Τό ἄρθρο αὐτό γράφεται μέ πόνο γιά τήν Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος, πού βρίσκεται σέ κρίσιμη φάση καί ὁ σημερινός προκαθήμενο Ἱερώνυμος, πρίν δοκιμάσει νά χαρεῖ τήν ἄνοιξη, πρίν μοχθήσει νά ἀξιοποιήσει, δημιουργικά, τό πλούσιο φῶς καί τόν διάφανο ὁρίζοντα, πρίν ξανοιχτεῖ, μέ ὅραμα καί πίστη, στό ἄθλημα τῆς ποιμαντορίας καί πρίν ἱδρώσει στήν καλλιέργεια τοῦ Ἀμπελώνα τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ Χριστοῦ, πέρασε στήν καταθλιπτική σκοτεινιά τῆς δύσης καί βρέθηκε νά βηματίζει, σκυθρωπός, καταφοβισμένος καί καταφρονεμένος, δίχως ἐλπίδα ἀνάκαμψης, στήν κατηφοριά τῆς ἀπόγνωσης.
Οἱ ἀδελφοί συνιεράρχες-ὅσοι τόν ἔστησαν στό θρόνο, μέ τήν ψῆφο τους καί ὅσοι τόν ἔσπρωξαν στά γλιστερά γυρίσματα-ἔχουν στηλώσει τό βλέμμα στήν ἑπόμενη μέρα καί προγραμματίζουν, ἐπίμονα καί μεθοδικά, τή διαδοχή. Κανένας τους δέν πιστεύει, πώς ἡ ἀρχιεπισκοπική διαδρομή τοῦ κ. Ἱερώνυμου ἔχει βάθος προοπτικῆς. Καί κανένας δέν παραχωρεῖ χρόνο καί δύναμη, γιά νά συντηρήσει τό χάος.
Τό σύντομο περιδιάβασμα τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Ἱερώνυμου στίς ἡγετικές ἐκκλησιαστικές ἐπάλξεις ὑπῆρξε ἀπογοητευτικά ἄτολμο, σκιερό καί-κατά διαστήματα-τραγικά σκοτεινό. Ἀπόθεση ὄγκου κοσμικῆς σκουριᾶς στόν Ἱερό χῶρο τῆς Ἁγιοπνευματικῆς ἐκκλησιαστικῆς ἐμπειρίας. Εἰσπήδηση ἀπειρίας καί ἀνικανότητας στό θάλαμο τῆς ὑπεύθυνης πλοήγησης τοῦ Σκάφους τῆς Ἐκκλησίας Ἰησοῦ Χριστοῦ. Ἄκομψη αὐτομειωτική προβολή στήν ἀρένα τῆς σύγχρονης, ἐξημμένης, ἰδεολογικῆς καί κοινωνικῆς ἀντιπαλότητας. Παρατήρηση, ἐκ τοῦ μακρόθεν, τῶν ἐφαλτηρίων ἐκκίνησης τοῦ ὑπαρξιακοῦ ἀθλήματος τῆς διάδοχης γενιᾶς. Περιοδεία, τυποποιημένης σχεδίασης, στά περιφρονημένα καταλύματα τοῦ ἐξουθενωτικοῦ πόνου καί τῆς ψυχοφθόρου ἀγωνίας.
Ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Ἱερώνυμος, ἐπί τριάντα περίπου μῆνες, δέν ἔγραψε ἔστω καί μιά μόνη σελίδα γνήσιου ποιμαντικοῦ μόχθου. Διακινεῖται στόν ἐκκλησιαστικό χῶρο, ὡς ἕνα παγωμένο μοντέλο ἐξουσιαστικῆς ἔπαρσης καί ἀρχιεπισκοπικῆς χλιδῆς καί ὄχι ὡς πεπειραμένος καί ἔμπιστος διάκονος τοῦ ἔμπονου, ποιμαντικοῦ χαρίσματος.
Πρίν ἀπό τήν ἀνάρρησή του στόν ἐπίζηλο θρόνο, ἄφηνε - αὐθόρμητα ἤ προσχηματικά - νά χαραχτεῖ στά δελτία τῆς ἐπικαιρότητας καί, παράλληλα, στίς καρδιές καί στά βλέμματα τοῦ πληγωμένου «πληρώματος» μιά ἀκτίνα ἐλπίδας. Ἕνα ἀχνό ὅραμα πιθανῆς ἀνάκαμψης τῆς ἐκπεσμένης ἐκκλησιαστικῆς φρουρᾶς. Ἕνα σκίρτημα λαχτάρας, γιά ἀναβάπτιση τοῦ «σήμερα» στήν κρυστάλλινη, ἁγιαστική κολυμπήθρα τῶν Ἀποστολικῶν καί τῶν Πατερικῶν ἐμπειριῶν. Μιά προσδοκία, ὅτι μέ τήν ἀλλαγή τῆς φρουρᾶς στή Συνοδική προεδρεία, θά λειτουργήσει ὁ θεσμοθετημένος καί πολυδιαφημισμένος ποιμαντικός μόχθος, ὄχι ὡς τελετουργικό σόου, ἀλλ᾿ ὡς ἐκπόρευση καί διάχυση στίς ἀνάδελφες κοινωνίες μας τῆς ζεστασιᾶς, πού ἐκπέμπει ἡ σταυρική καί θυσιαστική ἀγάπη καί ὡς-κατά πάντα πιστή-ἀναστήλωση τοῦ «ὑπερώου» τῆς Εὐχαριστιακῆς Κοινωνίας.
Αὐτές ἦταν οἱ ἐλπίδες τοῦ πιστοῦ λαοῦ. Ἔσβησαν, ὄμως, μόλις τό νέο ἀστέρι τῆς ἐκκλησιαστικῆς ἐξουσίας ἔπιασε νά ἀνασκαλεύει τά χαρτιά του καί τά προγράμματά του. Ἀπρόσμενα, στόν ὁρίζοντα ξαναγύρισε καί θρονιάστηκε ἡ σκοτεινιά. Ὁ ζόφος καί ὁ τρόμος. Ἡ ὕποπτη ἀπραξία τοῦ νέου σχήματος ἡγεσίας. Καί ἡ ἀπελπισία τῆς εὐρύτατης μάζας τοῦ λαοῦ, πού ἔνοιωθε τίς ἀχνές ἀκτίνες νά χάνονται.
Ὁ Ἱερώνυμος, ὡς νέος Ἀρχιεπίσκοπος, ἀντί γιά ἀντίδωρο θείας Ἀγάπης καί ἀναγεννητικῆς εὐλογίας, μοίρασε τό πικρό ψωμί τῆς ἀπογοήτευσης. Καί γλίστρησαν οἱ ὑπάρξεις μας στήν ἀγκαλιά τῆς μελαγχολίας.
Συμμαζεύοντας τήν πικρία καί τά παράπονα τῶν φίλων καί ἀναγνωστῶν μου, θά ἐπιχειρήσω μιά φωτογράφηση καί μιά ἀνάλυση τοῦ φάσματος τῆς παρακμῆς.
***
1. Ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Ἱερώνυμος-ἀποδεικνύεται περίτρανα-δέν εἶχε τήν ἀπαραίτητη ὑποδομή καί τό θάρρος νά καταθέσει στήν προεδρική, Συνοδική Τράπεζα, τά διαπιστευτήρια ἑνός ἄψογου ἐπισκοπικοῦ ἤθους. Τό «ναί, ναί» καί τό «οὔ, οὔ», πού ἀποτελεῖ θεμελιακή ἐντολή τοῦ Κυρίου μας, δέν ἦταν καί δέν εἶναι ὁ φωτεινός ὁδηγός του. Καί τό ἀνυστερόβουλο τῆς προσφορᾶς, πού εἶναι τό προσωπικό βίωμα καί τό «ἄφθιτο» ὑπόδειγμα τῶν ἁγίων Πατέρων μας, δέν ἀναδύθηκε καί δέν ἀναδύεται, ὡς χαρισματικό ἄρωμα, κατά τήν περιφορά τοῦ ἀρχιεπισκοπικοῦ εἰδώλου. Τήν ἑλικοειδή κούρσα του πρός τό «θρόνο» τῆς ἀνώτατης ἐκκλησιαστικῆς ὑπευθυνότητας, δέν τή συνόδευσε ἡ διαφάνεια τοῦ ἤθους καί ἡ ἀντίστοιχη «ἔξωθεν καλή μαρτυρία», πού θεσπίζεται, ἀπό τούς Ἱερούς Κανόνες τῆς Ἐκκλησίας μας, ὡς ἡ κατ᾿ ἐξοχή ἀναγκαία προὑπόθεση, γιά τήν ἀπόκτηση τοῦ ἱερατικοῦ καί-πολύ περισσότερο-τοῦ ἀρχιερατικοῦ χαρίσματος.
Μόνη ἡ ἐκτεταμένη δημόσια καταγγελία σειρᾶς ἐκτροπῶν του, πού τή συνέταξε καί τή δημοσιοποίησε, κατά τή δεκαετία τοῦ ᾿90, ὁ στενός του φίλος καί παλιός συνεργάτης του, ὁ Μητροπολίτης Καλαβρύτων καί Αἰγιαλείας Ἀμβρόσιος καί πού δέν τόλμησε νά τήν ἀντιμετωπίσει καί νά τή διαψεύσει ὁ Ἱερώνυμος, διαζωγραφεῖ τό πλαίσιο τῆς ἀνεπάρκειας τοῦ σημερινοῦ μας Ἀρχιεπισκόπου καί τῆς ἀδυναμίας του νά ἐμφανίσει στό ἐκκλησιαστικό πλήρωμα τίς ἐγγυήσεις ἐκεῖνες, πού μποροῦν νά τόν ἀναδείξουν ζωντανή εἰκόνα τῆς Πατερικῆς καθαρότητας καί ἐντιμότητας.
Ἀλλά δέν εἶναι μόνο ἡ, πρό σημαντικοῦ χρόνου, ζοφερή εἰκόνα τοῦ ἀλλοιωμένου Ἱερωνυμικοῦ ἤθους, πού διακινεῖται στή δημοσιότητα καί πληγώνει ἤ ἐρεθίζει τίς συνειδήσεις. Οἱ 30 μῆνες τῆς ἀρχιεπισκοπικῆς παρέλασης εἶναι κατάστικτοι ἀπό φάσεις καί ἀπό περιστατικά, πού ἐπαληθεύουν τήν-μετά παρρησίας-μαρτυρία τοῦ Αἰγιαλείας Ἀμβροσίου καί τούς ψιθύρους, πού διανθίζουν τίς δημοσιογραφικές ἀναφορές καί τίς φιλικές ἀνταλλαγές πληροφοριῶν, γιά τό πρόσωπο καί γιά τή βιωτή τοῦ Ἱερώνυμου.
Καί μόνο ἡ τραγική γκάφα του, ὁ χειρισμός τῆς ὑπόθεσης τοῦ Παντελεήμονα Μπεζενίτη, τόν ἀφήνει ἔκθετο. Κατά τίς πρῶτες Συνεδριάσεις τῆς Διαρκοῦς Ἱερᾶς Συνόδου ἔθεσε τό θέμα πρός συζήτηση. Καί προώθησε στά Μέσα τῆς Ἐνημέρωσης τήν ἀνακοίνωση, ὅτι ἡ περίπτωση αὐτή ἀντιμετωπίζεται ἀπό τή σχετική διάταξη τοῦ Καταστατικοῦ Χάρτη τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, πού ἀναφέρεται στή συγκρότηση καί στή λειτουργία τῶν Ἐκκλησιαστικῶν Δικαστηρίων. Καί, μετά τήν ἀνακοίνωση αὐτή, καταχώνιασε τό φάκελλο Μπεζενίτη στό συρτάρι του καί ἄφησε τά γεγονότα, τά Ποινικά Δικαστήρια, τούς παράγοντες τῆς δημοσιογραφίας καί τό κουτσομπολιό τῆς γειτονιᾶς νά ὀργιάζουν καί νά πετοῦν λάσπη καί ρόζ μομφές στή Συνοδική τράπεζα καί στούς παρακαθήμενους Ἱεράρχες.
Ἡ ποινική διαδικασία προχώρησε. Ὁ κατηγορούμενος Μπεζενίτης φυλακίστηκε στόν Κορυδαλλό. Καί ὁ Ἱερώνυμος, ὁ στενός φίλος τοῦ φυλακισμένου, κρυβόταν στή σκιά καί στήν ἀφωνία. Θά ρωτήσετε, γιατί δέ μίλησε; Γιατί δέν ἐνημέρωσε τό ἀνήσυχο πλήρωμα τῆς Ἐκκλησίας; Γιατί δέν προώθησε τίς διαδικασίες τοῦ Ἐκκλησιαστικοῦ Δικαστηρίου, ὥστε νά συντελέσει, πρώτη ἡ Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος, τήν κάθαρση καί νά ἀπευθυνθεῖ, ἔπειτα, μέ΄καθαρό μέτωπο, στό λαό καί νά σβήσει τό πύρινο κύμα τῆς συνείδησής του;
Γιά μιά τέτοια, πυροσβεστική πρωτοβουλία, ὁ Ἱερώνυμος δέ διέθετε μήτε τό θάρρος, μήτε τό ἦθος. Ὁ Παντελεήμων Μπεζενίτης ἦταν παλιός του φίλος καί συνεργός σέ πολλές ἐκκλησιαστικές διαβουλεύσεις. Ὅταν ἐκστράτευσε, γιά νά καταλάβει τή μητροπολιτική καθέδρα τῆς Ἀττικῆς, ὁ σημερινός Ἀρχιεπίσκοπος τοῦ συμπαραστάθηκε δυναμικά καί ἔκανε ἀγώνα, γιά νά τοῦ ἐξασφαλίσει ψήφους. Πῶς, τώρα, νά τόν σπρώξει στό ἑδώλιο τοῦ Ἐκκλησιαστικοῦ Δικαστηρίου καί πῶς νά μεθοδεύσει τήν καθαίρεσή του; Καί, στήν περίπτωση αὐτή, δέ λειτούργησε μόνο ἡ συναδελφική εὐαισθησία. Ὁ βαρύτερος καί καθοριστικός μοχλός ἦταν ὁ φόβος. Ὁ ἔγκλειστος τοῦ Κορυδαλλοῦ ὠρυόταν καί ἀπειλοῦσε τούς πάντες, ὅτι ἄν τόν καταδικάσουν, θά ἀνοίξει τό στόμα του καί θά συμπαρασύρει πολλούς στά τάρταρα τῆς κόλασης. Ἄν, μετά τήν ὁλοκλήρωση τῆς ἐκκλησιαστικῆς δίκης, ὁ ἄλλοτε φίλος μετεξελισσόταν σέ ἐχθρό-ἐκδικητή καί ἄνοιγε τό στόμα του, ποῦ θά ἔβρισκε καταφύγιο ὁ κοινωνικά καί ἐπικοινωνιακά ἀναβαθμισμένος Ἀρχιεπίσκοπος Ἱερώνυμος καί πῶς θά προστατευόταν ἀπό τό διασυρμό καί τόν ἐξευτελισμό;
Τά τυπώματα τῆς φοβισμένης συνείδησης, πού δέν εἶναι μόνο συμπτώματα τῆς καταιγιστικῆς ἐκφορᾶς τῶν ἀπειλῶν Μπεζενίτη, ἀλλά ἐπιβαρύνονται καί μέ τίς πυκνές ἐγγραφές μιᾶς λαθεμένης καθημερινότητας, τά διακρίνει ὁ καθένας, τόσο στίς δημόσιες ἐμφανίσεις τοῦ προκαθήμενου Ἱερώνυμου, ὅσο καί στόν τρόπο διαχείρισης, ἐκ μέρους του, τῶν ποικίλων προβλημάτων καί, εἰδικώτερα, τῶν βαρύτατων καί σκανδαλιστικῶν ἐκτροπῶν τῆς ἐκτροχιασμένης πτέρυγας τοῦ Ἀρχιερατικοῦ καί τοῦ ἱερατικοῦ Σώματος. Ὅλα δείχνουν, ὅτι ἀρχή καί δόγμα τοῦ «Πρώτου» τῆς ἑλλαδικῆς Ἐκκλησίας εἶναι τό «μή θίγεις τά κακῶς κείμενα» καί τό «μή σκαλίζεις κεραμίδια, πού δέν τρέχουν». Ὁ ὑπεύθυνος, γιά τήν ἀνάσχεση τοῦ ρεύμτος τῆς διαφθορᾶς καί «κεκλημένος» νά χαράσσει βηματισμό ἤθους καί ἀξιοπρέπειας γιά ὁλόκληρη τήν ἡγετική φάλαγγα, βρίσκεται ἀποτραβηγμένος στήν ἔνοχη σιωπή καί στήν ὑπόγεια σύμπραξη μέ τίς σκοτεινές φατρίες.
2. Ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Ἱερώνυμος, φοβισμένος καί συνεσταλμένος, δέν τολμάει νά ἀνοιχτεῖ σέ ζωντανή ποιμαντική ἐπικοινωνία καί σέ χαρισματικό διάλογο μέ τό πλήρωμα τῆς Ἐκκλησίας. «Πατέρας» (ἄν εἶναι πατέρας) καί «ποιμένας», (ἄν εἶναι ποιμένας), νομιμοποιεῖται καί ὑποχρεοῦται νά ἀποκαθάρει τό σύγχρονο στυγνό καί αἱματοπότιστο προβληματισμό, μέσα στή δεξαμενή τῶν κρυστάλλινων Εὐαγγελικῶν διδαγμάτων καί νά ἐμφανίσει στίς διαβαθμισμένες, κουρασμένες γενιές τῆς ἐκτροχιασμένης ἐποχῆς μας, τήν ἄλλη πρόταση. Τήν αἰώνια ἀλήθεια, πού καταξιώνει τήν ὕπαρξη. Τό ἄλλο ὅραμα, πού φωτίζει καί ἐμπλουτίζει τό μονοπάτι τῆς ζωῆς. Τό ἄλλο πλήρωμα τῆς χαρᾶς, πού διατηρεῖται ἀμείωτο, σ᾿ ὅλο τό διάβα τῆς βιοπάλης καί ἐκβάλλει στήν αἰωνιότητα.
Εἴδατε ποτέ τόν Ἀρχιεπίσκοπο Ἱερώνυμο νά ἐμφανίζεται στά Μέσα τῆς Ἐνημέρωσης, ὄχι ὡς βουβός κομπάρσος τῆς πολιτικῆς ἡγεσίας, ἀλλ᾿ ὡς χαρισματικός μπροστάρης τῆς κοινωνίας τῶν ἁγίων καί ὡς «ἐντεταλμένος» θεραπευτής τῶν ψυχικῶν τραυμάτων: Καί τόν ἀκούσατε ποτέ, μέ γνώση ἠλεγμένη καί φιλτραρισμένη τῆς σύγχρονης κοινωνικῆς πραγματικότητας καί μέ κριτήρια στερεωμένα στή διδαχή τοῦ Κυρίου μας καί στίς ἐμπειρίες τῶν ἁγίων μας, νά μιλάει μέ αὐτοπεποίθηση καί μέ παρρησία, δίνοντας κουράγιο, φῶς καί ἐλπίδα στό ποίμνιό του καί σέ κάθε ὕπαρξη, πού θά προσεγγίσει τό ράσο του;
Ξένο καί ἀπρόσφορο, γιά τόν Ἀρχιεπίσκοπο Ἱερώνυμο, τό ἄθλημα τῆς ἀνοιχτῆς διδαχῆς. Σβησμένο ἀπό τήν ἀτζέντα του τό χρέος τῆς ὑπεύθυνης ἐνημέρωσης καί τῆς διαφώτισης τοῦ λαοῦ, γιά τίς στοχοποιημένες ἐνορμήσεις τῆς σύγχρονης ὑλοκρατίας καί σαρκολατρείας, «αἵτινες βυθίζουσι τούς ἀνθρώπους εἰς ὄλεθρον καί ἀπώλειαν»(Α~ Τιμοθ. στ~ 9). Ἀνύπαρκτη ἡ παρουσία του καί ἡ παρρησία του, ὡς πατέρα καί ὡς ποιμένα, στούς πομπούς τῆς πληροφόρησης καί τῆς διδαχῆς, πού-τοῦτο τόν καιρό-βρίσκονται στέρεα αἰχμαλωτισμένοι στά χέρια τῆς ἄθεης μαζοποίησης καί τῆς ἀσύδοτης ἐκμετάλλευσης.
Τίς λίγες, τίς ἐλάχιστες φορές, πού ὁ κ. Ἱερώνυμος μπαίνει στό στούντιο τῆς ἠλεκτρονικῆς ἐνημέρωσης (καί αὐτό γίνεται μόνο κατά τίς μεγάλες γιορτές), ὁ λόγος του εἶναι ξύλινος, ἐθιμοτυπικός, ἀνίκανος νά ἐμπνεύσει καί νά καθοδηγήσει τίς προβληματισμένες ἤ τίς πλανεμένες συνειδήσεις. «Ἔπεα πτερόεντα». Μηνύματα στεγνά, χιλιοειπωμένα. Στοχασμοί ἄλλης ἐποχῆς. Καί εὐχές «κατά συνθήκην». Δέν προσφέρουν γεύση πατρικῆς ἀγάπης. Καί δέν ἐγγυῶνται γιά τήν καθαρότητα τῶν προθέσεων καί γιά τήν ἀμεσότητα τῆς πνευματικῆς κοινωνίας.
3. Μέ θλίψη καί συνοχή, ἀναγκάζομαι νά ἐνημερώσω τούς ἀναγνῶστες μου, πού περίμεναν, ἴσως καί ἐξακολουθοῦν νά περιμένουν ἀπό τόν Ἀρχιεπίσκοπο Ἱερώνυμο κατάθεση γνήσιας Θεολογικῆς διδαχῆς, πιστή ἀναμετάδοση τοῦ φλογεροῦ, Πατερικοῦ μηνύματος, ὅτι ἕνα τέτοιο ἐνδεχόμενο εἶναι καί θά μείνει ἀνεκπλήρωτο ὄνειρο. Οἱ μέρες, πού κυλοῦν, θά προσυπογράφουν καί θά ἐπικυρώνουν, ὁλοένα καί ἐμφανέστερα, τή θεολογική πενία τοῦ Προκαθήμενου καί θά ἀναμεταδίδουν τή φλογερή, ἀνικανοποίητη δίψα τοῦ λαοῦ.
Ὁ Ἱερώνυμος δέν εἶναι νέος στήν ἡλικία, χτεσινός μελετητής τοῦ Θεολογικοῦ θησαυρίσματος ἤ προχτεσινός. Ἡ μακρά ἐκτύλιξη τοῦ βίου του τόν ἔχει φέρει στόν ἑσπερινό τῆς τελετουργίας τοῦ ἱεροῦ διακονήματός του. Στή φάση, πού ὁ καθένας μας δέν εἶναι σέ θέση νά πολλαπλασιάσει τό ἐπιστημονικό του ἀπόκτημα καί περιορίζεται μόνο στή σύνταξη τοῦ ἀπολογισμοῦ του.
Ἕνας τέτοιος ἀπολογισμός, πού εἶναι ἐμφανής καί τόν ἔχει ἀποδεχτεῖ καί ὀ ἴδιος σέ δημόσια συνέντευξή του, ἀποκαλύπτει, ὅτι οἱ Θεολογικές του ἐνασχολήσεις ὑπῆρξαν λιγοστές καί ἐπιφανειακές. Κατά τίς πολλές δεκαετίες τῆς ἱερατικῆς καί τῆς ἀρχιερατικῆς του διακονίας δέν ἔχει συγγράψει οὔτε ἕνα Θεολογικό ἔργο καί δέν ἔχει προσφέρει οὔτε μιά γραπτή διδαχή στήν πνευματική του οἰκογένεια. Κινεῖται στό δημόσιο βίο καί στήν ἄσκηση τῆς ποιμαντικῆς φροντίδας μέ δανεικά ἐφόδια καί μέ ἀναμάσημα τῶν ἐννοιῶν, πού κυκλοφορῦν «ἐν πλησμονῇ» στίς λαϊκές, θρησκευτικές συνάξεις.
Κατά τήν αὐτοβιογραφική του δήλωση, στήν ἴδια συνέντευξη, τό ἐνδιαφέρον του καί τό συγγραφικό του πάθος καθηλώθηκαν στό χῶρο καί στά προβλήματα τῆς Χριστιανικῆς Ἀρχαιολογίας. Τό μοναδικό βιβλίο, πού συνέγραψε καί τό ἐξέδωσε τό 1971, περιγράφει τά «Μεσαιωνικά μνημεῖα τῆς Εὔβοιας».
Ὡστόσο, τό βιβλίο αὐτό, τό μοναδικό του πόνημα, παράλληλα στόν ἰσχνό ἔπαινο, συνάντησε σοβαρό ψόγο ἀπό τόν κατ᾿ ἐξοχή ὑπεύθυνο παράγοντα τοῦ κλάδου καί ἀποδείχτηκε, πώς δέν εἶναι πρωτότυπος καρπός ἐπιστημονικῆς ἔρευνας καί μελέτης, ἀλλά ἀντιγραφή καί κλεψιτυπία.
Ὁ καθηγητής τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς τοῦ Πανεπιστημίου Θεσαλονίκης ἐξέδωσε εἰδικό φυλλάδιο, στό ὁποῖο ἐμφανίζει αὐτούσια ἀποσπάσματα ἀπό τά δικά του συγγράμματα, πού τά ἀντέγραψε ὁ «καθ᾿ ὑπόθεση» καί «κατά δική του δήλωση» ἀρχαιολόγος Ἱερώνυμος, χωρίς νά ἀναφέρει τίς πηγές, ἀπό τίς ὁποῖες τά ἀντέγραψε.
Ἡ ἔκδηλη αὐτή Θεολογική πενία, σέ ἄλλες ἐποχές θά μποροῦσε νά ἀναρριχηθεῖ σέ ὕψιστα ἐκκλησιαστικά ἀξιώματα καί νά παρελάσει ἀπαρατήρητη καί ἀσχολίαστη. Στίς μέρες μας, ὅμως, ἡ ἀρχιερατική ἀξιοπρέπεια καί ἡ ἱκανότητα μετριοῦνται καί ζυγίζονται ἀπό ἐχθρούς καί ἀπό φίλους καί ὁ χαμηλός γράδος βγαίνει, ἐνοχλητικός, στή δημοσιογραφική πιάτσα καί διασύρει τό φορέα τῶν διασήμων τῆς ἐξουσίας.
4. Τό κύμα τῆς ἀπογοήτευσης διογκώνεται καί πνίγει καί τό τελευταῖο στοιχεῖο τῶν προσδοκιῶν καί τῆς ἐλπίδας, ὅταν φυλλομετρήσει κανείς τά δελτία «πεπραγμένων» τῆς Διαρκοῦς Ἱερᾶς Συνόδου καί τῆς Συνόδου τῆς Ἱεραρχίας, πού κυκλοφοροῦν μετά ἀπό κάθε Συνεδρίαση. Ἄνοιγμα θεμάτων, ὅσο μπορεῖ νά γίνει σέ ἕνα ἐπαρχιακό καφενεῖο παλαιᾶς ἐποχῆς ἤ σέ μιά συντροφιά ποικίλης σύνθεσης.
Προβληματισμός μηδενικός. Ἐπεξεργασία ἀνύπαρκτη. Διαβάζοντας τά δελτία θά πληροφορηθεῖτε, ὅτι οἱ Συνοδικοί ὑπέγραψαν τά πρακτικά τῆς προηγούμενης Συνεδρίας, ὅτι ἐνημερώθηκαν π.χ. ἀπό τό Μητροπολίτη Μηθύμνης, πῶς πέρασε κατά τήν ἐπίσκεψή του στήν Ἴμβρο, ὅπου συνόδεψε τόν Πατριάρχη Βαρθολομαῖο, ὅτι ἀποδέχτηκαν τό αἴτημα τῶν δασικῶν, πού ἐξέφρασαν τήν ἐπιθυμία καί τό αἴτημα νά ἔχουν ὡς προστάτη τους τόν ἅγιο Κοσμά τόν Αἰτωλό. Καί θά συνάξετε ἀναρίθμητες, ἰσότιμης ὑπευθυνότητας, πληροφορίες. Τό καρκίνωμα Μπεζενίτη θά τό συναντήσετε περιθωριακά καί ἄτολμα. Τόν ὑποβιβασμό τῆς ἑλληνικῆς οἰκογένειας σέ ἄτυπη, πρόσκαιρη συμβίωση θά τόν δεῖτε νά προσπερνάει ὡς στιγμιαῖο ἐνόχλημα. Τίς ἀτέλειωτες χιλιάδες τῶν ἐγκαταλελειμμένων καί ἀπροστάτευτων παιδιῶν θά τίς συναντήσετε νά περιμένουν, δίχως ἐλπίδα, τήν ἀγάπη τῶν ποιμένων καί νά συναντοῦν τό «ὑπάγετε ἐν εἰρήνῃ, θερμαίνεσθε καί χορτάζεσθε» (Ἰακώβ. β΄ 16), χωρίς νά λαμβάνεται καμμιά πρόνοια γιά τή σωματική καί τήν πνευματική τους ἀνάπτυξη καί τήν προστασία τους ἀπό τίς λοιμικές προπαγάνδες, πού δηλητηριάζουν τίς παιδικές τους ψυχές, πρίν προλάβουν νά ἀνθίσουν καί νά δώσουν καρπό. Γιά νά μή μακρηγορήσω στό κεφάλαιο τῆς Συνοδικῆς καί ποιμαντικῆς ἀπραξίας, θά ὑπενθυμίσω στούς ἀναγνῶστες μου μιά Ἱερωνυμική πρωτοβουλία, πού γεννήθηκε πρώιμα καί πέθανε ἀμέσως μετά την ἐξαγγελία της.
Σέ ἔκτακτη Σύνοδο τῆς Ἱεραρχίας, πού συγκλήθηκε ἐπειγόντως τίς παραμονές τῶν Χριστογέννων, στίς 18 Δεκεμβρίου τοῦ περασμένου ἔτους, ὁ Πρόεδρος Ἱερώνυμος, ἐνημερώνοντας τούς Συνοδικούς Συνέδρους, ἰσχυρίστηκε ὅτι εἶναι ἐπιτακτική ἀνάγκη νά συγκροτηθοῦν εἰδικές Ἐπιτροπές Μελέτης τῶν μεγάλων καί ζωτικῶν προβλημάτων, πού ἀπασχολοῦν σήμερα τήν Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος, οἱ ὁποῖες, σέ τομεῖς καί σέ περιπτώσεις, πού χρειάζεται συνεργασία καί συνεννόηση μέ παράγοντες τῆς Πολιτείας, θά συνεδριάσουν ἀπό κοινοῦ καί θά ἀναζητήσουν τίς προσφορώτερες λύσεις. Στή συνέχεια καί σέ ἀνταπόκριση, ἡ Ἱεραρχία ἀποφάσισε νά ἀναθέσει τή στελέχωση τῶν Ἐπιτροπῶν μελέτης στή Διαρκή Ἱερά Σύνοδο. Καί αὐτή ἡ διαδικασία πραγματοποιήθηκε πολύ σύντομα, στήν ἀμέσως ἀκόλουθην Συνεδρία τῆς ΔΙΣ.
Ἀπό τότε κύλησαν ἑπτά μῆνες. Χρονικό διάστημα ὄχι μικρό. Διαβάσατε σέ κανένα Συνοδικό ἀνακοινωθέν ἤ ἀκούσατε, ἔστω καί περιθωριακά, ὅτι οἱ Ἐπιτροπές συνεδρίασαν καί ὁλοκλήρωσαν ἤ ἁπλῶς προώθησαν τή μελέτη τους καί τούς σχεδιασμούς τους; Ἐπειγόντως συγκρότησε ἡ Ἱεραρχία τίς Συνοδικές Ἐπιτροπές. Καί μέ ἐξαιρέτως ἐπείγουσα διαδικασία ἔσπρωξε τούς φακέλλους στό ντουλάπι τῆς λήθης.
Ταλαίπωρε Ἱερώνυμε, αὐτή τήν ἱστορία γράφεις καί αὐτά τά ἀθλήματα ἐγγράφεις στό ἱστορικό σου ντοσιέ. Ἀπογειώνεσαι ἀπό τό «μηδέν» καί τερματίζεις στό «τίποτα».
5. Καθώς ὁ Ἱερώνυμος βηματίζει νωχελικά στό τελευταῖο κομμάτι τῆς ἄκαρπης διαδρομῆς του, οἱ δελφίνοι δραστηριοποιοῦνται ὁλοένα καί δυναμικότερα καί ἑτοιμάζονται γιά΄τή μάχη τῆς διαδοχῆς. Συγκροτοῦν τίς ὁμάδες ὑποστήριξης. Μετροῦν τίς ψήφους τῶν θαυμαστῶν τους καί ὑποστηρικτῶν τους. Ξανοίγονται στά μέσα τῆς ἐνημέρωσης, γιά νά διαφημίσουν τό πορτραῖτο τους καί νά καλλιεργήσουν τήν προσδοκία τῆς ἀνατολῆς τῆς καινούργιας ἡμέρας.
Γιά τούς δελφίνους, ὁ Ἱερώνυμος εἶναι τό καμένο χαρτί. Ἡ ληξιπρόθεσμη συναλλαγματική. Ἡ σπασμένη κιθάρα, πού δέ βγάζει ἦχο. Ὅσο βαλτώνει στήν ἀδράνεια, αὐτοί ἐκμεταλλεύονται τή σιωπή του καί τήν ἀπουσία του καί αὐτοπροβάλλονται στήν ἐξέδρα τῶν «ἐλπιδοφόρων». Καί ὅταν σκοντάφτει καί πέφτει στίς γκάφες του, τοῦ δίνουν μιά δεύτερη σκουντιά, γιά νά ἐλευθερώσουν τό θρόνο.
Γιά τούς πιστούς, γιά τούς πολλούς, πικραμμένους καί θλιμμένους πιστούς, πού χρόνια τώρα βιώνουν τή Συνοδική παρακμή καί τά σκάνδαλα τῶν ποιμένων τους, παρηγοριά καί ἄνοιγμα ἐλπίδας μένει ἡ προσευχή: «Σῶσον Κύριε τόν λαόν σου καί εὐλόγησον τήν κληρονομίαν σου. Τό πλήρωμα τῆς Ἐκκλησίας Σου φύλαξον. Ἁγίασον τούς ἀγαπῶντας τήν εὐπρέπειαν τοῦ Οἴκου Σου...».
Ο ΑΤΤΙΚΗΣ ΚΑΙ ΜΕΓΑΡΙΔΟΣ
ΝΙΚΟΔΗΜΟΣ
Ελεύθερη πληροφόρηση
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου