον δικαίωμα. Οι Ιεροί Κανόνες δεν επιτρέπουν εις τον Μητροπολίτην να υποδεικνύη και να επιβάλλη τον διάδοχόν του. Η ανάδειξις του νέου Μητροπολίτου είναι αποκλειστικόν δικαίωμα και ευθύνη της Ιεράς Συνόδου της Ιεραρχίας. Ησθάνθην, όμως, βαρύτατον πόνον, προσμετρών το περιεχόμενον και την ποιότητα της αγωγής, την οποίαν προσφέρει ένας Αρχιεπίσκοπος εις νέον λειτουργόν της Εκκλησίας, προοριζόμενον δια το αξίωμα και την ευθύνην του Μητροπολίτου.


ΣΤ  


Μετά από όλην αυτήν την ιστόρησιν, των ασυμβάτων προς το παραχωρηθέν εις όλους ημάς χάρισμα της Αρχιερωσύνης, μελανών διεργασιών, θα ήθελα να απευθύνω δύο μόνον λέξεις εις τον Αρχιεπίσκοπον Ιερώνυμον. 

Αδελφέ, Μακαριώτατε, τόλμησε, σε παρακαλώ, μίαν αυτοκριτικήν και μίαν διερεύνησιν, κατά πόσον αυτά τα τεχνάσματα και αυταί αι δολοπλοκίαι αντέχουν να σταθούν εις παράλληλον στήλην, εγγράφουσαν τους βίους, τας διδαχάς και την όλην δραστηριότητα των αγίων Αποστόλων μας και των Θεοφόρων Πατέρων μας. Εάν ημπορούν να κριθούν και να εκτιμηθούν, ως ευσυνείδητος ανταπόκρισις εις τους όρκους μας, ως ολοκάρδιος ευθυγράμμισις προς τα Αποστολικά υποδείγματα και τας Αποστολικάς προδιαγραφάς και ως πιστή τήρησις των Ιερών Κανόνων, τους οποίους εθέσπισαν οι Πατέρες μας, εν Αγίω Πνεύματι και εν Οικουμενικαίς Συνόδοις.

Εάν, παρ  ἐλπίδα, την τακτικήν αυτήν την εκλαμβάνης ως Αποστολικήν και Πατερικήν, υπηρέτησέ την και συνέχισέ την. Εάν, «συμμαρτυρούσης της συνειδήσεώς σου» και «μεταξύ αλλήλων των λογισμών σου κατηγορούντων η και απολογουμένων», διαπιστώνης, ότι μακράν απέχουν οι σχεδιασμοί σου και αι πρακτικαί σου από του θελήματος του Αρχιποίμενος Ιησού Χριστού, του Κυρίου μας και από την καταξιωμένην Πατερικήν Παράδοσιν, απόθεσε επί του Ιερού Θυσιαστηρίου την μετάνοιάν σου και την υπόσχεσίν σου, ότι θα επαναφέρης την σύγχρονον διοικητικήν πρακτικήν της Εκκλησίας μας εις την τροχιάν των Αγίων Αποστόλων μας και των Αγίων Πατέρων μας.

Ελάχιστος εν Χριστώ αδελφός

+O Aττικής Νικόδημος

  amen

«Δεν σημαίνει επειδή κάποιοι βρίσκονται έξω από το Δαφνί, έχουν δικαίωμα να αμφισβητούν το Ορθόδοξο φρόνημα μας»

Συνέντευξη στον Νίκο Παπαχρήστου, φωτογραφίες από το kathbild.at

Σε δύο χρόνια θα συνέλθει και πάλι η Διεθνής Μικτή Επιτροπή Διαλόγου Ορθοδόξων-Ρωμαιοκαθολικών αποφάσισαν τα μέλη της που ολοκλήρωσαν τις συνομιλίες τους στη Βιέννη. Όπως έγινε σαφές ο διάλογος, στο επίκεντρο του οποίου βρίσκεται ο ρόλος του Επισκόπου στη ζωή της Εκκλησίας κατά την πρώτη χιλιετία και η ερμηνεία του «πρωτείου» του Επισκόπου της Ρώμης, προχωράει με εξαιρετικά αργούς ρυθμούς και προσεκτικά βήματα.


Σε συνέχεια της πρώτης συζήτησης που είχαμε με τον Μητροπολίτη Ιωαννουπόλεως Σεραφείμ, που μαζί με τον Μητροπολίτη Κένυας Μακάριο εκπροσώπησαν το Πατριαρχείο Αλεξανδρείας, ζητήσαμε να ενημερώσει τους αναγνώστες του Amen.gr για τα αποτελέσματα του Διαλόγου της Βιέννης.


«Όσοι συμμετέχουμε στο διάλογο δεν έχουμε καμιά δικαιοδοσία να πάρουμε αποφάσεις…Την ευθύνη των αποφάσεων την έχουν οι Ιερές Σύνοδοι των Τοπικών Ορθοδόξων Εκκλησιών και μάλιστα σε τελικό στάδιο μια Πανορθόδοξος Σύνοδος» δήλωσε στο Amen.gr ο Ιωαννουπόλεως Σεραφείμ και πρόσθεσε: «Ο Διάλογος είναι ακόμη στην αρχική του μορφή και μόνο το Άγιο Πνεύμα γνωρίζει πόσο θα καρποφορήσει περισσότερο».


Ο Μητροπολίτης της Νοτιαφρικανικής επαρχίας του Αλεξανδρινού Θρόνου αναφέρθηκε και σε εκείνους που αντιδρούν στο Διάλογο.


«Αυτοί που προπαγανδίζουν εναντίον του διαλόγου είναι αυτοί που αν δεν ήταν ο διάλογος κάτι θα έβρισκαν διά να γίνεται θόρυβος» σημειώνει.


«Αυτοί όμως που μας βρίζουν και καλούν τους φανατικούς να μας «λιντσάρουν», δεν σημαίνει επειδή βρίσκονται έξω από το θεραπευτήριο στο Δαφνί, έχουν δικαίωμα να αμφισβητούν το ορθόδοξο φρόνημα αυτών που παίρνουν τις αποφάσεις, δηλαδή να περιφρονούνται και να χλευάζονται με το χειρότερο τρόπο όλες οι  Ορθόδοξες Σύνοδοι των Τοπικών Ορθοδόξων Εκκλησιών» τονίζει ο Ιωαννουπόλεως Σεραφείμ.


Ακολουθεί η σύντομη συνέντευξη που παραχώρησε ο Μητροπολίτης Ιωαννουπόλεως Σεραφείμ στον Νίκο Παπαχρήστου για τα αποτελέσματα του Διαλόγου Ορθοδόξων-Ρωμαιοκαθολικών στη Βιέννη.

Nίκος Παπαχρήστου: Σεβασμιώτατε, μπορείτε να μας ενημερώσετε για τα αποτελέσματα των εργασιών της Μικτής Επιτροπής στη Βιέννη;

Μητροπολίτης Ιωαννουπόλεως Σεραφείμ: Στη Βιέννη συνεχίσαμε τη συζήτηση του κειμένου εργασίας του οποίου η εξέταση ξεκίνησε στην Κύπρο χωρίς όμως να ολοκληρωθεί η τελική μορφή του κειμένου αυτού. Οι συντακτικές επιτροπές έχουν την ευθύνη με βάση τα σημεία που αναφέρθησαν στη συζήτηση να μας ετοιμάσουν ένα κείμενο εργασίας με τις προσθήκες και τις αναφορές των μελών της μικτής επιτροπής. Το κείμενο αυτό αναφέρεται στην πρώτη χιλιετία και εξετάζει τη θέση του επισκόπου μέσα στη ζωή της Εκκλησίας σε τοπικό, περιφερειακό και ευρύτερο επίπεδο, το κείμενο αυτό δεν είναι προς το παρόν για δημοσίευση γιατί ακόμη δεν έχει πάρει τη τελική του μορφή. Παρουσιάζουν οι Ρωμαιοκαθολικοί  τα σημεία τους πως κατανοούν τη θέση του επισκόπου της Ρώμης στην πρώτη χιλιετία, κι οι Ορθόδοξοι αναφέρονται στη θέση που είχαν οι Πατριάρχες στα Πρεσβυγενή Πατριαρχεία της Ανατολής στην Κωνσταντινούπολη, Αλεξάνδρεια, Αντιόχεια και Ιεροσόλυμα. Φαίνεται ότι όπως είχαν προκύψει προβλήματα στο χώρο της αποστολικής εποχής του πρώτου αιώνα και έπρεπε να γίνει μια σύναξη για την εκλογή στη θέση του προδότη Ιούδα του Ματθία, κι αργότερα όταν είχε προκύψει πρόβλημα αν θα έπρεπε να ισχύουν μερικά ιουδαϊκά έθιμα για την αποφυγή ορισμένων φαγητών από τους Χριστιανούς που δεν ήταν Ιουδαίοι και διάφορα άλλα, στα οποία η Αποστολική Σύνοδος έδωσε λύσεις με πάντοτε κριτήριο την σωτηριολογική αποστολή της Εκκλησίας, καθιερώθηκε σταδιακά ο θεσμός της Συνόδου για να δίνονται οι δέουσες λύσεις στα διάφορα προβλήματα που έβρισκαν μπροστά τους οι Χριστιανοί. Φυσικά αυτό εσυνέβαινε όταν ο τοπικός εφημέριος αδυνατούσε να αντιμετωπίσει κάποιο ποιμαντικό πρόβλημα και κατάφευγε στον Επίσκοπο του για να το συμβουλευθεί, αν υπήρχε όμως και εκεί δυσκολία, τότε γινόταν τοπική σύνοδος που προέδρευε ο Επίσκοπος της πιο σημαντικής πόλης της περιοχής για λύση.


Έτσι φτάσαμε στην Επαρχιακή Σύνοδο, στη συνέχεια στην περιφερειακή, σ' ανατολή και δύση. Και όταν το πρόβλημα δεν έβρισκε ούτε εκεί λύση, οδηγηθήκαμε στην Οικουμενική Σύνοδο όπως έγινε το 325 στη Νίκαια. Ακόμη το Συνοδικό σύστημα καθιερώθηκε στη ζωή της Εκκλησίας διά την εκλογή των επισκόπων, οι οποίοι ως διάδοχοι των Μαθητών του Ιησού Χριστού κατέστησαν οι άγρυπνοι φύλακες της πίστεως της Εκκλησίας.


Με τη σύντομη αυτή αναφορά μου θέλω οι αναγνώστες σας να έχουν εμπιστοσύνη στον συντονιστικό ρόλο του Οικουμενικού μας Πατριαρχείου όπου με τη συνεργασία του Οικουμενικού μας Πατριάρχου κ. Βαρθολομαίου και των Προκαθημένων των Τοπικών Ορθοδόξων Εκκλησιών προχωρούμε στο διάλογο αυτό για να αναδειχθεί ακριβώς η ακραιφνής διδασκαλία της αρχέγονης αποστολικής Εκκλησίας, η οποία και θα αποτελέσει και το θεμέλιο των προτάσεων της μικτής Επιτροπής για τα θέματα που συζητούμε, όπως η θέση του Επισκόπου μέσα στην Εκκλησία κατά την πρώτη χιλιετία, και κατά συνέπεια κι η θέση του επισκόπου της Ρώμης, όπως φυσικά κι η θέση του Επισκόπου της Κωνσταντινουπόλεως, του Επισκόπου της Αλεξανδρείας, του Επισκόπου της Αντιόχειας, του Επισκόπου των Ιεροσολύμων, των Επισκόπων Λουγδούνων, Ιππώνος, Καρθαγένης, Σαλαμίνας κι άλλων σημαντικών πόλεων.  Τα τοπικά της προβλήματα μια Εκκλησία μιας περιοχής τα αντιμετώπιζε διά της Συνόδου της που έπρεπε κάποιος να συγκαλεί, να συντονίζει και να προεδρεύει, έτσι καθιερώθηκε στη ζωή της Εκκλησίας μια μορφή πρωτείου πρωτοβουλίας ευθύνης και συντονισμού για συνοδικές αποφάσεις για να αντιμετωπισθούν τοπικά ποιμαντικά προβλήματα, αλλά και για να γίνουν εκλογές αρχιερέων. Μέσα σ' αυτή τη προοπτική της βιβλικής, ιστορικής, θεολογικής και κανονικής προσέγγισης συνεχίζονται οι αναφορές της Μικτής Επιτροπής για να μας βοηθήσουν να δούμε πως προστατεύθηκε η ενότητα της Εκκλησίας στις δύσκολες της στιγμές χωρίς κανένα συμβιβασμό που μπορούσε να απομακρυνθεί από τη διδασκαλία της για την εν Χριστώ σωτηρία των πιστών, όπως αυτή διασώζεται μέσα από την Αγία Γραφή και την Παράδοση της, τις αποφάσεις των Οικουμενικών Συνόδων και τη διδασκαλία των αγίων Πατέρων της Εκκλησίας.


Η συντακτική επιτροπή θα προσθέσει τις παρατηρήσεις μας στο υφιστάμενο κείμενο εργασίας σε συνάντηση της το επόμενο έτος κι η μικτή Επιτροπή θα συνέλθει σε δύο χρόνια για να δει αυτό το κείμενο εργασίας που θα μας βοηθήσει στο επόμενο στάδιο του διαλόγου μας, όπου θα εξετάσουμε το θεσμό της Συνόδου στη ζωή της Εκκλησίας και το ρόλο του Προέδρου της.


Ν.Π.: Σεβασμιώτατε, να σταθούμε λίγο στο ζήτημα του πρωτείου…

Μητρ.Ιωαννουπόλεως: Όπως ήδη ανάφερα το θέμα το πρωτείου είναι κάτι που προκύπτει μέσα στην ποιμαντική ανάγκη της ζωής της Εκκλησίας ένας εκ των επισκόπων της Εκκλησίας, στην αρχή σε μια επαρχία και μετά σε μια μεγαλύτερη περιοχή πολλών επαρχιών να συγκαλεί, να προεδρεύει και να συντονίζει τη σύναξή επισκόπων για να αποφασίσουν μαζί επικαλούμενοι την επιφοίτηση του Αγίου Πνεύματος με θεμέλιο την Αγία Γραφή και την Παράδοση της Εκκλησίας για τη διαφύλαξη της πίστεως και της τάξεως της Εκκλησίας που κάποιοι αιρετικοί ή σχισματικοί παραποιούσαν για να προστατεύεται η σωτηριολογική πορεία των πιστών.


Μέσα σ' αυτά τα πλαίσια γίνεται και αναφορά για τη θέση του επισκόπου στη ζωή της Εκκλησίας κατά την πρώτη χιλιετία και φυσικά και για τη θέση των επισκόπων της Ρώμης, της Κωνσταντινούπολης, της Αλεξάνδρειας, της Αντιόχειας, των Ιεροσολύμων, της Σαλαμίνας κι άλλων σημαντικών εκκλησιαστικών κέντρων που ανεπτύχθησαν κατά την πρώτη χιλιετία που αναφερόμαστε.


Δεν σημαίνει ότι επειδή οι Ρωμαιοκαθολικοί παρουσιάζουν τα σημεία που θέλουν για τη θέση του πρωτείου του επισκόπου της Ρώμης, οι Ορθόδοξοι πρέπει να τα αποδεχθούν, ούτε είναι υποχρεωμένοι οι Ρωμαιοκαθολικοί να αποδεχθούν τα σημεία που παρουσιάζουν οι Ορθόδοξοι για τη θέση του επισκόπου στη ζωή της Εκκλησίας κατά την πρώτη χιλιετία. Είμαστε απλώς στην αρχή να γίνει μια καταγραφή και να ετοιμάσουμε προτάσεις σε μεταγενέστερο στάδιο προς τις Ιερές Συνόδους μας για αποφάσεις.


Όσοι συμμετέχουμε στο διάλογο δεν έχουμε καμιά δικαιοδοσία να πάρουμε αποφάσεις, ο ρόλος μας είναι να κάνουμε μια καταγραφή της κοινής πορείας της Εκκλησίας κατά την πρώτη χιλιετία και να δούμε πώς διαφυλάχθηκε η ενότητα της πίστεως της. Την ευθύνη των αποφάσεων την έχουν οι Ιερές Σύνοδοι των Τοπικών Ορθοδόξων Εκκλησιών και μάλιστα σε τελικό στάδιο μια Πανορθόδοξος Σύνοδος. Ο Διάλογος είναι ακόμη στην αρχική του μορφή και μόνο το Άγιο Πνεύμα γνωρίζει πόσο θα καρποφορήσει περισσότερο.


Αυτοί που προπαγανδίζουν εναντίον του διαλόγου είναι αυτοί που αν δεν ήταν ο διάλογος κάτι θα έβρισκαν διά να γίνεται θόρυβος. Το θλιβερό είναι ότι ορισμένοι δήθεν ζηλωτές εκμεταλλεύονται την ευσέβεια του απλού λαού για να φανατίζουν και να εκμεταλλεύονται καταστάσεις για δικούς τους ιδιοτελείς σκοπούς που μόνο αυτοί γνωρίζουν.


Ν.Π.: Οπότε τα αποτελέσματα αυτά θα τεθούν υπόψιν των Τοπικών Συνόδων;

Μητρ. Ιωαννουπόλεως: Αμέσως μετά την ολοκλήρωση μιας συνεδρίας ενημερώνονται αμέσως γραπτώς διά των εκπροσώπων τους οι Προκαθήμενοι των Ορθοδόξων Εκκλησιών και στην συνέχεια οι ολομέλειες των Ιερών Συνόδων των τοπικών Ορθοδόξων Εκκλησιών που εκπροσωπούμε. Γίνεται συζήτηση επί των εκθέσεων κι οι Προκαθήμενοι και Πρόεδροι των Συνόδων μας προτείνουν διά τα περαιτέρω, δηλαδή διά τα επόμενα βήματα των Ορθοδόξων.


Ν.Π.: Και η Μικτή Επιτροπή θα συνέλθει ξανά σε δυο χρόνια…

Μητρ.Ιωαννουπόλεως: Για να έχουν την ευχέρεια να εργασθούν άνετα για το κείμενο εργασίας οι συντακτικές επιτροπές η επόμενη συνάντηση της μικτής επιτροπής ορίσθηκε σε δύο χρόνια.


N.Π.: Πιστεύετε ότι ο διάλογος αυτός θα μπορέσει τελικά μια ημέρα να οδηγήσει στην επανένωση του «διαιρεμένου» χιτώνα του Κυρίου;

Μητρ. Ιωαννουπόλεως: Οι Ορθόδοξοι έχουμε συνείδηση ότι ο χιτώνας του Κυρίου μέσα στην Ορθόδοξη Εκκλησία δεν είναι διαιρεμένος. Ο διάλογος της Εκκλησίας μας ως Ιεραποστολή είναι συναφής με την ύπαρξη της και τη λειτουργία της, όχι μόνο για να στηρίξει ποιμαντικά τα υφιστάμενα μέλη της, αλλά και τον κάθε άνθρωπο «ερχόμενον εις τον κόσμο», γιατί ο Ιησούς Χριστός κατά τη μαρτυρία του Ευαγγελιστή της Αγάπης «είναι το φώς το αληθινόν» που φωτίζει «πάντα άνθρωπον ερχόμενον εις τον κόσμον». Να μη ξεχνούμε ότι μέσα στο αγιολόγιο της Ορθόδοξης Εκκλησίας ανάμεσα στους αγίους που τιμούμε όλοι μας είναι και αρκετοί επίσκοποι της Ρώμης. Όλα τα μέλη της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας κατά την πρώτη χιλιετία, μέχρι το σχίσμα του 1054, ήσαν και μέλη της Ορθόδοξης Εκκλησίας.


Τα μέλη της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας πρέπει να τα βλέπουμε με πολύ αγάπη, είναι τα παιδιά και τα εγγόνια των αδελφών μας.


Ν.Π.: Σεβασμιώτατε θα θέλαμε ένα μήνυμα σας προς όλους εκείνους που εκφράζουν τις επιφυλάξεις και τους φόβους τους από το διεξαγόμενο διάλογο.

Μητρ.Ιωαννουπόλεως: Κατανοούμε τις επιφυλάξεις και τους φόβους τους από το διεξαγόμενο διάλογο. Οι καλοπροαίρετοι μας βοηθούν να έχουμε συνείδηση με φόβον Θεού την αποστολή μας και την ευθύνη μας, να αισθανόμαστε ότι ως ανάξιοι δούλοι του Θεού καλούμαστε να δώσουμε τη μαρτυρία της Ορθόδοξης Εκκλησίας στο σύγχρονο κόσμο. Αυτοί όμως που μας βρίζουν και καλούν τους φανατικούς να μας «λιντσάρουν», δεν σημαίνει επειδή βρίσκονται έξω από το θεραπευτήριο στο Δαφνί, έχουν δικαίωμα να αμφισβητούν το ορθόδοξο φρόνημα αυτών που παίρνουν τις αποφάσεις, δηλαδή να περιφρονούνται και να χλευάζονται με το χειρότερο τρόπο όλες οι  Ορθόδοξες Σύνοδοι των Τοπικών Ορθοδόξων Εκκλησιών.


Δεν καταλαβαίνουν ότι εισάγουν στο μικρό μυαλό τους τη χειρότερη μορφή ενός αρρωστημένου ατομικού πρωτείου αυθεντίας και αμετανόητου αλάθητου, νομίζοντας ότι ως άτομα γνωρίζουν τα πάντα και κρίνουν τα πάντα;  Νομίζουν ότι γνωρίζουν και ζουν την Ορθοδοξία περισσότερο από τους Προκαθημένους μας, από τα Μέλη των Ιερών Συνόδων κι αυτών που μας εκπροσωπούν;


Η προσευχή θα μας βοηθήσει όλους μας να συνειδητοποιήσουμε τη θέση μας και την αποστολή μας. Δεν νομίζω να υπάρχει κάποιος σοβαρός ορθόδοξος χριστιανός σήμερα που να θεωρεί για παράδειγμα τον Σεβ. Μητροπολίτη Διοκλείας Κάλλιστο Γουέαρ ολιγότερον Ορθόδοξον από όλους εκείνους που χλευάζουν τις πρωτοβουλίες της Εκκλησίας μας. Το ίδιο μπορεί να ειπωθεί και για όλα τα μέλη της ορθόδοξης Επιτροπής.


Ν.Π.: Σεβασμιώτατε, σας ευχαριστούμε πολύ.

Μητρ.Ιωαννουπόλεως: Και εγώ σας ευχαριστώ.

amen

Αντιοικουμενικός παροξυσμός

του Theodor Petrov

Militarminimax
Paul Hindemith, String Quartet, op. 22

Πολλοί από τους όρους της ιατρικής επιστήμης χρησιμοποιούνται στην καθομιλουμένη για να αποδώσουν με ιδιαίτερη έμφαση τα συναισθήματα που εκφράζει ο ομιλών ή ο γράφων. Π.χ. ο όρος «παροξυσμός» χρησιμοποιήθηκε σε ένα άρθρο σοβαρής εφημερίδας σε συνδυασμό με το επίθετο «εκλογικός» για να περιγράψει τις ζυμώσεις που αναπτύσσονται στο εσωτερικό κάποιου κόμματος. Πράγματι, αν λάβουμε υπόψη την ιατρική περιγραφή του όρου βλέπουμε ότι αυτός περιγράφει τα βίαια συμπτώματα ορισμένων ασθενειών, όπως η σκλήρυνση κατά πλάκας, η κρανιακή κάκωση, η επιληψία, η ελονοσία κ.α. Βεβαίως το άρθρο δεν αποτελεί μια «ιατρική γνωμάτευση» για τα μέλη του συγκεκριμένου κόμματος, όμως η χρήση του ιατρικού όρου, κατά την άποψη του αρθρογράφου και του διευθυντή της εφημερίδας, δημιουργεί τις κατάλληλες εντυπώσεις.


Για να αποφύγουμε τα επιτιμητικά σχόλια των μουσικόφιλων αναγνωστών της παρούσης ιστοσελίδας, σπεύδω να προσθέσω ότι ο όρος «παροξυσμός», στον πληθυντικό αριθμό της γερμανικής του μεταφράσεως – Paroxysmen, χρησιμοποιήθηκε από τον Johann Straus II στην ονομασία ενός βαλς (opus 189), το οποίο αφιέρωσε στους άρρενες φοιτητές της Ιατρικής Σχολής του Πανεπιστημίου της Βιένης με την ευκαιρία μιας χοροεσπερίδας που οργάνωσαν στην εντυπωσιακή αίθουσα Sofienbad-Saal τον Ιανουάριο του 1857. Σημειώνουμε επίσης ότι ένας κριτικός της εφημερίδας Fremden-Blatt έγραψε ότι το εν λόγω βαλς ανήκει στις καλύτερες συνθέσεις του Straus.


Τα τελευταία χρόνια η Οικουμενική Κίνηση αποτελεί μόνιμη πηγή «ερεθισμού» για τους κάθε είδους «ζηλωτές» και ομάδες γνησίων ορθοδόξων, υπερασπιστών της Ορθοδόξου Εκκλησίας από την καταστροφική επιρροή των παντός τύπου «αιρέσεων». Βεβαίως όταν οι απόψεις αυτές εκφέρονται από τις «γνήσιες» «ορθόδοξες εκκλησίες» ως μόνιμη επωδός του «ποιμαντικού» τους έργου, η εμβέλειά τους περιορίζεται στους κύκλους των οπαδών αυτών των θρησκευτικών οργανώσεων. Όταν όμως τις ιδέες αυτές ενστερνίζονται και κύκλοι των κανονικών Ορθοδόξων Εκκλησιών, τότε, άθελά μας, καταφεύγουμε στον ιατρικό όρο του τίτλου του παρόντος σημειώματος.


Πρόσφατα μια ομάδα κληρικών της Μητροπόλεως Μολδαβίας του Πατριαρχείου Μόσχας, στην οποία συμμετέχουν και λαϊκοί, απέστειλαν μια ανοικτή επιστολή στον Πατριάρχη Μόσχας Κύριλλο, στην οποία απαιτούν: «1. Την αποχώρηση της Ορθοδόξου Εκκλησίας της Ρωσίας από το Παγκόσμιο Συμβούλιο Εκκλησιών, 2. Να σταματήσουν οι πράξεις και οι απόψεις που παραβιάζουν τους κανόνες της Αγίας Ορθοδόξου Εκκλησίας και διαπράττονται από εσάς και τους άλλους ιεράρχες της Εκκλησίας, και (απαιτούν) την προσωπική σας μετάνοια» (Σ.τ.σ.: στα ρωσικά: http://toaca.md/?&page=news&row_id=128).


Οι συντάκτες της επιστολής κατηγορούν τον Προκαθήμενο της Εκκλησίας της Ρωσίας ότι «δραστηριοποιήθηκε σημαντικά η συμμετοχή της Εκκλησίας στην οικουμενική κίνηση» και ότι σύντομα «θα ιδρυθεί μια ενιαία εκκλησία, η εκκλησία του αντίχριστου». Βεβαίως οι συντάκτες της επιστολής δεν κατηγορούν μόνο τον Πατριάρχη, αλλά και ολόκληρη την ιεραρχία της Εκκλησίας της Ρωσίας ότι ακολουθεί την οδό του οικουμενισμού (Σ.τ.σ.: στα ρωσικά: http://portal-credo.ru/site/?act=news&id=79798&topic=719). Όπως σημειώνει καυστικά ο Πρόεδρος του Συνοδικού Τμήματος για τις σχέσεις Εκκλησίας και Κοινωνίας του Πατριαρχείου Μόσχας π. Βσέβολοντ Τσάπλιν, στο άρθρο του στην έγκριτη ρωσική εφημερίδα Nezavisimaya Gazeta (Σ.τ.σ.: στα ρωσικά: http://religion.ng.ru/printed/245120), οι συντάκτες των επιστολών δεν διακρίνονται για τη μόρφωσή τους, είτε εκκλησιαστική, είτε συνηθισμένη και φέρνει ως παράδειγμα τον τρόπο, με τον οποίο αναφέρονται στην Εκκλησία της Ρωσίας: «Ορθόδοξη Εκκλησία Ρωσίας-Πατριαρχείο Μόσχας»! «Θεωρούν, σχολιάζει ο π. Βσέβολοντ, ότι δεν είναι μια η Ρωσική Ορθόδοξη Εκκλησία αλλά πολλές, τουλάχιστον καμιά δεκαριά, και η κάθε μια από αυτές είναι πιο «γνήσια» από την άλλη». Αυτό που πολύ σωστά επισημαίνει ο π. Β. Τσάπλιν είναι ο ακραίος «απομονωτισμός» όλων αυτών των, δήθεν, «ζηλωτών.


Πράγματι, η επιθυμία αυτών των ομάδων να μετατραπούν οι Ορθόδοξες Εκκλησίες σε κλειστές «λέσχες», τα μέλη των οποίων θα πρέπει πρώτα να υπογράψουν μια «Αντιοικουμενική Δήλωση» για να γίνουν αποδεκτά, θα οδηγήσει τελικά και στην αδυναμία επικοινωνίας μεταξύ τους, εφόσον αυτή θα εξαρτάται από το αν κάποια τοπική Εκκλησία συμμετέχει ή δεν συμμετέχει στην οικουμενική κίνηση.


Ο Πρόεδρος του Τμήματος Εξωτερικών Σχέσεων του Πατριαρχείου Μόσχας Μητροπολίτης Βολοκολάμσκ Ιλαρίων, σε εκτενή συνέντευξή του στην ίδια εφημερίδα (Σ.τ.σ.: στα ρωσικά: http://religion.ng.ru/events/2010-09-15/1_christians.html) δικαίως τονίζει ότι, ο χαρακτήρας των απόψεων των εχθρών του διαχριστιανικού και διαθρησκειακού διαλόγου, οι οποίοι υπάρχουν σε κάθε τοπική Ορθόδοξη Εκκλησία, τις περισσότερες φορές δεν είναι θεολογικός, αλλά «ψυχολογικός, ακόμα δε και πολιτικός, γεγονός το οποίο δυσχεραίνει το διάλογο με αυτούς, διότι ομιλούμε σε διαφορετικές γλώσσες».


Ποιος όμως μπορεί να είναι ο «πολιτικός» χαρακτήρας των «made in Moldova», αυτή τη φορά, ζηλωτών; Με τη σχετική άνεση που μας παρέχει το ευρύ φάσμα των πολιτικών αναλύσεων, τις οποίες προσφέρουν γενναιόδωρα οι διάφοροι ιστότοποι στο διαδίκτυο, σημειώνουμε το εξής.


1. Η αντιπαράθεση «γνησίων Μολδαβών ορθοδόξων» με την «αιρετική Μόσχα» είναι ικανή να δημιουργήσει σοβαρά προβλήματα στον Μητροπολίτη Μολδαβίας Βλαδίμηρο, ο οποίος (βλ. σχετικό δημοσίευμα http://amen.gr/index.php?mod=news&op=article&aid=3347) συνδέθηκε με έναν συγκεκριμένο φιλορώσο πολιτικό, τον V. Pasat. Έτσι η κίνηση των «Μολδαβών ζηλωτών» ίσως να βοηθήσει τους πολιτικούς αντιπάλους του Pasat, οι οποίοι έχουν επιλέξει την οδό της όσο το δυνατόν μεγαλύτερης ανεξαρτησίας από την επιρροή του Κρεμλίνου. Όμως, από την άλλη πλευρά, δεν πρέπει να λησμονούμε ότι οι υπέρ της απομακρύνσεως από τη Μόσχα πολιτικοί έχουν υποκύψει, στον ένα ή στον άλλο βαθμό, στα «θέλγητρα» της ευρωπαϊκής προοπτικής που τους προσφέρει η γειτονική Ρουμανία, η Ορθόδοξη Εκκλησία της οποίας πάντα πρωταγωνιστούσε και συνεχίζει να πρωταγωνιστεί όχι μόνο στην οικουμενική κίνηση, αλλά και στις σχέσεις με το Βατικανό. Επομένως, μπορεί μεν τα πολιτικά οφέλη από αυτή την ιστορία να είναι περιορισμένα και με ημερομηνία λήξεως την επομένη των εκλογών στη Μολδαβία, όμως είναι σε θέση να επηρεάσουν ένα μέρος των ψηφοφόρων.


2. Η θέση του Μητροπολίτη Μολδαβίας είναι ιδιαίτερα λεπτή, διότι με την ανοικτή υποστήριξη του συγκεκριμένου πολιτικού ανέλαβε και συγκεκριμένες πολιτικές υποχρεώσεις. Αν και ο ίδιος δεν τρέφει ιδιαίτερες συμπάθειες για το διαχριστιανικό ή διαθρησκειακό διάλογο (Σ.τ.σ.: βλ. Σχετικά σχόλια, στα ρωσικά, http://ruskline.ru/analitika/2010/06/15/moldavskij_soblazn/), ούτε έχει εκφραστεί ανοικτά εναντίον της συμμετοχής του Πατριαρχείου Μόσχας στην οικουμενική κίνηση, η κίνηση των «Μολδαβών ζηλωτών» εμφανίσθηκε την πλέον ακατάλληλη στιγμή. Πριν ακόμα κοπάσει ο θόρυβος που δημιουργήθηκε από την «ανταρσία» και την καθαίρεση του Επισκόπου Τσουκότκας Διομήδη, ο οποίος είχε κατηγορήσει για τους ίδιους λόγους τον Πατριάρχη Μόσχας ως «αιρεσιάρχη» και είχε αυτοανακηρυχθεί... διάδοχος της Καθέδρας της Μόσχας (!), προστέθηκε άλλο ένα ακραίο φαινόμενο αντιοικουμενικού παροξυσμού. Δικαίως, λοιπόν, θα ζητηθούν ευθύνες από τον Μητροπολίτη Μολδαβίας, ο οποίος επέτρεψε την εμφάνιση τέτοιων φαινομένων στην Επαρχία του. Εκτός αυτού, σε περίπτωση που τελικά η ομάδα των «αντιφρονούντων» αποχωρήσει από την κανονική Εκκλησία, είναι σαφές ότι θα ενισχύσει τις γραμμές των κάθε είδους «γνησίων ορθοδόξων» που περιφέρονται από Εκκλησία σε Εκκλησία με μοναδικό σκοπό να σπείρουν τη διχόνοια και την καχυποψία στους απλούς πιστούς. Ας σημειώσουμε εδώ ότι η «αίρεση» του οικουμενισμού αποτελεί ίσως τη βασικότερη κατηγορία που έμμεσα απευθύνουν στον Πατριάρχη Κύριλλο και στο περιβάλλον του Τμήματος Εξωτερικών Σχέσεων ορισμένοι από τους ακραίους συντηρητικούς κύκλους της Εκκλησίας της Ρωσίας, οι οποίοι απολαμβάνουν την σιωπηλή προστασία κάποιων αρχιερέων.


Ο Μητροπολίτης Ιλαρίων και ο π. Τσάπλιν υπογραμμίζουν στα σχετικά με το ζήτημα άρθρα τους ότι η οικουμενική κίνηση αποτελεί, πρώτα από όλα, έναν τόπο διαλόγου και συναντήσεως, ο  οποίος παρέχει στην Ορθοδοξία τη δυνατότητα να παρουσιάσει, κυρίως στους χριστιανούς που για διάφορους λόγους αποσχίστηκαν από αυτή, όλο τον πλούτο της γνήσιας πίστεως που με τόσες θυσίες κατόρθωσε να διαφυλάξει. Αυτό έχει επανειλημμένως τονίσει και ο ίδιος ο Πατριάρχης Μόσχας, υπογραμμίζοντας ότι η ένωση των ορθοδόξων με τους ετεροδόξους μπορεί να επιτευχθεί μόνο υπό την προϋπόθεση ότι αυτοί θα επιστρέψουν στην αποστολική πίστη, την οποία σήμερα ομολογεί η Ορθόδοξη Εκκλησία.


Το σύνθημα «Ορθοδοξία ή θάνατος!» εκφράζει μια άλλη πίστη, η οποία δεν έχει καμία απολύτως σχέση με το Χριστιανισμό.  

Amen

Κύπρος – Εντολή για περιορισμένο αριθμό ελληνικών σημαιών στην παρέλαση της 1ης Οκτωβρίου.

Από ελλαδικές πηγές πληροφορούμαστε ότι στην Κύπρο έρχεται την 1η Οκτωβρίου ο πρόεδρος της Ελληνικής Δημοκρατίας Κάρολος Παπούλιας και ο υπουργός Έθνικής Άμυνας Ευάγγελος Βενιζέλος. Θα παραστούν στη στρατιωτική παρέλαση που γίνεται επ’ ευκαιρία της ανακήρυξης της Κυπριακής Δημοκρατίας που έγινε πριν από 50 χρόνια. Το χαιρετισμό της παρέλασης θα δεχθεί ο Πρόεδρος Χριστόφιας μαζί με τους υψηλούς Ελλαδίτες προσκεκλημένους του, την πολιτική, στρατιωτική και εκκλησιαστική ηγεσία της Κύπρου. Προσκεκλημένοι στην παρέλαση είναι οι ξένοι διπλωμάτες και στρατιωτική ακόλουθοι.

Η παρέλαση θα διέλθει από τη Λεωφόρο Χατζηιωσήφ στο Στρόβολο και οι επίσημοι θα την παρακολουθήσουν από ειδική εξέδρα που θα στηθεί.

Στο μεταξύ, μεγάλη συζήτηση γίνεται στους κόλπους της Εθνικής Φρουράς για να εντοπίσουν ποιος έδωσε την εντολή για περιορισμένο αριθμό ελληνικών σημαιών στην παρέλαση της 1ης Οκτωβρίου.

Ο πρόεδρος της Επιτροπής Άμυνας της Βουλής Γιαννάκης Ομήρου ζήτησε από τον υπουργό Άμυνας Κώστα Παπακώστα η παρέλαση να είναι αναβαθμισμένη και να δείχνει την αυτοπεποίθηση που έχει η κυπριακή πολιτεία για τη συνέχεια της ύπαρξής της. Ασφαλώς, δήλωσε, και τα εθνικά σύμβολα έχουν τη θέση τους στην παρέλαση, γιατί η Ε.Φ. είναι η αποτρεπτική ισχύς της Κυπριακής Δημοκρατίας έναντι των άνομων σχεδίων του εισβολέα.

Το μέλος της Επιτροπής Άμυνας της Βουλής Ζαχαρίας Κουλίας δήλωσε στη «Σ» ότι κάποιοι στην Κυβέρνηση και στο ΑΚΕΛ «βγάζουν σπυράκια» από την παρουσία πολλών ελληνικών σημαιών και ζητούν να τις λιγοστέψουμε, για να μην ενοχλούνται οι Αττίλες και να χαλά το κλίμα των συνομιλιών.

Ωστόσο, σύμφωνα με πηγές του Δήμου Στροβόλου, η εντολή που δόθηκε από πλευράς του Δήμου, είναι ο σημαιοστολισμός να είναι λαμπρός. Μία ελληνική και μία κυπριακή σημαία δίπλα δίπλα. Είναι, άλλωστε, αυτό πολύ φυσικό, γιατί η Κυπριακή Δημοκρατία ξεπήγασε μέσα από τους αγώνες της ελληνικής κυπριακής κοινότητας και το Σύνταγμά της επιτρέπει την ανάρτηση του εθνικού συμβόλου στις γιορτές και τις εθνικές επετείους.

Το κρατικό σύμβολο, η αναβαθμισμένη αισθητικά κυπριακή σημαία, εκπροσωπεί την πίστη στο κράτος και τη συνέχειά του, και η ελληνική την πίστη στο έθνος των Ελλήνων και την παρουσία ενός ζωντανού τμήματός του στον αιματοβαμμένο χώρο της Κύπρου.

Η παραφιλολογία που αναπτύχθηκε, για το πόσες και σε ποιο μέγεθος ελληνικές σημαίες θα έχει η παρέλαση έφτασε στα αφτιά του ΓΕΕΘΑ, που δι' ανώτατων αξιωματικών ζητούσε εξηγήσεις. Το ζήτημα όμως είναι ότι ενώ η άλλη πλευρά έχει εκτουρκιστεί πλήρως και ουδείς λαμβάνει υπόψη τους λιγοστούς Τουρκοκυπρίους που επιζητούν μια σωστή λύση, η δική μας πλευρά εγκαταλείπει τα βασικά της σύμβολα, που θα τη βοηθήσουν να επιβιώσει εθνικά.

Αφαίρεση συνθημάτων

Στην εκπαίδευση του στρατεύματος έχουν αφαιρεθεί όλα τα συνθήματα που μιλούν για απελευθέρωση της κατεχόμενης γης μας και όποιος τα εκφωνήσει ή τα διδάσκει στους νεοσυλλέκτους τιμωρείται.

Αντί των συνθημάτων απελευθέρωσης εκφωνούνται ανώδυνα συνθήματα για το λόχο, τη μονάδα και το όπλο που υπηρετούν οι στρατιώτες.

Οι ίδιοι οι εκπαιδευτές λένε ότι χωρίς δίψα ελευθερίας, ηθικό στο στράτευμα δεν υπάρχει, ούτε και όρεξη για εκπαίδευση.

Στο ΓΕΕΘΑ γνωρίζουν την κατάσταση και την έχουν πληροφορηθεί με εκθέσεις από την Κύπρο από εκείνους που πρέπει, ωστόσο και στην Ελλάδα το κλίμα που επικρατεί αυτή την εποχή δεν είναι το καλύτερο. Με την οικονομία της χώρας υπό επιτήρηση και με χίλια δυο αδιέξοδα αποφεύγουν να παρέμβουν προς την κυπριακή πλευρά και να τη συμβουλεύσουν για τα αυτονόητα. Δηλαδή, γιατί έχουμε στρατό; Δεν πρέπει να γνωρίζουν οι νέοι μας ότι, αν χρειαστεί, θα πολεμήσουν και θα θυσιαστούν για το υπέρτατο αγαθό της ελευθερίας και της πατρίδας; Φοβόμασε να το πούμε αυτό, γιατί θα το ακούσουν οι Αττίλες;

Τότε να μη διερωτώνται γιατί υπάρχει φυγοστρατία και αδιαφορία υπηρεσίας προς την πατρίδα. Ανώτεροι επιτελείς επικοινώνησαν με τη «Σ» και ενεθάρρυναν την εφημερίδα μας να πει τα σύκα-σύκα, ώστε η κατάσταση που υπάρχει σήμερα να διορθωθεί.

«Σημερινή» 23/09/2010

Σαράντος Καργάκος , «Δεν διαπρέπουν οι απόγονοι του Λεωνίδα αλλά του Εφιάλτη και του Νενέκου»

Συνέντευξη στον Αποστόλη Ζώη

«Για το τίποτε δεν έχω να πω τίποτε. Αυτό το τίποτε συγκροτείται από κάποια κομματικά ή οικογενειακά φέουδα. Αλλά, όταν μοιράζεις το τίποτε, εισπράττεις ένα τίποτε. Έχουμε μια τιποτένια πολιτική, διότι εξαιτίας κυρίως του τηλεοπτικού και ραδιοφωνικού εκμαυλισμού εδώ και καιρό συγκροτούμε ένα σύνολο χαυνοπολιτών, δηλαδή κεχηναίων και χασκόντων πολιτών». Αυτά δηλώνει σήμερα στην ΕΡΕΥΝΑ ο γνωστός ιστορικός, φιλόλογος και συγγραφέας κ. Σαράντος Καργάκος, χειμαρρώδης στο λόγο του και κατασταλαγμένος στις σκέψεις του. Λάτρης του πολυτονικού συστήματος και της αρχαίας γλώσσας, ενώ οι απαντήσεις που δίνει είναι γραμμένες στο πολυτονικό, όπως όλα τα βιβλία και τα άρθρα του.

Η συνέντευξη

Ποια είναι τα χαρακτηριστικά γνωρίσματα της ελληνικής κοινωνίας σήμερα, ποια είναι η προσωπικότητά της και οι αρχές οι οποίες τη διέπουν; Εκτιμάτε ότι η ελληνική κοινωνία δεν έχει πρόσωπο;

«Το μόνο δροσερό που αισθάνθηκα τον τελευταίο καιρό ήσαν οι πρώτες σταγόνες της βροχής, που, όταν έγιναν βροχή, καθάρισαν κάπως τον εξωτερικό μας ρύπο. Για ποια ελληνική κοινωνία μιλάτε; Αυτό το πληθυσμιακό αμάρευμα (=κατακάθι) δεν είναι κοινωνία , είναι α-κοινωνία. Με ποιον ή με τι κοινωνούμε; Το τι είμαστε, το έχει προσδιορίσει προφητικά και χλευαστικά ο Ηράκλειτος: «Σάρμα εική κεχυμένον ο κάλλιστος κόσμος μας» (=Σκουπίδια άτακτα χυμένα ο ωραιότατος κόσμος μας)! Στο μόνο που διακρινόμαστε είναι η παραγωγή και η έκθεση σκουπιδιών. Δημιουργούμε – όντας σκουπίδια της ιστορίας – τον «Πολιτισμό των Σκουπιδιών». Ας μη μιλάμε πια για πρόσωπο. Όπως συχνά έχω γράψει, είμαστε μια απρόσωπη έκφραση προσωπικότητας. Δεν έχουμε πρόσωπο και γι’ αυτό, όπως έλεγε ο λαός, όταν ήταν λαός κι όχι πολτός, «δεν βλέπουμε Θεού … πρόσωπο»!

Δομικοί κοινωνικοί θεσμοί της χώρας μας όπως φερ΄ ειπείν η παιδεία, η πολιτεία, η δικαιοσύνη, η εκκλησία και άλλα απαξιώνονται τόσο πολύ από τους ίδιους τους πολίτες… Μήπως αυτό είναι επικίνδυνο;

“Οι θεσμοί, για να είναι θεσμοί, πρέπει να είναι δεσμοί, όχι με την έννοια της αλυσίδας. Πρέπει να μας δένουν με κάτι (π.χ. με μια πίστη σε μια αξία) αναμεταξύ μας. Οι θεσμοί έχουν παραλύσει. Έχουν αυτοδιαλυθεί. Ουσιαστικά οι φορείς τους έχουν αυτοπαραιτηθεί. Η παρουσία τους είναι προσχηματική και … μισθολογική. Ένα παράδειγμα: η τήρηση των νόμων στην Ελλάδα είναι προαιρετική. Ποιος μεγάλος κλέφτης μπήκε φυλακή; Κι αν μπήκε, σε πόσο χρόνο βγήκε; Ασφαλώς κι είναι επικίνδυνη η απαξίωση των θεσμών εκ μέρους των πολιτών. Αλλά κατά πόσον οι κατά ταυτότητα Έλληνες είναι πολίτες; Είναι ιδιώτες και, όπως, εννοούσε τη λέξη ο Περικλής και όπως εννοούν τη λέξη idiot οι ξένοι. Δεν έχουμε αίσθημα πατρίδας, για να έχουμε σοβαρούς θεσμούς και σοβαρή πίστη στους θεσμούς. Τα όρια της πατρίδας μου είναι τα όρια της … τσέπης μου”.

Τι έχετε να πείτε για την απαξίωση της πολιτικής και των εκπροσώπων της;

“Για το τίποτε δεν έχω να πω τίποτε. Αυτό το τίποτε συγκροτείται από κάποια κομματικά ή οικογενειακά φέουδα. Αλλά, όταν μοιράζεις το τίποτε, εισπράττεις ένα τίποτε. Έχουμε μια τιποτένια πολιτική, διότι εξαιτίας κυρίως του τηλεοπτικού και ραδιοφωνικού εκμαυλισμού εδώ και καιρό συγκροτούμε ένα σύνολο χαυνοπολιτών, δηλαδή κεχηναίων και χασκόντων πολιτών”.

Ποιο είναι το μεγαλύτερο πρόβλημα της χώρας μας, το οποίο θα μπορούσε ίσως να θεωρηθεί η βασική αιτία της γενικότερης και κοινώς αναγνωριζόμενης κοινωνικής παθογένειας σήμερα και ποια η προτεινόμενη λύση του;

“Υπό άλλες συνθήκες θα σας έλεγα ότι είναι η «απαιδία», όπως τη λέγει ο Πολύβιος. Η υπογεννητικότητα. Διότι οι αρχοντοχωριάτες (με δανεικά παρακαλώ!) κατά ταυτότητα Έλληνες προτιμούν ν’ ανατρέφουν σκυλιά και όχι παιδιά. Αν ήμουν υποκριτής θα σας έλεγα ότι είναι η φερόμενη (έτσι δε λέμε τώρα;) οικονομική κρίση. Αλλά μια κρίση δεν κάνει κακό. Η ακρισία, που μας έδερνε τόσον καιρό, ήταν το μεγάλο κακό. Η κρίση μπορεί να μας κάνει καλό: να «μάσουμε» όχι μόνο τα λεφτά αλλά κυρίως τα … μυαλά μας. Την μόνη λύση που εδώ και δύο χρόνια προτείνω με την αρθρογραφία μου είναι η προτροπή του Σεπτιμίου Σεβήρου: Laboremus (=ας εργαζόμαστε) και όχι το … ξαπλαρέμους”.

Προσφέρεται σήμερα παιδεία από το κράτος; Ή προσφέρεται κακοπαιδεία, υποπαιδεία και υπνοπαιδεία;

“Δεν υπάρχει κράτος? υπάρχει ακράτεια. Το φερόμενο ως κράτος είναι ένας φορομπηχτικός μηχανισμός κι ένας τεράστιος εσμός παρασίτων. Συνεπώς, αυτό που προσφέρεται σαν παιδεία είναι μια παρασιτική λειτουργία. Τους τίτλους «κακοπαιδεία», «υποπαιδεία», «υπνοπαιδεία» χρησιμοποιώ εδώ και μια τριακονταετία. Τα βιβλία μου «Αλαλία» και «Αλεξία» και το πρόσφατα εκδοθέν από τον «Αρμό», «Ελληνική παιδεία: Ένας νεκρός με … μέλλον», ξέρω ότι ενόχλησαν πολλούς. Αλλά αυτό νομίζω ότι είναι η αποστολή του πνευματικού ανθρώπου: να γίνεται σωκρατικός οίστρος, έστω κι αν το βραβείο με το οποίο θα τιμηθεί είναι το … κώνειον!”.

Πως πρέπει να σταθεί η Ελλάδα απέναντι στην πρόκληση της εποχής μας; Πως μπορεί να παίξει κάποιο ρόλο;

“Η Ελλάς, ως έννοια πνευματική και ηθική, ναι? οι φερόμενοι τώρα ως Έλληνες όχι. Εκτός πια κι αν επιτραπεί στην Ελλάδα να επιστρέψει στον τόπο της. Το να λες πως είσαι Έλληνας σήμερα στην Ελλάδα κάνει κακό στην υγεία και στη σταδιοδρομία. Δεν διαπρέπουν οι απόγονοι του Λεωνίδα αλλά του Εφιάλτη και του Νενέκου. Ωστόσο, η ανθρωπότητα που διαρκώς βουλιάζει μέσα στο τέλμα μιας προόδου που δίνει την αίσθηση και το άρωμα του βόθρου, θα αισθανθεί κάποια στιγμή την ανάγκη μιας υγιούς αναπνοής. Όπως τα χρόνια της Αναγεννήσεως (αλλά και μετά) ιδανικό πρότυπο έγινε ο Έλληνας Άνθρωπος, το ίδιο θα συμβεί και στα προσεχή χρόνια. Θα ξαναρχίσει διεθνώς (στην Κίνα άρχισε πυρετωδώς) η σπουδή της αρχαίας μας γλώσσας, που, όπως έγραψε παλιά ο Wilhelm Schultze, είναι «η ανώτερη εκδήλωση του ανθρώπινου γλωσσοπλαστικού δαιμονίου» (H?chste Manifestation des sprachbildendem Menschengreistes).

Τότε υπάρχει ελπίδα να υψωθεί και τούτος ο ασπόνδυλος, σαν μαλάκιο λαός, σε έθνος. Διότι, όπως σωστά λένε οι Γερμανοί, που μας φόρεσαν το καπίστρι της «Τρόικας», το έθνος είναι η γλώσσα (“Die Nation ist die Sprache”). Η κατάπτωσή μας άρχισε από την κατάπτωση της γλώσσας μας. Έτσι εγίναμε, όπως λέει ο Μακρυγιάννης, «παλιόψαθα των Εθνών». Αλλ’ αν θαύματα γίνονταν και στο παρελθόν, γιατί να μη γίνουν και στο μέλλον; Οι πραγματικά θρησκεύοντες προσδοκούν «ανάστασιν νεκρών». Εγώ, πιο ολιγαρκής, προσδοκώ την ανάσταση του φιλοτίμου μας. Κι αν είναι να πεθαίνουμε, να πεθαίνουμε για ένα φιλότιμο … Άμποτες!”.

«Η ΕΡΕΥΝΑ» 26/09/2010

Κωνσταντίνος Χολέβας, Από τα Σεπτεμβριανά του 1955 στον Νεο-Οθωμανισμό του 2010

Κωνσταντίνος Χολέβας

Τά τραγικά γεγονότα τῆς 6ης καί 7ης Σεπτεμβρίου 1955, ἀπό τά ὁποῖα ξεκίνησε ὁ ξεριζωμός καί ἡ συρρίκνωση τοῦ Ἑλληνισμοῦ τῆς Κωνσταντινουπόλεως, δέν ἦσαν ἕνα τυχαῖο καί μεμονωμένο γεγονός. Ἦταν αποτέλεσμα μακροχρονίου σχεδιασμοῦ, τόν ὁποῖο τηρεῖ ἀπαρέγκλιτα τό τουρκικό κράτος στά ἐθνικά του θέματα, παρά τή συνεχῆ ἐναλλαγή κυβερνήσεων. Ἀπό τό 1914, ὅταν ἄρχισε ἡ γενοκτονία τῶν Μικρασιατῶν, καί μέ ἀποκορύφωμα τό 1919, ὅταν ἄρχισε ἡ γενοκτονία 350.000 Ἑλλήνων Ποντίων, μέχρι καί σήμερα ἡ πολιτική τοῦ τουρκικοῦ ἐθνικισμοῦ ἔχει δύο σταθερούς ἄξονες: α) Τή δημιουργία ὁμοιογενοῦς ἐθνικοῦ κράτους μέ τήν ἐξόντωση ἤ ἐκδίωξη τῶν Χριστιανικῶν μειονοτήτων (Ἑλλήνων, Ἀρμενίων, Ἀσσυρίων κἄ.). β) Τήν ἐπέκταση τῆς στρατιωτικῆς, οίκονομικῆς καί πολιτικῆς ἐπιρροῆς τῆς Τουρκίας πρός ὅλες τίς κατευθύνσεις καί κυρίως πρός τόν ἐδαφικό χῶρο τοῦ Ἑλληνισμοῦ. Χαρακτηριστικό παράδειγμα ἡ εἰσβολή τοῦ Ἀττίλα στήν Κϋπρο τό 1974.

Στήν ἐπίτευξη τῶν τουρκικῶν στόχων δυστυχῶς ἔχει βοηθήσει κατά καιρούς ἡ ἀφέλεια, ἡ ἱστορική ἀμνησία καί ἡ ἐσφαλμένη κρίση τῆς ἑλληνικῆς πλευρᾶς. Κάθε ὑποχώρησή μας δέν ἐκλαμβάνεται ἀπό τήν Ἄγκυρα ὡς φιλική σχέση μεταξύ γειτόνων, ἀλλά ὡς ἔνδειξη ἀδυναμίας. Ἡ Τουρκία εἴτε ὡς Ὀθωμανική εἴτε ὡς Νεοτουρκική εἴτε ὡς Κεμαλική εἴτε ὡς Νεο-οθωμανική τῆς σημερινῆς περιόδου ἀποθρασύνεται κάθε φορά πού οἱ ἁρμόδιοι γιά τίς τύχες τοῦ Ἑλληνισμοῦ δείχνουν ἀδυναμία καί ὑποχωρητικότητα. Αὐτό μᾶς δείχνει καί ἡ προϊστορία τῶν Σεπτεμβριανῶν τοῦ 1955. Θυμίζω τά ἱστορικά γεγονότα:

Κατά τήν περίοδο 1928-1932 ὁ Ἐλ. Βενιζέλος καλλιέργησε τήν ἑλληνοτουρκική φιλία μέ τόν Κεμάλ Ἀτατούρκ. Ἡ ἀνταμοιβή μας ἦταν τό «βαρλίκ βεργκισί». Δηλαδή κατά τή διάρκεια τοῦ Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου οἱ πολυάριθμοι Ἕλληνες τῆς Πόλης φορολογήθηκαν ὑπέρογκα καί ἄδικα.Ὅποιος δέν μποροῦσε νά πληρώσει ἀπεστέλλετο σέ κάτεργα γιά καταναγκαστικά ἔργα καί πολλοί πέθαναν ἀπό τίς κακουχίες. Τό 1952 ἡ Ἑλλάς σέ ἔνδειξη φιλίας πρός τούς γείτονες ἐπέτρεψε τή λειτουργία τουρκόφωνου Γυμνασίου στή Θράκη μέ τό ὄνομα τοῦ Τούρκου Προέδρου τῆς Δημοκρατίας Τζελάλ Μπαγιάρ καί –κακῶς ὡς ἀπεδείχθη- ἀνάγκασε ὅλους τούς Μουσουλμάνους τῆς Δυτικῆς Θράκης νά μαθαίνουν τήν τουρκική γλῶσσα. Ἡ ἀνταμοιβή μας ἦταν τά Σεπτεμβριανά τοῦ 1955. Ἡ ἱστορία ἔχει καί συνέχεια. Τό 1999, μετά τόν φονικό σεισμό στήν Κωνσταντινούπολη, ὁ λαός μας ἐπέδειξε τή χριστιανική ἀλληλεγγύη του καί κάποιοι ὑπεριασιόδοξοι καλλιέργησαν τήν λεγόμενη «διπλωματία τῶν σεισμῶν» μέ τήν ἐλπίδα νά ἐπιτύχουν βελτίωση τῶν σχέσεων. Ἡ ἀνταμοιβή μας ἦλθε στά ἀμέσως ἑπόμενα χρόνια μέ τίς συνεχεῖς ἀμφισβητήσεις τῶν ἐδαφικῶν, θαλασσίων καί ἐναερίων δικαίων μας, μέ προκλήσεις στή Δ. Θράκη, μέ τήν προβολή τῆς θεωρίας τῶν δύο κρατῶν στήν Κύπρο καί μέ τόν Νέο Ὀθωμανισμό τῶν κ.κ.Ἐρντογάν καί Νταβούτογλου.

Κάτι πού πρέπει πάντα νά προσέχουμε εἶναι ἡ συνήθης τουρκική τακτική τῆς «προβοκάτσιας», δηλαδή τῶν σκηνοθετημένων ἐπεισοδίων. Τόν Σεπτέμβριο τοῦ 1955 ὅλα ἄρχισαν ὅταν ἐξερράγη μία βόμβα στόν αὐλόγυρο τοῦ Τουρκικοῦ Προξενείου στή Θεσσαλονίκη, τό ὁποῖο θεωρεῖται ὡς ἡ οἰκία πού γεννήθηκε ὁ Κεμάλ Ἀτατούρκ. Σέ ἐλάχιστες ὧρες οἱ ἐφημερίδες στήν Κωνσταντινούπολη κυκλοφόρησαν μέ πηχυαίους τίτλους, ἄρα κάποιος τούς εἶχε προειδοποιήσει. Ὁ ὄχλος ἐφοδιάσθηκε μέ ὁμοιόμορφους ξύλινους λοστούς, ἄρα κάποιο συντονιστικό κέντρο ὐπῆρχε πίσω ἀπό τό σπάσιμο τῶν ἑλληνικῶν καταστημάτων, τους βιασμούς και τή θανάτωση τοῦ μοναχοῦ Χρυσάνθου. Ὅπως ἀπεδείχθη τή βόμβα τήν εἶχε βάλει σκοπίμως ἕνας ὑπάλληλος τοῦ Τουρκικοῦ Προξενείου, ὁ ὁποῖος μετά ἀπό λίγες δεκαετίες ἀνταμείφθηκε μέ τή θέση τοῦ Νομάρχη στήν Τουρκία! Ἡ μέθοδος τῆς σκηνοθεσίας ἐπανελήφθη καί τόν Ἰανουάριο τοῦ 1996, ὅταν ἡ δῆθεν τυχαία προσάραξη ἑνός τουρκικοῦ φορτηγοῦ πλοίου ὁδήγησε στήν κρίση τῶν Ἰμίων.

Ἡ τουρκική ἐξωτερική πολιτική χρησιμοποιεῖ ὁρισμένες σταθερές μεθόδους, γι’αὐτό καλό εἶναι νά μελετοῦμε τήν ἄλλη πλευρά καί νά προλαμβάνουμε ὅσα μποροῦμε. Ὡς Χριστιανοί Ὀρθόδοξοι καί δημοκρατικοί πολίτες δέν ἔχουμε μίσος ἤ ἐχθρότητα πρός τόν απλό Τοῦρκο πολίτη. Ἔχουμε ὅμως σοβαρές ἐνστάσεις καί ἀνησυχίες ὅταν διαβάζουμε τίς σαφεῖς καί δημοσιευμένες δηλώσεις τῶν ὀπαδῶν τοῦ Νέου Ὀθωμανισμοῦ, ὁ ὁποῖος ἀποτελεῖ τήν ἐπίσημη πολιτική τῆς Ἄγκυρας σήμερα. Ὅπως παρατηρεῖ εὔστοχα ὁ Τουρκολόγος Καθηγητής Νεοκλῆς Σαρρῆς οἱ Τοῦρκοι προαναγγέλλουν δημοσίως τά σχέδια καί τίς ἀπειλές τους. Διαβάζουμε, λοιπόν, τά σχέδια τοῦ Ὀθωμανισμοῦ στό βιβλίο τοῦ Τούρκου Ὑπουργοῦ Ἐξωτερικῶν Ἀχμέτ Ντααβούτογλου, τό ὁποῖο μεταφράσθηκε καί στά ἑλληνικά. Λέγεται «Τό Στραηγικό Βάθος-Ἡ Διεθνής θέση τῆς Τουρκίας» καί ἐξεδόθη στήν Ἀθήνα τό 2010 ἀπό τίς ἐκδόσεις ΠΟΙΟΤΗΤΑ. Ἡ ἀρχική ἔκδοση ἔγινε στά τουρκικά τό 2001. ὁ Νταβούτογλου, Πανεπιστημιακός καί Διεθνολόγος πέραν τῆς σημερινῆς του ἰδιότητας, πιστεύει ὅτι ἡ Τουρκία πρέπει νά ἔχει ἔντονη καί πολύμορφη παρουσία στά Βαλκάνια, στόν Καύκασο καί στή Μέση Ἀνατολή, νά ἐνταχθεῖ στήν Εὐρώπη παραμένοντας μία ἡγετική δύναμη στόν Ἰσλαμικό κόσμο, νά διατηρήσει τόν στρατό της στήν Κύπρο ἔστω κι ἄν δέν μείνει οὔτε ἕνας τουρκοκύπριος, νά διδάξει πόσο καλή ἦταν ἡ Ὀθωμανική περίοδος γιά τούς ὑποδούλους λαούς καί νά ἀξιοποιήσει τίς μουσουμανικές κοινότητες καί μειονότητες τῆς περιοχῆς ὥστε νά παρεμβαίνει δυναμικά. Εἶναι χαρακτηριστικό τό ἀπόσπασμα τοῦ Νταβούτογλου, μέ τό ὁποῖο ὁμολογεῖ ὅτι αὐτά πού ἔκαναν στήν Κύπρο θέλουν νά τά ἐπαναλάβουν καί στήν ἑλληνική Θράκη. Γράφει στή σελίδα 200 τά ἑξῆς:

«Οἱ δύο σημαντικοί βραχυπρόθεσμοι καί μεσοπρόθεσμοι στόχοι τῆς ἐξωτερικῆς πολιτικῆς τῆς Τουρκίας στά Βαλκάνια εἶναι ἡ ἰσχυροποίηση τῆς Βοσνίας καί τῆς Ἀλβανίας μέσα σ’ἕνα πλαίσιο σταθερότητας καί ἡ δημιουργία ἑνός διεθνοῦς νομικοῦ πλαισίου πού θά θέσει ὑπό τήν προστασία του τίς ἐθνικές μειονότητες τῆς περιοχῆς. Στό νομικό αὐτό πλαίσιο ἡ Τουρκία πρέπει νά ἐπιδιώκει συνεχῶς τήν ἐξασφάλιση ἐγγυήσεων πού θά τῆς παρέχουν τό δικαίωμα παρέμβασης στά ζητήματα πού ἀφοροῦν τίς μουσουλμανικές μειονότητες τῶν Βαλκανίων. Ἡ νομιμότητα τῆς ἐπέμβασης τῆς Κύπρου (σ.σ. ἐννοεῖ τόν Ἀττίλα τοῦ 1974), πού ἀποτελεῖ ἕνα ἐντυπωσιακό παράδειγμα στή σύγχρονη ἐποχή, κατέστη δυνατή ἐντός ἑνός τέτοιου εἴδους νομικοῦ πλαισίου»!

Αὐτή εἶναι ἡ σκληρή πραγματικότητα καί ἄν θέλουμε νά μήν ἐπαναληφθοῦν τά Σεπτεμβριανά τοῦ 1955 καί ὁ Ἀττίλας τοῦ 1974 ὀφείλουμε νά σταματήσουμε τίς μονομερεῖς ὑποχωρήσεις μας (π.χ. ἀφελληνισμένα σχολικά βιβλία) καί τίς γλυκανάλατες «ἑλληνοτουρκικές προσεγγίσεις» πού ἐνθαρρύνουν τόν Νέο Ὀθωμανισμό.

antibaro.gr/node/1932