Έγγαμοι και άγαμοι κληρικοί στην Ενορία

   

Η Εκκλησία από τους αποστολικούς χρόνους τάχθηκε υπέρ της ελεύθερης εκλογής του γάμου. Οι άγαμοι Απόστολοι και οι μετέπειτα άγαμοι Κληρικοί δεν συνδέονται με το Μοναχισμό, εφόσον αυτός εμφανίσθηκε στα τέλη του γ΄ και αρχές του δ΄ αιώνα.
Ακριβώς σ’ αυτή τη θέση υπάρχει μια νόθευση και σύγχυση, όταν οι άγαμοι Κληρικοί θεωρούνται συλλήβδην ως μοναχοί και ονομάζονται Ιερομόναχοι.
Με το θέμα αυτό της θέσεως μέσα στον κόσμο των αγάμων και εγγάμων Κληρικών ασχολήθηκαν πολλές σπουδαίες εκκλησιαστικές προσωπικότητες, των οποίων τις γνώμες θα αναφέρουμε και οι οποίες επεσήμαναν τα λάθη και τη σύγχυση.
Στην ιστορία της Εκκλησίας, υπήρξαν και υπάρχουν τρεις τάξεις Κληρικών: α) οι άγαμοι κοσμικοί (δηλ. αυτοί που διαμένουν στην κόσμο), β) οι έγγαμοι κληρικοί και γ) οι Μοναχοί Κληρικοί.
Τη διάκριση αυτή δέχεται και ο αοίδιμος διακεκριμένος κληρικός Επιφάνιος Θεοδωρόπουλος, στη μελέτη του «Μοναχικός και Άγαμος Κοσμικός Κλήρος».
Οι Μοναχοί Κληρικοί είναι αυτοί που διαμένουν στα Μοναστήρια και έχουν τον τίτλο του Ιερομόναχου. Ο τίτλος του ιερομόναχου είναι αποκλειστικώς των Μοναχών Κληρικών.
Η διάκριση αυτή μαρτυρείται και από το γεγονός, ότι η Εκκλησία εξαρχής είχε έγγαμους και άγαμους Επισκόπους, οι οποίοι δεν προέρχονταν από τον μοναχικό κόσμο. Οι άγιοι Τιμόθεος, Ιγνάτιος, Πολύκαρπος και τόσοι άλλοι ήσαν άγαμοι και δεν ανήκαν στην μοναχική τάξη, όπως και από το άλλο μέρος υπήρχαν και έγγαμοι Επίσκοποι.
Ο Γρηγόριος Ναζιανζηνός που έζησε κατά την εμφάνιση του μοναχισμού, ομιλεί για άγαμους Κληρικούς μέσα στον κόσμο, που ζούσαν «εν αγγελική πολιτεία», δηλ. εν παρθενία. Στους πρώτους μάλιστα αιώνες του μοναχισμού δεν επιτρεπόταν οι μοναχοί να γίνουν Κληρικοί.
Οι μοναχοί εκκλησιάζονταν στους ναούς των κοντινών χριστιανικών κοινοτήτων ή πήγαιναν ιερείς στα Μοναστήρια. (Βλέπε Β. Στεφανίδου, Εκκλησ. Ιστορία εκδ. α΄, εν Αθήναις 1948, σελ. 142). Παρόμοια γράφει και ο Νικόδημος Μίλας: «όπως δε μη παρακωλύονται οι μοναχοί από του ασκητικού αυτών βίου, δεν επετρέπετο το κατ’ αρχάς αυτοίς η ιερωσύνη, αλλά μάλλον ώφειλον να προσέρχωνται εις τας εν τω εγγυτέρω κειμένω ναώ υπό του εφημεριακού κλήρου τελούμενος ιεροτελεστίας». (Εκκλ. Δίκαιον, κατά μετάφραση Μελ. Αποστολόπουλου, εν Αθήναις 1906, σελ. 932).
Και ο ιερός Παφνούτιος στην Α΄ Οικουμενική Σύνοδο συμβούλευσε: «Κατά δε την αρχαίαν της Εκκλησίας παράδοσιν τους μεν αγάμους του ιερατικού τάγματος κοινωνήσαντας, μηκέτι γαμείν τους δε μετά γάμου (κοινωνήσαντας του ιερατικού τάγματος), ων έχουσι γαμετών μη χωρίζεσθαι». (Σωζομένου, Εκκλησ. Ιστορία, Γ κγ΄, Migne 67, 925).
Οι άγαμοι κληρικοί, για τους οποίους ομιλεί ο Παφνούτιος, δεν ήταν δυνατό να ήσαν μοναχοί, γιατί στους μοναχούς ο γάμος είναι κατά το αδιανό¬ητο τόσο προ της χειροτονίας, όσο και μετά από αυτήν.
Τον ιβ΄ αιώνα, ο Πατριάρχης Αλεξανδρείας Μάρκος υπέβαλε προς τον Πατριάρχη Αντιοχείας και σοφό κανονολόγο Θεόδωρο το Βαλσάμωνα την εξής ερώτηση: «Υποδιάκονος και Διάκονος δύνανται νομίμως συναφθήναι γυναικί ή ου;». Από την ερώτηση συνάγεται το συμπέρασμα ότι πρόκειται περί κληρικών απλώς αγάμων και όχι περί μοναχών.
Ο κανονολόγος Μελέτιος Σακελλαρόπουλος (Μητροπολίτης Μεσ¬σηνίας) γράφει: «Η ημετέρα Εκκλησία, συνωδά τη διδασκαλία της Αγ. Γραφής, αψήκεν έκαστον ελεύθερον, ποθούντα το ιερατικόν αξίωμα, να εξέταση εαυτόν και να αποφασίση τουλάχιστον προ του 30ου ή και 25ου έτους της ηλικίας, ωρίμου ούσης, εάν θέλη να ιερωθή έγγαμος ή άγαμος. Άγαμος εννοείται ουχί ο μοναχός, όστις κείρεται και προ της ηλικίας ταύτης και υποχρεούται να διαμένη εν τω Μοναστηρίω δια βίου». (Εκκλησ. Δίκαιον, εν Αθήναις 1898, σελ. 160). Σαφής λοιπόν διάκριση του άγαμου κληρικού από το Μοναχό.
Ο Αρχιμανδρίτης. Απόστολος Χριοτοδούλου, Καθηγητής της Θεολογικής Σχολής Χάλκης, στο βιβλίο του «Δοκίμιον Εκκλησιαστικού Δικαίου», εν Κων/λει 1896, σελ. 262-63, γράφει: «Αφ’ ετέρου δε ούτε ο γάμος και ο οικογενειακός βίος εθεωρήθησαν ποτέ ως αναγκαία συνθήκη και υποχρέωσις δια το εν τη Εκκλησία λειτούργημα… Εντεύθεν δείκνυται, ότι οι άγαμοι, σημείωσαν ουχί οι μοναχοί, ηδύναντο ου μόνον να γένωνται κληρικοί, αλλά και να μένωσιν εν τω κλήρω, ανυψούμε¬νοι εις τους ανωτάτους βαθμούς… Ώστε και ο έγγαμος και ο άγαμος βίος αφέθησαν υπό των κανόνων εις την ελεύθερον εκλογήν και επιθυμίαν εκάστου Κληρικού. Έκαστος εστίν ελεύθερος, ίνα εκλέξη την κατάστασιν εκείνην, ήτις ανταποκρίνε¬ται μάλλον εις τας εσωτερικός αυτού διαθέσεις».
Ο Καθηγητής του Εκκλησιαστικού Δικαίου Αναστάσιος. Χριστοφιλόπουλος γρά¬φει: «Οι χειροτονούμενοι άγαμοι δεν είναι ανάγκη να έχουν προηγουμένως καρή μοναχοί, καίτοι το τελευταίον τούτο είναι το συνήθως εν τη πράξει συμβαίνον». (Ελληνικόν Εκκλησ. Δίκαιον, τεύχ. Β΄, εν Αθήναις 1954, σελ. 52). Αυτό το «συνήθως εν τη πράξει συμβαίνον» προήλθε από έλλειψη Κληρικών στις Ενορίες και ακόμη για άλλους λόγους σκοπιμότητος. Έτσι πολλοί λαμβάνουν τυπικώς τη μοναχική κούρα, χειροτονούνται Ιερομόναχοι και προσεταιρίζονται ακαίρως και αντικανονικώς τον τίτλο του Αρχιμανδρίτη και με μια τυπική εγγραφή σε κάποιο μοναστήρι βρίσκονται μέσα στον κόσμο και στις κοσμικές Ενορίες.
Πώς όμως είναι δυνατό και νόμιμο, ο θεωρούμενος Ιερομόναχος και ο οποίος έδωσε υπόσχεση ενώπιον του Θεού τέλειας αφιερώσεως και ολοκληρωτικής προσφοράς για τη Μονή του, να διαμένει μέσα στον κόσμο; Ο υποψήφιος μοναχός ερωτάται κατά την Ακολουθία του Σχήματος, εάν «εκούσια αυτού γνώμη» προσέρχεται ή μήπως «εκ τίνος ανάγκης ή βίας». Ακόμη ερωτάται: «παραμένεις τω Μοναστηρίω και τη ασκήσει έως εσχάτης σου αναπνοής;». Απαντά ο υποψήφιος: «Ναι, του Θεού συνεργούντος, τίμιε πάτερ». Και οι κανόνες ορίζουν τριετή δοκιμασία των υποψηφίων μοναχών και σε εξαιρετικές περιπτώσεις τουλάχιστο εξάμηνη και είναι αυστηροί για κείνους που εγκαταλείπουν το Μοναστήρι τους. (Βλέπε Δ΄ και Ε΄ κανόνα της Πρωτοδευτέρας Συνόδου). Όταν λοιπόν βλέπουμε τους Ιερομόναχους μέσα στον κόσμο, μήπως κατά την Ακολουθία του Σχήματος έπαιξαν κωμωδία;
Ο όρος Αρχιμανδρίτης είναι ταυτόσημος του Ηγουμένου. (Νεαροί Ιουστινιανού, Corpus juris Civilis, ΡΚΓ΄, λδ΄, Berolini 1928, επιμ. R.Schol – G.Kroll). Παλαιότερα και η ηγουμένη εκαλείτο αρχιμανδρίτις (παρά J. Pargoire εν Dictionnaire d’ Archeologie Chetienne et de Liturgie, τ.I.c. 2746-2751). Ο Ηγούμενος αναλαμβάνων τα καθήκοντα αυτού ονομάζεται Αρχιμανδρίτης. (Ιωακείμ Γ υπ’ αρ. 8042 της 14-12-1905 προς την Ι. Κοινότητα Αγ. Όρους). Μάλιστα η απονομή του οφφικίου του Αρχιμανδρίτη θεωρούνταν προνόμιο του Οικουμενικού Πατριάρχου. (Βλέπε Παν. Παναγιωτάκου, Σύστημα του Εκκλησιαστικού Δικαίου κατά την εν Ελλάδι ισχύν αυτού, τόμ. 4, εν Αθήναις 1957, σελ. 345, παρ. 3, 346-47, 367).
Ο Πρωτοπρεσβύτερος Κων/νος Ρωμανός στο βιβλίο του «Μελέτη δια τον Αρχιμανδρίτην εν γένει», (εν Αθήναις 1930, σελ. 11) αναφέρει, ότι το οφφίκιο του Αρχιμανδρίτη παρέχει μεν τιμή στην ιερατική μοναχική τάξη, δεν συγκαταριθμείται όμως στα οφφίκια του εφημεριακού ενοριακού κλήρου. Ο ίδιος αναφέρει και έτσι είναι, ότι στις Σλαβικές Ορθόδοξες Εκκλησίες οι Αρχιμανδρίτες υπάρχουν μόνο στα Μοναστήρια ή ως Καθηγητές Εκκλησιαστικών Σχολών. Στη Ρουμανία το αξίω¬μα του Αρχιμανδρίτη απονέμεται με την έγκριση της Ιεράς Συνόδου. Γενικά οι Ιερομόναχοι και οι Αρχιμανδρίτες αποκλείονται των Ενοριών.
Συνεπώς η απονομή ευκαίρως – ακαίρως του οφφικίου του Αρχιμανδρίτη σε μοναχούς που ψευδώς ορκίσθηκαν να μείνουν ισοβίως στο Μοναστήρι, αποτελεί νόθευση και κατάχρηση της εκκλησιαστικής πράξεως και των ιερών κανόνων. Το τραγικό δε και αυτόχρημα εγκληματικό είναι, ότι νεανίσκοι 20 και 22 ετών (πολλοί απορρίπτουν αργότερα το ράσο) ανεμίζονται μετά των επιρριπταρίων μέσα στις κοινωνίες των Ενοριών με θλιβερά επακόλουθα. Και αυτοί παρουσιάζονται ως Ιερομόναχοι! Η κατάσταση αυτή είναι όντως καταχρηστική. Οι άγαμοι Κληρικοί κατά κανόνα γίνονται οι ευνοούμενοι των Επισκόπων, αναλαμβάνουν τις Πρωτοσυγκελλίες και Γραμματείες και πολλάκις γίνονται οι δυνάστες και οι διώκτες τιμίων οικογενειαρχών Εφημερίων, όταν μάλιστα τολμήσουν να αναπτύξουν ενοριακή δρά¬ση με σύγχρονες προδιαγραφές. Σε πολλούς υπερπλεονάζει η ημιμάθεια.
Ο αοίδιμος Επιφάνιος Θεοδωρόπουλος θεωρεί αυτή την κατάσταση ως φο¬βερή σύγχυση και εκφράζει τη βαθεία θλίψη του. Τέτοια σύγχυση υπήρχε και παλαιότερα, γι’ αυτό η τότε Ιερά Σύνοδος απέστειλε Εγκύκλιο, στην οποία διαλαμ¬βάνει: «Παρεισέφρυσεν η κακή συνήθεια του χειροτονείν και αγάμους Ιερείς εν τω κοσμώ, όπως χρησιμεύωσιν ως τακτικοί κοινοτήτων εφημέριοι.
Την τοιαύτην αντικανονικήν συνήθειαν μη ανεχομένη του λοιπού η Σύνοδος, προσκαλεί την Υμετέραν Σεβασμιότητα, ίνα μηδέποτε εις το εξής χειροτονήσητε ή προτείνετε τοιούτους ως απαραδέκτους». (Εν Αθήναις, 7 Φεβρουαρίου 1872, Σ. Γιαννόπουλου, Συλλογή των Εγκυκλίων της Ιεράς Συνόδου, εν Αθήναις 1901, σελ. 332-33).
Δυστυχώς η Ιερά Σύνοδος ανακάλεσε δια της υπ’ αρ. 914/26-9-57 την παραπάνω Εγκύκλιο, για να συνεχίζεται η σύγχυση και η αντικανονικότητα. Υπάρχει πάντως η υπ’ αρ. 2921/3-12-36 Εγκύκλιος, η οποία ορίζει το προβάδισμα των Αρχιερατικών Επιτρόπων, εγγάμων κατά κανόνα, των Αρχιμανδριτών κατά τις επίσημες τελετές.
Αποδεικνύεται λοιπόν εκ της πράξεως της Εκκλησίας πάγια θέση, ότι ο μοναχός ανήκει στο μοναχικό κόσμο και μένει ισοβίως στο Μοναστήρι του. Οι άγαμοι Κληρικοί που θα υπάρχουν μέσα στις Ενορίες, δεν μπορεί να θεωρούνται Ιερομό¬ναχοι και να λαμβάνουν το οφφίκιο του Αρχιμανδρίτη.
Ο π. Επιφάνιος Θεοδωρόπουλος παρατηρεί: «Καλή και αγία η αγαμία, αλλά διατί εις αδρανής, οκνηρός, ημιμαθής κ.λ.π. άγαμος θα τιμάται υπέρ ένα ζηλωτήν, δραστήριον, σοφόν και πλήρη πνευματικότητος έγγαμον; Εάν είχομεν σήμερον εν μέσω ημών τον έγγαμον Πρεσβύτερον Άγιον Γρηγόριον (τον είτα Επίσκοπον Νύσσης), δεν θα ήτο λίαν άτοπον να προτάσσωμεν αυτού νεανίσκους τινας Ιερείς, μη έχοντας άλλο προσόν πλην της αγαμίας: Τα αυτά θα ηδυνάμην να είπω ου μόνον δια παλαιούς, αλλά και δια νεωτέρους εγγάμους Πρεσβυτέρους, οίους ο Κωνσταντίνος Οικονόμος, ο Κωνσταντίνος Καλλίνικος κ.ά.».Προτείνει ο επιφανής αυτός άγαμος Κληρικός, οι άγαμοι Κληρικοί, μη όντες
μοναχοί και παραμένοντες στις Ενορίες, να ακολουθούν την τάξη των οφφικίων
των εγγάμων Πρεσβυτέρων και την αρχαιότητα των πρεσβειών της ιερωσύνης. Προσθέτει δε: «Οι άγαμοι πρέπει να στρατολογούνται εκ των εχόντων και ηλικίαν
ώριμον και μόρφωσιν αρίστην και ευλάβειαν άκραν και ήθος απαστράπτον και χαρακτήρα αδαμάντινον και ψυχικήν συγκρότησιν αρτίαν, κτηθείσαν εν κόποις και
μόχθοις, εν προσευχαίς και μελέταις, εν νηστείαις και αγρυπνίαις, εν εκούσια πενία και κακοπαθία και ποικίλαις οτερήσεσιν» .Η πρόταση του π. Επιφανίου Θεοδωροπούλου έρχεται σε συμφωνία με την τάξη του Μ. Τυπικού της Εκκλησίας που στην κατάσταση των οφφικίων των κοσμικών ιερέων ουδόλως αναφέρεται το οφφίκιο του Αρχιμανδρίτη, γιατί δεν είναι οφφίκιο των κοσμικών ιερέων, αλλά των μοναχών.
Ο Θεολόγος Καθηγητής κ. Δημ. Κωλέσης παρατηρεί: «Το φαινόμενο της παρουσίας Αρχιμανδριτών μέσα στις Ενορίες και το προβάδισμα αυτών αποτελεί παρέκκλιση της γενικώς κρατούσης κοινωνικής αντιλήψεως μιας δημοκρατικής κοινωνίας και αντιβαίνει στην έννοια του Δικαίου όχι μόνο ηθικά, αλλά και νομικά, γιατί πουθενά αλλού η αρχαιότητα και τα προσόντα δεν αντιστέλλονται ή καταργούνται».
Ας μη λησμονούμε δε, όπως γράφει ο αοίδιμος Μητροπολίτης Μεσσηνίας Μελέτιος (Εκκλησ. Δίκαιον, σελ. 210), ότι τα εκκλησιαστικά οφφίκια είναι απομίμηση και τύπος «της πομπώδους αυλής των αυτοκρατόρων». Η Ενορία προηγείται της Μο¬νής, εφόσον ο μοναχικός βίος αναφάνηκε πολύ αργότερα στην Εκκλησία. Ιστορικά προηγείται η Ενορία της Μονής και επομένως και οι ενοριακοί Κληρικοί των Ιερο¬μόναχων. Δεν είναι δε δυνατό οι νόμοι και οι κανόνες των Μονών να ισχύουν στις Ενορίες, των οποίων στάδιο δράσεως είναι η χριστιανική κοινωνία.
Ο Νικόδημος Μίλας στο Εκκλησιαστικό Δίκαιο (σελ. 572) λέει: «Το σπουδαιότερον έρεισμα του μονίμου επαρχιακού οργανισμού (Μητροπόλεως) και της κανονικής αναπτύξεως του εκκλησιαστικού βίου καθόλου αποτελεί ο εφημεριακός κλήρος. Ούτος εστιν ο σπουδαιότερος βοηθός και επίτροπος του επισκόπου εν τη διδασκαλία, εν τη εξασκήσει του αξιώματος αυτού ως αρχιερέως, εν τινι δε μετρώ και εν τη επιτελέσει των της αρχιποιμαντικής αυτού διακονίας». Και ο αοίδιμος Αρχιεπίσκοπος Αθηνών Χρυσόστομος Παπαδόπουλος γράφει»: «Η πραγματική δύναμις της Εκκλησίας είναι ο εφημεριακός κλήρος» (Ιερός Σύνδεσμος, αρ. 11, 20 Οκτωβρίου 1927).
Ευχόμεθα να προσεχθούν όσα ετόνισαν και διατύπωσαν επιφανείς Κληρικοί από τη σημερινή εκκλησιαστική ηγεσία και μάλιστα από τον Αρχιεπίσκοπο Αθηνών. Όπως λειτουργεί σήμερα η εκκλησιαστική διοίκηση μόνο οι Ιεράρχες έχουν τη μοναδική ευθύνη της διορθώσεως των εκκλησιαστικών πραγμάτων. Εμείς επισημαίνουμε, ότι η τάξη πάντοτε φανερώνει το βαθύτατο χαρακτήρα της εκκλησιαστικής ζωής. Και το πνεύμα της ανανεώσεως στους λειτουργικούς και τελετουργικούς τύπους θα αγκαλιάσει και τις προϋποθέσεις της ποιμαντικής διακονίας. Και αυτή η διακονία είναι το μήνυμα της παρουσίας της Εκκλησίας μέσα στον κόσμο.

Πρωτοπρεσβύτερος ΕΥΑΓΓΕΛΟΣ ΣΚΟΡΔΑΣ
τ. Λυκειάρχης

Από IEROVIMA.gr

Ενωση με την Εκκλησία

«Ουδείς πιστός Ορθόδοξος Χριστιανός, συνετός, φρόνιμος, έχων ολίγον φόβον Θεού θα δεχθεί ποτέ την ένωσιν με τους αιρετικούς παπιστάς τους καταφρονητάς των επτά Αγίων Οικουμενικών και των Αποστολικών  και Πατρικών Παραδόσεων. Ας στοχαστεί καλώς ο Πατριάρχης και ας μην αυταπατάται και νομίζει εύκολον την ένωσιν και ότι θα τον ακολουθήσουν οι γνήσιοι Έλληνες Ορθόδοξοι και ότι θα καταπατήσουν την συνείδησή των και θα καταφρονήσουν ευκόλως Αποστολικάς και Πατρικάς παραδόσεις και τους ιερούς κανόνας….          

Και οι μεν Άγιοι Πατέρες, οι καλοί και αληθινοί Ποιμένες, εξεδίωξαν μακράν της Εκκλησίας τους αιρετικούς, τους λοιμώδεις λύκους, ο δε οικουμενικός Πατριάρχης Αθηναγόρας καλεί τον αιρετικόν Πάπαν, τον εχθρόν της Εκκλησίας, τον παραβάτην και καταφρονητήν των αποστολικών και Πατρικών Παραδόσεων….

Οίμοι! Οίμοι, ψυχή μου! Στέναξον, κλαύσον, θρήνησον, ως άλλος Ιερεμίας, ουχί δια την  επίγειον Ιερουσαλήμ, την πόλιν των αιμάτων,… Συ θρήνησον δια την Νύμφην του Χριστού, την ακηλίδωτον και άμωμον, την Μίαν, Αγίαν, Ορθόδοξον Καθολικήν και Αποστολικήν Εκκλησίαν, την πνευματικήν Μητέρα των Ορθοδόξων Χριστιανών…».   

Αρχιμανδρίτης Φιλόθεος Ζερβάκος

Κυριακή της ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ στην Γερμανία

Κυριακή της ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ στην Γερμανία στην Ιερά Λιτανεία μετέχουν και οι Παπικοί.

Πάμε κατά …….

Συναυλία της Γλυκερίας στην Πόλη παρουσία του Οικουμενικού Πατριάρχη

Δημοσιεύθηκε ως σπουδαία και σημαντική είδηση στο πρακτορείο Ρομφαία η συναυλία της κ. Γλυκερίας παρουσία του κ. Βαρθολομαίου.

Τι δουλειά έχει ο Πατριάρχης Βαρθολομαίος σε κοσμικές συναυλίες;

 Μια μεγάλη συναυλία Ελληνικής μουσικής πραγματοποιήθηκε χθες Κυριακή 13 Μαρτίου στη Κωνσταντινούπολη, με αφορμή την εορτή της Αναστηλώσεως των εικόνων στην αίθουσα "Μπεσίγκτας" του Selenium Plaza.
Η Γλυκερία με την ορχήστρα της "ΕΡΤ" και το μουσικό συγκρότημα "Εν χορδαίς", τραγούδησαν παραδοσιακά τραγούδια των Ελλήνων της Πόλης, μια συναυλία που η ίδια περίμενε με ανυπομονησία να πραγματοποιήσει.
Την συναυλία τίμησε με την παρουσία του ο Οικουμενικός Πατριάρχης κ. Βαρθολομαίος, κληρικοί του Πατριαρχείου, εκπρόσωποι του θρησκευτικού και διπλωματικού σώματος, δημοσιογράφοι, και παράγοντες του καλλιτεχνικού και επιχειρηματικού κόσμου της Κωνσταντινούπολης.
Να σημειωθεί, ότι κατά την διάρκεια της συναυλίας προβλήθηκε ένα ντοκιμαντέρ, το οποίο είναι αφιερωμένο στα 20 χρόνια της Πατριαρχίας του Οικουμενικού Πατριάρχη Βαρθολομαίου.
Μετά το πέρας της συναυλίας ο Προκαθήμενος της Ορθοδοξίας, απεύθυνε χαιρετισμό προς τους παρευρισκόμενους.

Ο Παπισμός μπήκε για τα καλά στην Εκκλησία.

Στο Δεύτερο Πρόγραμμα του Ραδιοφώνου άκουσα ότι σήμερα το βράδυ θα εορτασθεί η Κυριακή της Ορθοδοξίας στην Κωνσταντινούπολη με τα μουσικά σύνολα  της ΕΡΤ και με την φωνή της Γλυκερίας, παρουσία του Πατριάρχου. 

Οι Φαναριώτες ας κατανοήσουν ότι δεν μπορεί να εορτασθεί η Ορθοδοξία με κοσμικές φωνές γυναικών αηδών.

Απουσιάζουν οι Βυζαντινές Χορωδίες με συνδυασμό θεολογικής ομιλίας;

Ο Παπισμός μπήκε για τα καλά στην Εκκλησία.

Αίσχος! 

Αστυνομικοί “φιλιππινέζες” και “μπάτλερ”

 

Ο αστυνομικός εμφανίζεται σε φωτογραφία την προηγούμενη Τρίτη να κρατά την ομπρέλα για να μην βραχεί ο κ. Τσίπρας.

 

Η εγκληματικότητα βρίσκεται σε έξαρση, αστυνομικοί μάχονται με αδίστακτους εγκληματίες, υπάρχουν όμως δεκάδες άνδρες της ΕΛ.ΑΣ, που έχουν τοποθετηθεί στη φύλαξη υψηλών προσώπων, και οι πολιτικοί τους χρησιμοποιούν ως «φιλιππινέζες».
Όπως αποκαλύπτει το Πρώτο Θέμα ο πρώην υπουργός Παιδείας και νυν τομεάρχης της ΝΔ Άρης Σπηλιωτόπουλος χρησιμοποιεί έναν από τους δυο αστυνομικούς, που έχει στη διάθεσή του, για να κουβαλάει τα ψώνια από το σουπερμάρκετ.
Σε φωτογραφία, που «τράβηξε» η εφημερίδα το προηγούμενο Σάββατο, ο υπαστυνόμος Β’ Κ.Ρ, που είναι εδώ και χρόνια «σκιά» του πρώην υπουργού, εμφανίζεται να κρατά τσάντες από το σούπερ μάρκετ έξω από το σπίτι του κ. Σπηλιωτόπουλου στο Κολωνάκι.
Αξίζει να σημειωθεί ότι ο τομεάρχης παιδείας της ΝΔ διαθέτει οικιακή βοηθό για τις δουλειές του σπιτιού, ωστόσο, επέλεξε να στείλει τον αστυνομικό για ψώνια.
Σύμφωνα με το ρεπορτάζ ρόλο «μπάτλερ» έχει αποδώσει στον αστυνομικό, που έχει αναλάβει τη φύλαξή του, και ο πρόεδρος της ΚΟ του ΣΥΡΙΖΑ, Αλέξης Τσίπρας.

        Από  eglimatikotita

Αθανάσιος “Τα ψέμματα που διαδίδει ο Μητρ. Κυθήρων δεν υπηρετούν την Ορθοδοξία”

Στο Πρακτορείο Εκκλησιαστικών Ειδήσεων "Romfea.gr", μίλησε πριν από λίγο ο Σεβ. Μητροπολίτης πρώην Ερζεγοβίνης κ. Αθανάσιος (Γιέφτιτς) της Σερβικής Ορθόδοξης Εκκλησίας. Ο Μητροπολίτης πρ. Ερζεγοβίνης κ. Αθανάσιος μέσα από την "Romfea.gr", απαντά στον Σεβ. Μητροπολίτη Κυθήρων κ. Σεραφείμ, ο οποίος στον μήνυμα του για την Κυριακή της Ορθοδοξίας μεταξύ άλλων γράφει τα εξής:
“Στον πολύκροτο 20o αιώνα θέριεψε μαζί με τις άλλες αιρέσεις και κακοδοξίες και η παναίρεσις του Οικουμενισμού, την οποία κατέκρινε και κατεδίκασε ο σύγχρονος άγιος της Σερβικής Ορθοδόξου Εκκλησίας, που πρόσφατα διεκηρύχθη άγιος, ο άγιος Ιουστίνος Πόποβιτς”
“Αλλά δυστυχώς, σήμερα ωρισμένα πνευματικά παιδιά του αγίου Ιουστίνου – ο οποίος διεκήρυσσε ότι η πτώσις της ανθρωπότητος επικεντρώνεται σε τρία πρόσωπα: Αδάμ, Ιούδας, Πάπας – όχι μόνο δεν ενστερνίζονται τα κατά της παναιρέσεως του Οικουμενισμού λεχθέντα του αγίου αυτών Πνευματικού Πατρός, αλλά ανέχονται την εκπαραθύρωσι και την καθαίρεση εναρέτου και ομολογητού Αδελφού των Επισκόπου, δεινού πολεμίου του Οικουμενισμού, του Κανονικού Επισκόπου Ράσκας και Πριζρένης κ. Αρτεμίου άνευ κατηγορητηρίου, κανονικής δίκης και απολογίας και συμβιβάζονται με την συμπροσευχή εν ώρα Θ. Λειτουργίας και τελέσεως της Ακολουθίας της Αρτοκλασίας με τον Παπικό Αρχιεπίσκοπο και τον Νούντσιο, οι οποίοι και με θρασύτητα προσεγγίζουν μαζί με τους Ορθοδόξους Επισκόπους και κληρικούς τον ευλογημένο υπό του Πατριάρχου των Σέρβων άρτο! Τι άλλο θα ίδωμεν....”
Ο κ. Αθανάσιος μιλώντας στον Διευθυντή της "Romfea.gr" κ. Αιμίλιο Πολυγένη, μεταξύ άλλων δήλωσε: “Χαίρεται κ. Πολυγένη, καλή Κυριακή της Ορθοδοξίας! Πληροφορηθήκαμε, ότι ο Σεβ. Μητροπολίτης Κυθήρων κ. Σεραφείμ στο μήνυμά του για την Κυριακή της Ορθοδοξίας, αναφέρεται και στα ψέματα του καθηρημένου Αρχιμανδρίτη Συμεών Βιλόφσκι και του πρώην Μητροπολίτη Ρασκοπριζρένης Αρτεμίου”.
Σε τι αναφέρεστε Σεβασμιώτατε;
Αναφέρομαι σ' αυτό που γράφει ο Μητροπολίτης Σεραφείμ, ότι ο Αρτέμιος καταδικάστηκε και καθαιρέθηκε χωρίς δικαστήριο. Αυτά τα ψέματα διαδίδει αυτός ο καθηρημένος Συμεών Βιλόφκσι.
Μα ο Αρτέμιος απέφευγε επί τέσσερα χρόνια να εμφανιστεί στο δικαστήριο της Ιεράς Συνόδου, η Εκκλησία μας δεν δύναμη κρατική για να τον αναγκάσει να έρθει σε δικαστήριο. Κανονικά σύμφωνα με τον 74ο Αποστολικό Κανόνα, αφού απέρριψε τρεις επιτροπές υπέστη τις νόμιμες συνέπειες για οικονομικές και άλλες παραβάσεις.
Ο Αρτέμιος διαδίδει, ότι δεν δικάστηκε αν και ο ίδιος περίμενε να δικαστεί σε Κρατικό δικαστήριο. Όπως εμένα τώρα μου έκανε μήνυση με την κατηγορία του ψεύδους και της συκοφαντίας, όμως θα φέρω όλα εκείνα τα στοιχεία που ο ίδιος ψεύδεται.
Σεβασμιώτατε, μιλήσατε για χρήματα τι εννοείτε;
Αυτή τη στιγμή έχει 38 μοναχούς και δώδεκα μοναχές και έχει κάνει μια παρασυναγωγή! Με τα χρήματα που πήρε και έχει σε τράπεζες στην Ελλάδα, στην Ελβετία και στην Σερβία, με αποτέλεσμα η Μητρόπολη Ράσκας να είναι χρεωμένη 1 εκατ.
Με τα χρήματα αυτά αγοράζει κτήματα, αγοράζει διαμερίσματα και σπίτια, όπως και στο Βελιγράδι αγόρασε έναν όροφο και έκανε παρεκκλήσι, και οι ενοικιαστές διαμαρτύρονται.
Το ίδιο έκανε και σε ένα χωριό στη Μητρόπολη Ζήκης και τώρα προσπαθεί να εισβάλει και στο Κόσοβο. Ο άνθρωπος είναι ο Θεός να με συγχωρέσει αδελφός μας, αλλά ψεύδεται διότι δεν διώκεται για τον αντι – οικουμενισμό, έχουμε άλλα πιο σοβαρά προβλήματα.
Επίσης, ο Άγιος Κυθήρων λέει ότι προδώσαμε τον Άγιο Ιουστίνο εμείς οι μαθήτες, έχω να του πω ότι δεν τον προδώσαμε τον πρόδωσε ο Αρτέμιος.
Ο π. Ιουστίνος άσκησε κριτική στον Οικουμενισμό Ρώμης και Γενεύης, αλλά υποστήριζε τον Ορθόδοξο θεανθρώπινο Οικουμενισμό που είναι η αλήθεια του Χριστού η Καθολικότητα της Εκκλησίας.
Ο Αρτέμιος ψεύδεται, διότι ο π. Ιουστίνος καταδικάζει τον ψευδό - Οικουμενισμό και το λέει παναίρεσις όπως το έλεγε ο Πατριάρχης Γερμανός Β' (1230), εμείς κάνουμε διάλογο αλήθειας όπως έκανε και τότε ο Πατριάρχης.
Αυτά τα ψέμματα που διαδίδει και ο Άγιος Κυθήρων δεν υπηρετούν την Ορθοδοξία, και πραγματικά λυπάμαι που το λέω ανήμερα της Κυριακής της Ορθοδοξίας!
Η Ορθοδοξία είναι αλήθεια και τιμιότητα και όχι ψέμα και υποκρισία, δεν ξέρει τι είναι οι Κανόνες και παρομοιάζετε ο Αρτέμιος με τον Αγ. Ιωάννη τον Χρυσόστομο, μεγαλομανία άνευ προηγούμενου.
Σεβασμιώτατε, στη Γενεύη που ήμουν με ενημέρωσε ο Μητροπολίτης Μαυροβουνίου, ότι θα έρθει στην Ελλάδα μια Αντιπροσωπεία του Πατριαρχείου για σχετική ενημέρωση ισχύει;
Βεβαίως, θα έρθει στην Ελλάδα μια αντιπροσωπεία της Σερβικής Εκκλησίας, για να ενημερώσουν τους ανθρώπους, περί της καταδίκης του Αρτεμίου.
Δεν μπορούμε να εορτάζουμε αύριο την Κυριακή της Ορθοδοξίας με ψέμματα, ο Μητροπολίτης Κυθήρων είναι θύμα από ψέμματα αυτού του Βιλόφκσι, ενός μοιραίου ανθρώπου του Αρτεμίου.
Του λέγαμε, του γράφαμε, του μιλούσε και ο μακαριστός Πατριάρχης Παύλος, από το 2006 παλεύαμε να τον βάλουμε στην τάξη και τίποτα δεν δεχόταν.
Ο Αρτέμιος δεν γνωρίζει τους ιερούς κανόνες, δεν γνωρίζει την παράδοση και σηκώνει την σημαία της ψευδό - Ορθοδοξίας σαν τους ζηλώτες της Μονής Εσφιγμένου δυστυχώς. 
Από :  ΡΟΜΦΑΙΑ

Οικουμενιστικό φαναριώτικο καρναβάλι

Ο Γέρων Χαλκηδόνος Αθανάσιος συνηθίζει τις ποιητικές και λογοτεχνικές παρεμβάσεις μέσα από γνωστό οικουμενιστικο-καλλιτεχνικό ιστολόγιο. Αυτή τη φορά όμως η αναφορά του στο mini-καρναβάλι στο Μόδι είναι πράγματι αποκαλυπτική του καρναβαλιού στο οποίο ζούνε οι Οικουμενιστές. Τρεις μόνο επισημάνσεις:

1. Πορευόμενοι την αγίαν Τεσσαρακοστήν και αναμένοντες την κατάνυξη των πρώτων Χαιρετισμών της Θεοτόκου και τον μετά από αυτούς εορτασμό της Κυριακής της Ορθοδοξίας, μέσω της γραφίδος του Γέροντος και των σχετικών φωτογραφιών γυρίζουμε πίσω, στα φαναριώτικα έθιμα της αποκριάς και τα καρναβάλια με τον Elvis. Θου Κύριε...

2. «Παρόντες ήσαν κληρικοί» στο καρναβάλι στο Μόδι, μας λέει ο Γέρων Χαλκηδόνος. Προφανώς η συμμετοχή κληρικών στα φαναριώτικα καρναβάλια είναι «παράδοση» την οποία με σεβασμό συνεχίζουν σήμερα οι Φαναριώτες κληρικοί…

3. Το καλύτερο όμως μας το λέει αμέσως μετά ο Γέρων Χαλκηδόνος: «Και αυτοί (ενν. στο καρναβάλι) ήσαν Ρωμιοί αλλά και Αρμένηδες και Τούρκοι, δίνοντας έτσι μια διαθρησκειακή χροιά στην εκδήλωση, ένα δείγμα ανοχής και παλιάς καλής γειτονίας, που θα "ζήλευαν" οι διαλογικοί θεολόγοι με τις αιώνιες διενέξεις τους. Γι’ αυτό και ο μεγάλος Αθηναγόρας, —αστειευόμενος είπε κάποτε: "Θα τους κλείσω σ’ ένα νησί. Θα πάγω στον Πάπα και θα λειτουργήσω μαζί του και θα κάνουμε την Ένωση". Τι να σχολιάσουμε πλέον; Αληθινό καρναβάλι είναι οι Οικουμενιστές. Και κυριολεκτικά και «αστειευόμενοι» και μονίμως πάσχοντες από σφοδρή διαχριστιανική και διαθρησκειακή «αγάπη»!

Αλήθεια, φέτος ο εορτασμός της Κυριακής της Ορθοδοξίας στο Φανάρι θα περιλαμβάνει βραδινή συναυλία κάποιας λαϊκής τραγουδίστριας; Γιατί βλέπετε είναι και τούτο μέρος της φαναριώτικης παράδοσης τα τελευταία χρόνια…

Από τα ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΑ 

Κλείνουν ελληνικά σχολεία στην Ευρώπη

 

Μείωση προϋπολογισμού - εκπαιδευτικών, «πάγωμα» στις παρατάσεις αποσπασμένων 

Της Λινας Γιανναρου

Οσες μορφές κι αν παίρνει η οικονομική κρίση, το σκούρο παραμένει σκούρο από όποια απόσταση κι αν το κοιτάξεις. Οι Ελληνες του εξωτερικού δέχονται το ωστικό κύμα της εγχώριας θύελλας θεριεμένο, ακόμα πιο απειλητικό. Για πρώτη φορά, οι δεσμοί με την πατρίδα απειλούνται να σπάσουν... λόγω περικοπών.

Η απόφαση του υπουργείου Παιδείας να μην προχωρήσει σε αποσπάσεις εκπαιδευτικών στο εξωτερικό για το τρέχον εκπαιδευτικό έτος έπεσε ως κεραυνός εν αιθρία στις ελληνικές κοινότητες. Η σκέψη ότι αυτό ήταν το πρώτο βήμα για «πάγωμα» της ελληνικής εκπαίδευσης κυρίευσε τους Ελληνες, που εξακολουθούν να συναντιούνται στις εκδηλώσεις που διοργανώνουν τα σχολεία που στέλνουν τα παιδιά τους για να μάθουν «τα ελληνικά».

Και δεν ήταν μόνο αυτό. Το αρμόδιο υπουργείο δεν ενέκρινε τις παρατάσεις για μια σειρά ήδη αποσπασμένων εκπαιδευτικών που είχαν κλείσει τριετία (σ. σ. οι αποσπάσεις έως τώρα γίνονταν για τρία χρόνια με δυνατότητα παράτασης επιπλέον δύο χρόνων, σύνολο πέντε), με αποτέλεσμα δεκάδες δάσκαλοι και καθηγητές να έχουν αποχαιρετήσει τους μαθητές τους και να έχουν επιστρέψει στην Ελλάδα. Αλλωστε, ο νόμος 3848/2010 άλλαξε το καθεστώς, ορίζοντας ότι μετά τη δεύτερη πενταετία, οι εκπαιδευτικοί οφείλουν να επιστρέψουν στην Ελλάδα.

Ισως το μεγαλύτερο «καμπανάκι» κινδύνου να ήταν η αιφνιδιαστική κατάργηση της θέσης του συντονιστή εκπαίδευσης στο Παρίσι, με την αρμοδιότητα να περνά στη συντονίστρια Βρυξελλών, που πλέον είναι υπεύθυνη για την ελληνική εκπαίδευση σε επτά χώρες (Βέλγιο, Ολλανδία, Γαλλία, Ιταλία, Ισπανία, Πορτογαλία, Λουξεμβούργο).

Συγχωνεύθηκαν

Τα αποτελέσματα είναι εμφανή στις περισσότερες χώρες της Eυρωπαϊκής Ενωσης. Μόνο στη Γαλλία, η μείωση στους διδάσκοντες των 23 ελληνικών σχολείων άγγιξε το 31,6%, ενώ σε Βέλγιο, Λουξεμβούργο και Ολλανδία, ο αριθμός των εκπαιδευτικών μειώθηκε από 144 σε 120 τη φετινή χρονιά, αριθμός που αντιστοιχεί σε 1.680 παιδιά και 470 ενήλικες που παρακολουθούν τα μαθήματα. Μοιραία, αυτό έχει επηρεάσει την ομαλή λειτουργία των σχολείων. Σε ορισμένες περιπτώσεις, προκειμένου να συνεχιστεί απρόσκοπτη η διδασκαλία των μαθημάτων απαιτήθηκε να συγχωνευθούν ολόκληρες τάξεις, μολονότι το επίπεδο των ελληνικών των παιδιών ήταν διαφορετικό.

Κάποια παιδιά εγκατέλειψαν την προσπάθεια, αλλά τα περισσότερα, όπως λέει στην «Κ» ο κ. Κώστας Μάρκου που εκπροσωπεί τους γονείς του ελληνικού σχολείου Bergsoτου Παρισιού, «σε πείσμα των περικοπών, συνεχίζουν να μαθαίνουν ελληνικά και να αναπτύσσουν την ελληνική τους παιδεία ακόμα και μέσα σε αυτές τις αντίξοες συνθήκες». Σε συνεννόηση με τον σύλλογο γονέων του σχολείου, ο κ. Μάρκου είχε αποστείλει επιστολή στο υπουργείο Παιδείας εξηγώντας το πρόβλημα και ζητώντας λύση. Σε αυτή ανέφερε: «Ο μόνος θεσμός που συνδέει διαδοχικές γενιές Ελλήνων με την Ελλάδα είναι τα ελληνικά σχολεία.  Σ' αυτά, τα παιδιά μας, Ελληνόπουλα πρώτης, δεύτερης, τρίτης και τέταρτης γενιάς, μαθαίνουν την ελληνική γλώσσα, ιστορία και πολιτισμό. Είναι αυτά τα σημερινά παιδιά που θα διασφαλίσουν το μέλλον του ελληνισμού στη Γαλλία με ό, τι θετικό αυτό συνεπάγεται και για την Ελλάδα και για την αλληλεπίδραση των πολιτισμών. Τα σχολεία του εξωτερικού είναι λοιπόν εκτός από εθνικός εκπαιδευτικός θεσμός και μέσον άσκησης μακρόπνοης εθνικής εξωτερικής πολιτικής». Αναφερόμενος και στα φιλελληνικά αισθήματα του γαλλικού λαού, τόνισε επίσης ότι «η εδώ ομογένεια, πλήρως ενταγμένη στην κοινωνία, διαθέτει οργανωμένες κοινότητες και αναπτύσσει ένα δίκτυο ελληνικών και φιλελληνικών συλλόγων που με τη δράση τους συμβάλλουν διαχρονικά στο φιλελληνικό κλίμα στη γαλλική κοινωνία».

Ανάλογα τα προβλήματα και στο Λονδίνο, με πολλά σχολεία να έχουν δει τους προϋπολογισμούς τους να έχουν μειωθεί φέτος στο μισό και τους εκπαιδευτικούς να επιστρέφουν στην Ελλάδα πριν από την ολοκλήρωση της πενταετίας. Καθηγητές κάνουν λόγο για «απόφαση-μπούμερανγκ» σε μια χρονική στιγμή που οι Ελληνες εγκαταλείπουν την πατρίδα τους για να αναζητήσουν την τύχη τους στο εξωτερικό. «Οι ισχυρές ελληνικές κοινότητες στις χώρες της Ε. Ε. αφενός μπορούν να λειτουργήσουν σαν δίχτυ ασφαλείας και αφετέρου σαν κίνητρο για την κινητικότητα των Ελλήνων εργαζομένων», τονίζουν.

Σύμφωνα με τη συντονίστρια ελληνικής εκπαίδευσης Βρυξελλών (και πλέον των επτά χωρών) κ. Μαρία Γενητσαρέλη-Γκίκα, το υπουργείο πρόκειται να διενεργήσει φέτος εξετάσεις για αποσπάσεις εκπαιδευτικών για το ερχόμενο σχολικό έτος, «όμως κανείς δεν ξέρει ποιος θα είναι ο αριθμός τους και πού θα διοχετευθούν».

Eκκλησίες κλείνουν στη Μαύρη Ηπειρο

Εκτός από σχολεία, η οικονομική κρίση που πλήττει την Ελλάδα κλείνει και εκκλησίες. Το μεγαλύτερο πρόβλημα εντοπίζεται στη Μαύρη Ηπειρο, όπου ανέκαθεν οι ορθόδοξοι ναοί λειτουργούσαν ως χώρος συνάθροισης των Ελλήνων της Διασποράς. Ομως, με την οικονομική κρίση στο ζενίθ, οι περισσότερες από τις ορθόδοξες εκκλησίες που λειτουργούσαν παραδοσιακά στις ελληνικές συνοικίες της Μοζαμβίκης, της Μποτσουάνα, της Ζάμπιας και αλλού, έχουν κλείσει λόγω αυξημένου λειτουργικού κόστους.

Στον αντίποδα, η Ιερά Μητρόπολη Κένυας δεν αγκαλιάζει μόνο τους ορθοδόξους της χώρας, αλλά κάθε έναν που βρίσκεται σε ανάγκη. Χάρη στην προσφορά των Ορθοδόξων από την Κύπρο, την Ελλάδα, την Αυστραλία και την Αμερική, χιλιάδες παιδιά απολαμβάνουν ζεστό πρωινό ρόφημα και μαγειρεμένο μεσημεριανό φαγητό. Τα συσσίτια αυξάνονται επί καθημερινής βάσης. Σήμερα, λειτουργούν καθημερινά τα προγράμματα επισιτισμού των παιδιών εκτός από το Νηπιαγωγείο και το Δημοτικό Σχολείο της Μητρόπολης, στην ενορία του Αποστόλου Παύλου στην Καγκίρα, στην ενορία του Αγίου Γεωργίου Κιμπίρας, στην προδημοτική και δημοτική Σχολή στην περιοχή του Αγίου Νικολάου Ριρούτας και στο ορφανοτροφείο της Μητροπόλεως στην ενορία του Αγίου Νικοδήμου Κασίγκας στο Νγέρι

 Αντιγραφή από την KΑΘΗΜΕΡΙΝΗ

Η «Ζωή» μέσα από τα μάτια του Χ. Γιανναρά

Αναδημοσιεύω την εργασία αυτή από FalseFaith ως απάντηση σε κάποιον εκ των σχολιαστών. Αν επιμένει θα υπάρξει περισσότερη σκληρή αλήθεια .

Αληθεύοντες εν Αγάπη

Σήμερα θα συνεχίσω το προηγούμενο άρθρο μου για την παραεκκλησιαστική οργάνωση «Ζωή», χρησιμοποιώντας την ίδια πηγή, το βιβλίο «καταφύγιο ιδεών» του καθηγητή Χρήστου Γιανναρά. Θα ξεκινήσω με ένα θέμα στο οποίο αναφέρθηκα μόνο ακροθιγώς, την πορεία του «ζωικού» Ιερώνυμου Κοτσώνη και πολλών ακόμα στελεχών της οργάνωσης στα μαύρα χρόνια της δικτατορίας:

Το όραμα της «καινούριας Ελλάδας» φάνηκε να ανασταίνεται ξαφνικά, μερικά χρόνια αργότερα, με το στρατιωτικό πραξικόπημα της 21ης Απριλίου του 1967. Κυκλοφόρησε τότε η φήμη πως όλα τα στελέχη της δικτατορίας προερχόταν από τους κύκλους «πνευματικής επιμόρφωσης» των στρατιωτικών που είχε οργανώσει το «Ελληνικόν Φως» (παρακλάδι της «Ζωής») στα χρόνια του εμφυλίου. Πάντως, τη μέρα της χειροτονίας και αναρρήσεως του Ιερώνυμου Κοτσώνη στον αρχιεπισκοπικό θρόνο, η Μητρόπολη των Αθηνών παρουσίαζε την εικόνα γενικής σύναξης των παλαιών στελεχών της «κινήσεως», που χειροκροτούσαν έξαλλα τους στρατιωτικούς πραξικοπηματίες, «τα παλικάρια που μας έσωσαν». Αυτά τα στελέχη επάνδρωσαν στη συνέχεια τον εκκλησιαστικό οργανισμό στο σύνολό του και, τον πρώτο καιρό, προωθήθηκαν και σε δημόσιες θέσεις... Πραγματικά, τους πρώτους μήνες της δικτατορίας είχε κανείς την εντύπωση πως το καθεστώς προσπαθούσε να αντλήσει την ιδεολογική του βάση από το κίνημα της «Ζωής». Κυριαρχούσαν τα ίδια συνθήματα για την «καινούρια», τη «χριστιανική» Ελλάδα, τα ίδια ηθικολογικά κριτήρια «κάθαρσης», οι ίδιες μεσσιανικές επαγγελίες.

Διακρίνουμε εύκολα τη συμπόρευση και τη διαπλοκή των φανατικών οργανώσεων με την εξουσία, και μάλιστα στην πιο ολοκληρωτική και αντιδημοκρατική της μορφή. Για την ιστορία, αναφέρω οτι ανάλογοι φιλόδοξοι αρχιερείς είχαν συνεργαστεί στενά και με το «άθεο» δικτατορικό καθεστώς της Σοβιετικής Ένωσης, όπως ο πρόσφατα θανών Πατριάρχης Μόσχας και παλιός πράκτορας της KGB, Αλέξιος ο Β'. Στη συνέχεια, θα σας μεταφέρω μερικά λόγια του κ. Γιανναρά για ένα πρόσωπο με το οποίο ασχολήθηκα πρόσφατα, τον πρώην Μητροπολίτη Φλώρινας και ακραίο φανατικό, Αυγουστίνο Καντιώτη:

Στη «Ζωή» μιλούσαν ανοιχτά για τον π. Αυγουστίνο Καντιώτη (αρχιμανδρίτη τότε, που η δικτατορία των συνταγματαρχών το 1967 τον έκανε μητροπολίτη στη Φλώρινα). Τον ήξεραν καλά, γιατί ήταν πνευματικό γέννημα και θρέμμα, αλλά και αποστάτης της αδελφότητας. Τον θεωρούσαν εξαιρετικά εγωπαθή και ελαφρώς παράφρονα... Και βέβαια αρκούσε να τον ακούσει κανείς, σε κήρυγμα ή ομιλία, για να επαληθεύσει τους χαρακτηρισμούς του Παναγιωτόπουλου: Ξεκινούσε μιλώντας ήρεμα, μα προοδευτικά ερεθιζόταν από τα ίδια του τα λόγια, μέχρι που έφτανε σε πραγματική κρίση υστερίας: ωρυόταν, άφριζε, χτυπούσε τα έδρανα, έχανε κάθε αυτοέλεγχο. Κάθε φορά που μιλούσε, έπρεπε σε κάποιον να επιτεθεί... Τα έβαζε με τη βασίλισσα, την κυβέρνηση, τους δεσποτάδες, τους έβριζε όλους χυδαία, κάποτε με βρισιές καραγωγέα («οι δεσποτάδες είναι πούστηδες», ούρλιαζε από την έδρα).

Όλη αυτή την ψυχοπαθολογική υστερία οι οπαδοί του την εισέπρατταν σαν άφοβη παρρησία και ακατάβλητο θάρρος, γι' αυτό τον παρομοίαζαν πάντοτε με τον Ιωάννη τον Χρυσόστομο. Τους μάζευε – στίφη ολόκληρα μαινόμενων ανθρώπων με ρόπαλα και σφεντόνες – να σπάσουν τα τζάμια των ξενοδοχείων όπου γίνονταν «καλλιστεία», ή να αποτρέψουν ανάλογες ηθικές παρεκτροπές. Και ούρλιαζαν μέσα στους δρόμους: «Ζήτω ο Χριστός» - «Κάτω η αμαρτία»!

Αυτές οι οπαδικές χριστιανικές εκδηλώσεις έχουν ευτυχώς ή δυστυχώς περιοριστεί σήμερα. Ευτυχώς, καθώς αυτό είναι δείγμα προόδου και πιθανού εξευρωπαϊσμού της «μπανανίας». Δυστυχώς, γιατί έχουμε μόνο την κυρία Λουκά και τον παπα-Τσάκαλο να μας διασκεδάζουν με τα καμώμωτά τους! Αμέσως μετά, θα περάσω στην περίοδο της ζωής του συγγραφέα, στην οποία βρισκόταν εσώκλειστος στο οικοτροφείο της οργάνωσης, με σκοπό να γίνει αργότερα δεκτός σαν «αφιερωμένος» στην αδελφότητα. Αυτό σήμαινε οτι θα έμενε άγαμος για μια ζωή, θα σπούδαζε θεολογία και θα έμενε σε ένα κοινόβιο μαζί με άλλους «αδελφούς». Μια δυσοίωνη και θλιβερή προοπτική, την οποία ευτυχώς απέφυγε αποχωρώντας λίγο αργότερα από τη «Ζωή». Στο απόσπασμα που ακολουθεί, αναφέρεται η προσφιλής μέθοδος της χρησιμοποίησης του πνευματικού ως πληροφοριοδότη μέσα στο οικοτροφείο, μέθοδος που έχει εφαρμοστεί αμέτρητες φορές σε ολοκληρωτικά καθεστώτα (όπως και στη «δική μας» Μακρόνησο):

Με το σύστημα της ετήσιας εναλλαγής του πνευματικού η Αδελφότητα εξασφάλιζε διασταυρωμένες κρίσεις και γνώμες για κάθε υποψήφιο μέλος της. Μοιάζει απίστευτο, όμως οι πληροφορίες των εξομολόγων – έμμεσες ή άμεσες – ήταν από τις καθιερωμένες μορφές ελέγχου του ήθους των μελών και συνεργατών της Αδελφότητας. Όλοι ξέραμε συγκεκριμένα παραδείγματα εργαζομένων στη «Ζωή» φοιτητών , που μόλις εμπιστεύτηκαν στον πνευματικό τους δυσκολίες ή επιφυλάξεις για την οδό της «ολοκληρωτικής αφοσίωσης» και κάποιες άλλες σκέψεις τους για τον έγγαμο βίο, δέχονταν αμέσως ειδοποίηση να συναντήσουν το Γεράσιμο Καρατζά. Κι αυτός τους ανακοίνωνε την απόλυσή τους από τη δουλειά... Όπως ξέραμε και συγκεκριμένα παραδείγματα ομαδαρχών, που συνέβη να εξομολογηθούν στον πνευματικό τους οτι πήγαν στον κινηματογράφο παρά τις απαγορεύσεις της κινήσεως. Με αποτέλεσμα να κληθούν αμέσως μετά από τον Λεωνίδα Διαμαντόπουλο και να τους αφαιρεθεί η ευθύνη του ομαδάρχη.

Όπως παρατηρούμε, το «ιερό μυστήριο της εξομολόγησης» δεν ήταν και τόσο ιερό, τουλάχιστον στη συγκεκριμένη αδελφότητα. Αποτελούσε έναν αποτελεσματικότατο τρόπο ολοκληρωτικού ελέγχου, αλλά και καθοδήγησης των άβουλων προβάτων που αποκαλούσαν υποψήφια μέλη. Ακόμα, τα «παραπτώματα» για τα οποία μπορούσες να γίνεις ανεπιθύμητος και να φύγεις από τους εσωτερικούς κύκλους της οργάνωσης ήταν κωμικοτραγικά... Λίγες αμφιβολίες (μια σπίθα ίσως λογικής μετά από χρόνια στυγνής πλύσης εγκεφάλου) και επισκέψεις στον... κινηματογράφο, ήταν αρκετά για να πάρεις πόδι! Οι ηθικοί κώδικες που επέβαλαν τα ανώτερα μέλη της οργάνωσης ήταν απελπιστικά καταναγκαστικοί και αναχρονιστικοί, ώστε συχνά συγκρούονταν με την κοινή λογική. Για να σχηματίσετε μια πληρέστερη εικόνα, συνεχίζω με το ακόλουθο κομμάτι:

Όσο για τον Παναγιωτόπουλο, μετέφερε κι εκεί τις μικρονοϊκές του ηθικολογίες... που σκιαγραφούσαν τον τύπο του «καλού θεολόγου»: Αυτόν που αρνείται να πιει ούζο, που δεν κάθεται ποτέ σταυροπόδι, που προχωράει πέντε βήματα μπροστά από την αδελφή του αν χρειαστεί να περπατήσουν στο δρόμο μαζί, και που άμα συμβεί να βρεθεί σε ταξί μαζί με γυναίκα, βάζει όρθια τη βαλίτσα του προς τη μεριά της, ώστε να δημιουργείται διαχωριστικό φράγμα και να αποφεύγεται ο σκανδαλισμός των ευσεβών...

Ο Μπάστας είχε προσκαλέσει κάποτε στη συγκέντρωσή μας τον τότε μητροπολίτη Λήμνου Διονύσιο, και το θέμα που συζητούσαμε ήταν, αν ο θεολόγος επιτρέπεται να παρακολουθεί έργα αρχαίας τραγωδίας ή όχι (για τα υπόλοιπα θεατρικά έργα δεν υπήρχε πρόβλημα, η απαγόρευση ήταν αυτονόητη). Ο Παναγιωτόπουλος και ο Μπάστας αναπτύξανε διεξοδικά την άποψη πως κι η αρχαία τραγωδία είναι εξίσου ηθικά επιλήψιμη και βλαβερή, όπως κάθε θεατρικό έργο, αφού έρωτες ανθρώπων παρουσιάζει κι αυτή, κι αφού δεν μπορούσαμε να ξέρουμε ποιος θα καθίσει δίπλα μας στην κερκίδα. Τότε ο καημένος ο Διονύσιος εξερράγη διαμαρτυρόμενος, και δεν ξεχνώ την ανακούφιση που ένιωσα, αφού κι ένας Επίσκοπος αντιδρούσε στον πουριτανικό κρετινισμό των ηγετών μας.

Δεν έχω να σχολιάσω και πολλά από τις τραγελαφικές απαγορεύσεις που επέβαλαν στους πιστούς τους οι «εγκέφαλοι» της αδελφότητας. Το μίσος τους προς τις αρχαίες τραγωδίες δε μου έκανε καθόλου εντύπωση (άλλωστε είναι γνωστή η απέχθεια των χριστιανών για οτιδήποτε ελληνικό), περισσότερο μάλλον με παραξένεψε πως βρέθηκε ένας ορθόδοξος επίσκοπος να αντικρούσει τη θέση τους. Υπάρχουν ακόμα πολλά παραδείγματα ψυχοπαθολογικών απαγορεύσεων, ολοκληρωτικού ελέγχου και καθυστερημένου πουριτανισμού στο βιβλίο, δε θα αναφερθώ όμως άλλο σε αυτά χάριν συντομίας. Θα κλείσω το άρθρο μου με μια, όσο το δυνατόν περιληπτική, αναφορά στη διάσπαση της «Ζωής» και την ίδρυση του «Σωτήρα», για τα οποία ο συγγραφέας αφιερώνει πολλά κεφάλαια στο τέλος του βιβλίου.

Αρχικά, πρέπει να πω οτι ο βασικός λόγος της διάσπασης ήταν η διαφωνία στη νομή της εξουσίας, που αργότερα εμφανίστηκε συγκαλυμμένη σαν ιδεολογική διαμάχη μεταξύ «γερόντων» (συντηρητικοί) και οπαδών του Τσιριντάνη (προοδευτικοί). Η κρίση ξέσπασε λίγα χρόνια μετά το θάνατο του ηγέτη της «Ζωής», πατέρα Σεραφείμ Παπακώστα. Με τη διαθήκη που άφηνε, έχριζε... διάδοχό του τον «τσιριτανικό» κληρικό Ηλία Μαστρογιαννόπουλο. Οι «γέροντες», όπως ήταν φυσικό, ενοχλήθηκαν και αποσιώπησαν τη διαθήκη για αρκετά χρόνια, ώστε να κρατήσουν αυτοί την εξουσία. Τελικά, οι «προοδευτικοί» αντιλήφθηκαν την απάτη και έβαλαν στη θέση του προϊσταμένου τον εκλεκτό του Σεραφείμ, σχεδόν πραξικοπηματικά. Ας περάσουμε όμως και στα λόγια του ίδιου του κ. Γιανναρά:

Μετά το θάνατο του π. Σεραφείμ οι γέροντες γαντζώθηκαν στη διοίκηση και φρόντισαν για την κατοχύρωσή τους. Αποσιώπησαν εντελώς την ύπαρξη διαθήκης και το γεγονός οτι υπήρχε προκαθορισμένος διάδοχος για τη θέση του προϊσταμένου... Έτσι σχηματίστηκαν δύο παρατάξεις μέσα στη «Ζωή»: Τα νεότερα στελέχη, που αναδείχθηκαν στην περίοδο της συνεργασίας Σεραφείμ – Τσιριντάνη, αποτέλεσαν την «τσιριντανική» ομάδα και άρχισαν να αντιπολιτεύονται ανοιχτά τους γέροντες. Αντίστοιχα συσπειρώθηκαν και οι καινούριες συντηρητικές επιλογές των γερόντων και σχημάτισαν ένα σκληρό μέτωπο αντίδρασης στις «μοντερνιστικές» τάσεις των τσιριντανικών... Η ανάδειξη του π. Ηλία στη θέση του προϊσταμένου της «Ζωής» ήταν μια νίκη της μερίδας των τσιριντανικών μέσα στην Αδελφότητα... Έμοιαζε με παράδοση της εξουσίας «άνευ όρων» στους τσιριντανικούς. Αργότερα οι γέροντες μιλούσαν για «πραξικόπημα», για «μπολσεβικικό κίνημα», για «επανάσταση, ανατροπή, οχλοκρατία»...

Φαίνεται πως ήταν πια αποφασισμένοι να αποσπαστούν και να φτιάξουν δικιά τους Αδελφότητα και «κίνηση», αφού αποτύχανε να ξαναπάρουν στα χέρια τους τη διοίκηση της «Ζωής». Έτσι, από τις πρώτες κιόλας μέρες του Αυγούστου άρχισαν μια φρενιασμένη εκστρατεία για να σπείρουν το διχασμό μέσα σε κάθε σωματείο του έργου, και να εξασφαλίσουν πλειοψηφία δικών τους οπαδών στις γενικές συνελεύσεις. Τη μεγάλη μάχη τη δώσαν για τα σωματεία που είχαν κτηματική περιουσία: τη Γ.Ε.Χ.Α. (Ένωση Γονέων η Χριστιανική Αγωγή) που ήταν ιδιοκτήτης των περισσότερων κτιρίων και αιθουσών της κίνησης σε όλη την Ελλάδα, την «Ελληνική Παιδεία», ιδιοκτήτη μεγάλων εκπαιδευτηρίων...

Η αθλιότητα, η συκοφαντία, η μανιασμένη ψευδολογία ήταν τα όπλα που επιστράτευσε ο ηθικισμός των γερόντων για να αγρεύσει περιουσίες και οπαδούς. Ήταν απίστευτο. Άνθρωποι που τους ξέραμε στενοκέφαλους, μικρονοϊκούς, αλλά και με ασυμβίβαστο φανατισμό για την ηθική συνέπεια, και που μια ζωή δεν ήξεραν να λένε τύποτε άλλο έξω από παραινέσεις πρακτικής ηθικής, οι ίδιοι αυτοί άνθρωποι δεν δίσταζαν ούτε ελάχιστα να χρησιμοποιήσουν χονδροειδέστατα ψεύδη, να συκοφαντήσουν ασύστολα αδελφούς τους και να εκβιάσουν με όλα αυτά συνειδήσεις απλοϊκές και αφελείς.

Τέτοιοι άνθρωποι είναι πραγματικά για λύπηση. Μια ζωή να κηρύττουν την τιμιότητα και την προσκόλληση στις ηθικές αξίες, ενώ με την πρώτη ευκαιρία να τα παραβιάζουν κατάφωρα όλα αυτά, στο βωμό της νομής της εξουσίας... Δεν είναι παρά στενοκέφαλοι και φανατικοί πουριτανοί, οι οποίοι συνεχώς κατακρίνουν τον κόσμο, βλέποντας παντού τη σήψη και τη διαφθορά. Το μόνο που κάνουν όμως είναι να προβάλλουν τον κακό τους εαυτό στους άλλους, για να μιλήσουμε και λίγο στη γλώσσα της ψυχανάλυσης. Όταν τα πράγματα δυσκολέψουν και αναγκαστούν να δείξουν ποιοι πραγματικά είναι, τότε συχνά εκπλήσσουν τον περίγυρό τους, όπως στη συγκεκριμένη περίπτωση τον ίδιο το συγγραφέα. Για να τελειώσω το σημερινό αφιέρωμα θα παραθέσω τα αποσπάσματα του βιβλίου που αναφέρονται στην ίδρυση της νέας οργάνωσης:

Έτσι φτάσαμε στις 20 Απριλίου του 1960, μέρα Τετάρτη της Διακαινησίμου. Το συμβούλιο συνεδρίαζε και πάλι, όταν η πόρτα άνοιξε και οι δύο γέροντες, Παναγιωτόπουλος και Κολιόπουλος, προχώρησαν και άφησαν πάνω στο τραπέζι δυο έντυπα κείμενα: Το ένα είχε τίτλο «Τα αίτια του διαχωρισμού των ευθυνών μας». Και το άλλο ήταν ένα είδος διαγγέλματος «Προς τον ευσεβή ελληνικόν λαόν», που ανήγγειλε την ίδρυση της «Αδελφότητος Θεολόγων Ο ΣΩΤΗΡ»... Το δεύτερο κείμενο ήταν σωστός λίβελλος. Για να εξηγήσουν οι γέροντες «τα αίτια του διαχωρισμού των ευθυνών» τους, επιστράτευαν καταρχήν τις διαπιστώσεις τους για την σεξουαλική ελευθεριότητα που είχε εισαχθεί στο «έργον»:

«...Ελευθερία τείνει να καθιερωθεί εις την αναστροφήν των δύο φύλων... Πληθύνονται τον τελευταίο καιρόν πάρτυς νεαρών και δεσποινίδων μέχρι προχωρημένων πρωινών ωρών... Νέος θεολόγος έκαμεν εύφημον μνείαν εν ώρα τραπέζης του σαφώς αντιχριστιανικού περιεχομένου του βιβλίου του Αντώνη Σαμαράκη, Σήμα Κινδύνου. Απίστευτον δε αλλά αληθές είναι οτι έτερος νεαρός θεολόγος εθεάθη ανερυθρίαστος μελετών βιβλίον του Καζαντζάκη... Γενικότερον εις την Αδελφότητα ήρχισεν επικρατούν πνεύμα κοσμικόν. Γλωσσομάθεια, γνώσεις, ξένα ονόματα...»

Το φανατισμένο μένος των ηγετών της καινούριας αδελφότητας «ο Σωτήρ» δεν άργησε να προχωρήσει σε μηνύσεις και δικαστικούς αγώνες διεκδικώντας περιουσιακά στοιχεία από τη «Ζωή»... Οι δημοσιογράφοι μυρίστηκαν το «λαυράκι», κατακλύσανε τις αίθουσες των δικαστηρίων, ο τύπος γέμισε με πολύστηλες περιγραφές της διαμάχης, η διαπόμπευση ήταν αμείλικτη.

«Επιχείρησις... θρησκεία»! Έγραφε η «Αθηναϊκή». «Ο Παν. Τρεμπέλας αποκαλύπτει δια την Ζωήν: Οι άνθρωποι αυτοί δεν επιδιώκουν αρετήν, αλλά βίλλες...». «Η ηγεσία της αδελφότητος, όπως είπε ο κ. Τρεμπέλας, απολαμβάνει πολυτελή ζωή με κούρσες, με βίλλες και με εξοχές, ενώ οι κοινοβίτες εκχωρούν κάθε περιουσιακό τους στοιχείο και κάθε εισόδημα εφ' όρου ζωής». «Ηθικήν απαξία και κοινωνικήν επικινδυνότητα αποδεικνύει η διένεξις των μελών της Ζωής», διακήρυττε η «Μεσημβρινή». «Φαίνεται οτι το αγαπάτε αλλήλους απευθύνεται μόνο εις το χριστιανικόν... προλετάριον, και δεν δεσμεύει τους κηρύσσοντας αυτό...». «Περιουσίαν 150.000 λιρών διαχειρίζονταν 50 άτομα, κατήγγειλε ο Τρεμπέλας» - ήταν η είδηση στο «Βήμα»... «Η γλυκειά Ζωή και η κότα με τα χρυσά αυγά», ευθυμογραφούσε ο «Ταχυδρόμος».

Όπως φαίνεται και από τις εφημερίδες, θα πρέπει να είχε ξεσπάσει σκάνδαλο ανάλογο με το σημερινό του Εφραίμ. Η δημοσιότητα που παίρνουν τέτοια θέματα ξυπνάει για λίγο το χριστιανικό ποίμνιο από το λήθαργό του και το κάνει να αναρωτηθεί για την ποιότητα των ηγετών του, για την τιμιότητα όσων αρπάζουν το υστέρημά του. Δυστυχώς όμως, αυτές οι κρίσεις κρατούν λίγο και σε σύντομο διάστημα ο κόσμος επιστρέφει στην εκκλησία να καταθέσει τα χρήματά του. Ξεχνούν εύκολα και ζαλισμένοι από τις υποσχέσεις, οι οποίες μοιράζονται αφειδώς, για μεταθανάτια ευδαιμονία και προστασία από την «κόλαση», γλυκαίνονται και ονειρεύονται έναν κόσμο ουτοπικό. Αυτός είναι ένας από τους κυριότερους λόγους για τη διαχρονικότητα της θρησκείας και όχι το «έμφυτο θρησκευτικό συναίσθημα», για το οποίο προσπαθούν τόσο λυσσασμένα να μας πείσουν οι απολογητές...    

Αντιγραφή από FalseFaith