Κήπος αρετών

Τον εαυτό του παιδί απ' το χέρι κρατάει
Στα ίδια μέρη απόψε η ζωή θα τους πάει
Θα περάσουν ξανά απ' της μνήμης τα σπίτια
Από θάλασσες άδειες απ' του φόβου τα δίχτυα
Θα σταθούνε μαζί κ θα δουν να περνάνε
Σα ποτάμια στιγμές που ποτέ δεν γερνάνε
Κ με πρόσωπα που ένωναν δρόμοι κι αιώνες
Κ τα όνειρα που έσκαψαν μες στα χρόνια κρυψώνες ....

Όταν ήμουν παιδί είχα βρει έναν κήπο για να κρύβομαι εκεί
από τη ζωή όταν λείπω
Όταν ήμουν παιδί, είχα κρύψει ένα ήλιο
Νά' χει ο δρόμος μου φως κ’ η σιωπή μου ένα φίλο ....

Τον εαυτό του παιδί απ' το χέρι θα πιάσει
Σαν γυαλί μια στιγμή θα ραγίσει, θα σπάσει
Θα χωρίσουν μετά κι ο καθένας θα πάει
Σ' έναν κόσμο μισό που τους δυο δεν χωράει ....

Μάριος Φραγκούλης

Αλήθεια, τι κήπο από αρετές έχουμε καλλιεργήσει μέσα μας ;
Είναι άραγε τόσο ανθισμένος ώστε να καταφεύγουμε σ' αυτόν αποφεύγοντας την σαπίλα της ηδονής;
Είναι άραγε τόσο ευωδιαστός ώστε να ξανασαίνει η ψυχή μας απ' τις βρωμερές αναθυμιάσεις της αμαρτίας;


Αλήθεια, ποίου ήλιου τις ακτίνες απορροφά η ψυχή μας, ώστε αυτές να δίνουν φως στον δρόμο που οδηγεί στον ουρανό;
Ποίου ήλιου η ζεστή συντροφιά, πληρώνει την μοναξιά της ψυχής μας;

Ο Ηλιος με το λυτρωτικό Του Φως...